บทที่ 302: เรื่องนี้ปล่อยให้พี่รองเป็นคนจัดการเอง

“เจ้าพูดว่าอะไรนะ!!”

หลางซัวที่สงบนิ่งเมื่อวินาทีที่แล้วมีท่าทีเปลี่ยนไปทันที เปลือกตาของเขาขยายออกอย่างกะทันหันส่งผลให้ดวงตาแทบจะถลนออกมาจากเบ้า

“เราใช้ใส่ตรวนหินดำกับพวกทาสเอาไว้ พวกมันจะหนีออกไปได้ยังไง?” ผู้เป็นหัวหน้าถามเสียงลอดไรฟัน ในขณะที่กรามบดเข้าด้วยกันจนเกิดเสียงดัง

จู่ ๆ เขาก็นึกถึงทาสชายที่หูเจียวเจียวเลือกให้ไปรับใช้ตน และเขาก็เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นในทันที

ปรากฎว่าจิ้งจอกสาวไม่ได้อยากได้ทาสไปปรนนิบัติรับใช้นาง แท้จริงแล้วนางอยากจะดึงทาสคนนั้นไปเป็นพวกแล้วให้เขาไปโน้มน้าวใจทาสคนอื่น ช่างเป็นแผนการที่แยบยลจริง ๆ!

บัดนี้หลางซัวถลึงตาวาวโรจน์มองไปข้างหน้า แม้ว่าพวกมันจะหลบหนีออกจากเผ่าได้ แต่พวกมันคงจะหนีไปได้ไม่ไกลเพราะว่ามีตรวนหินดำพันธนาการเอาไว้

“เจ้าไปจับพวกมันกลับมาให้หมด แล้วข้าจะจัดการกับพวกมันให้หลาบจำ!”

“หัวหน้า...” หลางเมี่ยมองใบหน้าแค้นเคืองของผู้เป็นนาย “ตรวนหินดำถูกพวกมันทำลายแล้ว ข้าเกรงว่า... พวกเราจะไม่สามารถจับทาสจำนวนมากกลับมาได้ในระยะเวลาสั้น ๆ” เขาตอบอย่างระมัดระวัง

คำพูดเหล่านี้กระทบสมองของหลางซัวดั่งสายฟ้าสีน้ำเงินฟาดลงมากลางหัว

เขาชะงักตัวแข็งทื่อไปขณะมองลูกน้องคนสนิทด้วยสายตาไม่เชื่อ

“พูดอีกทีซิ เกิดอะไรขึ้นกับหินดำนะ?”

“ตรวนหินดำถูกทำลาย มันพังแล้ว...” หลางเมี่ยไม่กล้าที่จะชักช้าจึงตอบเสียงเบา

โครม!

ฝ่ายที่ได้รับคำตอบยืนยันคว่ำโต๊ะหินในห้องจนมันลอยไปกระแทกผนังเสียงดัง

หูเจียวเจียว! นังจิ้งจอกเจ้าเล่ห์นั่นทำลายรากฐานของเผ่าเขาไปจนสิ้น!

บัดนี้หลางซัวไม่สามารถสงบสติอารมณ์ไว้ได้อีกต่อไป ท่าทางโกรธจัดของเขาทำให้หลางเมี่ยไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงเพราะกลัวว่าตนจะถูกฆ่าทิ้งเป็นรายต่อไป

หลังจากนั้นไม่นาน ผู้เป็นหัวหน้าเผ่าหมาป่าก็กัดฟันพูดอย่างเกรี้ยวกราด

“หูเจียวเจียว ข้าต้องการตัวนางกลับมา!”

“นำภูตทั้งหมดออกจากเผ่าตามข้าไปไล่ล่าหูเจียวเจียว!”

ต่อมา ชายหนุ่มก้าวเท้ายาว ๆ ออกจากบ้าน แม้แต่อูหลิวที่กำลังวิ่งมาจากนอกประตูก็ไม่สามารถหยุดเขาได้อีก

...

ในป่า

ขณะนี้หูเจียวเจียวจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ซึ่งทุกคนก็พร้อมที่จะเดินทางกลับไปยังเผ่า

แต่จู่ ๆ ภูตที่อยู่ข้างหลังก็วิ่งเข้ามาหาเธออย่างกระวนกระวาย

“แย่แล้ว ภูตหมาป่าไล่ตามพวกเรามาอีกแล้ว คราวนี้ดูเหมือนว่าหัวหน้าของพวกมันจะมาที่นี่ด้วย…”

เพื่อที่จะได้รู้สถานการณ์ของเผ่าหมาป่า จิ้งจอกสาวจึงบอกให้เซี่ยหมานจัดภูตไว้จับตาดูความเคลื่อนไหวของฝ่ายตรงข้ามตลอดเวลา

เมื่อหญิงสาวได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าสวยใสที่เคยยิ้มแย้มก็เปลี่ยนเป็นจริงจัง

แม้ว่าตอนนี้พวกเธอจะได้เปรียบในด้านจำนวน แต่เหล่าภูตชายเพิ่งหนีออกมาจากเผ่าได้ ร่างกายของพวกเขาจึงเต็มไปด้วยบาดแผล อีกทั้งมันส่งผลให้ประสิทธิภาพการต่อสู้ของแต่ละคนไม่ดีเท่าภูตหมาป่า

ถ้ามีการต่อสู้เกิดขึ้นตอนนี้จะส่งผลให้เกิดการบาดเจ็บล้มตายอย่างหนักเท่านั้น

ยิ่งไปกว่านั้น หูเจียวเจียวไม่อยากสูญเสียใครไปทั้งสิ้น ด้วยเหตุนี้พวกเธอจึงทำได้เพียงต้องใช้อาวุธจากในมิติเพื่อจัดการกับศัตรู...

“หลงโม่” จิ้งจอกสาวดึงมือสามีหนุ่มไปเดินรั้งท้ายกลุ่มคน โดยหารือกับเขาว่าจะใช้ตนเองเป็นเหยื่อล่อไม่ให้พวกหลางซัวติดตามคนกลุ่มใหญ่ไป

แต่ก่อนที่เธอจะพูดจบ หูชิงเกาก็ก้าวเข้ามาขัดจังหวะทั้งคู่

“น้องเล็ก เรื่องนี้ปล่อยให้พี่รองเป็นคนจัดการเถอะ เจ้าเดินทางต่อไปอย่างสบายใจได้เลย!”

“พี่รอง?” คนเป็นน้องสาวรู้สึกประหลาดใจ เธอจ้องมองเขานิ่งก่อนจะพูดว่า “ไม่ได้ พี่รอง ท่านไปไม่ได้”

อย่างน้อยเธอก็มีของในมิติมากมายติดตัว ประกอบกับหลงโม่บินได้ หากตกอยู่ในอันตราย พวกเธอก็สามารถหลบหนีไปได้ทุกเมื่อโดยไม่ถูกฝ่ายศัตรูจับตัวไป

แล้วหูชิงเกาจะจัดการกับพวกภูตหมาป่าได้อย่างไรกัน?

หากมีอะไรเกิดขึ้นกับพี่ชายคนรอง เธอจะอธิบายให้ท่านพ่อกับท่านแม่ฟังว่าอย่างไร

“น้องเล็ก พี่มีวิธีจัดการกับพวกมันจริง ๆ พี่อยากให้เจ้าเชื่อใจพี่!” จิ้งจอกหนุ่มตัดสินใจแล้ว ดังนั้นเขาจะไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ

จากนั้นเขาดึงน้องเขยมาจากข้างหลังน้องสาว

“ถ้าเจ้าไม่เชื่อพี่ เจ้าถามหลงโม่ก็ได้ เราวางแผนกันก่อนมาที่นี่ ทุกอย่างจะปลอดภัยและเรามั่นใจว่าเราจะทำสำเร็จ”

หูชิงเกาพูดพร้อมตบหน้าอกตัวเองอย่างมั่นใจ

ทางด้านหูเจียวเจียวส่งสายตาตั้งคำถามให้คนรักที่พยักหน้าตอบเล็กน้อย

“วิธีอะไรหรือ?” หญิงสาวอดถามไม่ได้

ยิ่งหูชิงเกามีความมั่นใจมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งวิตกกังวลมากขึ้นเท่านั้น

ในบรรดาพี่ชายทั้ง 4 คนของครอบครัวตระกูลหู หูชิงเกากับหูชิงหยวนเป็นคนที่ไม่น่าเชื่อถือที่สุด

แล้วเขาจะทำสำเร็จจริง ๆ หรือ?

“พวกมันตามล่าเรามาเพราะต้องการตัวเจ้า ฉะนั้นพี่จะปลอมตัวเป็นเจ้าแล้วล่อภูตหมาป่าออกไปอีกทาง” จิ้งจอกหนุ่มพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ

“พี่คิดหาทางหนีไว้แล้ว ดังนั้นพี่จะไม่ถูกพวกมันจับไปแน่นอน ถ้าพวกมันหาเจ้าในกลุ่มไม่เจอ พวกมันก็ต้องไล่ตามพี่มา” หูชิงเกากล่าวพลางแอบใช้ขาสะกิดน้องเขยเบา ๆ

“อะแฮ่ม...” หลงโม่กระแอมก่อนจะพูดว่า “เจียวเจียว ภูตกลุ่มใหญ่ขนาดนี้จะทำให้เราเดินทางช้าลง ในไม่ช้าภูตหมาป่าจะตามทัน”

ยามนี้หูเจียวเจียวขมวดคิ้วในขณะที่หรี่ตามองคนตรงหน้า

เธออดคิดไม่ได้ว่าชายหนุ่มทั้ง 2 มีท่าทางลับลมคมในบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกแปลก ๆ

นั่นทำให้เธอยังคงเป็นกังวลจึงถามขึ้นมาอีกครั้ง “พี่รอง ท่านจะล่อพวกมันออกไปได้ยังไง พวกมันไม่ได้ตาบอดสักหน่อย ฉะนั้นพวกมันจะไม่แยกความแตกต่างระหว่างเพศชายกับเพศหญิงออกหรือ?”

ยิ่งจิ้งจอกสาวคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าแผนของพี่ชายไม่น่าเชื่อถือ

ทันใดนั้นหูชิงเกายิ้มแหย ๆ ก่อนจะหยิบผมหนึ่งกำมือออกจากถุงหนังสัตว์มาวางไว้บนหัว แล้วใช้มือจัดทรงผมให้เรียบร้อย จากนั้นเขาก็ปลดเสื้อคลุมของน้องสาวออกมาผูกไว้บนตัวเขาเอง

พอชายหนุ่มสวมผ้าพันคอ ใบหน้าของเขาก็โผล่ออกมาแค่ครึ่งเดียว และผมยาวสลวยก็ปลิวไปข้างหลัง

จากภาพที่ปรากฏ ถ้าไม่สังเกตให้ดี ๆ เขาก็เหมือนกับหูเจียวเจียวทุกประการ

ต่อมา คนเป็นพี่ชายกะพริบตามองน้องสาวที่ยังคงนิ่งเงียบ ก่อนจะบีบหนังคอเบา ๆ แล้วเปล่งเสียงสูง

“ข้าคือหูเจียวเจียว~ มาจับข้าสิ~”

“พรืดดด!”

จิ้งจอกสาวกลั้นหัวเราะไว้ไม่ไหวจึงพ่นน้ำลายออกมา

ส่วนหลงโม่ยื่นมือออกไปประคองภรรยาสาวไว้เพราะกลัวว่านางจะตกใจจนล้มลง

“ว่าไง น้องเล็ก เจ้าคิดว่าพี่รองหน้าตาเหมือนเจ้าไหม?” ฝ่ายปลอมตัวเอ่ยถามคนที่เป็นตัวจริงอย่างภาคภูมิใจ

อย่างไรเสีย ถ้าอีกฝ่ายมองเห็นไม่ชัดหรือสายตาไม่ค่อยดี พวกเขาก็อาจจะไม่สามารถบอกความแตกต่างระหว่างหูชิงเกา ณ ตอนนี้กับหูเจียวเจียวได้

แล้วในที่สุดใบหน้าอันแสนมีเสน่ห์และงดงามของจิ้งจอกหนุ่มก็ไม่เคยมีประโยชน์เท่าวันนี้มาก่อน

“พี่รอง สุดยอดมาก...” ยามนี้หูเจียวเจียวไม่รู้ว่าจะบรรยายภาพตรงหน้าอย่างไรดี เธอจึงได้แต่ถามคำถามอื่น “แล้วท่านจะสลัดพวกมันทิ้งยังไง?”

“พี่มีวิธีของพี่ เจ้าไม่ต้องกังวลไปหรอก” หูชิงเกาตบหน้าอกตัวเองอีกครั้งและกล่าวเสริมว่า “พี่ปรึกษากับหลงโม่มาแล้วด้วย เขาบอกว่ามันจะได้ผล”

เนื่องจากน้องสาวดูเหมือนจะไม่ไว้ใจตน เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องใช้น้องเขยมาเป็นเกราะกำบัง

แล้วหูเจียวเจียวก็ชำเลืองมองหลงโม่อีกครั้ง ก่อนจะเห็นว่าเขาผงกหัวตอบ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ชอบใจนักยามที่ได้เห็นผลงานการปลอมตัวของหูชิงเกา และถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

“พี่รอง ระวังตัวด้วยนะ ท่านต้องกลับมาอย่างปลอดภัยให้ได้ ไม่เช่นนั้นข้าจะไปหาท่านเอง!”

“ไม่ต้องห่วง น้องเล็ก ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพี่รองคนนี้เอง ไม่มีปัญหาแน่นอน!” จิ้งจอกหนุ่มพยักหน้าอย่างร่าเริง

“...”

เป็นเพราะพี่ต่างหากที่ทำให้ฉันไม่สบายใจ!

เวลาต่อมา หูชิงเกาที่ปลอมตัวเป็นน้องสาวนั่งอยู่บนหลังของภูตชายที่ดู ‘อ่อนแอ’ พร้อมกับพาภูตในเผ่าไปด้วยอีก 2-3 คน และแอบหลบซ่อนอยู่ในความมืดอย่างรวดเร็ว

เมื่อหูเจียวเจียวเห็นว่าพี่ชายคนรองเตรียมพร้อมแล้ว เปลือกตาของเธอก็กระตุกอย่างควบคุมไม่ได้

จากนั้นหลงโม่จัดแจงให้ภูต 2 คนคอยจับตาดูการเคลื่อนไหวของกลุ่มภูตหมาป่า ก่อนจะรีบออกเดินทางต่อไป

ในขณะนี้ภูตชายทั้งหลายกลายร่างเป็นสัตว์และกำลังจะออกเดินทาง พอเซี่ยหมานเห็นว่าหูเจียวเจียวยังคงยืนอยู่ที่เดิม เขาก็เดินเข้าไปนั่งลงตรงหน้าเธอโดยไม่ต้องให้ใครมาบอก

ตอนนี้จิ้งจอกสาวมีภูตเซี่ยจื้อนั่งรออยู่ทางซ้ายและภูตมังกรอยู่ทางขวา

พร้อมกับบรรยากาศอธิบายไม่ได้ที่เริ่มปะทุขึ้น...

--------------------------------------------------

พูดคุยท้ายตอนกับเสี่ยวเถียว: ชอบแผนของพี่รองมาก น้องสวยยังไง พี่ก็สวยอย่างงั้น หลงโม่ถึงกับถอนหายใจ 555555555