บทที่ 317: ท่านยาย ตาแก่นั่นอยู่ที่นี่!

แม้ว่าภายนอกหลงหลิงเอ๋อจะแสร้งทำเป็นเข้มแข็ง แต่ในใจนางหวาดกลัวมากว่าจะถูกหูหลินขังไว้ที่นี่ตลอดกาล แล้วนางก็จะไม่ได้เจอหน้าท่านพ่อ ท่านแม่และครอบครัวอีก

ทันทีที่เด็กหญิงเห็นหูหมิน ความเข้มแข็งทั้งหมดที่นางคอยรักษามาตลอดก็พลันหายไป นางอดไม่ได้ที่จะระบายให้ผู้เป็นยายฟังว่าตนพบเจออะไรมาบ้าง

“อะไรนะ! มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ!?”

เมื่อหญิงวัยกลางคนได้ยินคำพูดของหลานสาว นางก็โกรธจนหน้าแดงพร้อมกับสบถเสียงดัง

“ไอ้แก่วิตถาร ช่างไร้ยางอายเสียจริง มันกล้าให้เด็กตัวแค่นี้เรียกมันว่าพ่อได้ไง หน้าด้าน!”

นางไม่คิดว่าบนโลกนี้จะมีคนหน้าด้านแบบตาแก่นั่นด้วย

“หลิงเอ๋อ ไม่ต้องกลัวนะ ยายอยู่นี่แล้ว ยายจะไม่ปล่อยให้เจ้าถูกไอ้แก่นั่นเอาเปรียบอย่างแน่นอน ถ้ามันกล้าเข้าใกล้เจ้า…” หูหมินหยุดพูดแล้วหยิบก้อนหินบนพื้นขึ้นมาก่อนจะพูดต่อด้วยสีหน้าแข็งกร้าว

“ยายจะฟาดมันให้หน้าแหกไปเลย คอยดู!”

หากมันไปรังแกคนอื่น นางก็คงไม่สนใจ แต่ถ้ามันกล้ามารังควานคนในครอบครัวตน รับรองว่านางไม่เอามันไว้แน่!

ขณะนี้เจียวเจียวไม่ได้อยู่ที่นี่ นางจะปล่อยให้หลานสาวตัวน้อยต้องทนทุกข์ทรมานแบบนี้ไม่ได้

นี่เป็นครั้งแรกที่หลงอวี้กับหลงเซียวได้เห็นท่าทางดุดันของคนเป็นยาย พวกเขาอดไม่ได้ที่จะหดคอของตัวเองลงโดยกลัวว่าหินก้อนนั้นจะฟาดเข้าใส่หัวพวกตนได้ทุกเมื่อ

แล้วทั้งคู่ก็แอบสงสารชายชราคนนั้นอยู่ในใจ

“ท่านยาย...” เสียงของหลงหลิงเอ๋อแผ่วเบา จากนั้นนางก็เอาหัวซุกเข้าไปในอ้อมอกผู้เป็นยายมากขึ้น

เมื่อหูหมินเห็นเด็กหญิงเป็นเช่นนี้ หัวใจของนางก็เจ็บปวด

“หลิงเอ๋อ เจ้าปลอดภัยแล้ว สบายใจเถอะ แม้ว่ายายจะต้องเอาชีวิตเข้าแลก ยายก็จะไม่ปล่อยให้ไอ้แก่หน้าไม่อายนั่นมาพาตัวเจ้าไป” แม่จิ้งจอกวัยกลางคนกระชับกอดคนตัวเล็กและลูบหลังนางเบา ๆ

“อืม” เด็กน้อยพยักหน้าก่อนจะเงยหน้าขึ้นแล้วพูดต่อว่า “ท่านยาย หยินชางก็ถูกชายแก่คนนั้นจับตัวไปเหมือนกัน ตอนนี้เขาถูกขังอยู่ในเผ่า”

ใบหน้ามีอายุของหูหมินมืดลงทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น “มันก็อยากเป็นพ่อของหยินชางด้วยหรือ?”

ตาเฒ่านิสัยเสียคนนี้เจ้าเล่ห์มาก มันไม่จำเป็นต้องทำอะไรเลยก็ได้ลูกมา 2 คนแล้ว!

ตอนนี้หยินชางถือว่าเป็นลูกบุญธรรมของเจียวเจียว แม้ว่าเขาจะไม่ใช่ลูกในไส้ของนาง แต่หูหมินก็ต้องปกป้องอีกฝ่ายด้วยเหมือนกัน

“เขาไม่ได้พูดแบบนั้น” หลงหลิงเอ๋อส่ายหัวตอบ

“ไม่เป็นไร หลิงเอ๋อ อย่างน้อยเราก็รู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ และหยินชางก็เป็นผู้ชาย เขาเข้มแข็งอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นเราไม่ต้องเป็นห่วงเขามากนัก” หลงอวี้รู้ว่าน้องสาวกำลังกังวลเรื่องอะไรจึงพูดปลอบโยนนาง

...

พอหูหลินขับไล่อิงหยวนออกจากเผ่าไปแล้ว เขาก็ยิ่งกังวลว่าหลงหลิงเอ๋อจะถูกฉกตัวไป หลังจากจัดภูตลาดตระเวนเสร็จ เขาก็รีบกลับไปดูว่าสาวน้อยเป็นอย่างไรบ้างทันที

แต่ใครจะไปคาดคิดว่าเมื่อเขากลับเข้าไปในถ้ำ เขาก็เห็นลูกน้องที่เป็นภูตจิ้งจอกวิ่งออกมาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

“หัวหน้า แย่แล้ว… คุณหนูหายไปแล้ว” คนเป็นลูกน้องกังวลจนปากสั่นตัวสั่น และเขาก็รายงานด้วยสีหน้าโศกเศร้า

ตอนที่เขาพบว่าหลงหลิงเอ๋อหายไป เขาก็รีบกลับมาตามหานางทันที เขาค้นหาไปทั่วทั้งถ้ำแต่ก็ไม่พบตัวอีกฝ่าย

มันเหมือนกับว่าเด็กหญิงหายวับไปในอากาศ

“อะไรนะ!? ข้าบอกให้เจ้าจับตาดูนางให้ดี พอข้าไม่อยู่พักเดียว เจ้าก็ทำนางหายไปแล้วงั้นรึ!?” บัดนี้ใบหน้าของหูหลินขุ่นเคืองเป็นอย่างมาก

สิ่งที่เขากลัวได้เกิดขึ้นแล้วจริง ๆ!

“คุณหนูอยากพบคนที่มาพร้อมกับนาง ข้าก็เลยพานางไปที่นั่น แต่พอข้าหันกลับมาอีกทีนางก็หายไปแล้ว หัวหน้า ข้าขอโทษ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของข้าเอง...” ภูตจิ้งจอกรับใช้อธิบายด้วยความรู้สึกผิด

เขาไม่ควรประมาทคิดว่านางเป็นแค่เด็กตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง ตอนนี้เขารู้สึกละอายใจมากจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

ทางด้านผู้เป็นหัวหน้าเผ่าชะงักไป ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นและถามว่า

“เจ้าบอกว่านางหนีไปคนเดียวหรือ?”

คนเป็นลิ่วล้อตกตะลึง เขาไม่เข้าใจคำถามของอีกคนเลย แต่ก็ยังพยักหน้าตอบกลับช้า ๆ “ใช่…”

“ฮ่าๆๆ! ข้าคิดไว้ไม่ผิด สมแล้วที่นางเป็นเด็กที่ข้าถูกชะตา นางเป็นคนมีความสามารถแม้แต่ผู้ชายก็ขัดขวางนางไม่ได้” หูหลินกล่าวพลางลูบคาง ในขณะที่ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

เด็กผู้หญิงคนนี้เก่งมากตั้งแต่อายุยังน้อย เพราะฉะนั้นในอนาคตนางต้องเติบโตได้ดีแน่ ๆ

ในเวลาเดียวกัน ภูตจิ้งจอกรับใช้แอบชำเลืองมองผู้เป็นนายด้วยความสับสน

คุณหนูหนีไปแล้ว แต่หัวหน้ากลับไม่รู้สึกโกรธเลย นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

วันนี้หัวหน้าถูกผีสิงหรือไง?

ยามนี้หูหลินคิดอย่างอารมณ์ดีอยู่ชั่วขณะหนึ่ง และในไม่ช้าเขาก็นึกถึงภูตนกอินทรีที่เพิ่งมาหาตน

ทำไมมันช่างบังเอิญนักที่เด็กหญิงหายตัวไปในขณะที่ชายคนนั้นมาหาเขา เป็นไปได้ไหมว่าเจ้าหนุ่มนั่นมาหาเขาเพื่อดึงความสนใจของเขาเอาไว้?

เมื่อหัวหน้าเผ่านึกถึงสิ่งนี้ เขาก็เหลือบมองลูกน้องซึ่งตัวแข็งอยู่กับที่ จากนั้นเปลือกตาของเขากระตุกก่อนจะยกเท้าเตะก้นอีกฝ่ายทันที

“เจ้าจะมานั่งบื้ออะไรอยู่ตรงนี้ รีบไปตามหานางเร็วเข้า ถ้าหานางไม่เจอก็อย่ามาให้ข้าเห็นหน้า!” อยู่ดี ๆ ท่าทางของหูหลินก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ทำให้ภูตจิ้งจอกรีบกุมบั้นท้ายวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

จากนั้นเขาก็ไปรวบรวมคนในเผ่าเพื่อตามหาคุณหนูคนใหม่ของพวกตน

หลังจากเหล่าภูตค้นหาหลงหลิงเอ๋อทั่วทั้งเผ่าแล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครพบเห็นนางเลย

มันทำให้ผู้นำสูงสุดของเผ่ากังวลว่าสาวน้อยจะถูกลักพาตัวไป ดังนั้นเขาจึงผุดลุกผุดนั่งอย่างกระวนกระวาย “แค่เด็กคนเดียวยังตามหาไม่เจอ แล้วพวกเจ้าจะทำอะไรได้อีก...”

ในขณะที่เขากำลังจะออกไปนอกเผ่าเพื่อค้นหาเด็กหญิงด้วยตัวเอง จังหวะนั้นภูตหนูคนหนึ่งก็มายืนขวางหน้าเขาพร้อมกับพูดตะกุกตะกักว่า “หะ-หัวหน้า ดูเหมือนว่าข้าจะเห็นสู่ต้าพาตัวเด็กผู้หญิงคนหนึ่งไปเมื่อกี้นี้ ข้าไม่รู้ว่านางคือเด็กที่ท่านกำลังตามหาอยู่หรือเปล่า...”

เมื่อหูหลินได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของเขาก็มืดลง

ในเผ่าของเขามีเด็กผู้หญิงเพียงแค่ไม่กี่คน แล้วตอนนี้พวกนางทั้งหมดกำลังซุกตัวหลบลมหนาวอยู่กับพ่อแม่ของตนในถ้ำ นอกจากสาวน้อยที่กระโดดโลดเต้นอยู่ข้างนอกแล้ว พวกเขาก็ไม่เคยเจอเด็กผู้หญิงคนไหนอีก

“สู่ต้า? เขาพาสาวน้อยไปที่ไหน?” ชายวัยกลางคนถามพลางขมวดคิ้ว

“สู่ต้าพานางไปยังถ้ำที่เขาจัดให้กลุ่มผู้หญิงที่เขาพากลับมาอาศัยอยู่ชั่วคราว” ภูตหนูตอบอย่างรวดเร็ว

“อะไรนะ!?”

แม้แต่เด็กที่ข้าพากลับมามันก็ยังกล้าแตะต้องงั้นรึ!

บัดนี้ดวงตาของหูหลินวาวโรจน์ เขาหันไปโบกมือแล้วออกคำสั่งผู้ใต้บังคับบัญชาว่า “พาข้าไปดูที่นั่นหน่อย”

ปัจจุบันภูตทุกคนรู้ว่าในครั้งนี้หัวหน้าโกรธมาก ดังนั้นพวกเขาจึงทำเพียงปิดปากแน่นและเดินนำทางอีกฝ่ายไป

...

ในเวลาเดียวกัน สู่ต้ากำลังจะกลับไปตามหาหัวหน้า แต่เขาไม่คาดคิดว่าตนจะเห็นหัวหน้านำกลุ่มคนมาที่นี่ในตอนที่เขาเดินออกมาจากถ้ำ

นั่นทำให้ใบหน้าของชายแคระเต็มไปด้วยร่องรอยของความปีติยินดี

หัวหน้าพาคนมาที่นี่มากมาย หมายความว่าเขาจงใจจะตบรางวัลให้เขาต่อหน้าทุกคนหรือเปล่า?

ความคิดข้างต้นทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของสู่ต้ากว้างยิ่งขึ้น ก่อนที่เขาจะรีบวิ่งไปหาหัวหน้าเผ่าเพื่อทักทายอีกฝ่าย

“หัวหน้า ข้า—”

ผัวะ!

ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้พูดจบ เขาก็ถูกหูหลินตบจนกระเด็นออกไป

การกระทำของผู้เป็นหัวหน้าส่งผลให้สู่ต้าตกตะลึงไปครู่หนึ่ง

ขณะนี้ชายร่างเตี้ยเพิ่งเดินออกมาจากถ้ำได้ไม่ไกล เมื่อเขาถูกตบเขาก็กลิ้งกลับไปที่ปากถ้ำ

เสียงดังโครมครามจึงทำให้พวกภูตในถ้ำตกใจและโผล่หัวออกมามองไปข้างนอกด้วยความอยากรู้อยากเห็นทีละคน แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ซึ่งหลงหลิงเอ๋อเองก็เป็น 1 ในนั้นด้วย

ดวงตาที่ว่องไวคู่นั้นกวาดไปทั่วฝูงชนไม่นานก็สังเกตเห็นหูหลินได้อย่างรวดเร็ว

สีหน้าของเด็กหญิงเปลี่ยนไปแบบกะทันหัน นางรีบวิ่งกลับไปซ่อนตัวอยู่ข้างหลังหูหมิน พร้อมกับชี้มือข้างหนึ่งไปข้างนอก

จากนั้นนางตะโกนเสียงดังว่า

“ท่านยาย! ตาแก่ประหลาดคนนั้นอยู่ที่นี่ เขาอยู่ข้างนอก เขามาที่นี่เพื่อจับตัวหลิงเอ๋อ!”