บทที่ 326: กลับมารวมตัวกับลูกอีกครั้ง

หลังจากเรื่องวุ่นวายทั้งหมดจบลงแล้ว หูเจียวเจียวก็ได้มาพบกับหูเฉียง, หูชิงหลู่และลูก ๆ อย่างราบรื่น

“ท่านพ่อ พี่สาม” จิ้งจอกสาวเรียกอีกฝ่ายเสียงเบา เมื่อเห็นว่าทุกคนที่อยู่ที่นี่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ เธอจึงรู้สึกโล่งใจมากขึ้น

“ท่านแม่!”

เมื่อลูกน้อยทั้ง 3 เห็นแม่จิ้งจอก พวกเขาก็ตะโกนพร้อมกันและรีบวิ่งพุ่งเข้าไปหาเธอเหมือนลูกศรขนาดเล็กด้วยความดีใจปนตื่นเต้นที่ควบคุมไม่อยู่

ตลอดเวลาที่ผ่านมาทุกคนหายตัวไปจากเผ่านานมาก ระหว่างที่เดินทางมาที่นี่พวกเขาก็รู้สึกทรมานทุกคืนวัน

ยามนี้หูเจียวเจียวเผยรอยยิ้มบนใบหน้าพลางอ้าแขนกว้างและกอดลูกทั้ง 3 คนไว้ในอ้อมแขน

“อวี้เอ๋อ เซียวเซียว หลิงเอ๋อ...”

ส่วนหยินชางเป็นคนสุดท้ายที่วิ่งตามหลังเหล่าเด็กตระกูลหลงมา สีหน้าของเขาไม่ตื่นเต้นเท่าเด็กอีก 3 คน แต่เขาก็ก้าวเท้าตามอีกฝ่ายไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเด็กหนุ่มเห็นจิ้งจอกสาวสวมกอดพวกเขาด้วยความรักใคร่ ทันใดนั้นเขาก็หยุดวิ่งโดยพยายามข่มความสุขที่เอ่อล้นอยู่ในใจเอาไว้ ก่อนที่เขาจะยืนนิ่ง ๆ หลบสายตาและไม่เข้าไปขัดจังหวะครอบครัวอันแสนอบอุ่น

พวกเขาคือครอบครัวที่แท้จริง ซึ่งคนนอกอย่างเขาไม่ควรเข้าไปรบกวนอีกฝ่ายในเวลานี้

ครู่ต่อมา หูเจียวเจียวเงยหน้าขึ้นมองหยินชางแล้วกวักมือเรียกเขา “หยินชาง มานี่สิ มาให้ข้าดูหน่อยว่าเจ้าผอมลงหรือเปล่า ตลอดการเดินทางที่ผ่านมาเจ้าคงลำบากมากเลยสินะ...”

หญิงสาวรู้ว่าหยินชางเป็นคนที่มีอารมณ์อ่อนไหวและจิตใจกระทบกระเทือนต่อสิ่งรอบข้างได้ง่าย จากนั้นเธอก็ขยิบตาให้หลงอวี้

ลูกชายคนโตเข้าใจสายตาของแม่จึงรีบก้าวไปดึงเด็กหนุ่มมาทันที

ขณะนี้เด็กทั้ง 4 คนยืนอยู่ตรงหน้าหูเจียวเจียว พวกเขาดูโตขึ้นเล็กน้อย แต่หยินชางก็ยังสูงกว่าเด็กอีก 3 คนมากอยู่ดี

ต่อมา หูเจียวเจียวจับมือเด็กที่โตที่สุดในกลุ่มพลางพูดเบา ๆ ว่า

“หยินชาง ขอบคุณที่ดูแลน้องชายกับน้องสาวของเจ้ามาตลอดทาง ลำบากเจ้าแล้ว” แม้ว่าปกติแล้วเขาจะเป็นคนเฉยชาและชอบเก็บตัว แต่ระหว่างทางเด็กทุกคนได้รับการดูแลจากเขาเป็นอย่างดี ต่อให้เจ้าตัวจะเป็นหวัด เขาก็ยังใจดีคอยดูแลทุกคนอยู่เสมอ

ยามนี้ใบหน้าของหยินชางสว่างไสวขึ้นเล็กน้อย แต่เขาก็ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว

เนื่องจากเด็กหนุ่มกำลังรู้สึกสะเทือนใจ แม่จิ้งจอกคนนี้ทำดีกับเขาเหมือนเขาเป็นสมาชิกในครอบครัวเสมอมา อีกทั้งนางยังปฏิบัติต่อเขาเท่าเทียมกับลูกของตัวเองโดยไม่เคยปล่อยให้ตนรู้สึกต้อยต่ำหรือว่าเป็นคนนอกเลย...

การที่เขาจะตอบแทนนางด้วยการดูแลลูก ๆ ของนางจึงไม่นับว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไร ดังนั้นต่อให้เขาต้องเอาชีวิตเข้าแลกเขาก็ยอม

“ท่านแม่ หยินชางมักจะเก็บอาหารไว้ให้เสี่ยวเหยากิน และเขาก็ดูแลเสี่ยวเหยาเป็นอย่างดี” หลงหลิงเอ๋อกล่าวเสริมพร้อมกับจับแขนของหูเจียวเจียวเขย่าเบา ๆ

ในเวลาเดียวกัน หลงอวี้กับหลงเซียวก็พยักหน้าสำทับ ถ้าเสี่ยวเหยาไม่ใช่ผู้ชาย พวกเขาคงคิดว่าอีกคนมีใจให้น้องชายของตน

พอเด็กน้อยทั้งหลายพูดจบ ทุกคนต่างก็มีสีหน้าตกตะลึง แล้วทันใดนั้นพวกเขาก็นึกขึ้นได้ว่าตนเองยังหาน้องชายคนเล็กไม่พบ ไม่นานร่องรอยของความรู้สึกผิดก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเด็กแต่ละคน

“ท่านแม่ เสี่ยวเหยา...”

หลงหลิงเอ๋ออ้าปากค้าง คอของนางแห้งผากเหมือนคนกระหายน้ำโดยที่คำพูดยังติดอยู่ในลำคอ

ถัดมา หลงอวี้เงยหน้าขึ้นกดไหล่ของน้องสาวพลางขมวดคิ้วและทำท่าเหมือนพี่ใหญ่ที่ต้องการรับผิดชอบทั้งหมดเอง

“ท่านแม่ ข้าขอโทษ ข้าปกป้องเสี่ยวเหยาและน้องสามได้ไม่ดี ข้าทำพวกเขาหาย...”

ส่วนหลงเซียวกัดริมฝีปากตัวเองก่อนจะพูดว่า “ข้าก็เป็นคนผิดเหมือนกัน ท่านแม่ ได้โปรดลงโทษข้าด้วย”

ถ้าดวงตาของเด็กชายมองเห็นได้ชัดเจน เขาก็ไม่จำเป็นต้องให้พี่ชายมาคอยดูแลตนตลอดเวลา แล้วเขาจะได้ทุ่มเทกับการดูแลหลงจงและหลงเหยาได้มากขึ้น

“เอาล่ะ แม่จะไม่ลงโทษใครทั้งนั้น ลูกทุกคนเป็นคนดี” หูเจียวเจียวอดไม่ได้ที่จะยิ้มและลูบหัวเด็กน้อยทีละคน

เมื่อหญิงสาวเห็นสีหน้ารู้สึกผิดของเด็ก ๆ เธอจึงรีบอธิบายด้วยรอยยิ้ม

“จงเอ๋อกับเหยาเอ๋อสบายดี พวกเขาอยู่ข้างนอก ตอนนี้พวกเขาปลอดภัยแล้ว พวกเจ้าไม่ต้องกังวลนะ”

คำพูดของคนเป็นแม่ทำให้เด็กทุกคนตกตะลึง

“จริงหรือ!?” หลงหลิงเอ๋อเบิกตามองแม่จิ้งจอกด้วยความประหลาดใจ

นับว่าเป็นข่าวดีที่เสี่ยวเหยากับพี่สามไม่เป็นอะไร!

“ข้านึกว่าข้าจะไม่ได้เจอพวกเขาอีกแล้ว...” เด็กหญิงพูดพลางยกมือเช็ดขอบตาที่เปียกชื้น

ระหว่างการเดินทางอันยาวไกลพวกเขาต่างก็กังวล รู้สึกผิดและโทษตัวเองโดยหวังว่าตนจะเป็นฝ่ายที่หายไปแทน

ขณะนั้นหลงอวี้กับหลงเซียวหันมามองหน้ากัน แม้ว่าทั้งคู่จะไม่ตื่นเต้นเท่าหลงหลิงเอ๋อ แต่สีหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความสุข

“ท่านแม่ แล้วลุงสี่กับป้าจิง...” คนเป็นพี่ใหญ่ถามขึ้นมาอย่างลังเลอีกครั้ง

เนื่องจากป้าจิงหายตัวไปเพราะช่วยเสี่ยวเหยา และเขาก็นึกถึงเรื่องนี้เสมอ

“พวกเขาก็อยู่ด้วยกันกับจงเอ๋อและคนอื่น ๆ” หูเจียวเจียวรีบตอบคำถามลูกชาย

นั่นทำให้หลงอวี้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก พร้อมกับที่ความตึงเครียดบนใบหน้าผ่อนคลายลง

โชคดีที่พวกเขาไม่เป็นไรแล้ว ตอนนี้เขามีความสุขมากจริง ๆ

อีกด้านหนึ่ง เมื่อหูเฉียงกับหูชิงหลู่เห็นหูเจียวเจียวเดินเข้ามา พวกเขาก็ดีใจมาก แต่แล้วทั้งคู่ก็อดไม่ได้ที่จะลากหลงโม่ไปยังมุมหนึ่ง

“เจ้าหนุ่ม มานี่ซิ เจ้าพาเจียวเจียวมาที่นี่ทำไม!?”

“ถูกต้อง น้องเล็กของข้าอ่อนแอจะตาย ถ้านางป่วยระหว่างทางล่ะ หลงโม่ เจ้านี่มันประมาทเกินไปแล้ว...”

เนื่องจาก 2 พ่อลูกไม่กล้าต่อว่าหูเจียวเจียวโดยตรง ดังนั้นพวกเขาจึงลากหลงโม่มา ‘สั่งสอน’ แทน

ทางด้านมังกรหนุ่มมองดูจิ้งจอกสาวที่กำลังพูดคุยกับลูกด้วยสายตาอ่อนโยน แล้วเขาก็ยอมรับคำสั่งสอนของพ่อตากับพี่สามแต่โดยดีและไม่พูดอะไรสักคำ

พอหูเฉียงกับหูชิงหลู่เห็นว่าเขารู้สำนึก ทั้งคู่ก็คิดไม่ออกว่าจะด่าเขาว่าอะไรอีกดี

“เจ้าห้ามพาเจียวเจียวออกมาเสี่ยงอันตรายแบบนี้อีก” ชายวัยกลางคนพูดด้วยใบหน้าเศร้าหมองก่อนจะปล่อยลูกเขยไปอย่างไม่เต็มใจ

หลังจากหญิงสาวพูดคุยกับลูกเสร็จแล้ว เธอก็ไปทักทายภูตคนอื่น ๆ ต่อ

ปัจจุบันชาวบ้านทุกคนรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอกยามได้เห็นหูเจียวเจียวกับหลงโม่ ในขณะที่พวกเขามีความสุขมาก

จิ้งจอกสาวถือได้ว่าเป็นดาวนำโชคของเผ่า เมื่อนางปรากฏตัวที่นี่ พวกเขาจะสามารถกลับไปที่เผ่าได้โดยปลอดภัยแน่นอน!

“หมินหมิ่น...”

เวลานั้นหูหลินเรียกหญิงที่ตนรักอย่างประจบประแจงแล้วเอื้อมมือไปหมายจะจับมือนาง

ทว่าหูหมินเพิกเฉยต่อการมีอยู่ของเขาและหันกลับไปคุยกับลูกตัวเอง

นั่นทำให้ผู้เป็นหัวหน้าที่ยื่นมือออกไปคว้าอากาศรู้สึกเหมือนตนถูกทอดทิ้ง เขาจึงถอนมือออกมาเกาหัวตัวเอง ก่อนจะเดินไปที่ด้านข้างหูเจียวเจียว

“เจียวเจียว...” เสียงของเขายังคงประจบสอพลอเหมือนเดิมทุกประการ

ขณะนี้จิ้งจอกสาวกำลังคุยกับโหวเซียง หลังจากที่นางเดินทางอย่างยากลำบากมาตลอดทาง เธอก็เห็นว่านางไม่มีรูปร่างอ้วนท้วนเหมือนเคยอีกต่อไป ปัจจุบันนางเปลี่ยนเป็นสาวอวบผู้มีทรวดทรงที่ชัดเจนยิ่งขึ้นราวกับเป็นคนละคนกัน

เมื่อลิงสาวเห็นหูหลินใกล้เข้ามา นางก็หยุดพูดก่อนจะยิ้มให้หูเจียวเจียวแล้วเดินออกไปเพื่อปล่อยให้ทั้งคู่ได้คุยกัน

ครู่ต่อมา หญิงสาวหันกลับมาถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“ท่านมีเรื่องอะไรจะพูดกับข้าหรือ?”

แม้ว่าหูหลินจะเป็นพ่อคนที่ 2 ของเธอ แต่เขาก็เป็นคนแปลกหน้าสำหรับเธออยู่ดี ยิ่งไปกว่านั้น เขาเกือบจะทำให้ทั้งเผ่าและครอบครัวของเธอตกอยู่ในอันตราย มันส่งผลให้เธอทำใจเข้าใกล้อีกฝ่ายไม่ได้จริง ๆ

อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในตอนนี้

ขณะเดียวกัน ใบหน้าของชายวัยกลางคนประดับไปด้วยรอยยิ้ม ซึ่งทำให้ริ้วรอยตามจุดต่าง ๆ เกิดรอยย่นหลายชั้น

“ข้าเตรียมถ้ำพิเศษไว้ให้แล้ว ข้าจะพาเจ้า หมินหมิ่นและลูก ๆ ไปพักผ่อนก่อนดีไหม?”

หูเจียวเจียวสบตาชายตรงหน้าอีกครั้งแต่ไม่ได้ตอบอะไร

ส่วนหูหลินยิ้มอย่างรู้สึกผิด และทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนกับว่าตนถูกจับได้

--------------------------------------------------

พูดคุยท้ายตอนกับเสี่ยวเถียว: ครอบครัวสุขสันต์ใกล้จะได้อยู่กันพร้อมหน้าแล้วววว