บทที่ 341: เดินทางออกจากเผ่าเล่ยเหอ

ในตอนที่หัวหน้าภูตหนูวิ่งมาถึงที่เกิดเหตุพร้อมกับคนของเขา ภูตที่มากับสู่ต้าก็ดึงเขาขึ้นมาจากแม่น้ำเล่ยเหอแล้ว ทว่าเขากำลังนอนนิ่งอยู่บนพื้นเหมือนปลาตาย

บัดนี้ใบหน้าของชายแคระเปลี่ยนเป็นสีดำและมีน้ำลายฟูมปาก แขนขากระตุกเป็นระยะ ๆ

“ลูกข้า เจ้ากลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง...”

หัวหน้าภูตหนูคร่ำครวญยามที่ได้เห็นสภาพของลูกชายตนเอง

จากนั้นเขาทรุดตัวลงไปร้องไห้กอดสู่ต้าพลางเขย่าเขาแรง ๆ เพื่อ พยายามปลุกเขาให้ตื่น

แต่เนื่องจากบนตัวของอีกฝ่ายยังคงมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านอยู่ เป็นผลให้มันดูุดผู้เป็นพ่อจนทำให้เขาสะดุ้งหลายครั้ง สุดท้ายคนเป็นพ่อก็ตกใจมากจนเผลอโยนลูกชายคนโตออกไป

แล้วสู่ต้าที่ถูกโยนก็กลายเป็นเหมือนมนุษย์บินได้ขณะที่เขาร่อนไปไกลก่อนจะตกลงบนหิมะ

สู่ต้าที่ยังหายใจอยู่: ...

“เฮ้ย!” หัวหน้าภูตหนูรู้ตัวว่ามือของเขากำลังสั่น เขารีบโบกมืออธิบายอย่างร้อนรน “พ่อไม่-ไม่ได้ตั้งใจ...”

ส่วนลูกคนชายคนโตที่ยังมีสติอยู่เล็กน้อย จู่ ๆ ก็หมดสติคอพับไปทันที

“ลูกพ่อ! ลูกพ่อ!”

สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ชายตัวอ้วนเตี้ยตกใจมาก เขาหันหน้าไปทางภูตคนอื่นแล้วตะโกนเสียงดังว่า “ไปตามหมอมา! พวกเจ้าจะมัวยืนบื้ออยู่ทำไม อยากให้ลูกของข้าตายหรือไง!”

ภูตหนูคนหนึ่งรีบวิ่งไปตามหาหมอทันที

ถัดจาก 2 พ่อลูกมีภูตหนูจำนวนมากที่ถูกไฟดูดจนหัวฟูนอนเรียงกันบนพื้น

เนื่องจากปลาไหลไฟฟ้ามีพลังงานเต็มเปี่ยมตอนที่สู่ต้าโดดลงไป ภูตหนูที่รีบวิ่งไปก็ไม่กล้าลงไปในน้ำเพื่อช่วยชีวิตอีกฝ่าย พวกเขารอจนกระทั่งไม่มีแสงในแม่น้ำแล้วจึงลงไปช่วยคนเจ็บ

เมื่อถึงเวลาที่เหล่าคนที่ตามมาทีหลังช่วยภูตหนูขึ้นมาทั้งหมด ปลาไหลไฟฟ้าในแม่น้ำคงจะกลัวจนหนีไปหมดแล้ว

ตอนนี้มันสายเกินไปที่พวกเขาจะจับปลาไหลไฟฟ้าได้อีก

กลายเป็นว่าทุกคนสูญเสียทั้งเหยื่อสูญเสียทั้งสมาชิกเผ่าไปโดยที่ไม่ได้อะไรกลับมาเลย

หลังจากนั้นไม่นาน คนที่วิ่งไปตามหมอก็กลับมาอย่างรีบร้อนและพูดด้วยใบหน้าซีดเผือด

“หัวหน้า แย่แล้ว หมอ 2 คนนั้นหายไป!”

“คนทั้งคนจะหายไปได้ยังไง เจ้าไม่ลองไปตามหาดูทั่ว ๆ ล่ะ” หัวหน้าภูตหนูกล่าวแบบใจร้อน

ภูตหนูคนนั้นตอบตะกุกตะกักว่า “ถ้ำของพวกเขาว่างเปล่า ข้าไม่เห็นขนแม้แต่เส้นเดียว”

“อะไรนะ!!”

คนเป็นหัวหน้าผุดลุกขึ้นยืนทันที ในขณะที่เขาถลึงตามองอีกฝ่ายจนมันแทบจะถลนออกจากเบ้า

เวลานี้เขากัดฟันกรามแน่นและจู่ ๆ ก็นึกถึงบางสิ่งขึ้นมาได้

“ต้องเป็นไอ้จิ้งจอกเฒ่านั่นแน่!”

“เจ้า 2 คนนั้นต้องถูกไอ้จิ้งจอกเฒ่าขโมยไป!”

ตอนที่พวกเขาคุยกันในวันนั้น หมอทั้ง 2 คนเอาแต่เข้าข้างหัวหน้าเผ่าตลอดเวลา เพราะฉะนั้นพวกเขาจะต้องแอบไปหามันแน่ ๆ

“ให้ตายเถอะ หูหลิน เห็นได้ชัดว่ามันต้องตั้งใจทำแบบนี้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับสู่ต้า ข้าคงไว้ชีวิตมันไม่ได้!” บัดนี้หัวหน้าภูตหนูโกรธแค้นมากขึ้นเรื่อย ๆ และด่วนสรุปทุกอย่างเอาเอง

มันจะบังเอิญขนาดนั้นได้อย่างไรที่หมอจะหายตัวไปพร้อมกับที่ลูกชายของเขาประสบอุบัติเหตุ

เรื่องของการจับปลาไหลไฟฟ้าก็อาจเป็นกับดักที่ไอ้จิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์วางเอาไว้

จิ้งจอกตัวนี้ร้ายกาจมาก!!

ยามนี้หัวหน้าภูตหนูมีท่าทีขึงขัง จากนั้นเขาเรียกรวมกลุ่มภูตให้ตามตนไปและเดินอาจหาญไปยังอาณาเขตของหูหลิน

“ไปกันเถอะ! ข้าจะไปหาหูหลินเพื่อชำระแค้นกับมันและพาหมอของเผ่าข้ากลับมา!” เขาพูดอย่างเกรี้ยวกราด

วันนี้เขาต้องสั่งสอนหูหลินให้รู้สำนึก ไม่เช่นนั้นมันจะไม่รู้สึกเสียใจที่บังอาจมาทำให้สู่ต้าได้รับบาดเจ็บสาหัสแบบนี้

…

อีกด้านหนึ่งของเผ่าเล่ยเหอ

พวกหูเจียวเจียวพักฟื้นในเผ่าอยู่ 3 วันจนพวกภูตหญิงและเด็กกลับมาเป็นปกติ ส่วนพวกภูตชายก็สดชื่นมีพละกำลังเต็มเปี่ยม

โดยเฉพาะอย่างยิ่งภูต 100 คนที่จิ้งจอกสาวพาออกมาจากเผ่าหมาป่า

ปัจจุบันร่างกายของพวกเขาเริ่มมีเนื้อหนังมังสาขึ้นมาบ้าง และกล้ามเนื้อที่แข็งแรงอยู่แล้วก็เป็นมัดกล้ามเด่นชัดที่ดูแข็งแรงมากยิ่งขึ้น

2-3 วันมานี้ทุกคนรู้สึกมีความสุขมากกว่าทั้งชีวิตรวมกันเสียอีก

หลังจากเหล่าภูตฟื้นตัวแล้ว หูเจียวเจียวก็พร้อมที่จะออกเดินทาง

กลุ่มภูตคนอื่นก็เตรียมพร้อมเดินทางกลับเช่นกัน

ขณะนั้นหูหลินกลัวว่าทุกคนจะไม่มีอาหารกินระหว่างทาง เขาจึงรวบรวมปลาไหลไฟฟ้าที่ถูกแช่แข็งเป็นก้อนน้ำแข็งมาให้พวกเขาเอาติดมือไปด้วย ทำให้ตอนนี้หลายคนบ้างก็ถือถุงขนาดเล็ก บ้างก็ถือถุงขนาดใหญ่ติดมือกันไป

การเดินทางในครั้งนี้ภูตหญิงและเด็กได้รับการปกป้องจากคู่ของตัวเอง ในขณะที่พวกนางสวมชุดหนังสัตว์หนา ๆ ที่หัวหน้าเผ่าเล่ยเหอมอบให้

แม้กระทั่งลูก ๆ 6 คนของแม่จิ้งจอกก็ยังถูกห่อตัวอย่างแน่นหนา แต่ละคนจึงมีเสื้อคลุมตัวใหญ่ที่ลากไปกับพื้น พอมองไปที่ใบหน้าไร้อารมณ์ของเด็กชายทั้งหลาย พวกเขาไม่ต่างจากพ่อมดศาสตร์มืดตัวเล็ก ๆ เลยสักนิด

ในเวลานี้ สายตาทั้ง 6 คู่กำลังมองไปที่หูหลินด้วยความรังเกียจ

“หมินหมิ่น เดินทางระวัง ๆ ด้วย...”

“หมินหมิ่น เจ้าต้องรอข้านะ!”

“ข้าจะพาคนของข้าไปหาเจ้าทันทีที่ฤดูหนาวสิ้นสุดลง อย่าคิดถึงข้าให้มากนักล่ะ”

ขณะนี้ชายตัวโตจับมือหญิงผู้เป็นที่รักแล้วพูดคุยกำชับเรื่องต่าง ๆ เป็นเวลากว่าครึ่งชั่วโมง แต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยมือนาง

ใจจริงเขาอยากจะซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มแล้วกลับไปพร้อมกับนางให้รู้แล้วรู้รอด

ด้านหลังหูหลินคือกลุ่มภูตจากเผ่าเล่ยเหอ พวกเขามองผู้เป็นนายอย่างกระตือรือร้นพลางยื่นมือออกไปโดยไม่รู้ตัว

ดูเหมือนว่าหากหัวหน้าคิดที่จะจากไปพร้อมกับคนรักแม้เพียงก้าวเดียว พวกเขาก็จะรีบวิ่งเข้าไปจับตัวอีกฝ่ายไว้ทันที

อีกทั้งวันนี้หัวหน้าดูหมดอาลัยตายอยากมาก

แต่ใช่ว่าพวกเขาจะไม่ได้เจอกันอีกสักหน่อย หัวหน้าจะพูดสั่งเสียไปทำไม?

ขณะเดียวกัน ภูตคนอื่นหันไปเห็นหัวหน้าคนใหม่ของภูตกิ้งก่ายักษ์และหัวหน้าภูตเต่ายืนอยู่ต่อหน้าหูเจียวเจียว

“เจียวเจียว ถ้าเราไปถึงเผ่าของเจ้าแล้ว เจ้าอย่าลืมสอนวิธีทำอาหารอร่อย ๆ ให้เราด้วยนะ”

“อย่าลืมนะ!”

ทั้งคู่โชคดีพอที่จะได้ชิมเนื้อปลาไหลไฟฟ้าที่หูหลินนำกลับมาให้ลองชิม 2 คำ และพวกเขาก็ติดใจรสมือของจิ้งจอกสาวตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

“...” ลูกน้องทุกคนรู้สึกละอายใจแทนหัวหน้าของตน

ถ้าไม่มีหลงโม่ยืนอยู่ข้าง ๆ หูเจียวเจียว 2 คนนั้นคงจะกอดต้นขาของนางแล้วร้องไห้คร่ำครวญไม่ให้นางไป

ยามนี้ดวงตาสีทองของมังกรหนุ่มเฉียบคม ใบหน้าเคร่งขรึม และร่างกายของเขาดูเหมือนจะเปล่งออร่าเย็นชาข่มขู่คนที่มาเกาะแกะภรรยาของตน

รังสีสังหารที่แผ่ออกมากดดันให้ภูตทั้ง 2 คนเหงื่ออกจนชุ่มหลัง

ไม่นานพวกเขาก็ค่อย ๆ ถอยห่างจากหูเจียวเจียวไป 2-3 ก้าว

สาวงามคนนี้มีคู่ครองดุจริง ๆ! แค่พวกเขาพูดคุยกับนางไม่กี่คำ เจ้าหมอนั่นก็ทำหน้าเหมือนจะฆ่าตนแล้ว

“ไม่ต้องกังวล ถ้าพวกเจ้าไปถึงที่โน่น ข้าจะสอนให้พวกเจ้าเอง” จิ้งจอกสาวยิ้มพลางจับมือที่อยู่ไม่สุขของคนเป็นสามีด้วยมือข้างเดียว และพูดกับหัวหน้าทั้ง 2

ในเวลาเดียวกัน หลงอวี้เดินมายืนอยู่ข้างหลังแม่จิ้งจอกแล้วเงยหน้ามองท้องฟ้าก่อนจะเตือนว่า

“ท่านแม่ ถึงเวลาที่เราต้องออกเดินทางแล้ว”

เวลาต่อมา หูเจียวเจียวกล่าวอำลาทุกคนเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในกลุ่ม

หูหมินเองก็ดึงมือหูหลินออกอย่างไร้เยื่อใย

“เจ้าพูดพอหรือยัง? ถ้ายังจะพูดต่อ วันนี้ก็ไม่ต้องไปไหนกันทั้งนั้น”

“ดีเลย ทำไมเจ้าไม่ไปพรุ่งนี้ล่ะ!” ชายตัวโตโพล่งขึ้นมาแบบไม่คิด

โป๊ก!

หญิงวัยกลางคนจึงให้รางวัลอีกคนเป็นมะเหงกหนึ่งที

“ไสหัวไปให้พ้น!!”

หูหมินตวาดคู่ของตนเสร็จแล้วก็เดินกลับไปรวมกับกลุ่มภูต ภายใต้การจ้องมองตาละห้อยของหูหลินและหัวหน้าภูตกิ้งก่ากับภูตเต่าที่เกือบจะถูกลูกน้องจับตัวไว้

ในที่สุด หูเจียวเจียวและพรรคพวกของเธอก็ได้ออกเดินทาง โดยที่หลงโม่บินนำหน้ากลุ่มไปพร้อมกับหญิงสาวและลูก ๆ อีก 5 คน ซึ่งเขาเป็นหัวหน้ากลุ่มที่ทรงพลังมาก ในขณะที่หยินชางรู้สึกละอายใจที่จะไปพึ่งพาการนั่งอยู่บนหลังคนอื่น เขาเลยตัดสินใจที่จะติดตามกลุ่มไปในร่างสัตว์แทน ด้วยเหตุนี้ลูกหมีแพนด้าขนปุกปุยจึงเดินทางอยู่ในกลุ่มภูตที่แข็งแกร่ง แล้วกลุ่มภูตขนาดย่อมก็มุ่งหน้ากลับบ้านพร้อมกับพลังที่เต็มเปี่ยม

หลังจากภูตเผ่าเล่ยเหอเห็นกลุ่มคนเคลื่อนตัวออกไปแล้ว ทุกคนก็รู้สึกว่างเปล่าในหัวใจประหนึ่งว่าตนแยกจากคนในครอบครัว

มันให้ความรู้สึกไม่สบายใจแปลก ๆ

ขณะนั้นหลายคนคิดขึ้นมาพร้อมกันว่า หากฤดูหนาวปีนี้สิ้นสุดลง พวกเขาควรเริ่มย้ายถิ่นฐานให้เร็วที่สุด

ภูตเผ่าเล่ยเหอไม่ได้ย้ายจากบ้านเกิดไปเพราะเรื่องอาหารอย่างแน่นอน และไม่ใช่เพื่อแย่งชิงผู้หญิงในเผ่าเล็ก ๆ ด้วย

มันล้วนเป็นเพราะคนกลุ่มนี้ทำให้พวกเขารู้สึกเหมือนอยู่บ้าน

ใช่แล้ว!

ปัจจุบันหูหลินดูเหมือนวิญญาณหลุดลอยออกจากร่าง จากนั้นเขาก็พาภูตคนอื่นกลับเผ่าไปแบบคนหมดแรง

ก่อนที่ทุกคนจะได้เข้าไปในเผ่า พวกเขาเห็นหัวหน้าภูตหนูยืนจังก้าอยู่ตรงนั้น

“หูหลิน! ไอ้จิ้งจอกเฒ่า ส่งหมอของเผ่าเราคืนมานะ!”