บทที่ 322: ความเห็นแก่ตัวของหูหลิน

ในเผ่าเล่ยเหอ

ภายใต้การจัดการของหูหลิน ในที่สุดภูตหญิงและเด็กก็ถูกพาไปยังถ้ำขนาดใหญ่ซึ่งมีโถงถ้ำที่แยกจากกันมากกว่า 20 โถง อีกทั้งมันแตกต่างไปจากถ้ำเล็ก ๆ ที่พวกนางต้องพักก่อนหน้านี้ราวฟ้ากับเหว

ไม่เพียงแค่นั้น ผู้เป็นหัวหน้าเผ่ายังสั่งให้คนส่งเสบียงจำนวนมากมาให้ทุกคนด้วย

“ของพวกนี้เป็นของใช้และอาหารจากเผ่าเล่ยเหอของเรา นี่ถือเป็นการชดเชยให้กับพวกเจ้าก็แล้วกัน ไม่ต้องกังวลนะ หลังจากนี้จะไม่มีใครมาคุกคามพวกเจ้าได้อีก”

หูหลินสัญญากับอีกฝ่ายด้วยความจริงใจ เขาถือว่าคนในเผ่าของหมินหมิ่นก็เป็นเหมือนคนในเผ่าของเขาเช่นกัน นอกจากนี้พวกนางยังเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยดูแลหมินหมิ่นเป็นอย่างดี ดังนั้นเขาจะไม่เสียมารยาทกับภูตเหล่านี้

เมื่อกลุ่มภูตหญิงเห็นความจริงใจและท่าทางเป็นมิตรของชายผู้เป็นหัวหน้าเผ่า พวกนางก็ไม่ได้ตำหนิอะไร ยิ่งไปกว่านั้น เขาเป็นคู่ของหูหมิน ถ้าพวกนางทำตัวไม่ดี มันจะทำให้หูหมินรู้สึกอับอายมาก

“หัวหน้า ท่านจะพาคู่ของเรามาที่นี่เมื่อไหร่?” โหวเซียงถามอย่างสงสัยขณะอุ้มลูกลิงทั้ง 2 ไว้ในอ้อมแขน

ทันทีที่นางถามคำถามออกมา ผู้หญิงคนอื่น ๆ ก็หันไปมองหูหลินทีละคน ในขณะที่สายตาของพวกนางเต็มไปด้วยความคาดหวังเพราะระหว่างทางทุกคนไม่เคยได้พบคู่ของตนเลย ยกเว้นตอนที่หิมะถล่ม

ปัจจุบันมีผู้หญิงหลายคนกำลังตั้งท้อง ซึ่งมันเป็นช่วงเวลาที่พวกนางต้องพึ่งพาคู่ของตัวเองมากที่สุด

ตอนนี้ทุกคนปลอดภัยแล้ว เหล่าภูตหญิงจึงแทบรอไม่ไหวที่จะได้เจอผู้เป็นสามี นอกจากนี้หูหมินเองก็มองไปที่หูหลินพลางถามแปลก ๆ “นั่นสิ เจ้าจะปล่อยพวกเขาเมื่อไหร่ หูเฉียงก็อยู่ที่นั่นด้วย”

ถ้าหลานสาวตัวน้อยไม่เตือนนางเกี่ยวกับเรื่องดังกล่าว นางก็คงจะลืมไปแล้ว

ทว่าก่อนหน้านี้หูหลินก็เลี่ยงที่จะพูดถึงเรื่องการปล่อยตัวพวกภูตชาย พอเขาได้ยินคำถามของนาง ดวงตาคมก็กลอกไปมาพร้อมกับที่เขาหัวเราะแหย ๆ “ข้าจะปล่อยพวกเขาเดี๋ยวนี้แหละ...”

ระหว่างนั้นหูหมินสังเกตเห็นความหดหู่ที่ริบหรี่ในดวงตาของเขาได้จึงอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมาอย่างสงสัย

“ทำไมข้ารู้สึกว่าเจ้าไม่ต้องการปล่อยพวกเขา นี่เจ้าตั้งใจหรือเปล่า?”

ทันใดนั้นหญิงวัยกลางคนก็จำได้ว่าผู้ชายคนนี้มีเรื่องขัดแย้งกับหูเฉียงตั้งแต่เมื่อ 20 ปีที่แล้ว และทั้ง 2 คนก็ไม่เคยพูดจากันดี ๆ เลยแม้แต่คำเดียว นางจึงมีเหตุผลที่จะสงสัยว่าเขาจงใจไม่ปล่อยกลุ่มภูตชาย

ทางด้านหูหลินยิ้มแบบประชดประชันขณะอธิบายด้วยความรู้สึกผิด

“ทำไมเจ้าถึงคิดแบบนั้น ข้าอยากจะจัดการเรื่องที่พักของพวกเจ้าให้เรียบร้อยก่อนไง พวกผู้ชายไม่สำคัญเท่ากับเจ้าหรอก”

ยามนี้เขายิ่งรู้สึกหดหู่ นั่นเป็นเพราะเขากับหมินหมิ่นไม่ได้เจอกันมากว่า 20 ปี และเขาก็ไม่มีเวลามากพอที่จะระลึกถึงวันเวลาเก่า ๆ กับนางเลย ดังนั้นเขาจึงไม่อยากให้เจ้าหูเฉียงมาขัดขวางความสุขของพวกเขา

หากเขาปล่อยไอ้หมอนั่นออกมาตอนนี้ บรรยากาศอันแสนน่าอึดอัดเมื่อครั้งวันวานก็จะหวนกลับมาอีกครั้ง

“ถ้าอย่างนั้นไปพาพวกเขามาที่นี่เร็ว ๆ เข้า ผู้หญิงหลายคนกำลังตั้งท้อง พวกนางรอที่จะพบคู่ของตัวเองอยู่!”

เมื่อหูหมินได้ยินเช่นนี้ก็บิดไหล่คนตัวใหญ่ก่อนจะผลักเขาออกไปจากถ้ำ

ตามธรรมชาติแล้วผู้หญิงจะรู้สึกไม่ปลอดภัยมากในระหว่างตั้งท้อง และนี่คือช่วงเวลาที่พวกนางต้องการคู่ครองมากที่สุด

ตอนที่หูหมินให้กำเนิดลูก ขณะนั้นนางมีเพียงหูเฉียงเป็นคู่ครอง เนื่องจากอีกฝ่ายต้องออกไปล่าสัตว์ นางจึงมักจะอยู่ในเผ่าตามลำพัง นั่นทำให้นางเข้าใจถึงความรู้สึกไม่สบายใจของผู้หญิงคนอื่น นางเลยไม่ต้องการให้ผู้หญิงเหล่านี้ต้องพบเจอประสบการณ์ย่ำแย่เดียวกันกับตน

พอหูหลินได้ยินคำพูดและการแสดงออกของอีกคน เขาก็คิดว่านี่เป็นข้อแก้ตัวที่หมินหมิ่นยกขึ้นมาเพื่อที่จะได้พบกับหูเฉียง ด้วยเหตุนี้เขาจึงเดินออกไปอย่างไม่เต็มใจ

หลังจากนั้นไม่นาน หูเฉียง, หูชิงหลู่และภูตชายคนอื่นที่ถูกขังอยู่ในถ้ำอีกแห่งก็ถูกนำตัวมา

“เสี่ยวหมิน!”

“ท่านแม่!”

ทันทีที่พวกเขาเห็นหูหมิน ทั้งคู่ก็รีบวิ่งไปหานางอย่างตื่นเต้นแล้วผลักคนเป็นหัวหน้าออกไป

ยามนี้พ่อแม่ลูกกอดกันกลมด้วยความคิดถึงพลางแบ่งปันไออุ่นแก่กัน

ระหว่างทางมาที่นี่ หูหลินให้ลูกน้องอธิบายสถานการณ์ให้เหล่าภูตชายฟังแล้ว พอพวกเขามาถึงก็วิ่งไปหาคู่ของตัวเองทีละคน ไม่นานภาพครอบครัวที่พลัดพรากได้กลับมาพบหน้ากันอีกครั้งก็เกิดขึ้นหลายคู่

นอกจากผู้หญิงที่คิดถึงสามีแล้ว แม้แต่ผู้ชายเองก็คิดถึงภรรยาของตนเช่นกัน

“เซียงเซียง เจ้ากับลูกสบายดีไหม?” โหวเสี่ยวเตียวรีบไปหาโหวเซียงทันที แล้วกอดนางกับลูกลิงด้วยความตื่นเต้นจนอดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตาออกมา

“ข้าสบายดี ลูก ๆ ก็สบายดี ขอบคุณท่านป้าหมินและลู่เมี่ยนเอ๋อที่คอยช่วยเหลือเราระหว่างทาง” ลิงสาวส่ายหัวขณะเผยรอยยิ้มก่อนจะยกลูกลิงในอ้อมแขนให้เขาดู

แม้ว่าลูกน้อยจะไม่อ้วนท้วนเหมือนเคย แต่พวกเขาก็ไม่ได้ขาดสารอาหาร แถมยังดูแข็งแรงเพราะมีคนคอยดูแลทั้งคู่อย่างดี

หลังจากโหวเสี่ยวเตียวได้ยินเรื่องนี้ เขาก็มองผู้หญิงทั้ง 2 คนด้วยความซาบซึ้งใจ

“ท่านป้าหมิน ลู่เมี่ยนเอ๋อ ขอบคุณที่ดูแลเซียงเซียงมาตลอด”

หูหมินโบกมือปัดแบบไม่ใส่ใจ “ใครว่าข้าดูแลนางกัน โหวเซียงเองก็คอยช่วยข้าไว้ไม่น้อย ไม่ต้องขอบคงขอบคุณอะไรหรอก”

ถ้าไม่ใช่เพราะระหว่างทางโหวเซียงช่วยนางไว้ นางอาจจะมาไม่ถึงที่นี่แล้วก็ได้

ส่วนลู่เมี่ยนเอ๋อยืนยิ้มจาง ๆ พลางส่ายหัวและพูดว่า

“เราทุกคนต่างก็เป็นคนในเผ่าเดียวกัน การที่จะช่วยเหลือซึ่งกันและกันมันเป็นเรื่องสมควรแล้ว”

ทางด้านโหวเสี่ยวเตียวไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่เขาจำความดีนี้ไว้ในใจโดยคิดว่าถ้าตนมีโอกาส ในอนาคตเขาต้องตอบแทนพวกนางทั้ง 2 ให้ดี

ขณะนั้นกวางสาวมองทุกคนด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน ทว่าสีหน้าของนางกลับแฝงไปด้วยความเหงา

ปัจจุบันคู่ครองของทุกคนอยู่ที่นี่แล้ว มีเพียงนางที่ตัวคนเดียว

นางไม่รู้ว่าในตอนนี้อิงหยวนเป็นอย่างไรบ้าง เขาจะมาตามหานางหรือไม่ หรือเขาจะมีอันตรายระหว่างทางหรือเปล่า...

ลู่เมี่ยนเอ๋อคิดพลางลดสายตาลงด้วยสีหน้ากังวล

ในเวลาเดียวกัน จู่ ๆ หูหลินก็อดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาจับไหล่หูเฉียงเพื่อดึงอีกฝ่ายออกจากหูหมินและผลักเขาไปอีกทางก่อนจะไปยืนคั่นกลางระหว่างคนทั้ง 2

“เอาล่ะ ไม่ใช่ว่าเจ้าจะไม่มีโอกาสพูดคุยกับนางอีกเสียหน่อย หมินหมิ่นเหนื่อยแล้ว เจ้าควรให้นางได้พักผ่อน”

ผู้เป็นหัวหน้าเผ่ากล่าวพร้อมมองไปที่คู่อริด้วยสายตาขุ่นเคือง

ก่อนหน้านี้ความสนใจของหูเฉียงมุ่งไปที่ภรรยาคนเดียว เมื่อเขาได้ยินคำพูดไม่เข้าหู เขาก็ปัดมือของหูหลินออกไปก่อนจะผลักไหล่อีกคนกลับแบบไม่พอใจ

“เจ้าคิดที่จะทำอะไร ทำไมข้าจะคุยกับเสี่ยวหมินไม่ได้?” ชายวัยกลางคนมองคนที่มาขัดขวางด้วยสายตาว่างเปล่า และผลักไหล่เขาแรง ๆ อีกครั้ง

จากนั้นเขาก็ใช้น้ำเสียงแบบสั่งสอนว่า

“เจ้าเป็นคนพาเรามาที่นี่ทำให้เสี่ยวหมินต้องทนทุกข์ทรมาน ถ้าเสี่ยวหมินป่วยเพราะเจ้า เจ้าจะชดใช้ได้ไหม!?” เขารู้อยู่แล้วว่าผู้ชายคนนี้พยายามกันพวกเขาออกจากกลุ่มผู้หญิงและเด็ก

“ข้า...” เมื่อพูดถึงเรื่องความปลอดภัยของหูหมิน หูหลินก็พูดไม่ออกชั่วขณะ

“ข้าไม่ได้ตั้งใจ”

ชายร่างใหญ่โต้กลับแบบรู้สึกผิด ก่อนที่เขาจะมองไปทางหญิงที่ตนรัก

“หมินหมิ่น ไม่ต้องห่วงนะ ข้าจะสั่งสอนภูตที่จับเจ้ามาให้หลาบจำ ถ้ามันรังแกเจ้าระหว่างทางก็รีบบอกข้ามาได้เลย แล้วข้าจะเรียกร้องความเป็นธรรมให้เจ้าเอง”

ขณะนั้นหูเฉียงอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่หูหมินก็เข้ามาดึงทั้ง 2 คนออกไปแล้วพูดว่า

“เอาล่ะ นี่ก็ผ่านไปตั้ง 20 ปีแล้ว ทำไมพวกเจ้ายังทะเลาะกันเป็นเด็ก ๆ แบบนี้อีกล่ะ ตอนนี้พวกเจ้าต่างก็เป็นตาแก่หัวหงอกกันหมดแล้ว เจ้าไม่อายพวกเด็ก ๆ กันบ้างหรือไง?”

ต่อมา ภูตชายทั้ง 2 ชำเลืองมองไปที่หูชิงหลู่กับหลงหลิงเอ๋อซึ่งกำลังยืนมองพวกตนเงียบ ๆ แล้วพวกเขาก็หันมามองหน้ากันในขณะที่รู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้า วินาทีถัดมาทั้งคู่ก็พ่นลมอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะหันหน้าไปคนละทาง

“เอาล่ะ มาเริ่มคุยเรื่องนี้กันอย่างจริงจังเถอะ”

หูหมินยืดอกมองคนเป็นหัวหน้าเผ่าด้วยสายตาแน่วแน่

“ตอนนี้ลูกของข้ายังอยู่ในเผ่า นางคงกำลังเป็นห่วงเรามาก เมื่อไหร่เจ้าจะส่งเรากลับไป?” แม้ว่านางและหูหลินจะเป็นคู่กันมาก่อน แต่นางก็ไม่เคยคิดที่จะอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิต

มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะละทิ้งเผ่าที่ตนอาศัยอยู่มากว่า 20 ปี ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าปัจจุบันเจียวเจียวยังคงรอนางอยู่ในเผ่า ในเมื่อยามนี้ไม่มีอันตรายอะไรแล้ว นางก็ควรกลับไปหาลูกสาวโดยเร็วที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้อีกคนต้องกังวลนานนัก

“คือว่า...” เมื่อหูหลินได้ยินคำถามของนางก็เกิดความลังเลใจ และเขาไม่กล้าตอบนางเลย