บทที่ 303: ตบตาหลางซัวอีกครั้ง

ขณะนี้หูเจียวเจียวชำเลืองมองภูตหนุ่มทั้ง 2 คน และรู้สึกว่าหากเกิดไฟไหม้ป่าขึ้นในตอนนี้ ก็คงเป็นเพราะหลงโม่ระเบิดความโกรธที่สุมอยู่ในอกออกมา

“อะแฮ่ม!” เธอกระแอมในลำคอ “เซี่ยหมาน ขอบคุณที่เจ้าคอยช่วยเหลือข้าในช่วง 2-3 วันมานี้ เจ้าไปดูแลทุกคนเถอะ ข้าไม่มีอะไรรบกวนเจ้าแล้ว”

หลังจากพูดจบเธอก็เดินไปหาหลงโม่

ในเวลาเดียวกัน ดวงตาที่ลึกล้ำสีทองจ้องมองภูตเซี่ยจื้ออย่างเย็นชา จากนั้นเขาก็ค่อย ๆ ม้วนตัวจิ้งจอกสาวด้วยหางมังกร และวางเธอไว้บนหลังของตนแบบนุ่มนวล

ก่อนที่เขาจะทะยานขึ้นไปในอากาศอย่างภาคภูมิ

นอกจากนี้ชายหนุ่มจงใจสะบัดหางมังกรเหนือหัวของเซี่ยหมานจนเกิดเสียงหวีดหวิวของลมทำให้สติของเขากลับคืนมา

จากนั้นเขายืนตัวแข็งอยู่ครู่หนึ่งแล้วตระหนักว่าหูเจียวเจียวไม่ต้องการตนอีกต่อไป…

ต่อมา เซี่ยจื้อหนุ่มยืนขึ้นด้วยใบหน้าขมขื่น ก่อนจะเดินกลับไปรวมกลุ่มและนำพวกภูตออกเดินทางต่อไปเงียบ ๆ

ขณะเดียวกัน ภูตทั้งหมดกำลังดำดิ่งอยู่ในความสุขแห่งอิสรภาพ ทุกคนจึงไม่ได้สังเกตเห็นบรรยากาศที่ตึงเครียดเมื่อกี้เลย ตอนนี้พวกเขาตั้งหน้าตั้งตารอที่จะไปถึงเผ่าใหม่ให้เร็วที่สุดเพื่อที่จะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่สักที

...

ปัจจุบันหูเจียวเจียวรู้สึกได้ถึงอารมณ์ของคนที่เธอขี่อยู่ที่แผ่รังสีด้านลบออกมาจากใต้ร่างของตน เธอเลยอดไม่ได้ที่จะยกมือปิดจมูกแล้วแซวว่า “ทำไมข้าถึงได้กลิ่นเปรี้ยว ๆ...”

สิ้นเสียงของหญิงสาว จู่ ๆ มังกรดำก็เร่งความเร็วขึ้นอย่างกะทันหันเป็นการตอบรับคำพูดของเธอด้วยการกระทำ

หูเจียวเจียวรู้ว่าหลงโม่เป็นภูตที่มีอารมณ์อ่อนไหว เธอไม่อยากให้พวกเขาทั้ง 2 มีเรื่องเข้าใจผิดกัน ดังนั้นเธอจึงรีบอธิบายให้อีกคนฟังทันที

“ชื่อของเขาคือเซี่ยหมาน เขาเป็นผู้นำของเหล่าทาส ข้าขอให้เขาเกลี้ยกล่อมทาสให้เข้าร่วมเผ่าของเรา และข้ายังขอเขาให้ช่วยทำบางอย่างเพื่อนำหมอผีกลับมาด้วย”

“ตอนนี้เขานำทาสมาเข้าร่วมเผ่าของเราแล้ว ข้าไม่มีความสัมพันธ์แบบอื่นกับเขา”

“ในเผ่าเรามีผู้หญิงอยู่มากมาย แต่มีผู้ชายน้อย การที่ข้าต้องมีปฏิสัมพันธ์กับผู้ชายเลยเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ว่าในใจข้าไม่ได้คิดเกินเลยกับเขา มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่เป็นคู่ชีวิตของข้าทั้งในตอนนี้และอนาคต”

จิ้งจอกสาวพูดขณะที่ใช้นิ้วเกาเกล็ดมังกรราวกับว่าเธอกำลังปลอบลูกแมว

เมื่อหลงโม่ได้ยินคำพูดของภรรยาสาว ความเร็วของเขาก็ช้าลงทันทีอย่างเห็นได้ชัด

จากนั้นมังกรดำตัวเขื่องส่ายหัว ไม่นานหนวดมังกรทั้ง 2 ก็ลอยเข้ามาในมือของหูเจียวเจียว แล้วพันรอบข้อมือที่ซีดเซียวของเธอไว้

นี่คือส่วนที่นุ่มที่สุดในร่างกายของมังกร

เขาจะเป็นคู่เพียงหนึ่งเดียวของผู้หญิงคนนี้และไม่มีใครสามารถแยกพวกเขาออกจากกันได้

…

ในป่าอีกด้านหนึ่ง

“หัวหน้า เราพบร่องรอยของผู้หญิงคนนั้นข้างหน้า!”

“ตามไปให้ทัน! วันนี้เราต้องจับนางให้ได้!”

หลางซัวได้ยินรายงานจากผู้ใต้บังคับบัญชาจึงวิ่งไล่ตามไปอย่างใจร้อน

เวลาผ่านไปไม่นาน เขาก็เห็นภูตกลุ่มหนึ่งวิ่งหนีไปต่อหน้าเขา และ 1 ในภูตพวกนั้นมี ‘ผู้หญิง’ นั่งอยู่บนหลังมัน

ผมยาวของนางปลิวไสวไปตามสายลม เมื่อ ‘หญิงสาว’ ได้ยินเสียงไล่ตามมาจากด้านหลัง นางก็หันกลับมามองโดยเผยให้เห็นดวงตาที่เย้ายวนคู่หนึ่ง ก่อนที่นางจะหันหน้าหนีไปด้วยความตกใจเมื่อเห็นหลางซัว

ดูจากท่าทางแล้วเหมือนนางจะกำลังตื่นตระหนก

เมื่อหมาป่าหนุ่มเห็นภาพตรงหน้า เขาก็ไม่สงสัยอะไรเลยแม้แต่น้อย

แม้ว่าทั้งตัวของ ‘หญิงสาว’ จะปิดมิดชิด แต่นางก็สวมเสื้อคลุมที่เขามอบให้ และดวงตาของนางก็เหมือนกับของหูเจียวเจียวทุกประการ

นี่คือแม่จิ้งจอกเจ้าเล่ห์คนนั้นไม่ผิดแน่!

“จับมัน จับหูเจียวเจียวมาให้ข้า แล้วข้าจะตบรางวัลให้กับคนที่จับนางมาอย่างงาม!”

ผู้เป็นหัวหน้าออกคำสั่งเสียงดัง จากนั้นเหล่าภูตหมาป่าก็พุ่งไปข้างหน้าแบบหิวกระหาย

หลังจากพวกเขาไล่ตามเป้าหมายไประยะหนึ่ง หลางซัวก็พบว่าความเร็วของคู่ต่อสู้ช้าลงอย่างเห็นได้ชัด และดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะหมดแรงจนไม่สามารถวิ่งได้อีกต่อไป

นั่นยิ่งทำให้ชายหนุ่มทะนงตัวเร่งฝีเท้าไล่ล่าขึ้นไปอีก

ในตอนนั้นเอง

กลุ่มภูตที่หนีตายอยู่ข้างหน้าก็หายวับไปในอากาศ

นั่นทำให้สีหน้าของหลางซัวเปลี่ยนไป แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ตั้งสติ เสียงกรีดร้องของภูตหมาป่าที่วิ่งนำอยู่ด้านหน้าก็ดังขัดขึ้นมาเสียก่อน

“เอ๋งๆๆ…”

แล้วเสียงของพวกมันก็ดังไกลออกไปเรื่อย ๆ

แต่มันก็ยังไม่จบแค่นี้ ไม่นานก็มีเสียงกรีดร้องติดต่อกันหลายครั้ง จังหวะนั้นภูตหมาป่าที่วิ่งตามอยู่ข้างหลังรีบหยุดฝีเท้าของตัวเองทันที

ภูตหมาป่าตัวหนึ่งหยุดตัวโก่งจนล้มลงพลางสะดุดก้อนหินที่ปกคลุมด้วยหิมะบนพื้นแล้วกลิ้ง 2-3 ตลบก่อนจะตกลงไปในเหวลึก

หลังจากทุกคนเห็น ‘เส้นทาง’ เบื้องหน้า ใบหน้าของเหล่าภูตหมาป่าก็ซีดเผือดลง

“เกิดอะไรขึ้น! พวกมันอยู่ที่ไหน?” หลางซัวถามด้วยความสับสน

“หัวหน้า ข้างหน้าเป็นหน้าผา พวกมันน่าจะตกลงไปข้างล่าง...”

เนื่องจากค่ำคืนนี้ท้องฟ้ามืดครึ้ม เพราะพวกเขารีบวิ่งตามผู้หญิงคนนั้นให้ทันจึงไม่ได้สนใจว่าข้างหน้าจะมีทางอยู่หรือไม่ ดังนั้นฝูงหมาป่าสีเทามากมายเลยตกลงไปในหุบเหวลึกพร้อมกัน

ดูจากหน้าผาที่สูงขนาดนี้ ถ้ามีคนร่วงหล่นลงไปแล้วร่างจะแหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้

ในตอนนั้นเอง เลือดในกายของหลางซัวเดือดพล่านอย่างห้ามเอาไว้ไม่อยู่

เพราะเขาคิดว่าตอนนี้สิ่งตนที่ทำมาทั้งหมดจบสิ้นลงแล้วเนื่องจากหูเจียวเจียวเสียชีวิตก่อนที่จะมีใครจับตัวได้ เขาจึงยิ่งรู้สึกถึงความโกรธที่อัดแน่นอยู่ในใจ

“นางตกลงไปแล้วงั้นรึ พวกเจ้าลงไปหาข้างล่าง แม้ว่าพวกมันจะตกลงไปจริง ๆ ข้าก็ไม่เชื่อว่านางจะตายง่าย ๆ!”

ชายหนุ่มยังไม่ได้สั่งสอนบทเรียนให้นังจิ้งจอกเจ้าเล่ห์เลย นางจะมาตายง่าย ๆ แบบนี้ได้อย่างไร!

“หัวหน้า นี่มันสูงเกินไป เราลงไปไม่ได้”

“ต่อให้เราพบนาง นางก็อาจจะเละจนดูไม่ออกแล้วว่าใครเป็นใคร...”

ลูกน้องคนหนึ่งตอบเสียงสั่นเทา

คำพูดที่เสียดแทงใจทำให้หลางซัวแทบจะเสียสติ แล้วเขาก็ลากภูตหมาป่าคนนั้นไปอย่างแรง ก่อนจะผลักอีกฝ่ายไปที่ขอบหน้าผา

“หาพวกมันให้เจอ! แม้ว่ามันจะเป็นซากศพ พวกเจ้าก็ต้องหามันมาให้ข้า!”

“ขะ-ข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้...” ภูตหมาป่าที่ถูกลากตัวมาตะเกียกตะกายคลานไปตามหาคนที่ผู้เป็นนายต้องการแบบหลีกเลี่ยงไม่ได้

...

ใต้หน้าผา

ยามนี้พวกหูชิงเกากำลังนั่งอยู่บนหลังของภูตนก พวกเขาใช้ประโยชน์จากความมืดบินหลบออกจากระยะของหน้าผาและรีบไปสมทบกับพวกหูเจียวเจียวให้เร็วที่สุด

ต่อมา ชายหนุ่มดึงผ้าพันคอออกเผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับภาพวาดพร้อมแสยะยิ้ม

“เจ้าหลงโม่มีความคิดที่ดีจริง ๆ ในเมื่อเขาช่วยข้าคิดอะไรดี ๆ แบบนี้ ข้าจะยกโทษที่เขาขโมยน้องสาวของข้าไปแล้วกัน”

จากนั้นจิ้งจอกหนุ่มมองย้อนกลับไปบนหน้าผาที่ไกลออกไป เมื่อเขามองไม่เห็นภูตหมาป่าอีก รอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าก็สดใสขึ้นเรื่อย ๆ

ตอนนี้พวกมันคงคิดว่า ‘หญิงสาว’ ตายไปแล้วและจะไม่ตามหานางอีกต่อไป

แม้ว่าหลงโม่จะชอบทำหน้าเหม็นเบื่อออยู่ตลอดเวลา แถมคำพูดของเขาก็ไม่น่าฟัง และการกระทำของเขาก็ค่อนข้างน่ารำคาญ...

แต่ความคิดของเจ้าหมอนั่นก็ใช้ได้เลยทีเดียว

อีกฝ่ายยินดีที่จะให้เขาแสดงฝีมือและให้โอกาสเขาได้มีหน้ามีตาต่อหน้าน้องสาวคนเล็กของเขา

ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นในอนาคต ในฐานะพี่ชายคนที่ 2 เขาจะยอมช่วยหลงโม่อย่างเต็มใจ!

...

“ฮัดชิ้ว!”

หูเจียวเจียวจามเบา ๆ พลางลูบจมูกตัวเองและพึมพำอย่างเป็นกังวล

“พี่รอง ทั้งที่เวลาผ่านไปนานแล้ว ทำไมเขายังไม่กลับมาอีก จะมีอะไรเกิดขึ้นกับเขาหรือเปล่า...”

“ไม่ต้องห่วง อีกเดี๋ยวเขาก็กลับมา” ดวงตาสีทองคู่โตของหลงโม่ส่องประกายในยามค่ำคืนขณะที่เขากล่าวปลอบโยนภรรยาสาว

ความจริงแล้วเขาจงใจบอกแผนนี้ให้หูชิงเการู้เพื่อส่งอีกฝ่ายออกไป

หลังจากชายหนุ่มพบเจียวเจียว เขาก็ไม่อยากให้มีเสียงดังรบกวนตนในยามที่เขาใช้เวลาอยู่กับคนรักตลอดเวลา

ความจริงแล้วหูชิงเกาไม่รู้ว่าน้องเขยของตัวเองวางแผนอะไรในใจ ตอนนี้เขากำลังพึงพอใจกับการได้แสดงทักษะของเขาต่อหน้าน้องสาวสุดที่รักอยู่

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา

ในที่สุดหูชิงเกาก็กลับมาพร้อมกับกลุ่มภูตที่เขาพาไปด้วย

นั่นทำให้หัวใจที่เคยหนักอึ้งของหูเจียวเจียวเบาลง

ปัจจุบันภูตกลุ่มใหญ่รีบวิ่งไปตามถนนจนถึงเที่ยงวันของวันรุ่งขึ้น ก่อนที่ทั้งหมดจะหยุดพักผ่อน

วันนี้ดวงอาทิตย์สาดแสงจ้า ซึ่งมันเป็นช่วงเวลาที่อบอุ่นที่สุดของวัน เมื่อแสงแดดส่องผ่านกิ่งก้านที่เปลือยเปล่าลงมายังพื้น หูเจียวเจียวก็รู้สึกอบอุ่นขึ้น

ในขณะนั้นเธอนึกถึงลูก ๆ ที่รออยู่บ้านและถามสามีหนุ่มว่า

“หลงโม่ ตอนที่เจ้าออกมา ลูกทุกคนอยู่ในเผ่าสบายดีไหม?”