บทที่ 304: ไปช่วยลูก ๆ

ตอนที่หลางซัวลักพาตัวหูเจียวเจียวไปจากเผ่า หลงโม่, หูชิงซานและหูชิงเกากำลังออกไปตามล่าภูตหมาป่าเพราะคิดว่าภูตหญิงและเด็กถูกพวกมันจับตัวไป

แต่พอเธอไปถึงเผ่าหมาป่า เธอก็แน่ใจว่าเหล่าภูตหมาป่าไม่ได้จับตัวพวกนางไป

นอกจากภูตหมาป่าแล้ว เผ่าของพวกเธอก็ไม่ได้เป็นศัตรูกับเผ่าอื่น ด้วยเหตุนี้เมื่อหญิงสาวเห็นหลงโม่ปรากฏตัว เธอคิดได้เพียงว่าคนในเผ่าพบภูตหญิงและเด็กแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงมาช่วยเธอ

“ลูก...” พอมังกรหนุ่มสัมผัสได้ถึงสายตาสงสัยของภรรยาสาว เสียงทุ้มก็ชะงักไปชั่วคราว….

ยิ่งชายหนุ่มได้เห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหวังของหญิงสาวและสายตาโหยหาถึงลูก ๆ เขาก็พูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง

ก่อนที่เขาจะทันได้พูดจบ หูชิงเกาก็เผลอทำเนื้อย่างตกลงไปในกองไฟ

จิ้งจอกหนุ่มตกใจมาก เขารีบเอื้อมมือไปคว้าเนื้อไว้ ส่งผลให้เขาถูกไฟเผามือจึงลุกขึ้นกระโดดเหยง ๆ จับมือพลางตะโกนเสียงดัง

“โอ๊ย! ไฟไหม้ข้า! ตายแน่ ข้าจะต้องโดนไฟคลอกตายแน่ ๆ!”

ขณะนี้หูเจียวเจียวมองดูชายทั้ง 2 อย่างสงสัย วันนี้พวกเขาแปลกมาก ไม่เพียงแค่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดีขึ้นเท่านั้น แต่พวกเขายังทำตัวผิดปกติอีกด้วย

“พี่รอง ท่านเป็นอะไรไหม?” จิ้งจอกสาวที่หมดความสนใจเรื่องเดิมรีบเดินไปดูมือที่เป็นแผลไฟไหม้ของพี่ชาย

“ไม่เป็นไร ๆ พี่แค่มือลื่นน่ะ เจ้าพักผ่อนเถอะ”

หูชิงเกาตอบพลางดึงมือออกจากน้องสาวอย่างรู้สึกผิดและพยายามดันตัวอีกฝ่ายออกไป

ให้ตายอย่างไรเขาก็ไม่ยอมบอกหรอกว่าพวกตนยังหาภูตหญิงและเด็กไม่เจอ

อีกทั้งน้องเล็กเป็นห่วงลูกของตัวเองมาก ถ้านางรู้ว่าพวกนางหายไปยังไม่มีใครหาเจอ นางคงโศกเศร้าแน่

ดังนั้นเขาจึงยังไม่กล้าบอกความจริงแก่น้องสาวของเขาในตอนนี้

“พี่รอง ทำไมท่านทำตัวแปลก ๆ มีบางอย่างเกิดขึ้นในเผ่าหรือเปล่า?” หูเจียวเจียวถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

เนื่องจากพวกเขาเพิ่งหลบหนีจากเผ่าหมาป่ามาได้ไม่นาน แถมบรรยากาศระหว่างการเดินทางก็ค่อนข้างตึงเครียด เธอเลยพยายามคิดในแง่ดีว่าทุกอย่างที่เผ่าเรียบร้อยดีไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะไม่เป็นเช่นนั้น

“ไม่มี้! จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นในเผ่าได้ยังไง น้องเล็ก เจ้าไม่ต้องคิดมาก ตอนนี้ที่เผ่ามีท่านผู้เฒ่าคอยปกป้องอยู่...” หูชิงเกาตอบด้วยรอยยิ้ม

ผู้เป็นพี่ชายไม่รู้ว่ายิ่งเขาทำแบบนี้ น้องสาวของตนก็ยิ่งสงสัยมากขึ้น

ทว่าจิ้งจอกสาวไม่ได้ถามเขาต่อแล้วหันไปมองหลงโม่ ในขณะที่เธอหรี่ตาคมดุจเหยี่ยวลงมองเขาอย่างจริงจัง

“หลงโม่ บอกข้ามาว่าเกิดอะไรขึ้นในเผ่า”

ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ พี่รองก็จะไม่ทำตัวลุกลี้ลุกลนหรือพยายามตัดบทเธอแบบนี้

เพราะฉะนั้นเธอจะทำเป็นเมินเฉยต่อไปไม่ได้

ทางด้านหลงโม่สบดวงตาคมดุของภรรยาสาวพลางนึกย้อนกลับไปว่าเขาได้พูดคุยกับหูชิงเการะหว่างทางมาที่นี่โดยบอกว่าเขาจะเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในเผ่าตอนที่พวกเขาใกล้จะถึงเผ่าแล้วเท่านั้นเพื่อไม่ให้นางต้องมานั่งกังวลตลอดการเดินทาง

แต่ในเวลานี้มังกรหนุ่มกลับพูดอะไรไม่ออก

ทันใดนั้นราวกับมีเสียงในใจกระซิบเตือนเขาว่า: เจ้าเป็นคู่ของนาง แม้ว่าใครจะหลอกนางก็ตาม แต่เจ้าไม่ควรหลอกนาง

จนกระทั่งในที่สุดเขาก็ตัดสินใจพูดความจริงออกไป

“ลูก ๆ หายตัวไป”

“!?” ดวงตาของหูชิงเกาเบิกกว้างมองดูเจ้าคนทรยศอย่างตกตะลึง

เมื่อหูเจียวเจียวได้ยินคำพูดของคนเป็นสามี หัวใจของเธอก็เต้นไม่เป็นจังหวะและหัวสมองขาวโพลนว่างเปล่า เธอตกตะลึงไป 2-3 วินาทีก่อนที่เธอจะตั้งสติถามว่า “เจ้าหาลูก ๆ ไม่เจอหรือ?”

“ใช่” หลงโม่พยักหน้าตอบ

ในตอนนั้นเขาคิดว่ามีภูตคนอื่นอยู่ข้างกายลูก ๆ มากมาย แต่เจียวเจียวอยู่ตัวคนเดียว แน่นอนว่าเขาต้องมาช่วยนางก่อน

“แล้วท่านพ่อกับท่านแม่...” บัดนี้เสียงของจิ้งจอกสาวหายไปในลำคอ พวกเขาเป็นครอบครัวคนสำคัญที่สุดของเธอในโลกนี้ ทำให้เธอไม่กล้าจินตนาการว่ามีอะไรเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาเลยจริง ๆ

“ข้าหาพวกเขาไม่พบเช่นกัน” มังกรหนุ่มพูดโดยไม่ได้ปิดบังอะไร

พอหูชิงเกาเห็นใบหน้าที่เศร้าหมองของน้องสาว เขาก็รู้สึกเสียใจจึงรีบอธิบายว่า

“น้องเล็ก เจ้าอย่าโกรธไปเลย เราไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังเจ้า เราแค่กลัวว่าเจ้าจะกังวล...”

จากนั้นหูเจียวเจียวชำเลืองมองพี่ชายคนรอง “ทำไมข้าต้องโกรธด้วย ท่านพ่อ ท่านแม่และลูก ๆ ไม่ได้หายไปเพราะพี่รองสักหน่อย”

หญิงสาวอดสงสัยไม่ได้ว่าในหัวของอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ถึงได้พยายามปกปิดเรื่องนี้กับเธอ

“ถ้าอย่างนั้นเจ้า...” จิ้งจอกหนุ่มเกาหัวพลางมองสีหน้าเคร่งขรึมของน้องสาว แต่เขาไม่กล้าถามต่อเพราะกลัวว่าตนจะทำให้นางโกรธขึ้นมาจริง ๆ

“เรื่องที่ลูกหายไป ข้าเองก็มีส่วนต้องรับผิดชอบด้วย เรื่องเร่งด่วนที่สุดตอนนี้คือรีบกลับไปตามหาพวกเขาดีกว่ามานั่งโกรธกันอยู่ที่นี่” หูเจียวเจียวพูดอย่างจริงจัง

“ข้าแค่สงสัยว่าข้าจะหาพวกเขาเจอได้ยังไง…”

ไม่นานมานี้หญิงสาวไม่ได้ฝันถึงเรื่องราวในอนาคต ซึ่งนั่นพิสูจน์ได้ว่าเด็ก ๆ ไม่ได้ตกอยู่ในอันตราย

แต่สิ่งที่หูเจียวเจียวกังวลอีกอย่างหนึ่งก็คือลู่เมี่ยนเอ๋อ

ก่อนหน้านี้เธอเคยเห็นรัศมีของนางเอกผู้โชคร้ายอย่างลู่เมี่ยนเอ๋อกับตาตัวเอง และเธอกลัวว่าท่านพ่อ ท่านแม่และลูกของเธอจะพลอยโชคร้ายไปด้วยหากพวกเขาอยู่กับนาง

“พี่ใหญ่ของเจ้าออกไปตามหาพวกเขาแล้ว ข้าจะส่งเจ้ากลับไปที่เผ่าก่อนแล้วคอยไปช่วยพี่ใหญ่อีกแรง” เสียงทุ้มลึกของหลงโม่ดังขึ้น

“ไม่” หูเจียวเจียวส่ายหัว “ข้าจะไปหาลูก ๆ พร้อมกับเจ้า”

การเผชิญหน้ากับสถานการณ์ที่อันตรายเช่นนี้ เจ้าตัวเล็กทั้งหลายต้องกำลังหวาดกลัวมากแน่ ๆ และเธออยากที่จะค้นหาพวกเขาด้วยตัวเอง

เมื่อหลงโม่เห็นสีหน้าแน่วแน่ของคนรัก ในที่สุดเขาก็พยักหน้าเห็นด้วย “ตกลง”

ถึงอย่างไรเขาก็จะปกป้องเจียวเจียวให้ดี

“???” ส่วนหูชิงเกาที่ยืนมอง 2 สามีภรรยาตกลงกันเองขมวดคิ้วจนเป็นปม

ข้ายังไม่ได้พูดอะไรเลย! นี่คือการตัดสินใจโดยพลการไม่ใช่หรือ?

อย่าทำเหมือนกับว่าข้าเป็นธาตุอากาศสิ!

“น้องเล็ก พี่เองก็—”

“พี่รอง ข้าจะฝากให้ท่านดูแลภูตพวกนี้ รวมถึงพวกหมอผีและเสี่ยวเทียนด้วยนะ เราต้องพาพวกเขากลับไปที่เผ่าอย่างปลอดภัย”

หูเจียวเจียวจับมือพี่ชายมากุมพร้อมมอบหมายหน้าที่ให้อีกฝ่ายด้วยท่าทางจริงจัง

“หลงโม่เดินทางได้เร็วมาก เขากับข้าจะไปหาพี่ใหญ่ ดังนั้นตอนนี้เราจะไม่ไปกับท่าน”

“ทำแบบนี้ได้ยังไง? พวกเจ้าจะเดินทางกันแค่ 2 คนเนี่ยนะ มันอันตรายเกินไป!” หูชิงเกาขมวดคิ้วและพูดด้วยความไม่พอใจ

เขาอุตส่าห์ตามหาน้องสาวตัวน้อยจนเจอ เขาจะปล่อยให้นางออกไปเสี่ยงชีวิตอีกครั้งได้อย่างไร เขาต่างหากที่ควรเป็นคนไป!

ในตอนนั้นเอง เสียงของเซี่ยหมานก็เข้ามาแทรกกลางระหว่างทั้ง 3 คน

“เราสามารถส่งภูต 100 คนไปกับเจ้าได้” ชายหนุ่มพูดเสียงดังฟังชัด

ระหว่างที่เขากำลังนั่งพักผ่อนอยู่ใกล้ ๆ ใครจะไปรู้ว่าเสียงของหูเจียวเจียวจะลอยเข้ามาในหูของเขาเอง

เมื่อเซี่ยจื้อหนุ่มรู้ว่าเผ่าของพวกนางยังคงมีปัญหา เขาจึงเสนอยื่นมือเข้าช่วยเหลือทันที

ทางด้านหลงโม่เหลือบมองอีกฝ่ายด้วยสายตาคมกริบ

ในขณะที่เซี่ยหมานคิดเพียงว่าสายตาคู่นั้นเหมือนมีดที่หมายจะแทงทะลุตัวเขาได้ทุกเมื่อ ก่อนที่เขาจะหันไปมองจิ้งจอกสาวและอธิบายว่า

“ในกลุ่มของเรามีภูตที่ยังพอมีแรง 100 คนเท่านั้น อย่ารังเกียจพวกเขาเลย ส่วนที่เหลือเป็นเด็กและภูตที่บาดเจ็บ หากนำคนพวกนี้ไปด้วยอาจจะเป็นตัวถ่วงพวกเจ้าเปล่า ๆ”

ก่อนหน้านี้เขาเพิ่งถามความเห็นของคนอื่น ซึ่งทุกคนก็ยินดีที่จะช่วยและรู้สึกขอบคุณมากสำหรับความช่วยเหลือของหูเจียวเจียว

ในที่สุดพวกเขาก็คัดคนเหลือ 100 คนที่ร่างกายยังแข็งแรงดี

จิ้งจอกสาวที่ได้ยินเช่นนั้นรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เธอรู้ว่าภูตเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็นคนแก่ คนอ่อนแอ คนป่วย และคนพิการ พวกเขาจำเป็นต้องใช้เวลาพักพอสมควรกว่าจะกลับมาฟื้นตัวดังเดิม

อีกทั้งภูตจำนวน 100 คนนี้ถือได้ว่าเป็นกองทัพขนาดย่อมเลยทีเดียว

“ขอบคุณมาก ถ้าอย่างนั้นข้าจะไม่เกรงใจแล้วนะ” หูเจียวเจียวพยักหน้ารับทันที

เพื่อช่วยชีวิตพวกภูตหญิงกับเด็ก แน่นอนว่ายิ่งพวกเธอพาคนไปมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งดีเท่านั้น

เนื่องจากเซี่ยหมานต้องเป็นคนดูแลภูตที่เหลืออีก 700 คน ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถเดินทางไปกับหูเจียวเจียวได้

“พี่รอง ถ้าท่านกลับไปถึงเผ่า ฝากทักทายท่านผู้เฒ่าแทนข้าด้วย แล้วก็บอกเขาว่าไม่ต้องห่วง” ก่อนที่หญิงสาวจะจากไป เธอก็ไม่ลืมที่จะฝากข้อความให้กับผู้เป็นพี่ชาย

สำหรับเธอ ท่านผู้เฒ่าเป็นผู้อาวุโสที่เธอเคารพ ก่อนหน้านี้มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นในเผ่า และเขาก็เป็นคนที่รู้สึกกังวลมากกว่าคนอื่น เธอเลยไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้สึกกังวลไปมากกว่านี้แล้ว

“เข้าใจแล้ว”

ต่อมา หูชิงเกายืนส่งหลงโม่กับหูเจียวเจียวที่แยกตัวออกไปพร้อมกับพวกภูตด้วยสีหน้าบูดบึ้งประหนึ่งว่าตนเป็นฝ่ายที่ถูกทอดทิ้ง

ถ้าเขามีผ้าเช็ดหน้าอยู่ในมือ เขาคงกำลังใช้มันซับน้ำตาเป็นหมื่น ๆ ครั้ง

--------------------------------------------------

พูดคุยท้ายตอนกับเสี่ยวเถียว: เอ็นดูพี่รองน้อยใจ โอ๋ ๆ น้า~