บทที่ 316: หลงหลิงเอ๋อฟ้องท่านยาย

สาเหตุที่ภูตจิ้งจอกพาหลงหลิงเอ๋อออกไปเพราะเขาคิดว่านางคิดถึงสมาชิกในครอบครัวและกลัวการอยู่คนเดียว

ขณะนั้นเด็กหญิงจงใจเดินตามหลังเขาไปช้า ๆ เพื่อรักษาระยะห่างจากอีกฝ่าย

“คุณหนู ใกล้ถึงแล้ว ท่าน—” ภูตจิ้งจอกเดินนำสาวน้อยมาถึงที่คุมขังเด็กอีกคน พอเขาหันหลังกลับไปเขาก็เพิ่งรู้ตัวว่าไม่มีใครเดินตามหลังตนมา…

เด็กคนนั้นหายไปแล้ว!

“นางอยู่ที่ไหน!!”

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้สีหน้าของภูตจิ้งจอกซีดลงทันใด

...

ปัจจุบันหลงหลิงเอ๋อกำลังซ่อนตัวอยู่หลังหินมุมหนึ่ง เมื่อนางได้ยินเสียงฝีเท้าเดินไกลออกไป นางก็เดินออกมาจากที่ซ่อนพลางมองตามหลังคนพวกนั้นจนกระทั่งพวกเขาหายไป

นับว่าโชคดีที่มีโขดหินอยู่ทุกแห่งทุกหน นางจึงมีที่ซ่อนตัว

ถัดมา เด็กหญิงมองไปรอบ ๆ ทางเดินที่มืดมิด และเดินไปในทิศทางตรงกันข้ามกับภูตจิ้งจอกคนที่นำทางตนมาเมื่อกี้นี้

หลงหลิงเอ๋อรู้ว่าภูตในเผ่าปฏิบัติต่อนางเป็นอย่างดี เพราะฉะนั้นพวกเขาจะไม่ล่วงเกินหยินชางอย่างแน่นอน นางจึงคิดว่าตนจะต้องใช้โอกาสนี้ในการสำรวจเผ่า

อีกทั้งตัวนางกับหยินชางเป็นเพียงแค่เด็ก นางต้องตามหาพวกพี่ใหญ่เพื่อให้มีโอกาสหลบหนี

ในทางเดินที่เงียบสงัดและมืดมิด มีเพียงเสียงฝีเท้าของหลงหลิงเอ๋อ นางแอบย่องสำรวจไปทั่วอยู่พักหนึ่ง แต่นางก็พบว่าไม่มีภูตผ่านมาทางนี้เลย ก่อนจะค่อย ๆ มีความมั่นใจมากขึ้นขณะเร่งความเร็วเคลื่อนที่ไปข้างหน้า

บัดนี้เส้นทางในถ้ำขยายออกไปทุกทิศทุกทาง เด็กหญิงจึงอาศัยประสาทสัมผัสของตัวเองพลางเดินไปยังสถานที่ที่มีกลิ่นภูต

หลังจากนางค้นถ้ำหลายแห่งก็ไม่พบร่องรอยว่ามีภูตอาศัยอยู่ข้างใน เมื่อนางคิดว่าตนกำลังหลงทาง ทันใดนั้นก็มีลำแสงส่องมาจากข้างหน้า

ถึงทางออกถ้ำแล้ว!

เวลานี้หลงหลิงเอ๋อมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว “ข้าหาพวกพี่ใหญ่ไม่เจอ บางทีพวกเขาอาจถูกขังอยู่ที่อื่น”

แม้ว่าถ้ำที่นี่จะใหญ่โต แต่มันกลับว่างเปล่าไม่มีคนอาศัยอยู่เลย

เมื่อเด็กน้อยมองเห็นแสงสว่าง ใบหน้าของนางก็สดใสขึ้นแล้วรีบวิ่งไปหามัน

พอหลงหลิงเอ๋อมาถึงปากถ้ำ นางก็โผล่หัวออกไปเห็นภูตกิ้งก่าเดินลาดตระเวนอยู่ไม่ไกล นางจึงรีบถอยร่นเอนหลังพิงกำแพง พร้อมทั้งกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว

โชคดีที่ฝ่ายตรงข้ามไม่ทันสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของนาง

หลังจากที่ภูตคนนั้นเดินผ่านไป เด็กหญิงก็ตบหน้าอกเบา ๆ พลางถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะแอบย่องออกจากถ้ำไปเงียบ ๆ

ปรากฏว่าเผ่าเล่ยเหอมีขนาดใหญ่กว่าที่หลงหลิงเอ๋อจินตนาการไว้หลายเท่า ดูเหมือนว่าการพยายามค้นหาทุกซอกทุกมุมขณะซ่อนตัวเป็นเรื่องที่ทำได้ยาก

“ข้าควรจะแอบหลอกถามภูตจิ้งจอกคนนั้นก่อน แล้วค่อยออกมาค้นหาพวกพี่ใหญ่”

สาวน้อยพึมพำเบา ๆ และหงุดหงิดในความสะเพร่าของตัวเอง

ในเมื่อนางหาพวกหลงอวี้ไม่เจอ นางก็ทำได้แค่กลับไปทางเดิมเท่านั้น

หากภูตจิ้งจอกพบตัวนางอีกครั้ง นางก็จะบอกอีกฝ่ายว่าตนหลงทาง แล้วค่อยหาโอกาสหลอกถามเขาว่าพวกพี่ใหญ่อาศัยอยู่ที่ไหน

ในตอนที่หลงหลิงเอ๋อกำลังจะเปลี่ยนแผนด้วยความหงุดหงิด จู่ ๆ ก็มีเสียงเกรี้ยวกราดดังมาจากด้านหลัง

“หยุดนะ!”

เสียงนั้นทำให้ร่างของเด็กหญิงแข็งค้างพร้อมกับเท้าที่กำลังก้าวไปข้างหน้าหยุดลง

“เจ้าเป็นใคร? ทำไมข้าไม่เคยเห็นเจ้าในเผ่ามาก่อน เจ้าไม่ใช่ภูตจากเผ่าของเรา...”

สู่ต้าจ้องแผ่นหลังของเด็กผู้หญิงตัวเล็กอย่างสงสัย ในขณะที่เขาเดินเข้าไปใกล้

เดิมที เขาคิดเอาไว้ว่าจะไปดักรอหัวหน้า และพาอีกฝ่ายไปหาพวกผู้หญิงทันทีที่เขากลับมา หัวหน้าจะได้ยกความดีความชอบในครั้งนี้ให้ตัวเขาเอง

แต่ใครจะไปคาดคิดว่ายังไม่ทันที่ภูตตัวเตี้ยจะได้พบหูหลิน เขากลับได้เจอเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเสียก่อน

นั่นทำให้สู่ต้าขมวดคิ้ว ก่อนที่ดวงตาของเขาจะเบิกกว้างและร้องอุทานว่า

“เจ้านี่เอง!!”

นี่คือเด็กผู้หญิงที่หายไประหว่างหิมะถล่ม!

บัดนี้สีหน้าของชายแคระเปลี่ยนไปทันที เขารีบปรี่เข้าไปคว้าแขนของหลงหลิงเอ๋อเพราะกลัวว่านางจะวิ่งหนีแล้วพูดเสียงดังว่า “ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ในเผ่าของเรา!?”

เจ้าเด็กนี่น่าจะถูกทิ้งไว้ท่ามกลางภูเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะ เป็นไปได้ไหมว่านางแอบเดินตามพวกเขามาจนถึงเผ่า?

นางหลบซ่อนตัวได้เนียนอย่างกับผี!

ขณะนั้นหลงหลิงเอ๋อถูกชายตัวเตี้ยดึงไปอีกทาง พอนางเห็นใบหน้าของอีกฝ่าย นางก็จำเขาได้ในทันที

ทางด้านสู่ต้ารู้สึกไม่พอใจเมื่อเห็นว่านางไม่ยอมตอบ วันนี้เขาถูกเมินมาหลายครั้งแล้ว ตอนนี้แม้แต่เด็กตัวเล็กที่ยังไม่โตเต็มที่ก็กล้าเมินเขา!

“ไม่ยอมพูดใช่ไหม! เจ้าคงแอบเข้ามาที่นี่สินะ มานี่ มากับข้า!”

ภูตหนูตะคอกพร้อมกับลากเด็กหญิงไปด้านข้าง

ยามนี้ยิ่งมีภูตหญิงมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งได้รับความดีความชอบจากหัวหน้ามากขึ้นเท่านั้น

ส่วนหลงหลิงเอ๋อกลอกตามองบน ก่อนที่ประกายเจ้าเล่ห์จะฉายแววในดวงตากลมโต แล้วนางก็เดินตามสู่ต้าไปแบบไม่ขัดขืน

ผู้ชายคนนี้ต้องรู้ว่าพวกพี่ใหญ่อยู่ที่ไหน เขากำลังจะพานางไปที่นั่นแน่นอน

ด้วยการ ‘นำทาง’ ของภูตหนูร่างเตี้ย ในที่สุดเด็กหญิงก็ตามเขาไปยังสถานที่ที่พวกหลงอวี้ถูกคุมขัง

เนื่องจากหลงหลิงเอ๋อเพิ่งมาถึงที่นี่ ภูตจำนวนมากในเผ่าเล่ยเหอจึงไม่รู้ว่านางถูกหูหลินพากลับมา เมื่อกลุ่มภูตเห็นสู่ต้าจับตัวนางไว้ พวกเขาก็ไม่ได้เข้ามายุ่งอะไร

จากนั้นชายตัวเตี้ยผลักเด็กน้อยเข้าไปในถ้ำอย่างแรงพร้อมพูดข่มขู่นางว่า

“เข้าไปข้างในแล้วรอข้าอยู่ตรงนี้ก่อน ถ้าเจ้าวิ่งเพ่นพ่านไปมา ข้าจะไล่เจ้าออกจากเผ่า และปล่อยให้เจ้ากลายเป็นอาหารสัตว์ป่า”

หลงหลิงเอ๋อถูกอีกฝ่ายผลักจนเกือบจะล้มลงกับพื้น

นั่นทำให้นางหันกลับมามองฝ่ายตรงข้ามด้วยสายตาที่ฉายแววเย็นชา

ถ้าไม่ใช่เพราะสถานการณ์ไม่เอื้ออำนวย ณ ปัจจุบัน นางจะหาทางถลกหนังภูตหนูที่น่ารังเกียจคนนี้แล้วโยนให้สัตว์ป่ากินให้ได้!

“มองอะไร ลองมองอีกสิ ข้าจะควักลูกตาเจ้าซะ!” เมื่อสู่ต้าเห็นสายตาไม่พอใจของเด็กผู้หญิงตัวเล็ก เขาก็โกรธขึ้นมาขณะตั้งท่าจะทำร้ายนาง

แม้แต่เด็กตัวเล็ก ๆ ก็ยังกล้าจ้องมองเขาด้วยสายตาแบบนั้น!

หลังจากพูดจบเขาก็สะบัดหน้าเดินจากไปโดยที่เขาจะไปรอพบผู้เป็นหัวหน้า

ทางด้านกลุ่มภูตในถ้ำที่เดินป่ามาตลอดทาง ในเวลานี้ทุกคนพิงกันนอนหลับอย่างเหนื่อยล้า และพวกเขาก็ตื่นขึ้นทีละคนเมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวตรงปากทางเข้าถ้ำ

ขณะนั้นหลงเซียวเปิดเปลือกตาแล้วรู้สึกว่าร่างที่อยู่ตรงหน้าตนค่อนข้างคุ้นเคย

เขาขยี้ตาซ้ำแต่ก็ยังมองเห็นไม่ชัด จังหวะที่เขากำลังจะเอ่ยถาม หลงอวี้ก็คว้าแขนของเขาพร้อมอุทานด้วยความประหลาดใจ

“หลิงเอ๋อ! นั่นหลิงเอ๋อ!”

เมื่อหลงหลิงเอ๋อได้ยินเสียงของพี่ใหญ่ นางก็เงยหน้าขึ้นหันกลับไปมองทางต้นเสียงด้วยรอยยิ้ม

แน่นอนว่านางเดาถูก การตามภูตหนูมาที่นี่จะทำให้นางตามหาพวกพี่ใหญ่พบ!

“พี่ใหญ่ พี่รอง” เด็กหญิงวิ่งไปหาพี่ชายทั้ง 2 อย่างมีความสุข และพี่น้องทั้ง 3 คนก็กอดกันกลม

ในเวลาเดียวกัน พอหูหมินและผู้หญิงคนอื่น ๆ เห็นหลงหลิงเอ๋อ พวกนางต่างก็ประหลาดใจ แม้แต่ลูกลิงในอ้อมแขนของโหวเซียงก็เดินเข้ามาดึงขากางเกงของนางในขณะที่พยายามจะปีนขึ้นไปบนตัวอีกคน

นี่เป็นสัญชาตญาณของภูตชายที่ชอบอยู่ใกล้ภูตหญิง

ตอนนั้นสีหน้าของหลงอวี้กับหลงเซียวมืดลงอย่างกะทันหัน ก่อนที่ทั้งคู่จะยกลูกลิงออกไปจากตัวน้องสาว

“หลิงเอ๋อ ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ เจ้าเป็นอะไรไหม...” ส่วนหูหมินหลังจากได้เห็นหลานสาวมายืนอยู่ตรงหน้าในสภาพสมบูรณ์ นางก็แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

เมื่อหลงหลิงเอ๋อได้ยินเสียงของผู้เป็นยาย ดวงตาของนางก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ก่อนที่นางจะโผเข้ากอดอีกฝ่ายด้วยความเสียใจ

“ท่านยาย…”

“เด็กดี เกิดอะไรขึ้น ใครรังแกเจ้า?” หูหมินรู้สึกได้อย่างรวดเร็วว่ามีบางอย่างผิดปกติกับหลานสาว นางจึงก้มลงมองสำรวจอีกคน ขณะนี้ดวงตาของเด็กน้อยถูกปกคลุมไปด้วยน้ำตา นางดูน่าสงสารมาก

จากนั้นหลงหลิงเอ๋อฝังใบหน้าไว้ในอ้อมแขนของยายพลางบ่นด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด

“ท่านยาย มีชายชราแปลกหน้าคนหนึ่งพาข้ามาที่นี่และพยายามจะให้ข้าเรียกเขาว่าพ่อ ข้าเกือบจะกลายเป็นลูกของคนอื่นแล้ว...”