บทที่ 305: ซีชาทำตัวแปลก ๆ

หลังจากเหตุการณ์หิมะถล่ม ภูตกิ้งก่าได้จัดให้เด็กและภูตหญิงอยู่รวมกัน ส่วนพวกภูตชายยังคงถูกแยกออกไปอีกกลุ่มหนึ่งเหมือนเดิม

จนถึงปัจจุบันเหล่าภูตหญิงเดินทางมามากว่า 10 วันแล้ว พวกนางจึงเริ่มหมดเรี่ยวแรงและรู้สึกชาไปทั้งร่างกาย

จากการที่เสี่ยวเหยากับหลิงเอ๋อหายตัวไป หูหมินก็เป็นกังวลอยู่ทุกวัน ร่างกายของนางจึงอ่อนแอลงมาก แต่โชคดีที่มีพวกโหวเซียงคอยดูแลนางมาตลอดทาง ดังนั้นนางจึงกัดฟันอดทนเต็มที่

เมื่อถึงเวลาตอนเที่ยง

ในที่สุดทุกคนก็ได้หยุดพักผ่อน ในขณะที่ภูตหนูเริ่มก่อไฟย่างเนื้อและต้มหิมะมาเป็นน้ำดื่ม

ยามนี้หลงอวี้เข้าแถวเพื่อรับน้ำร้อน 2 ชาม โดยที่ชามหนึ่งสำหรับหลงเซียว ส่วนอีกชามสำหรับหูหมิน

“ท่านยาย ดื่มน้ำสักหน่อย”

เด็กอายุเพียงไม่กี่ขวบที่มีรูปร่างผอมเหมือนกระดานไม้ขนาดเล็ก แต่การเคลื่อนไหวของเขามั่นคงมาก เขาถือชามหินด้วยมือทั้ง 2 ข้างแล้วยื่นไปใกล้ ๆ ปากของผู้เป็นยาย

ตามปกติในฤดูหนาวไม่มีแหล่งน้ำให้กินดื่ม นอกจากคนที่จับตัวพวกหูหมินมาจะให้อาหารไม่พออิ่มแล้ว พวกนางยังได้ดื่มน้ำแค่วันละ 2 ครั้งเท่านั้น

บางครั้งหากใครก็ตามที่กระหายน้ำ พวกเขาก็จะได้กินเฉพาะหิมะประทังชีวิตไปก่อน

“เด็กดี” ดวงตาของหญิงวัยกลางคนเปียกชื้น นางคิดว่าตัวเองช่างไร้ประโยชน์ถึงขั้นต้องให้เด็กมาคอยดูแล

“ท่านยาย ท่านต้องเข้มแข็งเอาไว้ ท่านต้องอดทนรอจนกว่าท่านพ่อกับท่านแม่ของข้าจะมาช่วยพวกเรา” ยามนี้หลงอวี้มีท่าทีสงบเช่นเคย และน้ำเสียงเล็กแหลมแบบเด็กของเขาก็มั่นคงมาก

“จ้ะ” หูหมินพยักหน้าตอบรับ ในตอนที่นางได้ยินคำพูดของหลานชาย หัวใจของนางก็สงบลงโดยไม่รู้ตัว

จากนี้ไปนางจะดูแลร่างกายตัวเองให้แข็งแรงเพื่อรอลูก ๆ ของตนมาช่วย

เวลาต่อมา หลงอวี้กับหลงเซียวก็ดื่มน้ำคนละชาม

หลังจากที่หูหมินดื่มน้ำเสร็จแล้ว นางก็เอาชาม 2 ใบไปรับอาหารจากภูตหนู

ในขณะที่คนเป็นพี่ใหญ่ปัดกวาดก้อนหิน แล้วนั่งพักผ่อนบนหินกับน้องชายคนรอง

ทันใดนั้นเขาก็เห็นร่างที่คุ้นเคยเดินป้วนเปี้ยนอยู่ไม่ไกล

มันคือหัวหน้ากลุ่มภูตกิ้งก่าที่มีเรื่องกับพวกเขาครั้งที่แล้ว

“มันมาทำอะไรที่นี่?” หลงอวี้ขมวดคิ้วพร้อมกับที่มีร่องรอยของความสงสัยปรากฏขึ้นบนใบหน้าซูบผอม

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เด็กชายเห็นภูตกิ้งก่าคนนี้มาสอดส่องพวกตนอยู่หลายครั้ง ซึ่งแต่ละครั้งอีกฝ่ายจะคอยมองพวกเขาเป็นระยะ ๆ แล้วจากไปโดยไม่พูดอะไร

เขาอดสงสัยไม่ได้ว่าชายคนนั้นคิดอะไรอยู่

“พี่ใหญ่ ท่านกำลังมองอะไรอยู่น่ะ?” หลงเซียวสังเกตเห็นท่าทางแปลกประหลาดของพี่ชาย ก่อนจะมองตามสายตาของเขาไป

ปัจจุบันดวงตาของเด็กชายสามารถมองเห็นได้แบบพร่ามัว เมื่อเขามองไปตามทิศทางดังกล่าว เขาจึงเห็นเพียงร่างกำยำที่เลือนรางอยู่ตรงนั้น

“ภูตกิ้งก่ายักษ์ที่ชื่อซีชา” หลงอวี้รู้ว่าน้องรองมองไม่เห็น เขาจึงอธิบายให้อีกคนฟัง

“มันต้องไม่มีเจตนาที่ดีแน่” หลงเซียวคาดเดาแบบไม่คิดให้เสียเวลา

นั่นเป็นเพราะภูตที่เป็นถึงผู้นำกลุ่มคนคงไม่อยากลดตัวลงมาข้องแวะกับเชลยอย่างพวกเขา

ทันทีที่คนเป็นพี่ใหญ่ได้ยินสิ่งที่น้องชายพูด หน้าผากของเขาก็ยับย่นในขณะที่มือทั้ง 2 ข้างกำแน่น พร้อมกับที่นัยน์ตาฉายแววระแวดระวัง

ตอนนี้พวกหลงอวี้ยังอ่อนแอกว่าอีกฝ่าย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการปกป้องคนอื่นเลย เด็กอย่างพวกเขาแทบจะป้องกันตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ

แต่ในเมื่อเขารู้ถึงอันตรายก่อนล่วงหน้า อันตรายก็นั้นควรถูกขจัดไปเสีย...

ขณะที่เด็กชายกำลังคิดอยู่ ซีชาก็เดินไปถึงพื้นที่พักผ่อนของผู้หญิงแล้ว

ในเวลานี้ผู้หญิงส่วนใหญ่เดินออกไปรับอาหาร จึงมีเพียงผู้หญิงไม่กี่คนและลูก ๆ เท่านั้นที่ยังอยู่ในส่วนพักผ่อน

ทางด้านลู่เมี่ยนเอ่อกำลังก้มตัวถูขาที่เจ็บของตัวเอง ทันใดนั้นก็มีมือหนึ่งยื่นมาตรงหน้าทำให้นางตกใจผงะถอยหลังออกไป

พอหญิงสาวไล่สายตามองไปยังเจ้าของมือนั้นก็พบว่าเป็นซีชาที่ยืนเหยียดยิ้มอยู่ข้างหลังตน นางจึงรีบตะโกนถามด้วยความหวาดกลัว

“เจ้าจะทำอะไรน่ะ!?”

ในความเป็นจริงหัวหน้ากลุ่มภูตกิ้งก่าสนใจนางมานานแล้ว อีกทั้งส่วนใหญ่ผู้หญิงทุกคนที่นี่มาพร้อมกับคู่ครองและลูก ๆ มีเพียงนางคนเดียวเท่านั้นที่ไม่มีใครอยู่เคียงข้าง

ประกอบกับหน้าตางดงามน่ารื่นรมย์ กิริยานุ่มนวล ทำให้ภูตชายหลายคนที่ได้พบเจอปรารถนาอยากจะปกป้องทะนุถนอมนางโดยสัญชาตญาณ

ด้วยเหตุนี้ นางเลยเป็นสิ่งที่เจริญหูเจริญตาที่สุดในกลุ่มภูตหญิง

ต่อมา ซีชายิ้มแล้วพูดว่า “แม่นาง เจ้าบอบบางมาก การเดินทางไกลคงจะทำให้เจ้าลำบาก หากเจ้ายินยอมมาเป็นคู่ชีวิตของข้า หลังจากนี้ข้าจะคอยทะนุถนอมเจ้า เทิดทูนเจ้า แล้วคอยปฏิบัติรับใช้ไม่ให้เจ้าต้องลำบากอีกต่อไป”

ภูตกิ้งก่าคิดว่าถ้าเขาไม่ยอมทำอะไรก่อนที่จะกลับไปยังเผ่า พอถึงเวลานั้นจะมีคนกลุ่มใหญ่มาแย่งชิงนางกับเขา ยิ่งไปกว่านั้น บางทีหัวหน้าอาจจะต้องตาต้องใจนางก็เป็นได้

เพราะฉะนั้นเขาจะต้องชิงลงมือก่อน

“ข้าไม่อยากเป็นคู่ชีวิตของเจ้า ออกไปให้พ้น” ลู่เมี่ยนเอ๋อเดินถอยหลังออกไปด้วยความกลัว

ทว่าซีชาเองก็ไม่ยอมปล่อยวางสาวงามไปง่าย ๆ เขาก้าวไปคว้าแขนของหญิงสาวเพื่อดึงนางไปด้านหน้ากลุ่ม

ขณะนี้อีกไม่นานพวกเขาก็จะไปถึงเผ่าแล้ว

เขาวางแผนเอาไว้ว่าจะจัดการกับผู้หญิงคนนี้ให้ตกลงปลงใจกับตนก่อนที่จะกลับไปยังเผ่า แต่ถ้านางขัดขืนไม่ยอมเขาก็จะจัดการรวบหัวรวบหางนางเสีย

อีกทั้งถ้าพวกเขากลับไปถึงเผ่าแล้ว การที่จะทำอะไรกับนางภายใต้สายตาของเหล่าผู้อาวุโสมันไม่ง่ายเลย

การที่ไอ้แก่พวกนั้นชอบยึดถือกฎมันทำให้เขารำคาญมาก!

“ปล่อยข้า! ปล่อยข้านะ ปล่อย...” ยามนี้ลู่เมี่ยนเอ๋อต่อต้านสุดแรงเกิด นางพยายามเอนหลังตะโกนร้องขอความช่วยเหลือพร้อมกับดิ้นรนต่อสู้กับคนชั่วเต็มที่

แต่มีหรือที่ผู้หญิงจะสู้แรงของผู้ชายได้ สภาพของนางตอนนี้จึงถูกอีกฝ่ายลากถูลู่ถูกังไปตามพื้น

ในขณะนี้ไม่มีภูตชายอยู่ใกล้ ๆ มีเพียงเด็กอ่อนแอและผู้หญิงไม่กี่คนที่ยังมีภาระติดมือเท่านั้น

นั่นทำให้กวางสาวรู้สึกสิ้นหวัง

นางทั้งต่อยและเตะซีชาอย่างแรง แต่สำหรับเขา มันให้ความรู้สึกเหมือนมีบางอย่างมาสะกิดให้รู้สึกเจ็บ ๆ คัน ๆ เท่านั้น

“เจ้าจะขัดขืนไปไย ถึงอย่างไรผู้หญิงก็ต้องตามหาคู่ครองมาคอยเลี้ยงดู หากเจ้าต้องการร่มโพธิ์ร่มไทรในเผ่า ข้าจะเป็นคนดูแลเจ้าเอง ข้าผู้นี้พอจะมีหน้ามีตาในเผ่าอยู่บ้าง ทำไมเจ้าจะต้องปฏิเสธข้าด้วยล่ะ!”

พอภูตกิ้งก่าฉุดกระชากหญิงสาวไปได้สักพัก เขาก็รู้สึกรำคาญที่นางดิ้นรนขัดขืนจึงหันมาตะคอกใส่นางอย่างเย็นชา

แต่ตอนที่เขากำลังเดินอยู่ดี ๆ ก็มีร่างเล็กพุ่งเข้ามาชนต้นขาของเขา ก่อนที่แรงนั้นจะกระแทกเข้าใส่เขาจนล้ม

“ฟ่อ!”

ซีชาอ้าปากส่งเสียงขู่แล้วเตะคนที่พุ่งเข้าใส่ตนออกไป

ยามนี้ใบหน้าของหลงอวี้ดุดันและไร้ความปรานี แม้ว่าเขาจะถูกภูตตัวโตกว่าเตะ เขาก็ยังกัดอีกฝ่ายแน่นไม่ยอมปล่อย

แคว่ก!

เด็กชายใช้พละกำลังทั้งหมดที่มีฉีกกระชากเนื้อออกจากขาของศัตรู

มันทำให้ใบหน้าของซีชาเปลี่ยนเป็นสีเขียวอมม่วง จากนั้นเขาก็ก้มลงมองเด็กตัวเล็กด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว “โอ๊ย! เป็นเจ้าอีกแล้ว ไอ้เด็กเหลือขอ เจ้าคงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วสินะ!”

ครั้งล่าสุดก็เป็นพี่น้องของไอ้เด็กเวรคนนี้ที่สร้างความเดือดร้อนให้กับเขา!

ทางด้านหลงอวี้พ่นเนื้อในปากออกด้วยความขยะแขยง ขณะเดียวกัน ลู่เมี่ยนเอ๋อใช้โอกาสนี้รีบหลบหนีจากเงื้อมมือของภูตกิ้งก่า และวิ่งไปอยู่ด้านข้างเด็กชายพร้อมกับช่วยพยุงเขาขึ้นจากพื้น

“หลงอวี้ เจ้าเจ็บตรงไหนไหม?”

เด็กร่างผอมบางส่ายหัวพลางเช็ดเลือดตรงมุมปากลวก ๆ

เมื่อก่อนในตอนที่พี่น้องทั้ง 5 คนกำลังจะอดตาย พวกเขาก็ได้อาหารของกวางสาวช่วยชีวิตเอาไว้ นั่นถือได้ว่านางมีบุญคุณกับเขาและพี่น้อง

ท่านแม่เคยบอกว่าเด็กดีจะต้องรู้จักตอบแทนบุญคุณของผู้มีพระคุณ

“ไอ้เด็กเวร เจ้ากล้ามาขัดขวางข้าอย่างนั้นรึ วันนี้ข้าไม่เอาเจ้าไว้แน่!” ซีชากัดฟันทนความเจ็บปวดบริเวณต้นขาก่อนจะลุกขึ้นหมายจะเอาชีวิตคนที่มาขวางทางตนเอง

ผัวะ!

จังหวะนั้นท่อนไม้หนาขนาดเท่าต้นขาของภูตโตเต็มวัยฟาดเข้าที่ด้านหลังศีรษะของซีชาอย่างแรง

ส่งผลให้ฝ่ายที่ถูกลอบโจมตีรู้สึกว่าโลกตรงหน้ากำลังหมุนเคว้งจนเซแทบจะล้มลง

“เจ้ากล้าดียังไงมารังแกผู้หญิง แล้วยังมาเตะหลานของข้าอีก วันนี้ข้าจะฆ่าเจ้าซะ!” หูหมินยืนถือท่อนไม้อยู่ข้างหลังภูตกิ้งก่าและอาหารที่นางเพิ่งนำมาก็หล่นกระจัดกระจายอยู่บนพื้น

“นี่เจ้า...”

บัดนี้ซีชารู้สึกโกรธมากยิ่งขึ้น เขากุมหัวตัวเองแล้วหันไปมองคนที่ทำร้ายตน แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร ไม้ท่อนหนาก็ฟาดเข้าที่ใบหน้าของเขาถึง 2 ครั้งติดต่อกัน

ผัวะ! ผัวะ!

หลังจากหัวหน้ากลุ่มภูตกิ้งก่าถูกนางโจมตีแบบต่อเนื่อง ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยเลือด เนื่องจากเขาถูกตีเข้าที่ศีรษะอย่างแรงจนทำให้หูอื้อ ดังนั้นเขาจึงไม่เหลือเรี่ยวแรงที่จะโต้กลับอีกฝ่ายแล้ว

“พวกเจ้าอย่าคิดว่าพวกข้าเป็นผู้หญิงกับเด็กแล้วจะรังแกได้ง่าย ๆ นะ ถ้าเจ้าอยากจะทำอะไรพวกเขาก็ข้ามศพของข้าไปก่อน!” หูหมินสบถเสร็จแล้วก็ขว้างไม้ไปที่หน้าของคนชั่วอีกครั้ง

แล้วผู้นำกลุ่มภูตกิ้งก่าก็ล้มลงไปกองกับพื้นหิมะ

ไม่ไกลจากที่เกิดเหตุ ภูตหนูยืนมองสิ่งที่เกิดขึ้นนิ่ง ๆ เพราะพวกเขาเคยถูกซีชากดขี่ข่มเหงมาหลายครั้งเลยไม่มีใครคิดที่จะเข้าไปช่วยเหลืออีกฝ่ายทันที โดยเฉพาะภูตเต่าผู้ซื่อตรง ทุกคนได้รับมอบหมายให้ทำหน้าที่เพียงแค่ยืนเฝ้าไม่ให้เชลยหนีไปได้ นอกจากเรื่องนี้แล้วพวกเขาก็ไม่สนใจเรื่องอื่นเลย

หลังจากนั้นไม่นาน ภูตกิ้งก่ายักษ์คนอื่นก็วิ่งเข้ามาแล้วเห็นว่าซีชาถูกทำร้ายจึงรีบพาตัวเขาออกไปจากที่นั่นให้เร็วที่สุด

--------------------------------------------------

พูดคุยท้ายตอนกับเสี่ยวเถียว: หลงอวี้กล้าหาญมากลูกกก สมน้ำหนักเจ้าภูตกิ้งก่า มันต้องเจอคนอย่างหูหมิน นี่ถ้าหู่จิงอยู่ด้วยมันคงอ่วมกว่านี้อีก