บทที่ 330: ทำไมปลาในแม่น้ำเล่ยเหอถึงกินไม่ได้?

หลังจากหูเจียวเจียวส่งโหวเสี่ยวเตียวออกไปแล้ว หูหลินก็อดไม่ได้ที่จะถูมือตัวเองและพูดอย่างกระตือรือร้นว่า

“หมินหมิ่น  เจ้าควรพักผ่อนที่นี่ก่อน ถ้าเจ้าต้องการอะไรก็บอกข้าได้ตลอดเลยนะ”

เขาจะต้องจัดการทุกอย่างในเผ่าให้เรียบร้อยเพื่อที่เขาจะได้รีบพาคู่ของตนกลับบ้าน

ขณะนี้คนที่เต็มใจจะติดตามชายวัยกลางคนไปคือภูตจิ้งจอกและภูตกิ้งก่าจำนวนหนึ่ง ซึ่งเขาคิดไว้ว่าจะขอความคิดเห็นจากภูตคนอื่น หากมีคนที่ไม่อยากไปด้วย เขาก็จะไม่บังคับอีกฝ่าย

อีกทั้งเขายังต้องแบ่งเสบียงที่เหลือเอาไว้ที่นี่ด้วย

เพราะท้ายที่สุดนี่คือถิ่นของพวกเขา และตามปกติคงไม่มีใครยอมทิ้งบ้านเกิดตัวเองไป เว้นแต่ว่าจะมีความจำเป็นบางอย่าง

โดยธรรมชาติแล้ว หูหมินต้องอยากกลับไปยังเผ่าที่ตนจากมา ดังนั้นนางจึงพยักหน้าตอบรับ “เจ้าไปเถอะ”

“หัวหน้า รอสักครู่” ก่อนที่หูหลินจะเดินออกไป หูเจียวเจียวก็เข้ามายืนอยู่ตรงหน้าเขาทันที

“เจียวเจียว มีอะไรอีกหรือ?” ผู้เป็นหัวหน้าเผ่าหันกลับไปมองหญิงสาวอีกครั้งด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

ขณะนั้นหูเจียวเจียวชำเลืองมองภูตของเผ่าเล่ยเหอที่อยู่ข้างหลังอีกฝ่าย ก่อนจะเลื่อนสายตากลับมามองเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า

“หัวหน้า หากท่านตัดสินใจเข้าร่วมเผ่าของเรา ท่านรอจนถึงสิ้นฤดูหนาวก่อนที่จะย้ายไปก็ได้ ท่านไม่ต้องรีบร้อน”

เนื่องจากภูตของเผ่าเล่ยเหอนั้นแตกต่างจากพวกเซี่ยหมาน เพราะเซี่ยหมานและเหล่าทาสหนีมาจากเผ่าหมาป่า ซึ่งพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเข้าร่วมเผ่าของพวกเธออย่างเดียว

ส่วนภูตในเผ่าเล่ยเหอสามารถอาศัยอยู่ที่นี่ได้อย่างสบายใจก่อนแล้วค่อยตัดสินใจเดินทางย้ายเผ่า ดังนั้นการที่จะขอให้พวกเขาออกจากบ้านเกิดไปแบบกะทันหันมันคงจะดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลสักเท่าไร

มิหนำซ้ำ ในเรื่องของภูตที่มีจำนวนมาก เสบียงจึงเป็นปัญหาใหญ่เช่นกัน

ปัจจุบันหูเจียวเจียวเชื่อใจเซี่ยหมานและคนอื่นที่มาจากเผ่าหมาป่า เพราะทุกคนเผชิญกับสถานการณ์เดียวกันและร่วมเป็นร่วมตายกันมา แต่เธอไม่ไว้ใจภูตของเผ่าเล่ยเหอ

ด้วยเหตุนี้ เสบียงในมิติของหญิงสาวจะต้องไม่ถูกนำไปใช้สำหรับภูตที่ตนไม่ไว้ใจ อีกทั้งเธอไม่ต้องการสร้างปัญหาโดยไม่จำเป็นด้วย

“หา?” หูหลินตกตะลึงไปครู่หนึ่ง และรอยยิ้มก็ค้างอยู่บนใบหน้าของเขา

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็พูดอย่างกระวนกระวายว่า

“เจียวเจียว เจ้าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับภูตพวกนั้น พ่อจะเกลี้ยกล่อมพวกเขาเอง ถ้าเจ้าไม่วางใจว่าพ่อจะพูดโน้มน้าวพวกเขาสำเร็จไหม เจ้าจะตามมาดูก็ได้” ผู้เป็นหัวหน้าเผ่ากำลังกลัวว่านี่เป็นข้อแก้ตัวของจิ้งจอกสาว พออีกฝ่ายกลับไปยังเผ่าตนเองแล้ว พวกนางก็จะไม่ต้องการเขาอีก

บัดนี้ใบหน้าที่มีริ้วรอยห่อเหี่ยวราวกับแอปเปิลใกล้เน่า ประกอบกับรังสีแห่งความโศกเศร้าได้แผ่ออกมาจากตัวเขาแบบไม่ปิดบัง

เขาและหมินหมิ่นพลัดพรากจากกันมาหลายปีแล้ว มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่ทั้งคู่จะได้พบกันอีก ดังนั้นเขาจึงไม่อยากเสียเวลาอยู่ห่างจากนางแม้แต่วินาทีเดียว

ในขณะเดียวกัน หลงโม่ขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะยื่นมือไปข้างหน้าหูเจียวเจียวเพื่อขวางมือของชายวัยกลางคนที่กำลังควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้จนอยากจะเอื้อมมือไปจับตัวนาง

“หัวหน้า เราไม่มีเสบียงพอจะแบ่งปันกับคนของท่าน”

เขาอธิบายเหตุผลของภรรยาสาวด้วยเสียงทุ้มต่ำ

ในขณะที่ภาษากายของชายหนุ่มต้องการจะบอกกับหูหลินว่า: จะพูดก็พูดเฉย ๆ มือน่ะอย่าขยับ

ส่วนคนเป็นหัวหน้าสัมผัสได้ถึงออร่าเย็นเยียบที่เล็ดลอดออกมาจากตัวมังกรหนุ่ม ก่อนจะรู้สึกตัวว่าตนเป็นกังวลมากเกินไป

ครู่ต่อมา เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ และอธิบายว่า

“แน่นอน ข้าจะไม่กินเสบียงของพวกเจ้า ข้าจะหาทางแก้ไขเรื่องเสบียงเอง...”

ทางด้านหูเจียวเจียวรู้ว่าอีกฝ่ายเข้าใจผิด เธอจึงพูดด้วยรอยยิ้มจาง ๆ

“หัวหน้า ข้าจะบอกวิธีหาเสบียงให้ท่าน เหตุผลที่เราอยากให้ท่านออกเดินทางในภายหลังเป็นเพราะที่นี่มีเสบียงเพียงพอให้ทุกคนอยู่รอดในฤดูหนาว”

“เสบียง?” หูหลินตกตะลึงอีกครั้ง ปากของเขาเปิดออกเล็กน้อยพร้อมกับทำหน้าประหลาดใจ

เมื่อจิ้งจอกสาวเห็นความสงสัยที่เขียนอยู่บนใบหน้าของพ่อคนที่ 2 เธอก็อธิบายต่อไปว่า

“มันอยู่ในแม่น้ำถัดจากเผ่าของท่าน”

พอชายวัยกลางคนได้ยินแบบนี้ เขาก็ทำหน้าแปลก ๆ ก่อนจะอธิบายด้วยรอยยิ้มเจื่อน ๆ

“เจียวเจียว เจ้าอาจไม่รู้ ความจริงแล้วปลาในแม่น้ำกินไม่ได้”

“มีปลาอะไรที่กินไม่ได้ด้วยหรือ?” หูเฉียงทำหน้ามุ่ย “ข้าคิดว่าพวกเจ้าไม่อยากกินมันมากกว่า”

เนื่องจากภูตส่วนใหญ่ไม่ชอบกินปลาที่มีก้างเยอะ แต่ในเมื่อตอนนี้เสบียงขาดแคลน พวกเขาก็สามารถจับมือปลามาย่างกินเพื่อดับความหิวของตัวเองได้

“เจ้าจะไปรู้อะไร!” หูหลินจ้องคนพูดเขม็ง ถ้าเขาไม่ได้กำลังพูดเรื่องจริงจังอยู่ เขาคงทะเลาะกับอีกฝ่ายไปแล้ว

“เจ้ารู้ไหมว่าทำไมเผ่าของเราถึงมีชื่อว่าเผ่าเล่ยเหอ?”

“เพราะแม่น้ำสายนั้นมีชื่อว่าเล่ยเหอไม่ใช่หรือ?” หูเฉียงตอบแบบไม่ต้องคิด

ปกติเผ่าส่วนใหญ่มักจะตั้งชื่อตามเผ่าพันธุ์หรือไม่ก็ภูเขาและแม่น้ำใกล้เคียง ซึ่งเผ่าที่หูหลินอาศัยอยู่เป็นเผ่าผสม ดังนั้นพวกเขาจึงต้องตั้งชื่อเผ่าเป็นอย่างหลัง

“แล้วเจ้ารู้ไหมว่าทำไมมันถึงถูกเรียกว่าเล่ยเหอ*?”

*เล่ยเหอ แปลว่า แม่น้ำไฟฟ้า, แม่น้ำสายฟ้า

หูหลินยังคงถามต่อไป แต่คำถามนี้อีกคนไม่สามารถตอบได้

“ข้าไม่รู้ว่าทำไม มันไม่ใช่ชื่อของข้าสักหน่อย...” หูเฉียงตอบแบบกวนประสาท

ในขณะที่หูหมินและภูตคนอื่น ๆ หันไปมองหัวหน้าเผ่าด้วยความสนใจใคร่รู้ทันที

“มันทำไม บอกข้ามาเร็วเข้า!” แม่จิ้งจอกวัยกลางคนผลักแขนเร่งเร้าคู่อีกคนของตน

“ปลาในแม่น้ำเล่ยเหอสามารถโจมตีศัตรูด้วยสายฟ้า และพวกมันก็กินไม่ได้ ถ้าพวกข้าลงไปในน้ำ พวกข้าจะถูกโจมตีจนหมดสติ และหากถึงขั้นร้ายแรงก็จะมีคนเสียชีวิต!” หูหลินอธิบายด้วยสีหน้าจริงจัง

ตอนที่ชายวัยกลางคนมาถึงที่นี่ครั้งแรก เขายังชะล่าใจอยู่ พอพบแม่น้ำสายหนึ่งตนก็คิดที่จะตั้งรกรากที่นี่เพราะคิดว่าจะอาศัยแม่น้ำสายนี้ในการดำรงชีวิตและหากเสบียงอาหารขาดแคลน เขาจะจับปลาในน้ำกินเอา แต่พอถึงเวลาจริง ๆ เขาคาดไม่ถึงว่าปลาในน้ำกินไม่ได้เลย

ไม่เพียงเท่านั้น แม้แต่น้ำในแม่น้ำก็ต้องรอจนกว่าปลาจะนอนหลับในตอนกลางคืนก่อนจึงจะแอบไปตักน้ำขึ้นมาได้อีกครั้ง

ในเวลาเดียวกัน หูหมินและผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังตัวสั่นในขณะที่จินตนาการว่าตัวเองถูกไฟดูดเสียเอง

“มันเป็นปลาชนิดไหนกันถึงได้ทรงพลังขนาดนั้น?”

“มันโหดร้ายมากที่โจมตีพวกภูตได้...”

“เจียวเจียว เจ้าจะจับปลาพวกนี้ไม่ได้นะ มันอันตรายเกินไป” หูหมินรีบหันไปจับมือลูกสาวเพราะกลัวว่านางจะทำอะไรโง่ ๆ

หูเฉียงเองก็พยักหน้าสำทับระรัวเพราะเขาคิดว่าเสบียงไม่สำคัญเท่าชีวิต

แม้ว่าหลงโม่จะรู้สึกสับสนอยู่บ้าง แต่พอเขาเห็นว่าหูเจียวเจียวไม่มีท่าทีอะไร ในใจของเขาก็ไม่มีข้อสงสัยใด ๆ เลย เขาเลือกที่จะเชื่อนางหมดหัวใจ

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ปลาชนิดนี้เรียกว่าปลาไหลไฟฟ้า ข้ามีวิธีจับมัน แล้วก็…” จิ้งจอกสาวเว้นจังหวะพูด “มันอร่อยด้วย”

อีกทั้งปลาไหลไฟฟ้าในโลกภูตตัวอ้วนพีและใหญ่มาก ตามธรรมชาติพวกมันจะเคลื่อนไหวในน้ำตลอดแม้ยามฤดูหนาว แต่ปลาชนิดนี้เป็นวัตถุดิบที่มีรสชาติยอดเยี่ยมเลยทีเดียว

อร่อย?

พ่อแม่ทั้ง 2 มองหน้ากันพลางกลืนน้ำลายอึกใหญ่โดยไม่ได้ตั้งใจ พวกเขารู้จักฝีมือการทำอาหารของลูกสาวเป็นอย่างดี ถ้าเจียวเจียวบอกว่ามันอร่อย ดังนั้นปลาชนิดนี้ต้องรสชาติดีแน่นอน...

ปัจจุบันไม่มีใครสงสัยคำพูดของหูเจียวเจียว มีเพียงหูหลินและภูตของเผ่าเล่ยเหอเท่านั้นที่ทำหน้าตกใจ

“เจียวเจียว ปลาพวกนั้นกินได้ด้วยหรือ คงไม่ได้หมายความว่าเราจะต้องรอให้มันตายก่อนแล้วเราถึงจะเอามากินได้หรอกนะ” หัวหน้าเผ่าเป็นตัวแทนถามสิ่งที่ภูตทั้งหมดในเผ่าเล่ยเหอสงสัย

“ไม่ กระแสไฟฟ้าบนตัวปลาไหลไฟฟ้ามีจำกัด ตราบใดที่มันปล่อยกระแสไฟฟ้าออกมาจนหมด มันก็จะสิ้นฤทธิ์” จิ้งจอกสาวพูดอย่างมั่นใจ

แม้แต่ในโลกมนุษย์ ปลาไหลไฟฟ้าก็ยังกินได้ ยิ่งไปกว่านั้น ก่อนที่เธอจะมายังเผ่าเล่ยเหอ เธอเข้าไปในมิติเพื่ออ่านม้วนกระดาษที่บันทึกทุกสิ่งเกี่ยวกับโลกภูต ขอแค่เธอรู้วิธีการจับปลาไหลไฟฟ้า มันจะเป็นเรื่องที่ทำได้ง่ายมาก

“นั่น… มันเยี่ยมมาก!” ดวงตาของหูหลินเป็นประกาย เขารู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกเพราะปัญหาการอยู่รอดในฤดูหนาวสามารถแก้ไขได้ด้วยเสบียงเท่านั้น

“หัวหน้า ลองวิธีของข้าดูสิ” ต่อมา หญิงสาวบอกวิธีการจับปลาให้ผู้เป็นหัวหน้าเผ่าฟัง