บทที่ 323: หูเจียวเจียวไปเยือนเผ่าเล่ยเหอ

ความจริงแล้วหูหลินจงใจยื้อเวลาที่จะพาหูเฉียงมาพบหูหมินไว้ และตั้งใจเข้าไปก่อกวนทั้ง 2 คนที่กำลังอยู่ในโลกส่วนตัว ซึ่งทั้งหมดนี้ก็เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของผู้หญิงที่เคยเป็นคู่ของตน

เขากำลังเห็นแก่ตัวไม่อยากให้หมินหมิ่นกลับไปยังเผ่าของตัวเอง

นอกจากนี้พวกเขาไม่ได้เจอกันมาตั้ง 20 ปี เขาเองก็ผิดพลาดตรงที่ไม่สามารถปกป้องหมินหมิ่นไว้ได้ ในเมื่อปัจจุบันเขามีความสามารถแล้ว เขาก็หวังว่าจะได้รับโอกาสปกป้องหญิงผู้เป็นที่รักและอยู่เคียงข้างนางได้อีกครั้ง

ทางด้านหูหมินจ้องหน้าคนเป็นหัวหน้าเผ่าตาไม่กะพริบเพื่อรอคำตอบของอีกฝ่าย

“หมินหมิ่น...”

หูหลินกำมือจนเล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือเพื่อเรียกความกล้า

“ตอนนี้อยู่ในช่วงฤดูหนาว ทำไมเจ้าไม่รั้งอยู่ที่นี่ก่อนแล้วเราค่อยมาคุยกันใหม่หลังจากฤดูหนาวนี้ผ่านไป?”

“การเดินทางในฤดูหนาวมันไม่ปลอดภัย ถ้าเกิดอะไรขึ้นระหว่างทาง มันคงจะไม่ดีแน่ ทำไมเจ้าอยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้ล่ะ?” ชายวัยกลางคนเอ่ยถามอย่างระมัดระวังพลางสังเกตสีหน้าของคู่สนทนาไปด้วย

ในตอนนั้นเอง คิ้วของหูหมินเริ่มขมวดแน่นขึ้น นางไล่สายตามองคนพูดตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่ 2-3 ครั้ง

และสายตาเชือดเฉือนของคนที่หูหลินเฝ้าถวิลหาก็ทำให้เขารู้สึกผิดมากยิ่งขึ้น

“หมินหมิ่น—” ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรเพิ่มเติม นางก็พูดขัดจังหวะเขาเสียงดัง

“ข้าก็คิดอยู่ว่าทำไมเจ้าถึงพยายามประวิงเวลาไว้ตลอด ที่แท้เจ้าก็มีแผนแบบนี้เองสินะ” แม่จิ้งจอกวัยกลางคนทำสีหน้าจริงจังโดยไม่เปิดโอกาสให้ชายตรงหน้าเกลี้ยกล่อมตนอีกและพูดตรง ๆ ว่า “ข้าต้องกลับไป ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นฤดูหนาวก็ตาม”

ครู่ต่อมา นางกวาดตามองไปรอบ ๆ แล้วพบว่าขณะนี้ภูตคนอื่นเดินมารวมตัวกันอีกครั้ง

“นี่คือผู้หญิงทุกคนในเผ่าของเรา หัวหน้าเผ่าและลูก ๆ ของข้าคงกำลังกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของเรา แล้วข้าจะอยู่ที่นี่ตลอดฤดูหนาวได้ยังไง?”

“ไม่ว่ามันจะอันตรายแค่ไหน ข้าก็จะกลับไป”

หลังจากนั้นนางก็มองหูหลินด้วยสายตาแน่วแน่ พร้อมกับพูดเสียงดังพอที่จะได้ยินกันทั่วถ้ำ

“ถึงเจ้าจะไม่ส่งคนพาเรากลับเผ่า พวกเราก็จะกลับกันเอง!”

นี่ไม่ใช่แค่ความปรารถนาของตัวนางเอง แต่มันคือความปรารถนาของทุกคน!

เมื่อกลุ่มภูตในถ้ำได้ยินการสนทนาของหูหมินกับหัวหน้าเผ่า ดวงตาของพวกเขาก็ฉายแววไม่แน่ใจขณะมองไปที่ทั้ง 2 คน ทว่ามันแฝงไปด้วยความคาดหวัง

แน่นอนว่าทุกคนต้องการกลับไปที่เผ่าของตนเองกันทั้งนั้น

เพราะนั่นคือบ้านของพวกเขา!

“ได้เลย ข้าจะส่งคนไปคุ้มครองพวกเจ้ากลับ และข้าจะไปด้วยตัวเอง แต่… เจ้าให้เวลาข้าหน่อยได้ไหม…”

ทีแรกชายตัวใหญ่ตอบเสียงดังพลางลูบมือตัวเองแบบคนประหม่า จากนั้นเสียงของเขาก็อ่อนลงและขาดห้วงไปเรื่อย ๆ

“ข้าคิดว่าเจ้าแค่อยากถ่วงเวลาเท่านั้นแหละ! เจ้าอยากให้เสี่ยวหมินอยู่ที่นี่แล้วไม่กลับไปที่เผ่าของเราอีกใช่ไหม?” หูเฉียงเปิดโปงความตั้งใจจริงของหูหลินด้วยความโกรธ

หูหมินที่ได้ยินเช่นนั้นขมวดคิ้วแน่นขึ้นทันที

เมื่อผู้เป็นหัวหน้าเผ่าเห็นการแสดงออกของหมินหมิ่น เขาก็รีบเปลี่ยนคำพูดทันควัน “ตกลง ๆ ข้าจะฟังเจ้า”

หลังจากพูดจบเขาก็เขม็งมองหูเฉียงตาดุ

ไอ้จิ้งจอกเฒ่านี่ทำลายแผนการของเขา!

ในขณะที่หูเฉียงส่ายหัวอย่างมีชัย

“หูหลิน ข้าจะไม่บังคับให้เจ้าไปกับข้า หลังจากที่ทุกคนพักผ่อนเพียงพอแล้ว เจ้าก็นำเสบียงของเผ่าเรามาคืนให้เรา แล้วพวกเราจะจัดการเรื่องที่เหลือกันเอง” แม่จิ้งจอกวัยกลางคนพูดเหมือนเป็นการเจรจาทำข้อตกลง

แน่นอนว่าคู่ครองเป็นบุคคลที่สำคัญมากในชีวิตของภูต แต่ว่าในโลกนี้ไม่ได้มีเขาเพียงคนเดียว

หูหมินเข้าใจสิ่งนี้ดี

นั่นทำให้หูหลินรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย แต่เขาก็เคารพการตัดสินใจของคนที่ตนรักและไม่เล่นแง่อีก

ในระหว่างที่พวกเขากำลังจะหารือกันว่าจะกลับไปเมื่อไหร่ดี จู่ ๆ ภูตที่ยืนอยู่ตรงทางเข้าถ้ำก็ขยับจมูกสูดกลิ่นบางอย่าง

“หอมจัง...”

“กลิ่นอะไรหอมจัง ใครเป็นคนทำ?”

“นี่ไม่ใช่กลิ่นจากในเผ่าเรา! ข้าไม่เคยได้กลิ่นแบบนี้มาก่อน...”

ขณะนั้นพวกหูหมินหันหน้าไปเห็นว่าภูตของเผ่าเล่ยเหอที่ได้รับคำสั่งให้เฝ้าทางเข้าถ้ำได้รวมตัวกันอยู่ที่นั่น แล้วมองออกไปข้างนอกด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เมื่อได้ยินคำว่า ‘อาหารกับกลิ่นหอม’ ลมหายใจของหลงเซียวก็หยุดนิ่ง

“เป็นไปได้ไหมว่าท่านแม่อยู่ที่นี่?” เขาถามขึ้นมาทันที

เนื่องจากอาหารที่ท่านแม่ทำให้พวกเขากินรสชาติอร่อยที่สุด อีกทั้งในอดีตทุกคนในเผ่าก็มีปฏิกิริยาเหมือนกันยามได้กลิ่นอาหารของนาง

ทันทีที่เด็กชายคาดเดาเช่นนั้น หลงอวี้กับหลงหลิงเอ๋อก็พุ่งเบียดตัวเข้าไปในฝูงชน

คนเป็นพี่ใหญ่มีลางสังหรณ์ว่ามันน่าจะเป็นเรื่องจริง และในไม่ช้าเขาก็ได้กลิ่นที่คุ้นเคยลอยคลุ้งไปทั่วอากาศ เขาจึงส่งเสียงตะโกนเป็นการยืนยัน

“ท่านแม่มาหาเราแล้ว!”

“ยอดไปเลย ท่านแม่มารับเราแล้ว!” นอกจากหลงอวี้ หลงหลิงเอ๋อก็กระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุขเช่นกัน

นางจดจำกลิ่นนี้ได้ไม่ผิดแน่นอน มีเพียงแค่ท่านแม่เท่านั้นที่ทำอาหารที่มีกลิ่นแบบนี้ขึ้นมาได้ แม้ว่านางจะไม่มารับพวกเขาด้วยตัวเอง แต่ทุกคนก็ใกล้จะได้กลับบ้านแล้ว

มิหนำซ้ำ เด็กหญิงไม่ได้คาดหวังว่าคำพูดที่ใช้หลอกเสี่ยวเหยาในตอนแรกจะเป็นจริง!

ปัจจุบันเหล่าเด็กตระกูลหลงตื่นเต้นมาก ส่วนหูหมิน, หูเฉียงและหูชิงหลู่ก็จำกลิ่นดังกล่าวได้เช่นกัน

“เสี่ยวหมิน มันช่างบังเอิญจริง ๆ ที่เราจะได้กลับบ้านพร้อมกับเจียวเจียว” หูเฉียงเองก็มีความสุขไม่ต่างจากคนอื่น

ขณะที่พูดเขาเหลือบไปมองหูหลินด้วยสายตาโอ้อวด

ข้ามีลูกสาวแสนสวยและมีความสามารถมาก ถ้าเจ้าได้เจอเจ้าจะต้องรู้สึกอิจฉาแน่!

“ท่านแม่ ข้าจะออกไปตามหาน้องเล็ก ข้าจะพานางมาที่นี่ นางจะได้ไม่ต้องกังวลรออยู่ข้างนอก” หูชิงหลู่ตื่นเต้นยิ่งกว่าเดิมขณะตั้งท่าเตรียมพร้อมที่จะวิ่งออกจากเผ่าไปทันที

แต่พอชายหนุ่มเดินไปได้ไม่ถึง 2 ก้าวก็ถูกหูหลินเข้ามาขวางทางไว้

“ช้าก่อน พวกเจ้าไม่คุ้นเคยกับที่นี่ ให้ข้าส่งคนออกไปรับพวกนางดีกว่า!”

ถัดมา ชายผู้เป็นหัวหน้ามองไปทางหูหมินเพื่อขอความเห็นจากนาง

ในระหว่างนั้นเขาได้เห็นแล้วว่าทุกคนห่วงใย ‘เจียวเจียว’ คนนี้มาก เนื่องจากหมินหมิ่นเป็นห่วงนางยิ่งกว่าใคร ถ้าเขาสามารถเกลี้ยกล่อมให้นางอยู่ที่นี่ได้ โอกาสที่หมินหมิ่นจะรั้งอยู่ที่นี่ต่อก็จะสูงมากขึ้น

ตอนนี้เขายังไม่อยากยอมแพ้ เขาอยากจะพยายามให้ถึงที่สุดก่อน

ขณะเดียวกัน หูเฉียงจ้องคู่กรณีด้วยสายตาไม่พอใจ

“แล้วถ้าคนที่เจ้าส่งไปทำให้เจียวเจียวกลัวล่ะ ข้าไม่ไว้ใจคนพวกนั้นหรอก”

ครู่ต่อมา ชายวัยกลางคนหันไปหาภรรยาด้วยรอยยิ้มประจบสอพลอบนใบหน้า “เสี่ยวหมิน เรื่องนี้ปล่อยให้ชิงหลู่ไปจัดการเถอะ แบบนี้เราจะได้วางใจ”

“ลูกของหมินหมิ่นก็เหมือนกับลูกของข้า ข้าจะทำร้ายนางได้ยังไง หูเฉียง เจ้าอย่ามาพูดจาใส่ร้ายข้าที่นี่!”

คำพูดของคู่อริทำให้หูหลินหน้าแดง ทันใดนั้นเสียงของเขาก็ดังขึ้น

“สิ่งที่ข้าพูดคือความจริง!!” หูเฉียงเองก็ไม่ยอมเช่นกัน

ขณะนี้ภูตชาย 2 คนเป็นเหมือนกับกระสุนที่พร้อมยิงได้ทุกเมื่อเพียงแค่ลั่นไกเบา ๆ และเสียงทะเลาะกันของทั้งคู่ทำให้หูหมินมึนหัวอยู่พักหนึ่ง

จากนั้นนางก็ยกมือขึ้นปิดหูพลางตะโกนว่า

“พอแล้ว!”

ทางด้านหลงหลิงเอ๋อยกมือปิดปากแอบอมยิ้ม ในขณะที่แววตาของนางเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

ท่านยายทรงพลังมากจริง ๆ  แม้แต่หัวหน้าเผ่าตัวใหญ่ก็ยังกลัวนาง ในอนาคตข้าจะพยายามทำให้ตัวเองมีพลังเท่ากับท่านยาย!

ในขณะนี้จู่ ๆ ก็มีภูตที่หน้าตาฟกช้ำเดินโซเซมาจากข้างนอกถ้ำ “หัวหน้า ๆ มีภูต 2 คนมารออยู่นอกเผ่า พวกเขาต้องการพบท่าน!”

สิ่งที่ลูกน้องรายงานทำให้ใบหน้าของหูหลินเปลี่ยนไป และก่อนที่เขาจะทันได้ตอบ หูหมินก็พูดอย่างมีความสุขว่า

“ต้องเป็นภูตที่เจียวเจียวส่งมาแน่ เจ้าสั่งคนให้พานางเข้ามาพบเราเร็วเข้า”

ดวงตาสีน้ำเงินเข้มของคนเป็นหัวหน้าเผ่ากะพริบ 2-3 ครั้งหลังจากได้ยินคำสั่งของหมินหมิ่น ไม่นานเขาพยักหน้ารับช้า ๆ

“ตกลง ข้าจะไปทันที”

...

ก่อนหน้านี้พวกหูเจียวเจียวล้อมวงกันกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย หลังจากหญิงสาวกล่อมลูกทั้ง 2 ให้หลับแล้ว เธอกับหลงโม่ก็มุ่งหน้าไปยังเผ่าเล่ยเหอ

ตอนนั้นมังกรหนุ่มกังวลว่าเธอจะต้องไปเผชิญกับอันตรายตามลำพัง เขาเลยยืนยันที่จะไปกับเธอด้วย เพราะการที่เขาคอยดูแลเธออยู่ข้างกายเป็นทางเลือกที่ปลอดภัยกว่า ด้วยเหตุนี้จิ้งจอกสาวจึงตอบตกลง

ปัจจุบันทั้ง 2 คนยืนอยู่นอกเผ่าเล่ยเหอโดยรอให้ภูตของฝ่ายตรงข้ามมาหาตนเพื่อส่งข่าวให้กับหัวหน้าเผ่า

แต่ทันทีที่หูเจียวเจียวกับหลงโม่มาถึง ภูตหลายคนก็พุ่งออกมาทำร้ายทั้งคู่ แต่อีกฝ่ายก็ถูกหลงโม่ปราบจนราบ ดังนั้นพวกเขาจึงรีบเข้าไปในเผ่าแล้วกระจายข่าวอย่างเชื่อฟัง

ครั้งนี้จิ้งจอกสาวสวมเสื้อคลุมหนังหมีสีดำตัวหนา โดยที่บนหัวเธอมีหมวกขนาดใหญ่คลุมอยู่และผ้าพันคอผืนกว้างปิดใบหน้าซึ่งเผยให้เห็นเพียงดวงตาสดใสคู่หนึ่ง

‘เครื่องแต่งกาย’ ชุดนี้หญิงสาวถูกหูชิงหยวนบังคับให้ใส่ก่อนที่จะออกเดินทางเพราะเขาเป็นห่วงว่าพอภูตในเผ่าเล่ยเหอเห็นผู้หญิงแล้วจะจับตัวเธอไป ผู้เป็นพี่ชายจึงให้น้องสาวห่อตัวมิดชิดและปลอมตัวเป็นชายหนุ่มแทน

หลังจากเวลาผ่านไปไม่นาน กลุ่มภูตจากเผ่าเล่ยเหอก็วิ่งออกมา

คราวนี้เป็นภูตอีกคนที่มาส่งสารและพูดกับพวกเขา 2 คนด้วยใบหน้าเย่อหยิ่ง

“เข้ามา หัวหน้าของเราตกลงที่จะพบพวกเจ้า”

--------------------------------------------------

พูดคุยท้ายตอนกับเสี่ยวเถียว: บอกตามตรงว่าไม่ไว้ใจเจ้าหูหลินเลย จะเล่นตุกติกอะไรอีกไหมเนี่ย