บทที่ 314: เสี่ยวเหยา แม่มารับเจ้าแล้ว

แม้ว่าหลงเหยาจะไร้เดียงสามากแค่ไหน แต่เขาก็เข้าใจการแสดงออกของอิงหยวนทั้งหมด

ยามนี้เขาหันหน้าไปมองหลงจงพร้อมกับมีน้ำตาเม็ดใหญ่ไหลอาบหน้าก่อนจะถามเจือสะอื้นว่า

“พี่สาม ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

นี่ไม่ใช่การถามคำถาม แต่เขาต้องการฟังความจริงจากปากของพี่ชาย

ขณะนี้หลงจงกระชับกอดน้องชายตัวเล็กนิ่ง เขาไม่ได้พูดอะไรเพราะรู้ว่าคราวนี้ตนคงโกหกต่อไปอีกไม่ได้แล้ว จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นเขม็งมองอิงหยวน แล้วตะคอกใส่ผู้ชายตรงหน้า

“เจ้าพอใจแล้วหรือยัง!”

แม้ว่าปกติหลงจงจะชอบรังแกหลงเหยาและทะเลาะกับเขาอยู่บ่อยครั้ง แต่เขาก็เป็นห่วงคนตัวเล็กมากกว่าใคร

เมื่อสักครู่อินทรีหนุ่มรู้สึกโกรธมากที่ถูกคนในเผ่าเล่ยเหอไล่ออกมาแบบไร้เยื่อใย มันทำให้เขาทั้งรู้สึกหงุดหงิดและหดหู่ในใจจนไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองแล้วเอาความโกรธไปลงกับเด็กน้อย

ทันทีที่ชายหนุ่มเห็นน้ำตาของหลงเหยาร่วงหล่นลงมา ความหงุดหงิดในใจของเขาก็จางหายไป ก่อนจะถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เขาพูดกับเด็กไร้เดียงสา

“ข้า...” อิงหยวนอ้าปากพูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

ให้ตายเถอะ ถึงข้าจะหงุดหงิดมากแค่ไหน แต่ข้าก็ไม่ควรเอามาลงกับเด็ก

ในระหว่างที่เขากำลังจะพูดขอโทษ หูชิงหยวนก็กระโดดออกมาจากทางไหนก็ไม่ทราบแล้วชกหน้าเขาเต็มแรงจนทำให้เขาล้มลงกับพื้น แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่หยุดเพียงแค่นั้น เขาตามไปนั่งคร่อมร่างชายปากเสียเพื่อรัวหมัดเข้าใส่หน้าอีกคนไม่ยั้ง

“อิงหยวน ไอ้สารเลว ทำไมเจ้าต้องเอาอารมณ์มาลงกับหลงเหยาด้วย! เขาไปทำอะไรให้เจ้า!”

บัดนี้จิ้งจอกหนุ่มกำลังรู้สึกโมโหมาก

ถึงแม้ว่าหลงเหยาจะเป็นเด็กผู้ชาย แต่หูเจียวเจียวก็เอ็นดูเด็กคนนี้มากที่สุด นางคอยประคบประหงมลูกคนเล็กมากกว่าใคร เมื่อเขาเห็นอิงหยวนรังแกเจ้าตัวเล็ก เขาก็รู้สึกเหมือนกับว่าตนเห็นน้องสาวถูกรังแกไปด้วย

นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้อารมณ์ของหูชิงหยวนพุ่งขึ้นสูง

“หูชิงหยวน เจ้าบ้าไปแล้วหรือไง!” อินทรีหนุ่มสบถเสียงดัง

หลังจากที่เขาถูกต่อย สติของเขาก็กลับคืนมา จากนั้นเขารีบยกมือขึ้นขวางกำปั้นของคนตรงหน้าแล้วผลักอีกฝ่ายออกไปก่อนจะรีบลุกขึ้นยืน

“อิงหยวน เจ้าทำเกินไปแล้ว!” หู่จิงเองก็วิ่งตามหลังสามีมาติด ๆ นางมองชายปากพล่อยด้วยสายตาโกรธเคือง

ระหว่างการเดินทางที่ผ่านมา ทุกคนช่วยกันดูแลหลงเหยาเป็นอย่างดีไม่ให้เขารู้สึกหดหู่ เพราะพวกเขากลัวว่าพอเจ้าตัวเล็กรู้เรื่องของแม่จิ้งจอกแล้วจะทำให้เขาเป็นกังวลหรือไม่พอใจขึ้นมาจึงไม่มีใครกล้าบอกความจริงกับเขาเลยสักคน

อีกทั้งคนตัวเล็กเป็นดาวที่ส่องประกายสดใสและเป็นคนที่นำแสงสว่างมาให้เหล่าภูตในเส้นทางที่มืดมิดเบื้องหน้า

พวกเขาคอยปกป้องความบริสุทธิ์ของหลงเหยาอย่างสุดหัวใจ เพื่อเป็นการตอบแทนความช่วยเหลือของหูเจียวเจียวที่ตอนนี้ไม่รู้ว่านางอยู่ที่ไหนและต่อเผ่าด้วย

แต่ปัจจุบันอิงหยวนได้ทำลายแสงสุดท้ายนี้ทิ้งไปแล้ว…

“พี่สาม ทั้งหมดเป็นความผิดของเสี่ยวเหยาเอง เสี่ยวเหยาช่วยอะไรท่านไม่ได้และมักจะสร้างความเดือดร้อนให้ทุกคน เสี่ยวเหยาขอโทษ...”

เจ้าตัวเล็กก้มหน้าลงต่ำ ในขณะที่เขาร้องไห้สะอึกสะอื้นพลางพูดขอโทษเสียงเบา

“เสี่ยวเหยาจะไม่สร้างปัญหาอีก หลังจากนี้เสี่ยวเหยาจะไม่ดื้อไม่ซน พี่สาม ลุงสี่ อย่าเกลียดเสี่ยวเหยาเลยนะ เสี่ยวเหยาจะพยายามช่วยแบ่งเบาภาระของทุกคน…” ยามนี้หลงเหยาก้มหน้าคางชิดอกปล่อยให้น้ำตาไหลหยดลงพื้น

ตอนนี้เด็กชายเข้าใจว่าแท้จริงแล้วเขาเป็นตัวถ่วงของคนอื่นมาโดยตลอด

ในเวลาเดียวกัน หูชิงหยวนรีบผลักไหล่ของอิงหยวนออกอย่างแรง ก่อนจะเดินผ่านเขาไปหาหลานชาย

“เสี่ยวเหยา เจ้าไม่ได้เป็นตัวถ่วงของพวกเราสักหน่อย อย่าร้องไห้เลยนะ...” เขาอยากจะปลอบโยนหลงเหยา แต่สมองของเขากลับว่างเปล่าจนว่าไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี

ส่วนหู่จิงที่เห็นท่าทางของสามีจึงเข้าไปดึงเขาออกมาแล้วพูดกับคนตัวเล็กเสียงแข็งกร้าว “เขาทำให้เจ้าเสียใจใช่ไหม ถ้าเจ้าโตขึ้น เจ้าก็เอาคืนเขาให้หนัก ๆ เลย!”

“...” อิงหยวนที่ได้ยินเช่นนั้นถึงกับพูดไม่ออก

นี่เจ้ากล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าข้าเนี่ยนะ!

หลังจากหลงเหยาได้ยินคำพูดของเสือสาว เขาก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม

“เสี่ยวเหยา... เสี่ยวเหยาเอาชนะเขาไม่ได้ โฮฮฮ!”

พอหูชิงหยวนเห็นว่าสถานการณ์เริ่มแย่ลง เขาก็รีบดึงภรรยากลับมาและบอกให้นางหยุดพูดเพราะกลัวว่าถ้านางยังคงเกลี้ยกล่อมหลานชายต่อไป เขาจะร้องไห้หนักกว่าเดิม

นั่นทำให้หู่จิงยกมือเกาจมูกโดยไม่รู้ว่าตนพูดอะไรผิดไป

...

อีกด้านหนึ่ง

“หลงโม่ ดูเหมือนว่าข้าจะยินเสียงเด็กร้อง”

ปัจจุบันหูเจียวเจียวกำลังขี่มังกรดำเพื่อเดินทางมุ่งหน้าไปตามหาลูก แต่แล้วจู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของใครสักคนดังมาจากด้านล่าง

เมื่อหลงโม่ได้ยินคำพูดของหญิงสาว เขาก็ชะลอความเร็วลงพลางตั้งใจฟัง และเขาก็ได้ยินเสียงร้องไห้เช่นกัน

“มีเสียงเด็กร้องไห้จริง ๆ”

มังกรหนุ่มรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เสียงปริศนาดังมาจากที่ไกล ๆ ขณะนี้ชายหนุ่มกำลังบินอยู่ทำให้หูของเขามีแต่เสียงลมเท่านั้น เขาจึงได้ยินเสียงไม่ชัดเจน ทว่าจิ้งจอกสาวกลับได้ยินเสียงดังกล่าว

“ทำไมเสียงเหมือนเหยาเอ๋อเลย?” หูเจียวเจียวกำมือแน่นพลางนึกสงสัยว่าตัวเองหูฝาดไปหรือเปล่า แต่เธอรู้สึกว่าเสียงนี้มันคุ้นหูมาก

ในตอนนั้นเองเธอรู้สึกราวกับว่าหัวใจถูกกระชากออกจากอก เสียงร้องของเด็กมันทำให้เธอรู้สึกอึดอัดอย่างอธิบายไม่ได้

“อย่ากังวลไปเลย เราไปตามหาต้นตอของเสียงกันเถอะ” หลงโม่ปลอบโยนภรรยาสาวและเปลี่ยนทิศทางบินไปที่พื้น

ความเร็วของมังกรดำตัวใหญ่นั้นรวดเร็วมาก ภายในไม่กี่อึดใจ เขาก็มาถึงป่าบนยอดเขาแล้ว

เบื้องล่างเป็นทิวเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะ ต้นไม้ที่เหลือแต่กิ่งก้านบนภูเขาที่สลับซับซ้อนในขณะที่บนนั้นมีหิมะเกาะหนาแน่น

ปัจจุบันหิมะสีขาวแทบจะบดบังสายตาของพวกเขา จนกระทั่งในที่สุดหลงโม่ก็พบรอยเท้าบนหิมะหลังจากบินเข้าไปใกล้

ถ้าไม่ใช่เพราะเสียงร้องไห้ที่พวกเขาได้ยินเมื่อกี้นี้ เขาอาจจะหาร่องรอยดังกล่าวไม่เจอแล้ว

ทางด้านหูเจียวเจียวจับเกล็ดมังกรด้วยมือข้างหนึ่งและวางมืออีกข้างไว้บนคิ้วเรียวเพื่อป้องกันลมหนาวที่พัดมาปะทะหน้าขณะที่เธอกำลังมองสำรวจไปรอบ ๆ

ในไม่ช้าหญิงสาวก็พบเจ้าของเสียงร้องที่เชิงเขา

หลังจากจิ้งจอกสาวเห็นกลุ่มภูตยืนอยู่บนพื้นอย่างชัดเจน ใบหน้าของเธอก็สดใสขึ้น ก่อนที่เธอจะตบเกล็ดมังกรแล้วพูดด้วยความตื่นเต้นว่า

“นั่นเสี่ยวเหยา หลงโม่ ลงไปเร็ว! เราพบเสี่ยวเหยาแล้ว!”

พอมังกรยักษ์ได้ยินเสียงของภรรยาสาว เขาก็พุ่งไปยังเป้าหมายอย่างรวดเร็ว

“พี่สี่ หู่จิง!”

ในขณะที่หูชิงหยวนกับหู่จิงกำลังกังวลว่าจะพูดปลอบโยนหลานชายอย่างไรดี จู่ ๆ พวกเขาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยตะโกนเรียกตน

“เหมือนข้าจะได้ยินเสียงของน้องเล็ก?” จิ้งจอกหนุ่มตกตะลึง

เวลานี้เสือสาวเงยหน้าขึ้นก่อนจะเห็นมังกรดำร่อนลงมาจากท้องฟ้า ซึ่งบนตัวของมันมีร่างเล็กร่างหนึ่งหมอบตัวอยู่ จากนั้นอีกฝ่ายก็โผล่หัวออกมาโบกมือให้พวกนางพร้อมรอยยิ้ม นางจึงตบไหล่คนเป็นสามีแล้วพูดอย่างมีความสุขว่า

“ไม่ใช่แค่เหมือน นั่นคือจียวเจียว! เจียวเจียวอยู่นั่น นางปลอดภัยดี!”

หู่จิงพูดพลางชี้ไปที่มังกรตัวใหญ่บนท้องฟ้า

แรงตบของเสือสาวทำให้ไหล่ของหูชิงหยวนแทบทรุด เขาร้องเสียงหลงออกมาทันที

ครู่ถัดมา ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองตามทิศที่หญิงสาวชี้ พอเขาได้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยของน้องสาว ความเจ็บปวดเมื่อกี้ก็จางหายไปพร้อมกับมีรอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา

“นั่นน้องเล็กของข้าจริง ๆ น้องเล็กของข้าปลอดภัย หลงโม่ไปช่วยนางสำเร็จ!” นี่เป็นครั้งแรกที่สมองของหูชิงหยวนสามารถวิเคราะห์สถานการณ์ได้อย่างชัดเจน

ทางด้านอิงหยวนเองก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า แล้วเขาก็ต้องผงะไปเล็กน้อยขณะที่ดวงตาฉายแววตกใจ

หลงโม่สามารถช่วยหูเจียวเจียวออกมาจากเผ่าหมาป่าได้อย่างรวดเร็ว มิหนำซ้ำเขายังพานางมาที่นี่ด้วย…

นี่เป็นครั้งแรกที่อินทรีหนุ่มมองสำรวจทั้ง 2 คนแบบจริงจัง นอกจากจิ้งจอกสาวจะเปลี่ยนไปแล้ว แม้แต่สวะไร้ประโยชน์อย่างหลงโม่ก็ดูแตกต่างไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง ทำให้ระยะห่างระหว่างพวกเขาดูเหมือนจะเข้าใกล้กันมากขึ้นเรื่อย ๆ ในขณะที่เขาเป็นฝ่ายขยับก้าวถอยหลัง

ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้นะ...

“เสี่ยวเหยา เลิกร้องไห้ได้แล้ว  ท่านแม่มารับเจ้าแล้ว!” เมื่อหลงจงเห็นแม่จิ้งจอกบนท้องฟ้า เขาก็ตบไหล่บอกน้องชายอย่างตื่นเต้น

ส่วนหลงเหยาที่กำลังเสียใจรู้สึกเพียงว่าทุกคนกำลังโกหกตน เขาจึงบิดไหล่หันหลังใส่พวกเขา แล้วแสดงท่าทางปฏิเสธไม่ยอมเชื่อคำพูดของใครสักคน

“พี่สาม อย่ามาโกหกเสี่ยวเหยานะ...”

--------------------------------------------------

พูดคุยท้ายตอนกับเสี่ยวเถียว: ตอนแรกน้ำตาคลอเลย สงสารเสี่ยวเหยามาก แต่ไม่เป็นไรแล้วนะ แม่มารับแล้ว ไม่ต้องร้องแล้วน้า โอ๋เอ๋~