บทที่ 340: ข้าคือสู่ต้านะ ข้าจะล้มเหลวได้ยังไง!

“ข้ามาที่นี่เพื่อรับยา หัวข้าแตกน่ะ” สู่เอ้อร์ตอบอย่างตรงไปตรงมา

จากนั้นเขามองดูสิ่งของที่อยู่ข้างหลังหมอทั้ง 2 ด้วยสีหน้าสับสนเล็กน้อย

“พวกท่านกำลังทำอะไรอยู่?”

“เปล่า ไม่มีอะไร ข้าแค่คิดว่าถ้ำสกปรกเกินไปเลยทำความสะอาดซะเกลี้ยง” หมอคนหนึ่งตอบด้วยรอยยิ้มแห้ง ๆ

ต่อมา คนเป็นหมอก็ค้นหาไปรอบ ๆ ก่อนจะพบสมุนไพร 2-3 อย่างจากด้านหลังแล้วยัดมันใส่มือของสู่เอ้อร์ “นี่เป็นยาเอาไว้ห้ามเลือด เจ้าเอามันไปใช้สิ”

ทางด้านคนเจ็บไม่ได้คิดอะไรมากและพยักหน้ารับ

“ขอบคุณท่านหมอ”

หลังจากนั้นสู่เอ้อร์ก็เดินออกไป หมอทั้ง 2 คนจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนที่หมอคนหนึ่งจะพูดขึ้นมาว่า

“เร็วเข้า ถ้ามีใครมาพบ เราก็ทำมันไม่ได้อีกแล้ว...”

ไม่กี่อึดใจต่อมา หมอ 2 คนก็รีบแบกถุงขนาดใหญ่ 1 ใบ ขนาดเล็ก 1 ใบออกจากถ้ำไปเงียบ ๆ

ปัจจุบันภูตหนูทั้งหมดไปจับปลากับสู่ต้า จึงไม่มีใครสังเกตเห็นว่ามีภูต 2 คนหายไปจากถ้ำ

…

ที่ริมฝั่งแม่น้ำเล่ยเหอ

ด้วยความพยายามร่วมกันของภูตหนูนับสิบ ในที่สุดพวกเขาก็สามารถเจาะชั้นน้ำแข็งจนเป็นรูขนาดเท่าฝาปิดท่อระบายน้ำ

ขณะนั้นสู่ต้านั่งไขว่ห้างรออยู่ด้านข้าง นอกจากเขาจะไม่ชื่นชมที่ทุกคนพยายามอย่างหนักแล้ว เขายังพูดอย่างไม่พอใจอีกด้วยว่า

“พวกเจ้านี่มันไร้ประโยชน์จริง ๆ ทั้งที่พวกภูตกิ้งก่าสามารถเจาะแผ่นน้ำแข็งได้อย่างง่ายดาย ทำไมพวกเจ้ามันถึงไร้ประโยชน์แบบนี้ แค่ทุบน้ำแข็งให้แตกยังทำไม่ได้เลย”

ปกติเหล่าภูตหนูอ้วนท้วนกันในระดับหนึ่ง แต่ในช่วง 2-3 วันที่ผ่านมาพวกเขาอ้วนขึ้นมากกว่าเดิม

ทันทีที่หลายคนได้ยินเช่นนี้ พวกเขาก็เม้มปากตอบว่า

“วันนี้ข้ากินข้าวไม่อิ่ม แล้วข้าจะเอาแรงที่ไหนไปทุบน้ำแข็งให้แตกกันล่ะ...”

“ถูกต้อง พวกภูตกิ้งก่าไม่ขาดอาหารแบบเราสักหน่อย”

“พวกเขาได้กินปลาและกินเนื้อมากมายทุกวัน ถ้าข้าได้กินอาหารเยอะขนาดนั้น ข้าก็คงมีแรงพอ ๆ กับพวกเขา”

เดิมทีภูตหนูมักจะเกียจคร้าน แม้กระทั่งการงานที่ได้รับมอบหมายในเผ่าก็ยังขี้เกียจทำเหมือนกัน ถ้าเป็นไปได้พวกเขาก็ไม่อยากขยับตัวทำอะไรเลย

ภูตเผ่าหนูทำแบบนี้จนติดเป็นนิสัยไปแล้ว ทำให้กลุ่มภูตที่อยู่ต่อหน้าสู่ต้ามีสภาพอย่างที่เห็น

“นี่พวกเจ้า!” สู่ต้าโกรธจนแทบกระอักเลือด

ทำไมในเผ่าของเขาถึงมีแต่ไอ้พวกสวะไร้ประโยชน์มากมายขนาดนี้!

“สู่ต้า เรากลับมาแล้ว!”

“เราจับเหยื่อได้แล้ว!”

ขณะที่ชายแคระกำลังอารมณ์พุ่งขึ้นสูง จู่ ๆ ก็มีพวกภูตหนูบางคนโบกมือตะโกนเรียกเขาจากระยะไกล

แล้วอารมณ์ของเขาก็พลันเปลี่ยนไป จากนั้นเขาก็จ้องมองพวกคนไม่ได้เรื่องด้วยสายตาเชือดเฉือนก่อนจะหันกลับไปมองกลุ่มคนที่นำข่าวดีมาให้

“พวกเจ้าจับเหยื่อได้แล้วหรือ เอามาให้ข้าดูซิ พวกเจ้าจับได้กี่ตัว และตัวใหญ่ขนาดไหน?” สู่ต้าถามอย่างกระวนกระวาย

ระหว่างนั้นเขามองไปข้างหลังภูตหนูหลายคนเพื่อมองหาเหยื่อ

หลังจากชายร่างเตี้ยค้นหาอยู่นานก็ไม่พบเหยื่อสักตัวเดียว

“ตกลงเหยื่ออยู่ที่ไหน?”

ทางด้านภูตหนูคนหนึ่งก้มหัวลงพลางจ้องมองที่นิ้วเท้าด้วยความละอายใจ ก่อนจะยื่นมือออกไปค้นอะไรบางอย่างตรงแขนเสื้อของตัวเอง

ไม่นานเขาก็หยิบหนูสีดำตัวเล็ก ๆ 5 ตัวที่ใหญ่ไม่ถึงฝ่ามือออกมา...

“เหยื่อ... อยู่นี่”

ในตอนนั้นเอง สีหน้ามีความสุขของสู่ต้าแข็งทื่อไปทันที สภาพของเขายามนี้แทบจะกลายเป็นรูปปั้นที่ตั้งอยู่ท่ามกลางลมหนาว

“นี่คือเหยื่อที่เจ้าใช้เวลาจับตั้งนานงั้นรึ!?” สู่ต้าถามเสียงแหลมจนเขาแทบหายใจไม่ทัน

หากใครที่ไม่รู้เรื่องผ่านมาเห็น คนคนนั้นคงคิดว่าชายผู้นี้กำลังเสียสติ

ส่วนกลุ่มภูตหนูรู้สึกแสบแก้วหูเพราะเสียงตะคอกของอีกฝ่าย พวกเขาพากันหันหน้าหนีพลางตอบเสียงอ่อยว่า

“ในยามฤดูหนาวมันหาเหยื่อได้ยากมากจริง ๆ”

“ใช่ เหยื่อตัวอื่นวิ่งเร็วมากจนพวกข้าตามไม่ทัน”

“โชคดีแค่ไหนแล้วที่เราได้หนูพวกนี้มา…”

ขณะนี้ภูตหนูหลายคนอดไม่ได้ที่จะบ่น และน้ำเสียงของแต่ละคนก็ไม่พอใจเล็กน้อย ใจจริงแล้วพวกเขาอยากจะพ่นออกมาว่า ‘ถ้าเจ้ามีความสามารถมากขนาดนั้น ทำไมเจ้าไม่ไปจับมันด้วยตัวเองล่ะ’ เสียให้รู้แล้วรู้รอด

ขณะนี้สู่ต้าโมโหมากจนแทบหายใจไม่ออก เขาพยายามสูดหายใจลึก ๆ เพื่อบรรเทาโทสะ ไม่นานภูตที่ฉลาดก็พูดขึ้นมาว่า

“สู่ต้า ทำไมเจ้าไม่ลองก่อน ถ้าเหยื่อแค่นี้ก็จับปลาได้ล่ะ?”

ส่วนภูตคนอื่น ๆ ก็ตอบเห็นด้วยอย่างรวดเร็ว

“ใช่ การโยนเหยื่อจำนวนมากลงไปมันเสียของเปล่า ๆ”

“แค่หนูไม่กี่ตัวก็เพียงพอแล้ว!”

“ถ้าพวกเราจับเหยื่อมาได้มากมาย เราเก็บมันไว้กินไม่ดีกว่าหรือ มันก็อิ่มท้องเหมือนกัน”

เมื่อสู่ต้าได้ฟังความคิดเห็นของหลายคนก็รู้สึกเห็นด้วยกับคำพูดของอีกฝ่าย ประกอบกับเขากระตือรือร้นอยากจับปลาไหลไฟฟ้าไปให้ท่านพ่อเพื่อเอาหน้า หากเขาทำเรื่องนี้ได้ดี เขาก็จะกลายเป็นหัวหน้าคนต่อไปของเผ่า

“ตกลง เราจะลองดูกันก่อน”

ต่อมา ชายตัวเตี้ยจับหางหนูด้วยความขยะแขยง และหนูดูเหมือนจะได้กลิ่นเหม็นบนตัวของเขา พวกมันจึงพากันตื่นเต้นจนส่งเสียงร้องไม่หยุด

คล้ายกับว่าตอนนี้พวกมันเห็นพ่อของตัวเอง

ไม่นานหนู 2-3 ตัวก็ถูกโยนลงไปในหลุมน้ำแข็ง แต่แม่น้ำกลับเงียบสงบไม่มีคลื่นเลยแม้แต่น้อย

ขณะนั้นพวกหนูตัวจ้อยตาเหลือกค้าง น้ำลายฟูมปากและมีท่าทางตื่นตระหนกขณะส่งเสียงร้องไม่หยุดราวกับพวกมันกำลังพูดว่า ‘ท่านพ่อ ท่านฆ่าเราทำไม!?’

ภาพที่ปรากฏทำให้สู่ต้ากลัวว่าเหยื่อจะไม่จมลงไปใต้น้ำ ดังนั้นเขาจึงขว้างก้อนหินลงไปหลายก้อน ซึ่งมันทำให้หนูผู้น่าสงสารตกตะลึง

ในไม่ช้าก็ไม่มีการเคลื่อนไหวบนผิวน้ำใด ๆ อีก

“เกิดอะไรขึ้น มันใช้การไม่ได้หรือ?” ชายตัวเตี้ยมีท่าทีประหม่า “ไอ้จิ้งจอกเฒ่านั่นก็ทำแบบเดียวกัน มันควรจะได้ผลสิ”

ในขณะที่เขากำลังพูด แสงสีน้ำเงินอมม่วงที่ไม่สว่างนักก็ปรากฏขึ้นภายใต้ชั้นน้ำแข็ง

หลังจากมีเสียง ‘ฉ่า ๆ’ 2-3 ครั้ง ประกายแสงก็จางหายไป

แล้วทุกอย่างก็เงียบสงบเหมือนไม่เคยมีใครอยู่ที่นั่น

กระบวนการทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบใช้เวลาน้อยกว่า 1 นาที และเหล่าภูตหนูก็พากันทำหน้าสับสน

“สู่ต้า เป็นยังไงบ้าง?”

“มันได้ผลไหม?”

พวกเขาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามสู่ต้า

ทางด้านชายแคระนึกถึงขั้นตอนที่ตนแอบสอดส่องอย่างระมัดระวัง ในเวลานั้นหลังจากที่จิ้งจอกเฒ่าโยนเหยื่อลงไปแล้ว เขาก็ลงไปจับปลาในตอนที่แม่น้ำไม่มีแสง

แต่เขาจำไม่ได้ว่าอีกฝ่ายรอนานแค่ไหน

อย่างไรก็ตาม เหตุการณ์ทั้งหมดก็เกิดขึ้นตามขั้นตอนที่เขาจำได้ ดังนั้นเขาคิดว่ามันต้องสำเร็จ!

“ข้าคือสู่ต้านะ ข้าจะล้มเหลวได้ยังไง!” ชายร่างเตี้ยตะคอกอย่างเย็นชาและก้าวไปข้างหน้าพร้อมสีหน้าภาคภูมิใจ

“เราจะต้องฉวยโอกาสในระหว่างที่ปลาพวกนี้ยังไม่ฟื้นตัวลงไปจับพวกมันขึ้นมา ดังนั้นพวกเจ้าทุกคนลงไปกับข้า ตราบใดที่พวกเจ้าจับปลาขึ้นมาได้ พวกเจ้าก็จะมีอะไรกินตลอดฤดูหนาวนี้”

ถึงแม้ว่าตอนนี้เขายังไม่ได้เป็นหัวหน้า แต่เขาก็เริ่มรู้สึกแล้วว่าตนเองกำลังจะได้รับความไว้วางใจจากทุกคนในเผ่า

แต่แน่นอนว่าเขาต้องจับปลาตัวแรกให้ได้ก่อน

ด้วยวิธีนี้เท่านั้นเขาจึงจะแสดงความสามารถของตัวเองออกมาได้

ปัจจุบันสู่ต้าฝันหวานถึงอนาคตอันแสนสดใส เขาแทบรอไม่ไหวที่จะกระโดดลงไปจับปลา เมื่อเขาเดินไปถึงปากหลุม เขาก็ก้มมองลงไปข้างใต้อย่างตื่นเต้นแล้วพูดเสียงดังว่า

“ข้าจะลงไปก่อน แล้วพวกเจ้าค่อยตามมาทีหลัง” เขาวางท่าเหมือนเป็นผู้นำ โดยเลียนแบบท่าทางจากที่เขาเคยเห็นหูหลินสั่งการคนในเผ่าทั้งหมด

หลังจากพูดจบเขาก็กระโดดลงไปในน้ำก่อนที่ภูตคนอื่นจะทันได้ตอบรับ

บัดนี้ทุกคนกำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับคำพูดของสู่ต้า จากนั้นพวกเขาก็รีบตามลงไปในน้ำแบบไม่รอช้า

แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เพราะทันทีที่เหล่าภูตหนูวิ่งเข้าไปตรงปากหลุมก็มีแสงระเบิดออกมาอย่างกะทันหันจากข้างใต้ แล้วกระแสไฟฟ้าจำนวนนับไม่ถ้วนที่รุนแรงกว่าเดิมก็ปรากฏขึ้นจากด้านล่างทันที

ตามด้วยเสียงกรีดร้องจากใต้ชั้นน้ำแข็งที่ดังก้องไปทั่วท้องฟ้า

“อ๊ากกก!! บุ๋ง ๆๆๆ อ่อก! อ๊ากกกก!!”

เสียงตะโกนนั้นดังขึ้นพร้อมเสียงพ่นฟองอากาศ

ภาพที่ปรากฏส่งผลให้ภูตหนูคนอื่นที่วิ่งอยู่บนน้ำแข็งหน้าถอดสี พวกเขาพยายามหยุดฝีเท้าของตัวเองอย่างเต็มที่ แต่คนที่ตามมาข้างหลังหยุดไม่ทันจึงชนเข้าใส่คนด้านหน้าจนล้มไปกองกันอยู่ที่ปากหลุม

ยามนี้กลุ่มคนที่อยู่บนน้ำแข็งพากันตัวสั่นเหมือนเจ้าเข้า โดยที่พวกเขาขมวดคิ้วแน่น ดวงตาแทบจะถลนออกมา ในขณะที่ไม่มีใครสามารถขยับตัวได้เลยสักคน

วินาทีนั้นภูตที่สู่ต้านำมาทั้งหมดล้วนไม่เคยคิดมาก่อนว่า ถึงแม้ว่าทุกคนจะทำตามขั้นตอนต่าง ๆ ในการจับปลาได้ถูกต้อง แต่ปริมาณเหยื่อที่พวกเขาใช้นั้นมันแตกต่างกันเกินไป

…

ในถ้ำของภูตหนู

ปัจจุบันหัวหน้าภูตหนูกำลังนอนหลับฝันอย่างมีความสุข

ในความฝัน เขาเห็นปลาย่างแสนอร่อยกองพูนสูงเท่าภูเขา แล้วเขาก็ได้กินมันตลอดชีวิตโดยที่ไม่มีวันหมด

แต่ในวินาทีต่อมา เสียงตะโกนของใครบางคนได้ทำลายความฝันแสนหวานของเขาไปจนสิ้น

“หัวหน้า แย่แล้ว!”

“สู่ต้ากระโดดลงไปในแม่น้ำเล่ยเหอแล้วถูกปลาไหลไฟฟ้าทำร้ายจนแน่นิ่งไป!!”

--------------------------------------------------

พูดคุยท้ายตอนกับเสี่ยวเถียว: นี่แหละหนาจุดจบของคนหิวอำนาจ