บทที่ 335: ในที่สุดครอบครัวก็กลับมาพร้อมหน้ากันอีกครั้ง
“หัวหน้า ท่านเป็นคู่อีกคนของแม่ข้าหรือ!?” หูชิงหยวนโผล่มาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง แล้วมองหูหลินด้วยท่าทางแปลก ๆ
“ไม่แปลกใจเลยที่แม่ของข้าไม่ยอมหาคู่เพิ่ม ที่แท้ท่านก็เป็นเช่นนี้นี่เอง นางถึงไม่มองใครอีกเลย”
ทันทีที่หูหลินได้ยินเช่นนี้ เขาก็มีความสุขมาก และแววตาของเขาก็เต็มไปด้วยความพึงพอใจขณะมองไปที่จิ้งจอกหนุ่ม
เจ้าหนุ่มคนนี้พูดได้ดีจริง ๆ ถูกใจข้ามาก!
ส่วนหูชิงซานที่อยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นนวดขมับตัวเอง ถ้าใครไม่รู้ก็คงจะคิดว่าหูชิงหยวนเป็นลูกชายของหูหลิน เพราะทั้ง 2 คนเหมือนกันมากจนแทบแยกไม่ออก
ในเวลานั้นอิงหยวนโดนเมินกลายเป็นธาตุอากาศ สีหน้าของเขาจึงมืดลงเรื่อย ๆ ระหว่างที่เขามองหัวหน้าเผ่าเล่ยเหอด้วยสายตาไม่พอใจ แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะทันได้แผลงฤทธิ์อะไร หูชิงหยวนก็ถามขึ้นมาก่อนว่า
“หัวหน้า แม่และน้องสาวของข้าอยู่ที่ไหน? ท่านรีบพาเราไปพบพวกเขาได้ไหม ข้าคิดถึงพวกนางจะแย่อยู่แล้ว!”
“ตกลง ๆ พ่อจะพาเจ้าไปที่นั่นเดี๋ยวนี้เลย” หูหลินตอบตกลงทันทีพร้อมกับปากที่แทบไม่เคยหุบยิ้ม
ถ้าคนนอกเดินผ่านมาคงจะคิดว่าทั้ง 2 คนเป็นพ่อลูกสายเลือดเดียวกัน
หลังจากผู้เป็นหัวหน้าเผ่าพูดจบ เขาก็หันไปมองอิงหยวนอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาหุบยิ้มทันควันแล้วพูดเสียงเย็นชาว่า “เจ้าน่ะ ตามมาด้วยสิ”
เขายังไม่ลืมท่าทางหยิ่งยโสของเจ้าภูตอินทรีตอนที่มาเข้าพบตนครั้งแรก ซึ่งอีกฝ่ายทำให้เขารู้สึกไม่พอใจมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาได้ยินว่าเจียวเจียวเคยชอบผู้ชายคนนี้มาก่อน แต่เขากลับปฏิเสธนางแบบไร้เยื่อใย
ตอนนี้ยิ่งหูหลินมองหน้าเจ้าหนุ่มจองหองนานเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกเกลียดขี้หน้ามันมากยิ่งขึ้น ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่หน้าหมินหมิ่น เขาคงหาทางระบายความโกรธใส่มันแทนเจียวเจียวไปแล้ว!
ไอ้หมอนี่มันมีตาหามีแววไม่ แต่ก็ดีแล้วล่ะที่มันไม่ได้เป็นคู่ของเจียวเจียว
ในเวลาเดียวกัน หูชิงหยวนกับหูชิงซานมองเห็น ‘ความสามารถพิเศษ’ ของพ่อคนที่ 2 ในการเปลี่ยนหน้าสีหน้าของตัวเองได้ภายในไม่กี่วินาที แล้วพวกเขาก็รู้สึกสับสน
ยามที่หูหลินกับหูชิงซานเดินมาถึงด้านหน้าปากถ้ำ หูชิงหยวนก็เดินเข้าไปด้านข้างอิงหยวน ก่อนจะใช้ไหล่สะกิดอีกคนเบา ๆ แล้วถามว่า “นี่อิงหยวน เจ้าไปทำให้เขาโกรธตั้งแต่เมื่อไหร่?”
ปัจจุบันสีหน้าของอินทรีหนุ่มไม่สู้ดีนัก เขาเหลือบมองคนพูดอย่างเย็นชา แต่เขาไม่อยากคุยกับอีกฝ่ายเลย เขาจึงเร่งฝีเท้าเดินหนีไปแบบไม่ไยดี
นั่นทำให้จิ้งจอกหนุ่มที่โดนเมินชี้นิ้วพลางตะโกนตามหลังคนเย่อหยิ่งไป
“เจ้านกอินทรีหน้าตาน่าเกลียด สมควรแล้วที่เจ้าถูกคนอื่นดูหมิ่น อุบ๊ะ! ฝากไว้ก่อนเถอะ ข้าจะคิดบัญชีกับเจ้าทีหลัง!”
...
เมื่อกลุ่มคนที่อยู่ด้านนอกเดินทางมาถึงเผ่าเล่ยเหอ โหวเสี่ยวเตียวก็พาเด็กตระกูลหลง 2 คนไปหาหูเจียวเจียวทันที
ก่อนหน้านี้จิ้งจอกสาวเดินมารออยู่ข้างนอกปากทางเข้าถ้ำ พอเธอเห็นทั้ง 3 คนเดินเข้ามาจากที่ไกล ๆ เธอก็รู้สึกตื่นเต้นมากและอดไม่ได้ที่จะวิ่งเข้าไปหาพวกเขา
ทันทีที่หลงจงกับหลงเหยาเห็นแม่จิ้งจอก ดวงตาของพวกเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ก่อนที่คนตัวเล็กจะสาวเท้าวิ่งไปหาเธอแล้วพุ่งเข้าไปกอดต้นขาของเธออย่างรักใคร่ในขณะที่เด็กชายอีกคนยืนอยู่ใกล้ ๆ
“ท่านแม่!”
“ฮือ ๆ เสี่ยวเหยาคิดถึงท่านแม่มาก...”
เด็กน้อยกอดขาของคนเป็นแม่ไม่ยอมปล่อย ในเวลาเดียวกัน หูเจียวเจียวก็ก้มลงกอดลูกด้วยความรัก
เวลาผ่านไปสักครู่ หลงโม่ก็เดินตามหลังมาพร้อมกับลูกอีก 4 คน ซึ่งทุกคนกำลังมองภาพตรงหน้าพร้อมกับดวงตาที่ฉายแววปีติยินดี
ในที่สุดครอบครัวก็ได้กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้ง!
“เสี่ยวเหยา เจ้าคิดถึงแต่ท่านแม่หรือไง ไม่คิดถึงท่านพ่อกับพวกเราเลยหรือ?” หลงหลิงเอ๋อมองไปที่หลงเหยาด้วยดวงตาสดใสและพูดติดตลก
จากนั้นหลงเหยาก็เงยหน้าที่ฝังอยู่บนขาของแม่ขึ้น เผยให้เห็นดวงตาสีทับทิมคู่หนึ่งก่อนจะแลบลิ้นออกมา
“เสี่ยวเหยาก็คิดถึง เสี่ยวเหยาคิดถึงทุกคนเหมือนกัน” น้ำเสียงของเจ้าตัวนั้นช่างฟังดูไร้อารมณ์เหลือเกิน
ทั้งหลงอวี้กับหลงเซียวจึงมีสีหน้าทำอะไรไม่ถูก แม้แต่หยินชางคนที่มักจะนิ่งเฉยมากที่สุดก็ยกมุมปากขึ้นโดยไม่รู้ตัวพลางคิดว่าไม่ว่าเสี่ยวเหยาจะอยู่ที่ไหน เขาก็มีความสุขอยู่เสมอ
แม้จะอยู่ในโลกที่มีแต่น้ำแข็งและหิมะขาวโพลน เจ้าเด็กน้อยคนนี้ก็ไม่เคยหวาดหวั่น
ขณะนั้นครอบครัวทั้ง 8 สอบถามสารทุกข์สุขดิบกันอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่หูเจียวเจียวจะลุกขึ้นเพื่อพาพวกเขากลับไปที่ถ้ำ
“ข้างนอกมันหนาว เข้าไปในถ้ำกันก่อนเถอะ”
ทว่าพอเธอก้าวไปได้เพียง 2 ก้าวก็มีคนดึงขากางเกงเธอเอาไว้
เมื่อหญิงสาวหันศีรษะไปมองก็พบว่าหลงเหยากำลังเงยหน้าขึ้นพร้อมกับยื่นมือข้างหนึ่งออกมาอย่างกระตือรือร้น
“ท่านแม่ ท่านบอกว่าข้างในนี้มีวัตถุดิบสด ๆ เอาไว้ทำอาหารอร่อย ๆ ไม่ใช่หรือ แล้วอาหารอร่อย ๆ ล่ะ?”
ระหว่างที่เดินทางมาที่นี่เด็กชายแทบจะอดตายอยู่แล้ว!
“ของอร่อย? ข้าคิดว่าเจ้าคิดถึงของกินมากกว่า ไม่ใช่คิดถึงท่านแม่หรอก” หลงจงที่ยืนอยู่ข้างหลังเปิดเผยความคิดที่แท้จริงของน้องชายทันที
หลงเหยาทำหน้ามุ่ยปฏิเสธเสียงแข็ง “ไม่จริง! เสี่ยวเหยาคิดถึงท่านแม่เป็นอันดับแรก ส่วนอาหารเป็นเรื่องรอง ท่านแม่ต้องมาก่อนอาหารอยู่แล้ว”
แบบนี้ก็ได้หรือ?
เด็กคนอื่นพูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง
“วันนี้เย็นมากแล้ว แม่ย่างเนื้อให้เหยาเอ๋อก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้ถ้าแม่จับปลาได้สด ๆ แม่จะทำน้ำแกงปลาให้เจ้า ตกลงไหม?” หูเจียวเจียวเกลี้ยกล่อมเด็กน้อยพลางยิ้มจาง ๆ
เมื่อหลงเหยาได้ยินว่าพรุ่งนี้จะมีปลาสด ๆ ให้กิน ดวงตาของเขาก็พลันสว่างไหวและเขาก็พยักหน้ารับไม่หยุด
“ตกลง ท่านแม่ของเสี่ยวเหยาใจดีที่สุด!”
“เอาล่ะ เข้าไปข้างในกันได้แล้ว” หลงโม่เดินมาหา 2 แม่ลูกด้วยใบหน้าเฉยชา ก่อนจะหิ้วเจ้าลูกชายคนเล็กออกจากขาของหูเจียวเจียว ขณะที่เขายืนอยู่ข้างเธอและโอบแขนรอบเอวเธอ
จากนั้นพ่อมังกรก็พูดขู่ว่า “ถ้าแม่ของเจ้าป่วย พรุ่งนี้เจ้าคงไม่ได้กินอะไรอร่อย ๆ แน่”
พอเด็ก ๆ เห็นท่าทีจริงจังของคนเป็นพ่อ พวกเขาก็รีบวิ่งเข้าไปในถ้ำทันที
ส่วนจิ้งจอกสาวรู้สึกว่าผู้คนรอบตัวเธอหายไปจนไม่เหลือใครสักคนในพริบตา
หลังจากเธอมองดุสามีหนุ่ม เธอก็พูดอย่างขุ่นเคืองว่า
“ในที่สุดครอบครัวของเราก็ได้กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้ง แล้วเจ้ายังจะไปขู่ให้พวกลูก ๆ กลัวอีก...”
“ตอนนี้ท้องฟ้ามืดแล้วข้างนอกลมก็แรง ข้ากลัวว่าพวกเขาจะหนาว” การแสดงออกของมังกรหนุ่มยังคงไม่มีการเปลี่ยนแปลง เขาทำเหมือนกับว่ากำลังพูดเรื่องดินฟ้าอากาศทั่วไป
เมื่อหูเจียวเจียวยื่นมือออกมา เธอกลับไม่รู้สึกถึงลมหนาวเลยแม้แต่น้อย
...
หลังจากครอบครัวทั้ง 8 กลับเข้ามาในถ้ำได้ไม่นาน หูหลินก็พาหูชิงซานและคนอื่น ๆ เข้าไปข้างใน
ขณะนี้ลู่เมี่ยนเอ๋อกำลังเล่นกับลูกลิง 2 คนของโหวเซียง ปกติแล้วนางเป็นคนรักเด็กมาก ดวงตาคู่สวยจึงเต็มไปด้วยความอ่อนโยน แต่จู่ ๆ ก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากข้างหลัง
“เมี่ยนเอ๋อ!”
หญิงสาวผงะก่อนจะรีบหันกลับไปมองทางต้นเสียง แล้วนางก็ได้พบกับชายที่ตนเฝ้าคิดถึงทุกเมื่อเชื่อวันยืนจังก้าบดบังแสงอยู่ไม่ไกล
แม้ว่านางจะเห็นใบหน้าของเขาได้ไม่ชัดเจน แต่นางก็จำเขาได้จากรูปร่างอันแสนคุ้นตา
“อาหยวน ในที่สุดเจ้าก็มาถึง!” เสียงของลู่เมี่ยนเอ๋อสั่นเล็กน้อย ทันทีที่นางเปิดปาก คนที่มาเยือนก็โผเข้ากอดนางเต็มรัก
“ข้าขอโทษ เมี่ยนเอ๋อ เป็นเพราะข้ามาช้า เลยทำให้เจ้าต้องลำบาก...” อิงหยวนขมวดคิ้วแน่น ในขณะที่ดวงตาของเขาฉายแววรู้สึกผิด
ในอดีตชายหนุ่มลำพองตนมากเกินไป เขามักจะรู้สึกว่าตนมีอำนาจเหนือทุกอย่างและไม่มีใครสามารถต่อกรเขาได้อีก แต่ตอนนี้เขารับรู้แล้วว่าตัวเองเป็นเพียงผู้ชายธรรมดา ๆ คนหนึ่งในบรรดาภูตนับพัน อีกทั้งเขาไม่มีแม้แต่ความสามารถในการปกป้องคนรักของตนด้วยซ้ำ
ทางด้านกวางสาวส่ายหัวพลางเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่ซีดเซียวของสามีหนุ่มด้วยความทุกข์ใจ
“อาหยวน หน้าเจ้าเป็นอะไร...”
หญิงสาวเอ่ยถามขณะใช้ปลายนิ้วกดรอยช้ำที่มุมตาอีกคน “ทำไม… เจ้าโดนทำร้ายมาใช่ไหม ใครเป็นคนทำ?”
อิงหยวนตัวกระตุกเพราะความเจ็บปวดพร้อมกับรีบยกมือขึ้นมาจับมือภรรยาสาวออก แล้วตอบเฉไฉด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นธรรมชาติ
“ข้าไม่เป็นไร ข้าแค่บังเอิญล้มมาน่ะ แต่เจ้าดูซูบผอมลงไปมากเลยนะ”
ระหว่างนั้นอินทรีหนุ่มแอบก่นด่าอยู่ในใจ เป็นหลงโม่ที่ต่อยหน้าเขาจนมีสภาพเป็นแบบนี้ เมื่อสักครู่ที่ผ่านมาเป็นเพราะเขารีบมาหาเมี่ยนเอ๋อ เขาจึงลืมรอยฟกช้ำบนหน้าตัวเองไปชั่วขณะ
ให้ตายเถอะหลงโม่ เป็นเพราะเจ้าหมอนั่นแท้ ๆ
ข้าจะจดจำแค้นนี้ไว้ให้ขึ้นใจ!!
…
ยามเช้าตรู่ของวันถัดมา
หลงเหยาลุกขึ้นจากหนังสัตว์วิ่งไล่ตามหลังหูเจียวเจียวไม่ห่าง โดยสิ่งที่เขาคิดอยู่ในหัวตลอดก็คือปลาสด ๆ
ในตอนนี้เด็กทุกคนได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับปลาไหลไฟฟ้าแล้ว พวกเขาอยากรู้ว่าสัตว์ประเภทนี้คือตัวอะไรกันแน่ และอยากเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ ที่ได้ค้นพบจากโลกภายนอก
ตั้งแต่เกิดมาจนกระทั่งตอนนี้ เหล่าเด็กน้อยยังไม่เคยเห็นปลาที่สามารถปล่อยไฟฟ้าออกมาได้เลยสักตัว!
ขณะนี้หลงโม่พาครอบครัวใหญ่มาที่ริมแม่น้ำเล่ยเหอ ส่วนหูหลินและภูตคนอื่น ๆ ได้มายืนรออยู่ที่ริมฝั่งแล้ว
ปัจจุบันแม่น้ำเล่ยเหอที่กว้างขวางกลายเป็นชั้นน้ำแข็งมาเป็นเวลานาน เมื่อหูเจียวเจียวไปถึงที่นั่น เธอเห็นหลุมเป็นวงกลมที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 2 เมตรซึ่งเกิดจากการเจาะชั้นน้ำแข็งออก
-------------------------------------------------
พูดคุยท้ายตอนกับเสี่ยวเถียว: วันนี้ที่รอคอย ครอบครัวสุขสันต์กลับมาพร้อมหน้ากันแล้ว เย้~~!
