บทที่ 31 ชันสูตรพลิกศพ

บทที่ 31 ชันสูตรพลิกศพ

ณ บ้านพักเขตตะวันออก

ในห้องพักหรูหราเรียบง่ายประดับด้วยโคมระย้าคริสตัลขนาดใหญ่ สตรีผู้มีความงามเย้ายวนใจในชุดเดรสยาวสีดำกำลังนั่งอยู่บนโซฟาที่คนธรรมดาไม่สามารถจ่ายได้ด้วยเงินออมทั้งชีวิต

เธออุ้มแมวสีขาวบริสุทธิ์ในอ้อมแขน

บนโซฟาและพรมมีแมวสองตัวและสุนัขสามตัวนอนอยู่

โดยไม่มีข้อยกเว้นพวกมันทั้งหมดมีขนสีขาวบริสุทธิ์ทั้งตัวไม่มีสีอื่นปะปน

เธอชอบใส่เสื้อผ้าสีดำและสีที่เข้ากับสีดำคือสีขาว

ดังนั้นสัตว์เลี้ยงที่เธอเลี้ยงจึงเป็นสีขาวทั้งหมด

“เขาถูกฆ่าเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ?” เมื่อได้ยินว่ามนุษย์หมาป่าถูกฆ่าแล้ว ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกถึงบางอย่างคิ้วเรียวขมวดคิ้วเล็กน้อย

มนุษย์หมาป่าเป็นหนึ่งในสัตว์เลี้ยงของเธอ หญิงสาวส่งมันออกไปโดยมีวัตถุประสงค์เพื่อใช้ประโยชน์จากความสามารถในการฆ่าของมันโดยความฝันสลายวิญญาณและรับศพที่สมบูรณ์มาเป็นวัตถุเวท

แต่ไม่คิดว่าหลังส่งมันไปเพียง 3 วันก็ถูกกำจัด

“ฮึ่ม! สำนักงานความมั่นคงฯ การดำเนินการเร็วจริงๆ ฉันจะจดบันทึกนี้ไว้ อีกไม่นานฉันจะไปทวงถามหนี้นี้เอง” เสียงเยาะเย้ยดังลอดจากมุมปากของเธอ

เมื่อแผนการสำเร็จจะเป็นเวลาที่สำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักรและเมืองทั้งหมดจะถูกทำลาย

...

วันต่อมาฟลินน์และไอวี่มาที่สำนักงานของลินดี้ที่สำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักรเพื่อรายงานความคืบหน้า

“รองผู้อำนวยการ ภารกิจเสร็จสิ้นแล้วดังนั้นพวกเราขอคืนกระดานวาดภาพแห่งหายนะด้วย” วันนี้ลินดี้สวมชุดเดรสสีม่วงแขนยาวทั้งสวยและสง่างามในเวลาเดียวกัน

เธอเอื้อมมือไปหยิบกระดานวาดภาพแห่งหายนะ ยกผ้าคลุมขึ้นเพื่อตรวจสอบเมื่อยืนยันว่าเป็นของจริงเธอจึงวางมันไว้บนโต๊ะแล้วถาม

“เคยใช้ไหม”

“ผมใช้มันครั้งเดียว” ฟลินน์กล่าว

“คุณไม่ได้รับบาดเจ็บจากการใช้กระดานวาดภาพแห่งหายนะดูเหมือนว่าโชคเดิมของคุณน่าจะดีมาก” ลินดี้มองฟลินน์ขึ้นและลงอย่างสำรวจ หลังจากยืนยันว่าฟลินน์ไม่ได้รับบาดเจ็บ เธอจึงพูดด้วยรอยยิ้ม

“ผมไม่รู้ว่าผมโชคดีไหม แต่เมื่อคืนนี้โชคไม่ดีจริงๆ” ฟลินน์ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้

เมื่อคืนหลังจากฆ่ามนุษย์หมาป่า เขากลัวว่ารถม้าจะเสียหายอีกครั้งเนื่องจากความโชคร้ายของเขา ดังนั้นชายหนุ่มจึงปฏิเสธที่จะให้กระทรวงความมั่นคงมาส่งเขาและเดินกลับบ้านเพียงลำพัง

แต่เมื่อกลับถึงบ้านทันทีที่เขานั่งบนโซฟามือสองที่เพิ่งซื้อมาตอนแรกก็หักลงทันที

หลังจากทำความสะอาดห้องนั่งเล่นที่เละเทะเพราะโซฟามือสองพัง เขาตัดสินใจซักผ้าและเตรียมเข้านอนแต่แค่เปิดก๊อกน้ำก็ไม่สามารถปิดได้อีก

สุดท้ายก็ทำได้เพียงปิดประตูน้ำหลักแล้วติดต่อบริษัทประปามาซ่อมแซมในยามค่ำคืน

เมื่อคืนเขาประสบกับโชคร้ายมากกว่าที่เขาเคยประสบในช่วง 2-3 ปีที่ผ่านมารวมกัน

“เป็นเรื่องดีที่คุณรู้ ในอนาคตก็พยายามใช้กระดานวาดภาพแห่งหายนะให้น้อยที่สุด ไม่ใช่แค่กระดานวาดภาพแห่งหายนะแต่รวมถึงวัตถุเวทอื่นๆ ด้วย” ลินดี้เตือน

“อืม ผมเข้าใจแล้ว” ฟลินน์พยักหน้าตอนนี้เขามีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับความสามารถในการลงโทษของกระดานวาดภาพแห่งหายนะ

เขาจะไม่ใช้ของแบบนั้นอีกเว้นแต่จำเป็น

วัตถุเล่นแร่แปรธาตุดีกว่าวัตถุเวทแต่น่าเสียดายที่ราคาแพงเกินไปด้วยสถานภาพทางการเงินของเขาไม่มีสิทธิที่จะคิดแม้แต่เศษเสี้ยว

ปัจจุบันเขาซึ่งมีรายได้สูงกว่า 99% ของผู้คนในเมืองคอนสตันก็เพียงพอที่จะได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้มีรายได้สูงและดึงดูดความอิจฉาของผู้คนมากมาย

แต่เมื่อเทียบกับกลุ่มคนระดับบนมันยังมีช่องว่างขนาดใหญ่ขวางกั้นอยู่

“ช่วยเล่าภารกิจเมื่อคืนให้ฉันฟังโดยละเอียด!” ลินดี้ดูจริงจังเล็กน้อยเมื่อถามฟลินน์และไอวี่เกี่ยวกับภารกิจ

“หลังจากได้รับภารกิจ เราไปยังที่เกิดเหตุและเห็นครอบครัวผู้เสียชีวิต…”

ฟลินน์และไอวี่แบ่งปันประสบการณ์ในภารกิจของพวกเขา

“แล้วมีครอบครัวอื่นเสียชีวิตไหม” ลินดี้ถาม

“มี เป็นความรับผิดชอบของเราที่สมาชิกในครอบครัวอื่นเสียชีวิตหลังจากนั้น หากเราสามารถค้นหาและฆ่ามันได้เร็ว ครอบครัวนี้ก็จะไม่ตาย” ไอวี่ตอบ

“ไม่ใช่ความผิดของคุณ การหาสัตว์ประหลาดต้องใช้เวลาและหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่มีเหยื่ออีกครั้งในช่วงเวลานี้” ลินดี้ส่ายศีรษะ

เป็นเรื่องปกติมากที่เหยื่อจะปรากฏขึ้นอีกครั้งระหว่างภารกิจหรืออาจกล่าวได้ว่าเป็นปรากฏการณ์ทั่วๆ ไป เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะโทษผู้วิเศษที่รับภารกิจในเรื่องแบบนี้

หลังจากรายงานภารกิจเสร็จสิ้น ฟลินน์และไอวี่ออกจากสำนักงานและกลับไปยังห้องรับรอง 201 ครั้งนี้ลินดี้ไม่ได้ให้วันหยุดกับพวกเขา

อย่างไรก็ตามพวกเขามีวันหยุดสองวันต่อสัปดาห์และวันมะรืนจะเป็นวันหยุดของพวกเขา

หลังจากวันนี้พวกเขาจะสามารถพักผ่อนได้สองวันติดต่อกัน

เมื่อกลับมาที่ห้องรับรอง 201 ฟลินน์นั่งลงบนโซฟาอย่างระมัดระวังเพราะกลัวว่าเรื่องเมื่อคืนจะเกิดขึ้นอีกและโซฟาจะพัง

โชคดีที่เรื่องเมื่อคืนไม่เกิดขึ้นอีกและโซฟาก็ไม่พัง

“ดูเหมือนว่าความโชคร้ายจะจบลงแล้ว!” ฟลินน์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก โชคดีที่โชคร้ายแบบนี้อยู่เพียงไม่กี่ชั่วโมงและไม่คงอยู่ตลอดไป ไม่อย่างนั้นเขาคงสติแตกหรือไม่ก็ตาย

“ระบบ” เขาเรียกระบบเพื่อดูผลประกอบการล่าสุดของเขา

ชื่อ: ฟลินน์

การประเมินวัตถุโบราณ : เชี่ยวชาญ  (อัพเกรดได้)

ปืนลึกลับ: 2 วงแหวน (ไม่สามารถอัพเกรดได้)

ชันสูตรพลิกศพ: ไม่คุ้นเคย (อัพเกรดได้)

คะแนนลึกลับ: 7

“มีเทคนิคการชันสูตรเพิ่มขึ้น” ก่อนหน้านี้ฟลินน์ได้ตรวจสอบศพภายใต้คำแนะนำของไอวี่ ด้วยเหตุนี้เขาจึงได้รับเทคนิค ‘ชันสูตรพลิกศพ’ หรือควรเรียกว่าทักษะ

เพียงแต่ว่าระดับปัจจุบันต่ำมากซึ่งเป็นระดับต่ำสุด ‘ก่อนเข้า’ ซึ่งเหมือนกับนักแม่นปืนก่อนที่จะใช้ระบบเพื่อปรับปรุง

“คะแนนลึกลับมีถึง 7 คะแนนน่าจะเพียงพอสำหรับการปรับปรุง!” จากการคาดเดาของฟลินน์คะแนนลึกลับมากมายน่าจะเพียงพอที่จะเพิ่มปืนลึกลับจากวงแหวนที่สองไปยังวงแหวนที่สาม

อย่างไรก็ตามแถวของปืนลึกลับยังคงแสดงให้เห็นว่ามันไม่สามารถอัพเกรดได้

อย่างไรก็ตามเขายังอ่านเนื้อหาของหนังสือลึกลับจากวงแหวนที่สองไปยังวงแหวนที่สามไม่จบ คาดว่าจะใช้เวลาประมาณครึ่งเดือนในการอ่านส่วนที่เหลือให้จบ

“ด้วยคะแนนลึกลับมากมาย แม้ว่าจะต้องอัปเกรดปืนลึกลับจากวงแหวนที่สองเป็นวงแหวนที่สามก็ยังมีเหลืออีกมาก ทำไมนายไม่เอาคะแนนลึกลับบางส่วนมาปรับปรุงทักษะอื่น ๆ ล่ะ” หลังจากเมื่อพิจารณาเล็กน้อยฟลินน์ตัดสินใจที่จะนำคะแนนลึกลับออกไปส่วนหนึ่งสามารถพัฒนาทักษะอื่น ๆ ยกเว้นปืนลึกลับ

หากไม่ใช้คะแนนลึกลับมันก็เป็นเพียงชุดตัวเลขที่ว่างเปล่าไม่มีประโยชน์แต่อย่างใดต้องใช้คะแนนลึกลับเพื่อพัฒนาทักษะต่างๆของเขาเท่านั้นจึงพอจะช่วยเขาได้

สายตาของฟลินน์ในตอนแรกมองไปที่ระดับความชำนาญของการประเมินวัตถุโบราณก่อนจะเลื่อนห่างออกไป

ปัจจุบันนี้ฟลินน์ไม่ได้ประกอบอาชีพเป็นผู้ประเมินราคาอีกต่อไปดังนั้นการปรับปรุงคอลัมน์นี้จึงมีประโยชน์เพียงเล็กน้อยสำหรับเขา

ในเมื่อทักษะลับนี้ไม่ได้เป็นประโยชน์กับเขามากนักดังนั้นชายหนุ่มจึงไม่คิดปรับปรุงทักษะการประเมินวัตถุโบราณ

เพียงแต่เขาไม่รู้ว่าทักษะลัทธิตามมาของการประเมินวัตถุโบราณคืออะไรดังนั้นเขาจึงไม่สามารถปรับปรุงมันอย่างผลีผลามได้

‘ถ้าหากมีเวลาต้องไปเยือนห้องสมุดของสำนักงานความมั่นคงฯ เพื่อขอยืมหนังสือที่เกี่ยวข้องกับความลึกลับมาเติมเต็มความรู้อันว่างเปล่าเกี่ยวกับความลึกลับบ้างเเล้ว’ ฟลินน์คิดกับตัวเอง

ห้องสมุดพิเศษภายในสำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักรมีหนังสือเกี่ยวข้องกับความลึกลับมากมายเหมือนกับหนังสือที่ไอวี่มักจะยืมมาอ่าน

เขาก็ควรจะยืมหนังสือที่เกี่ยวข้องกับความลึกลับมาอ่านบ้างเพราะความแข็งแกร่งของเขาพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็วและการอ่านหนังสือลึกลับก็กินเวลาเกือบทั้งหมดของเขา ตอนนี้ฟลินน์ยังไม่มีเวลาอ่านหนังสือที่เกี่ยวข้องกับเรื่องลึกลับ

ฟลินน์จะสามารถยืมหนังสือได้ก็ต่อเมื่อเขามีเวลาว่างในอนาคต

เวลาส่วนใหญ่หมดไปกับการอ่านหนังสือลึกลับซึ่งน่าจะเป็น ‘ปัญหา’ ของความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

แม้ว่าเขาไม่พอใจกับสิ่งนี้และจะไม่มีโอกาสที่คนอื่นจะมี ‘ปัญหา’ เช่นนี้

“การชันสูตรมีประโยชน์สำหรับฉัน” สายตาของฟลินน์จับจ้องไปที่แถวชันสูตรศพ

ในฐานะผู้วิเศษที่ทำงานกับสำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักรการชันสูตรพลิกศพเป็นสิ่งที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้

ดังนั้นทักษะการชันสูตรจึงเป็นประโยชน์มากสำหรับเขา

แม้ว่าจะไม่ต้องการอัพเกรดทักษะนี้ให้เป็นทักษะลับในอนาคตแต่มันไม่เสียเปล่าอย่างแน่นอน

“อัพเกรด!” ฟลินน์เลือกแถวสูตรพลิกศพและอัพเกรดมันในทันที เขาเห็นว่าคะแนนลึกลับลดลง 0.1 เป็น 6.9 และแถวชันสูตรพลิกศพก็ยกระดับจาก ‘ไม่คุ้นเคย’ เป็น ‘เริ่มต้น’ ตามลำดับ ตอนที่ความทรงจำมากมายจะหลั่งไหลเข้ามาในหัวของเขา

หลังจากดูดซับความทรงจำเหล่านี้แล้ว เขาก็ไม่มีเงาทางจิตใจเมื่ออยู่กับศพอีกต่อไปและไม่รู้สึกขนลุกขนชันเมื่อสัมผัสมันอีกครั้ง

เขาประเมินว่าการชันสูตรศพของไอวี่อยู่ในระดับนี้และระดับของเขาก็อยู่ในระดับเดียวกับไอวี่

ไอวี่เข้าร่วมสำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักรมากว่าหนึ่งปีแล้วและจำนวนศพที่เธอสัมผัสได้ก็คงมีเท่านี้

“อัพเกรด!” ฟลินน์เลือกที่จะ ‘อัพเกรด’ อีกครั้ง คะแนนลึกลับลดลงเหลือ 6.7 และแถวการชันสูตรก็อัพเกรดจากเริ่มต้นเป็นเชี่ยวชาญและความทรงจำมากมายก็หลั่งไหลเข้ามาในหัวอีกครั้ง

นั่นคือความทรงจำของการชันสูตรศพหลายร้อยศพโดยมีเขาเป็นผู้ตรวจสอบ

หลังจากซึมซับความทรงจำเหล่านี้ เขาก็คุ้นเคยกับโครงสร้างของศพเป็นอย่างดีและสามารถค้นหาตำแหน่งภายนอกที่สอดคล้องกันของอวัยวะภายในได้อย่างแม่นยำ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทักษะการชันสูตรพลิกศพในปัจจุบันของเขาแซงหน้าไอวี่ไปแล้ว

“อัพเกรด!” ฟลินน์ยังคงปรับปรุงอย่างต่อเนื่องคะแนนลึกลับลดลงเหลือ  แต่แถวของการชันสูตรได้รับการอัพเกรดจากเชี่ยวชาญเป็นปรมาจารย์และความทรงจำมากมายท่วมท้นเข้ามาในหัวของเขา

นั่นคือความทรงจำของการชันสูตรพลิกศพศพนับพันที่มีเขาเป็นผู้ตรวจสอบ

เมื่อดูดซับความทรงจำเหล่านี้เขาสามารถสร้างร่างกายในระดับที่เหนือจินตนาการ

ไม่ว่าจะเป็นอวัยวะภายใน เส้นเลือดหรือกล้ามเนื้อเขาสามารถค้นหามันในตำแหน่งที่เกี่ยวข้องได้อย่างชัดเจน

เขามาถึงจุดที่คนส่วนใหญ่ไปไม่ถึงแม้ว่าจะทำงานหนักมาตลอดชีวิตก็ตาม

ท้ายที่สุดหากต้องการไปถึงระดับปรมาจารย์ไม่เพียงแค่ต้องทำงานหนักเท่านั้น แต่ยังต้องมีพรสวรรค์ที่สอดคล้องกันอีกด้วย

หากไม่มีพรสวรรค์ที่สอดคล้องกันแม้ว่าจะทำงานหนักมาทั้งชีวิตแต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะบรรลุผลสำเร็จ

ตัวอย่างเช่นนักสืบคาฟฟี โคลอนแม้ว่าความสามารถของเขาจะใกล้เคียงกับระดับเชี่ยวชาญมากแต่ก็ไม่สามารถก้าวข้ามเส้นกั้นนั้นได้

แม้จะกระตือรือร้นที่จะเข้าสู่โลกลึกลับแต่ก็ล้มเหลว

หลังจากเลิกงานในช่วงบ่ายรถม้าขับออกจากสำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักรและมุ่งหน้าไปยังถนนต่างๆ

ฟลินน์กำลังนั่งอยู่บนรถม้าคันหนึ่งและตอนนี้เขาถือว่าเป็นเจ้าของรถแล้ว

“คุณใช้เวลาสองวันในการพักผ่อนอย่างไร” นั่งอยู่บนรถม้าฟลินน์คิดถึงเรื่องการพักผ่อนที่จะเติมเต็มความสุขใน 2 วันนี้

อย่างแรกเขาต้องไปหาพี่สาวเขาแต่คงไม่นานเกินไปเพราะเขาไม่มีความรู้สึกดีๆ ใดหลงเหลือให้กับพี่เขยของเขานับตั้งแต่งานเลี้ยงในวันนั้น

เนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาเลิกงาน จึงมีรถม้าวิ่งบนถนนมากกว่าเวลาอื่นๆ และมีรถม้าวิ่งสวนกันเป็นครั้งคราว

ที่ทางแยกแคบๆ ของถนนขณะที่รถม้าของฟลินน์สวนกับรถม้าอีกคันที่กำลังขับผ่านไปอย่างช้าๆ

เมื่อพวกเขาผ่านไป สีหน้าของฟลินน์ก็เปลี่ยนไป

“มีกลิ่นศพ!” ด้วยความทรงจำจากศพนับพัน เขาจึงไวต่อกลิ่นนี้เป็นพิเศษ

และตอนนี้เขาได้กลิ่นเหม็นของซากศพในรถม้าที่แล่นผ่าน