บทที่ 337: เสี่ยวเหยาจะกินให้หมดเลย!

สิ่งที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้ภูตกิ้งก่าต่างพากันมองไปที่แม่น้ำเล่ยเหอโดยไม่รู้ตัว

ในขณะนั้นพวกเขาเห็นแสงสีฟ้าอมม่วงเหมือนใยแมงมุมพุ่งออกมาจากใต้ชั้นน้ำแข็งหนา ซึ่งมันกะพริบวูบวาบสลับไปมาไม่หยุด

แล้วแสงนั้นก็ยังคงเปล่งประกายต่อไปเรื่อย ๆ นอกจากนี้มันมาพร้อมกับเสียง 'ฉ่า' จากชั้นน้ำแข็งซึ่งทำให้เหล่าภูตตกใจกับเหตุการณ์แปลกประหลาด

“มันได้ผลจริง ๆ...” ภูตกิ้งก่าตะลึงงัน

ทางด้านพวกหูชิงหยวนก็ตกใจเช่นกัน “พลังโจมตีของปลาไหลไฟฟ้ารุนแรงมาก ถ้าข้าตกลงไป ข้าจะไม่โดนไฟฟ้าดูดตายหรือ...” ในตอนที่เขายังพูดไม่ทันขาดคำ ทุกคนก็รู้สึกขนลุกเกรียวกันถ้วนหน้า

การโดนไฟดูดอาจจะไม่อันตรายถึงชีวิต แต่พวกเขาก็รู้สึกได้ว่าตนจะต้องทุกข์ทรมานมากแค่ไหน

ในระหว่างที่ทุกคนกำลังตกตะลึง มีเพียงหลงโม่เท่านั้นที่มองไปยังภรรยาสาวด้วยสายตามีความหมายลึกล้ำ

แม้แต่หูหลินก็ไม่สามารถจับปลาในแม่น้ำเล่ยเหอได้ แต่เจียวเจียวที่เพิ่งมาถึงกลับรู้วิธีการจัดการกับมันทันที

เรื่องพวกนี้เทพอสูรเป็นคนบอกนางจริง ๆ หรือ?

ขณะเดียวกัน ดวงตาของลูกน้อยที่มองไปยังชั้นน้ำแข็งส่องประกายสดใสและเต็มไปด้วยความชื่นชม

ท่านแม่เก่งมาก!

การใช้เหยื่อเพียงไม่กี่ตัว พวกเขาก็สามารถจัดการกับปลาไหลไฟฟ้าซึ่งเป็นสิ่งที่ภูตจำนวนมากไม่สามารถทำได้อยู่หมัด

ยามนี้หลงเซียวกะพริบตาปริบ ๆ แล้วนัยน์ตาที่เคยปกคลุมไปด้วยหมอกหนาก็มั่นคงแน่วแน่ ทันใดนั้นเองเขาก็เข้าใจอะไรบางอย่าง

สิ่งที่เหนือกว่าพละกำลังก็คือสมอง!

มันไม่ใช่ว่าเด็กชายจะไม่มีโอกาสเลย ถึงแม้ว่าเขาจะอ่อนแอ แต่ในอนาคตเขาก็สามารถช่วยท่านแม่ด้วยวิธีอื่นได้

เวลานี้คลื่นแสงสีฟ้าอมม่วงสะท้อนไปทั่วใบหน้าของหลงเซียว ซึ่งมันคอยเพิ่มสีสันให้กับแววตาที่ว่างเปล่าของเขา

ปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นใช้เวลาครึ่งชั่วโมงเต็มก่อนที่กระแสไฟฟ้าใต้น้ำแข็งจะสงบลง

หูเจียวเจียวรู้สึกทึ่งในใจที่พลังของปลาไหลไฟฟ้าในโลกภูตนั้นรุนแรงกว่าที่เธอคิดไว้ แต่ก็ต้องขอบคุณเหยื่อตัวใหญ่ที่พวกอิงหยวนจับมาได้ในวันนี้ ไม่เช่นนั้นพวกมันคงไม่สามารถต้านทานกระแสไฟฟ้าได้นานขนาดนั้น

หากกระแสไฟฟ้าของปลาไหลยังไม่หมด พวกเธอจะต้องเริ่มต้นกระบวนการทั้งหมดนี้ใหม่อีกครั้งหากอีกฝ่ายมีแรงกลับมา

จิ้งจอกสาวรอจนกระทั่งประกายไฟฟ้าในน้ำอ่อนแรงมากจนไม่สามารถตรวจจับได้ เมื่อถึงเวลานั้นเธอก็พยักหน้าให้หูหลินเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “หัวหน้า ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว”

คำพูดของหญิงสาวทำให้ชายตัวใหญ่มีความสุขมาก แล้วก็เขาหันไปสั่งให้ภูตกิ้งก่ากับภูตเต่าลงไปในน้ำเพื่อจับปลาไหลไฟฟ้าทันที

เดิมทีเหล่าภูตในเผ่าเล่ยเหอล้วนคุ้นเคยกับแม่น้ำแห่งนี้ เนื่องจากพวกเขาเป็นเผ่าพันธุ์ที่มีผิวหยาบ เนื้อหนา รวมถึงเป็นเผ่าพันธุ์ที่เกิดและโตในแม่น้ำเล่ยเหอ ถ้าพวกเขาไม่ต้องลงไปแช่อยู่ในแม่น้ำนานเกินไป การลงไปจับปลาในแม่น้ำยามฤดูหนาวก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรมากนัก

ครู่ต่อมา ภูตกิ้งก่าและภูตเต่าก็กลายร่างทีละคนแล้วกระโดดเข้าไปในหลุมตามคำสั่งของหูหลิน

ไม่นานภูตนับ 10 ก็จมลงไปในแม่น้ำ ซึ่งน้ำแข็งหนามากจนกลุ่มภูตที่ยืนอยู่บนฝั่งมองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นข้างใต้ ดังนั้นพวกเขาจึงเหงื่อตกเป็นกังวลแทนอีกฝ่าย

อีกทั้งการลงไปในแม่น้ำยามฤดูหนาวเป็นสิ่งที่อันตรายมาก

ระหว่างนั้นหูเจียวเจียวเอื้อมมือไปจับแขนหลงโม่ ถึงแม้ว่าท่าทางของเธอจะยังคงดูสงบนิ่งขณะจับจ้องไปที่หลุมน้ำแข็ง ทว่านิ้วเรียวก็เกร็งเล็กน้อยซึ่งมันเผยให้เห็นถึงความกังวลใจของเธอ

หากจะกล่าวให้ถูกก็คือ หญิงสาวยังคงรู้สึกวิตกกังวลเพราะว่าทฤษฎีกับการปฏิบัติจริงมันย่อมมีความแตกต่างกันอยู่แล้ว เธอไม่แน่ใจว่าแผนนี้จะมีโอกาสประสบความสำเร็จมากน้อยเพียงใด

ขณะที่ทุกคนกำลังยืดคอกลั้นหายใจมองไปที่หลุมน้ำแข็ง จู่ ๆ ก็มีเสียงแผ่วเบาดังมาจากน้ำนิ่ง

ไม่กี่อึดใจต่อมา ปลาไหลไฟฟ้าตัวใหญ่อวบอ้วนก็พุ่งขึ้นมาจากก้นน้ำ และตกลงสู่ชั้นน้ำแข็งพร้อมกับเสียง ‘ตึง!’ ไม่นานฉากที่ปรากฏก็เหมือนกับว่ามีปลาไหลร่วงมาจากท้องฟ้าดั่งห่าฝน

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นเสียงโห่ร้องก็ดังขึ้นไม่หยุด

“เยี่ยมไปเลย!”

“ข้าจับปลาไหลไฟฟ้าได้ด้วย!”

“ขอบคุณเทพอสูร ข้าไม่เคยกินปลาไหลไฟฟ้ามากมายขนาดนี้มาก่อนเลย”

หลังจากนี้พวกเขาจะเลิกเรียกมันว่าแม่น้ำสายฟ้า แล้วเปลี่ยนชื่อมันเป็นแม่น้ำปลาดีกว่า!

“พวกเจ้าจะยืนบื้ออยู่ทำไม ไปจับปลามาเร็วเข้า!” หูหลินหันกลับไปตะโกนเตือนพวกภูตที่กำลังตกตะลึง

ทันทีที่สิ้นเสียงของผู้เป็นหัวหน้าเผ่า ภูตทั้งหลายก็พุ่งไปข้างหน้าพร้อมเผยรอยยิ้มกว้างจนปากแทบจะฉีกถึงรูหู และจับปลาไหลไฟฟ้าที่ดิ้นอยู่บนพื้นน้ำแข็งพลางส่งเสียงหัวเราะเหมือนคนบ้า

ในหมู่พวกมัน ปลาไหลไฟฟ้าบางตัวมีความยาวเกือบ 2 เมตร ดังนั้นพวกเขาต้องใช้คน 2 คนแบกมันไว้บนบ่าแล้วเดินขึ้นมาบนฝั่ง

หลังจากเวลาผ่านไปไม่นาน ปลาไหลไฟฟ้าบนชายฝั่งก็กองรวมกันเป็นเนินเขาขนาดย่อม

หูเจียวเจียวนับดูคร่าว ๆ แล้วคิดว่าตอนนี้มีปลาไหลไฟฟ้าอย่างน้อยร้อยตัวกองอยู่ตรงหน้า

แต่ว่าปลาพวกนี้ก็แค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น ถ้าเธอใช้เหยื่อมาล่อปลามากกว่านี้ เธออาจจะจับปลาได้มากขึ้นกว่าเดิม

ผ่านไปอีกสักพัก ปลาไหลไฟฟ้าตัวสุดท้ายก็ถูกจับขึ้นมาจากแม่น้ำ ตามมาด้วยภูตกิ้งก่ากับภูตเต่าที่ปีนขึ้นจากหลุมน้ำแข็ง แถมยังไม่พอพวกเขายังคว้าเหยื่อที่ถูกโยนไปเป็นเหยื่อล่อขึ้นมาพร้อมกันเพราะไม่มีใครอยากให้มันสูญเปล่า

“หัวหน้า หลังจากโยนเหยื่อลงไป ปลาไหลไฟฟ้าเหล่านี้ก็ไม่เหลือพลังโจมตีเราอีกจริง ๆ ด้วย!” ภูตกิ้งก่ารายงานต่อหูหลินอย่างตื่นเต้น

ด้วยวิธีนี้ พวกเขาจะไม่ขาดแคลนอาหารในฤดูหนาวอีกต่อไป!

คนเป็นหัวหน้าเผ่ายิ้มสดใสด้วยใบหน้าที่ภาคภูมิใจ “นั่นสินะ ข้าไม่รู้หรอกว่าใครเป็นคนคิดค้นวิธีการนี้ขึ้นมา แต่เราต้องยกความดีความชอบให้กับเจียวเจียวลูกสาวของข้า”

ถ้ามีใครมาเห็นท่าทางของชายผู้นี้ คนที่ไม่รู้ก็จะคิดว่าเขากำลังอวดตัวเอง

แต่ภูตกิ้งก่ายักษ์เชื่อในสิ่งที่หัวหน้าพูดและพยักหน้าด้วยความชื่นชม

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบผู้หญิงที่ฉลาดเช่นนี้!

ขณะที่กลุ่มภูตกำลังคุยกัน ภูตกิ้งก่าทั้งหมดก็แอบมองหูเจียวเจียวพลางคิดในใจว่า

ข้าสงสัยว่าผู้หญิงคนนี้มีแผนจะหาคู่ใหม่หรือไม่...

เมื่อถึงเวลาที่หัวหน้าพาทุกคนไปเข้าร่วมเผ่าของนาง พวกเขาจะยังมีโอกาสนั้นไหม...

“รีบย้ายทุกอย่างกลับไปที่เผ่า คืนนี้เราจะได้กินอาหารมื้อใหญ่กัน!” หูหลินโบกมือส่งสัญญาณ จากนั้นเหล่าภูตก็แบกปลาไหลไฟฟ้ากลับไปที่เผ่าอย่างตื่นเต้นโดยไม่เปิดโอกาสให้หูชิงซานและคนอื่น ๆ เข้าไปช่วย

เมื่อหลงเหยาเห็นภาพตรงหน้า เขาก็เบียดตัวไปจับหางของปลาไหลไฟฟ้า ซึ่งตอนนี้เขามีสภาพเหมือนกับว่ากำลังเล่นชักเย่อกับผู้ใหญ่เพื่อลากมันกลับมาด้วยแรงทั้งหมดที่มี

ทางด้านหูเจียวเจียวและลูก ๆ ที่เห็นท่าทางของเจ้าตัวเล็กก็ยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเอง โดยทำราวกับว่าตนไม่รู้จักเด็กจอมตะกละนั่น

ในขณะเดียวกัน ใบหน้าที่นิ่งเฉยของหลงโม่ก็เต็มไปด้วยความหดหู่ เขาไม่รู้เลยจริง ๆ ว่านิสัยของลูกชายคนเล็กนั้นไปได้จากใครมา

ถัดมา พ่อมังกรหน้าบึ้งเดินเข้าไปคว้าคอเสื้อหลงเหยาขึ้นมาพร้อมกับปลาไหลไฟฟ้า ส่วนปลายอีกด้านของปลาไหลไฟฟ้ายังคงลากอยู่บนหิมะและเดินกลับเข้าไปในเผ่า

ส่วนหลงเหยาที่จู่ ๆ ก็โดนหิ้วตัวลอยตกใจร้องโหยหวนจนหางมังกรโผล่ออกมาจากก้นแล้วหางของเขาก็ลากไปบนหิมะทิ้งรอยทางยาวไว้เบื้องหลัง

ภายใต้คำสั่งของหูเจียวเจียว กลุ่มภูตที่ทำงานได้คล่องแคล่วก็จัดการกับปลาไหลไฟฟ้าเสร็จอย่างรวดเร็ว จากนั้นพวกเขาก็ไปก่อกองไฟบนพื้นราบสะอาดตามด้วยตั้งหม้อหินกับเตาย่างขึ้นมาตรงนั้น

ปลาไหลไฟฟ้าตัวเล็กมีน้ำหนักหลาย 10 กิโลกรัม ส่วนตัวใหญ่หนักประมาณ 100-200 กิโลกรัม

แม้ว่าจะแบ่งปลาไหลไฟฟ้าให้กับทุกคนไปแล้ว แต่มันก็ยังเหลืออยู่มากกว่าครึ่ง หูเจียวเจียวจึงบอกให้พวกเขาขุดหลุมขนาดใหญ่ขึ้นมาสัก 2-3 หลุม บดน้ำแข็งโยนลงไปแล้วกวาดหิมะทับอีกชั้นให้เต็มเพื่อสร้างเป็นตู้เย็นจากธรรมชาติ

ภายใต้การจ้องมองอย่างกระตือรือร้นของหลงเหยา ไม่นานแม่จิ้งจอกก็เริ่มแสดงทักษะการทำอาหารของเธอ

เมนูอาหารในวันนี้มีทั้ง ปลาไหลผัดซอส, ปลาไหลนึ่ง, ปลาไหลทอด, ปลาไหลตุ๋นยาจีน

ด้วยความที่ว่าอาหารพวกนี้มีส่วนผสมเยอะมาก แต่ละจานจึงถูกเสิร์ฟในหม้อ ระหว่างนั้นเหล่าภูตต่างพากันน้ำลายไหลมองอาหารที่จิ้งจอกสาวทำ พร้อมกับที่พวกเขารู้สึกว่าปลาไหลย่างในมือของตัวเองมีรสชาติแย่มาก

เนื่องจากที่นี่มีโต๊ะไม่เพียงพอ ดังนั้นหูเจียวเจียวจึงปูหนังสัตว์ขนาดใหญ่ลงบนพื้น วางหม้อไว้ตรงกลาง และครอบครัวใหญ่ก็จับกลุ่มนั่งลงล้อมรอบตรงนั้น

“น้องเล็ก อาหารที่เจ้าทำดูน่าอร่อยจริง ๆ” หูชิงซานผู้สุขุมรอบคอบเสมออดไม่ได้ที่จะเอ่ยชมน้องสาวซ้ำ ๆ

“กลิ่นหอมมาก...” หลงเหยาพยักหน้าเห็นด้วยพลางยื่นศีรษะไปที่ข้างหม้อ และเลียปากตัวเอง 2-3 ครั้งอย่างตะกละตะกลาม

ตอนนี้สภาพของเขาไม่ต่างจากคนที่ถูกมนต์สะกด เขาพึมพำกับตัวเองขณะพยายามห้ามใจไม่ให้พุ่งลงไปในหม้อ...

เนื้อเยอะขนาดนี้ เสี่ยวเหยาแค่จะชิมสักคำสองคำก่อนคงไม่มีปัญหาอะไรหรอกมั้ง?