บทที่ 315: เจ็บตัวถึง 3 ครั้งในวันเดียว

“ใครโกหกเจ้าหรือ เหยาเอ๋อ?”

หลังจากหูเจียวเจียวกระโดดลงมาบนพื้น เธอก็เดินไปหาหลงเหยาที่กำลังนั่งหันหลังร้องไห้แล้วถามอย่างขบขัน

เมื่อคนอื่นเห็นเธอเดินมา พวกเขาก็แทบไม่สามารถยับยั้งความสุขที่ฉายอยู่บนใบหน้าได้ พอคิดว่าหลงเหยากำลังโศกเศร้า ทุกคนจึงกลั้นยิ้มพลางยืนมองเงียบ ๆ อยู่ด้านข้าง

“พี่สามน่ะสิที่โกหกเสี่ยวเหยา มีเรื่องเกิดขึ้นกับท่านแม่เขาก็ไม่ยอมบอกเสี่ยวเหยา แถมยังโกหกเสี่ยวเหยาอีกว่าท่านแม่จะมารับ พี่สามนิสัยไม่ดี…” คนตัวเล็กตอบกลับเสียงงอน

ถ้าใครถูกปิดบังเรื่องราวทุกอย่าง คนคนนั้นก็ต้องรู้สึกเสียใจกันบ้าง

“อ่า ทำไมแม่ไม่รู้เลยว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับแม่?” จิ้งจอกสาวจงใจถามกลับ

“ท่านแม่—” หลงเหยากำลังจะตอบ แต่แล้วจู่ ๆ เขาก็ตระหนักได้ว่าตนไม่รู้เรื่องอะไรเลย เขาจึงผงะไปครู่หนึ่งก่อนจะรู้สึกว่าเสียงของอีกคนช่างคุ้นเคยยิ่งนัก

จากนั้นเจ้าเด็กน้อยค่อย ๆ หันหน้ามามองด้วยความสงสัย และพบกับใบหน้าอ่อนโยนที่กำลังมองเขาด้วยรอยยิ้ม

“ท่านแม่!!”

รูม่านตาของคนตัวเล็กขยายออก ก่อนที่เขาจะอุทานด้วยความประหลาดใจ

“ฮือออ ท่านมารับเสี่ยวเหยาแล้วจริง ๆ! พี่สามไม่ได้โกหกเสี่ยวเหยา...”

เด็กชายจ้ำเท้าวิ่งไปหาแม่จิ้งจอกทันทีพลางหลับตาปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาโดยพร้อมที่จะเล่าถึงความเจ็บปวดของเขาเมื่อสักครู่นี้

ทางด้านหลงโม่ ทันทีที่เขากลายร่างเป็นมนุษย์ เขาก็เห็นลูกชายคนเล็กพุ่งเข้าหาภรรยาสาวเต็มที่ ซึ่งคนที่เพิ่งมาถึงคิดว่าเจ้าเด็กตัวอ้วนจะวิ่งกระแทกเข้าใส่หูเจียวเจียวจนปลิว เขาจึงก้าวไปแทรกตัวคั่นกลางระหว่างทั้ง 2 คนด้วยใบหน้าเย็นชา

นั่นทำให้หลงเหยากอดต้นขาของพ่อมังกรหมับ เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของขาแล้วขยี้หน้าเช็ดน้ำหูน้ำตาที่ต้นขาของอีกคน

“ท่านแม่ เสี่ยวเหยาคิดถึงท่านมาก...”

ส่วนหลงโม่มองดูน้ำมูกเหนียว ๆ ตรงขาที่กำลังยืดออกเป็นเส้น ก่อนที่เด็กน้อยจะยกหลังมือมาเช็ดน้ำมูกตรงจมูกแล้วเอาไปปาดที่ขาเขาอีกครั้ง

“...”

ภาพตรงหน้าส่งผลให้ขมับของคนเป็นพ่อเต้นตุบ ๆ จนมีเสียงอยู่ในหู แต่พอคิดว่าลูกชายคนเล็กจะต้องทุกข์ทรมานมากแค่ไหนในช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาจึงเก็บกดความอยากจะฟาดบั้นท้ายกลม ๆ ของเจ้าเด็กนี่ลงไปให้ลึกสุดใจ ก่อนจะยื่นมือใหญ่ออกไปคว้าหลังคอของหลงเหยาเพื่อดึงเขาขึ้นมาเหมือนลูกแมว แล้วยื่นมือไปข้างหน้าจิ้งจอกสาว

จังหวะนั้นคนตัวเล็กรู้สึกได้ว่าพื้นใต้เท้าของตนหายไป เขาจึงลืมตาขึ้นและเห็นแม่ของเขาที่มีรอยยิ้มสดใสอยู่เบื้องหน้า ไม่นานเด็กชายก็รู้ตัวว่าเขากอดผิดคน เขาเลยแยกเขี้ยวยิ้มอย่างไร้เดียงสาพลางเอื้อมมือออกไปหาหูเจียวเจียว

“ท่านแม่~”

แม่จิ้งจอกสอดมือเข้าไปที่ใต้วงแขนของคนเรียกเพื่ออุ้มเขามาแล้ววางลงบนพื้น

“ใครรังแกเจ้า ทำไมเจ้าถึงร้องไห้เหมือนแมวน้อยเลย...” หูเจียวเจียวถามพลางหยิบหนังสัตว์ที่สะอาดออกจากอกเสื้อมาเช็ดน้ำหูน้ำตาบนใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างขบขัน

ก่อนที่หลงเหยาจะตอบ หลงจง, หูชิงหยวนและหู่จิงก็พากันหันไปมองอิงหยวนที่ยืนอยู่ไม่ไกล

“เขารังแกเสี่ยวเหยา!” ทั้ง 3 คนพูดขึ้นมาพร้อมกัน

“...” ฝ่ายที่ถูกพาดพิงนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ

ข้าไม่เคยเห็นพวกเขาเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันแบบนี้มาก่อน

ในเวลาเดียวกัน ใบหน้าของหลงโม่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เขามองหลงเหยาที่กำลังสะอื้นไห้แล้วขมวดคิ้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “มีเพียงผู้ชายที่อ่อนแอและไร้ประโยชน์เท่านั้นที่ร้องไห้ เหยาเอ๋อ เจ้าจำคำที่พ่อเคยบอกได้หรือไม่?”

เมื่อเด็กชายได้ยินในสิ่งที่พ่อมังกรพูด เขาก็คิดว่าท่านพ่อพูดถูก เขาไม่ใช่คนไร้ค่าขนาดนั้น ในอนาคตเขาจะแข็งแกร่งขึ้นและปกป้องแม่ของเขาให้ได้!

ทางด้านจิ้งจอกสาวขมวดคิ้ว แต่เธอก็ไม่ได้ขัดจังหวะคำพูดของมังกรหนุ่ม เธอทำเพียงแค่ตบหลังของลูกชายคนเล็กเบา ๆ และพูดปลอบโยนเขา

“เหยาเอ๋อ ท่านพ่อแค่เป็นห่วงเจ้า ไม่ได้ต่อว่าเจ้า” เนื่องจากเธอและหลงโม่ต่างก็มีวิธีสอนลูกในแบบของตัวเอง หากเธอเข้าไปขัดขวางสามีต่อหน้าลูก ๆ มันจะทำให้ความรู้สึกของลูกที่มีต่อเขาเปลี่ยนไป แล้วในอนาคตลูกอาจจะไม่เชื่อฟังคำพูดเขา

“ท่านแม่ เสี่ยวเหยาไม่ใช่คนอ่อนแอ ต่อจากนี้ไป เสี่ยวเหยาจะปกป้องท่านแม่เอง” มือสีชมพูของหลงเหยากำหมัดแน่น บัดนี้ใบหน้าของเขาจริงจังมาก และเขาไม่ได้เก็บคำพูดของพ่อมังกรมาคิดมากเลย

“ตกลง ต่อจากนี้ไปแม่คงต้องฝากตัวให้เหยาเอ๋อปกป้องแล้วล่ะ” หูเจียวเจียวลูบหัวของลูกชายคนเล็กอย่างอ่อนโยน

หลังจากที่หญิงสาวพูดจบ เธอก็เหลือบมองอิงหยวนที่ยืนอยู่ด้านข้าง และจากสายตาที่เคยอ่อนโยนก็คมขึ้นกว่าเดิม

จิ้งจอกสาวกำลังจะถามอินทรีหนุ่มเพื่อขอคำอธิบาย ทันใดนั้นสามีของเธอก็ก้าวยาว ๆ ไปหาอีกฝ่ายเสียก่อน

“ท่านผู้เฒ่าบอกให้ข้านำของบางอย่างมาให้เจ้า เจ้าไปคุยกับข้าตรงโน้นหน่อย”

อิงหยวนที่ได้ยินเช่นนั้นทำหน้าบูดบึ้ง เขาเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างจึงพยักหน้าแล้วเดินนำเข้าไปในป่าอันห่างไกล

จากนั้นหลงโม่หันกลับมาบอกภรรยาสาวว่า “เจียวเจียว ข้าจะกลับมาทันทีที่ข้าจัดการธุระเสร็จ”

“อืม” หูเจียวเจียวตอบโดยคิดว่าหัวหน้าเผ่าขอให้เขานำสิ่งที่สำคัญมาให้อิงหยวนจริง ๆ ดังนั้นเธอจึงไม่คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้

ทันทีที่ทั้งคู่เดินออกไป บรรยากาศโดยรอบก็ผ่อนคลายลงทันที

ต่อมา จิ้งจอกสาวมองหลงจงซึ่งยืนอยู่ด้านข้างไม่กล้าเข้ามาใกล้ตน ก่อนที่เธอจะแย้มยิ้มดึงให้เขามาอยู่ตรงหน้าตัวเอง จากนั้นเธอยกมือใช้นิ้วถูหน้าผากที่แดงของเขาเบา ๆ

“ทำไมหัวของเจ้าถึงแดงแบบนี้” เธอถามเสียงกังวล

“ข้าไม่เป็นไร” เด็กชายตอบส่ง ๆ ขณะเอียงหัวหลบ แล้วปัดผมมาปิดหน้าผากเพราะไม่อยากให้ผู้หญิงตรงหน้ามากังวลเรื่องของเขา

แต่พอหลงจงเห็นมือของแม่จิ้งจอกนิ่งค้างอยู่กลางอากาศ เขาก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจผิด ดังนั้นเขาจึงพูดตะกุกตะกักว่า

“ท่าน… ท่านแม่บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”

ยามนี้หัวใจของคนเป็นแม่อุ่นวาบ เธอไม่คาดคิดเลยว่าแม้แต่หลงจงที่เกลียดเธอที่สุดก็ยังเป็นห่วงเธอ ไม่นานอาการโหยหาที่เธอต้องพลัดพรากจากลูกหลายวันก็กำเริบขึ้นมาทันใด เธอจึงกอดลูกชายทั้ง 2 ไว้ในอ้อมแขนด้วยความคิดถึงจับใจ

“แน่นอนว่าแม่สบายดี แม่จะพาพวกเจ้ากลับบ้านเอง หลังจากนี้จะไม่มีใครกล้ามารังแกเราอีกต่อไปแล้ว”

ในขณะนั้นหูชิงหยวนกับหู่จิงไม่ได้เข้าไปขัดจังหวะการพบกันของแม่ลูกและทำเพียงยืนยิ้มอย่างมีความสุขกับภาพตรงหน้า

...

อีกด้านหนึ่ง

เวลาผ่านไปไม่นาน อิงหยวนกับหลงโม่ก็เดินมาถึงป่าที่รกร้าง

“ท่านผู้เฒ่าให้เจ้าเอาอะไรมา— โอ๊ย!”

อินทรีหนุ่มหันกลับมากำลังจะเอ่ยปากถามอีกคน แต่จู่ ๆ ก็มีกำปั้นกระแทกเข้ามาที่จมูกเขาอย่างแรง พร้อมกับมีเสียงดั้งจมูกหัก

“หลงโม่ เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรือไง!” ชายหนุ่มกุมจมูกที่มีเลือดกำเดาไหลออกมาเป็นทางขณะกัดฟันพูด

วันนี้ข้าโดนชกเป็นครั้งที่ 3 แล้วนะ!

ถึงแม้ว่าจะเป็นคนอารมณ์ดีมากแค่ไหน แต่การที่ต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ซ้ำ ๆ เป็นใครก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอารมณ์เสีย!

ทางด้านมังกรหนุ่มไม่ได้พูดอะไร และยังคงใช้กำปั้นชกไปที่ใบหน้าของอีกฝ่ายไม่หยุด

ในขณะนั้นเอง อิงหยวนก็ตระหนักว่าท่านผู้เฒ่าไม่ได้มีของฝากอะไรให้เขาเป็นพิเศษ แต่สาเหตุที่หลงโม่ให้เขาแยกตัวออกมาเพราะอยากจะแก้แค้นแทนหลงเหยา

“เจ้ากล้ามารังแกลูกของข้า ข้าก็แค่มาเอาคืนแทนเขา” มังกรหนุ่มกล่าวเสียงเย็น จากนั้นก็เปลี่ยนเป้าไปโจมตีที่จุดอ่อนไหวของผู้ชาย

หลงโม่เป็นคนที่ไม่ชอบพูดอะไรให้มากความ ถ้ามีเรื่องผิดใจกันก็คุยกันด้วยหมัดซึ่งมันเร็วกว่าวิธีอื่น

“ก็เอาสิวะ ถ้าเจ้าอยากจะสู้ ข้าก็ไม่กลัวเจ้าหรอก!” ยามนี้อิงหยวนโกรธมาก เขาจึงได้แต่กัดฟันแน่นแล้วโต้กลับ

แต่ท้ายที่สุด เขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะอาการบาดเจ็บที่เขาได้รับทั่วร่างกายในวันนี้หรือไม่ เพราะเมื่อชายหนุ่มเผชิญหน้ากับหลงโม่ เขากลับไร้พลังและทำได้แค่ป้องกันตัวเท่านั้น เขาไม่มีเรี่ยวแรงที่จะต่อสู้กลับเลย

...

ณ เผ่าเล่ยเหอ

หลงหลิงเอ๋อพบว่าภูตที่นี่เหมือนจะไม่กล้าทำอะไรตน ยกเว้นว่าอีกฝ่ายไม่ให้นางออกไปไหน พวกเขาก็ตอบสนองทุกคำขอ

ดังนั้นเด็กหญิงจึงพยายามทุกวิถีทางเพื่อเกลี้ยกล่อมเขา

“ข้าต้องการพบหยินชาง ดังนั้นข้าจะไม่ดื้ออีกถ้าท่านให้ข้าพบเขา ไม่เช่นนั้นข้าจะไม่กินหรือดื่มอะไรทั้งนั้น ข้าจะอดตายให้ดู!”

เนื่องจากภูตจิ้งจอกได้รับคำสั่งจากหูหลินว่าต้องดูแลสาวน้อยให้ดี นั่นทำให้เขาไม่กล้าปล่อยให้นางอดอาหาร

หลังจากเขาเหนื่อยกับการรับมือเด็กหญิงมาทั้งวัน ในที่สุดเขาก็พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ

“เอาเถอะ ข้าจะพาคุณหนูไปดูเขา แต่ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่าท่านหนีไปไหนไม่ได้ ไม่เช่นนั้นหัวหน้าจะลงโทษข้า”

หลงหลิงเอ๋อยิ้มกว้างทันทีและรีบพยักหน้าให้คำมั่น

“ตกลง ข้าจะไม่หนีไปไหน!”

--------------------------------------------------

พูดคุยท้ายตอนกับเสี่ยวเถียว: ในที่สุดพ่อแม่ลูกก็ได้มาเจอกัน ส่วนอิงหยวนมันต้องเจอกับคนแบบหลงโม่นี่แหละ ลูกข้าใครอย่าแตะ!