ตอนที่ 20 คุเรไนที่ถอนกางเกงคนแปลกหน้า

เปล่าประโยชน์ที่จะใช้เหตุผลกับผู้หญิง

เป็นอีกครั้งที่นัตสึฮิโกะจำภาษิตนี้ได้

แต่ดีอย่างเดียวคือเรื่องแบบนี้ผู้ชายไม่เสียหาย...

“อย่าคิดว่าฉันทำพลาดไปชั่ววูบ นายจะทำอะไรฉันก็ได้!” คุเรไนพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะทำหน้าเข้ม แต่ใบหน้าสวยของเธอกลับแดงก่ำด้วยความเขินอาย: "ฉันขอบอกนาย ว่าเมื่อวานไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น!"

“ขืนนายกล้าเปิดโปงเรื่องเมื่อวานละก็ นายเจอดีแน่!”

พอสิ้นเสียง ดวงตาของนัตสึฮิโกะก็แทบถลนออกจากเบ้า

นัตสึฮิโกะ: "..."

สาวน้อย ฉันเป็นเหยื่อนะ?

เห็นอยู่ว่าเธอขืนใจฉันชัด ๆ!

“ต่างจากเมื่อคืนสุด ๆ” นัตสึฮิโกะกระซิบ

"นายพูดอะไรห๊ะ?!" คุเรไนจ้องนัตสึฮิโกะด้วยความโกรธ

“ฉันบอกว่าเธอพูดถูก เมื่อวานไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันบังเอิญผ่านบ้านเธอ...”

จากนั้นคุเนไรก็สงบลง พยักหน้าแล้วพูดว่า "ในเมื่อนายรู้ว่าอะไรดีอะรไม่ดี ก็รีบไสหัวไปได้แล้ว"

อย่าบอกนะเมื่อคืนเธอถือว่าเป็นการถอนกางเกงคนแปลกหน้า...

โอเค ได้เลย ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ

นัตสึฮิโกะเริ่มแต่งตัว

"เดี๋ยวก่อน"

"มีอะไรเหรอ"

คุเนไนกัดฟันและขู่ว่า: "ระวังหน่อย ตอนที่นายออกไปอย่าให้มีใครรู้... หากคนอื่นรู้ นายตายแน่!"

นัตสึฮิโกะ: "..."

คลื่นใต้ลูกนี้ไม่พร้อมรับมือเท่าไหร่

แต่นัตสึฮิโกะไม่สนใจ

ยังไงฉันก็ไม่เสีย

เรื่องคุเรไนนั้น เขาไม่ได้คิดมากนัก—ตระกูลยูฮิไม่ใช่ตัวปัญหาเหมือนตระกูลมิทาราชิ

กลับกัน ตระกูลนินจาสุดฮาร์ดคอร์ของโฮคาเงะอย่างตระกูลของยูฮิ คุเรไนแม้จะบอกไม่ได้ว่าแข็งแกร่ง แต่ก็ไม่ได้ขาดเงิน

ตระกูลนินจานั้นมีความมั่งคงที่เก็บสะสมมาจำนวนมาก อย่างน้อยก็ไม่มีปัญหาเรื่องการขาดวิชานินจาระดับต่ำและระดับกลาง

นัตสึฮิโกะเป็นคนบริสุทธิ์ใจมาโดยตลอด เขามิเคยบังคับฝืนใจใคร แค่รับสมัครนินจาสาวที่เปิดใจยอมรับสถานการณ์ของเธอ และเต็มใจลูกกับเขาเท่านั้น

เห็นได้ชัดว่าคุเรไนเป็นผู้หญิงยุคใหม่ที่ไม่ขาดเงิน มีพรสวรรค์แม้ไม่โดดเด่นก็ตาม แต่เธอมีนิสัยที่รักอิสระ ไม่อยากเป็นเบี้ยล่างของผู้ชาย ผู้หญิงเช่นนี้ไม่ใช่เป้าหมายของนัตสึฮิโกะ

เมื่อคืนมันเป็นแค่อุบัติเหตุ

ดูสิ นัตสึฮิโกะก็ฟังคำพูดของยูฮิฮงเช่นกัน เขาจงใจซ่อนรูปลักษณ์ของตัวเองและแอบออกจากที่นี่โดยไม่ให้ใครเห็น

นี่ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับนัตสึฮิโกะที่มีความแข็งแกร่งระดับโจนินอยู่แล้ว

แต่......

"คุเรไน...คาดเดาได้ยากจริง ๆ!"

…

สำนักงานโฮคาเงะ

"ฮิรุเซ็น ดูตระกูลอุจิวะ!" ดันโซตะคอก "เขาจ้างนินจาจากหมู่บ้านอื่นเพื่อปกป้องตระกูล เห็นไหม"

"ตระกูลใหญ่อันดับหนึ่งของโคโนฮะ ถึงประชากรจะเบาบางและขาดกำลังรบ แต่พวกเขาก็ยังสามารถจ้างนินจาจากหมู่บ้านของเราได้!"

"จะมีเหตุผลอะไรที่ต้องจ้างคนนอก"

ดันโซกำลังพูดถึงการจ้างคาคุซึ นินจาจากภายนอกของนัตสึฮิโกะ

เกี่ยวกับเรื่องนี้ นัตสึฮิโกะไม่ได้ปิดบังอะไร

อีกอย่าง โคโนฮะยังมีกฎสำหรับบุคคลภายนอกที่จะอาศัยอยู่ในหมู่บ้าน ซึ่งต้องเป็นไปตามลำดับขั้นตอน เพื่อบังคับไม่ให้นินจาภายนอกเข้ามาในหมู่บ้านได้

และตราบใดที่ไม่ใช่อาชญากรที่เป็นที่ต้องการตัว ก็สามารถเข้าสู่โคโนฮะได้อย่างถูกกฎหมายและสมเหตุสมผล

คาคุซึเป็นอาชญากรที่มีค่าหัวระดับ S อีกทั้งยังเป็นนินจาถอนตัวระดับ S ของหมู่บ้านทาคิ

ซึ่งเขาเองก็สามารถแปลงร่างปลอมตัวได้!

แต่แน่นอนว่ามันไม่ง่ายขนาดนั้น มันมีเงื่อนไขและข้อจำกัดมากมาย

ทว่าอุจิวะเป็นตระกูลสูงศักดิ์ของโคโนฮะ ด้วยชื่อเสียงของตระกูลเป็นหลักประกัน เขาจึงไม่ติดอยู่ในกระบวนการนี้

"บางทีนัตสีฮิโกะอาจไม่เชื่อในหมู่บ้าน" ซารุโทบิ ฮิรุเซ็นดูดบุหรี่อย่างแรง: "เขาอาจจะพอเดาอะไรบางอย่างออก และรู้สึกว่าการฆ่าล้างตระกูลของอิทาจิอาจมีเงื่อนงำบางอย่างเกี่ยวกับบางคนในหมู่บ้าน..."

แม้แต่ซาสึเกะที่ใช้ชีวิตวัยเด็กแต่ในโคโนฮะ ก็สามารถเข้าใจปัญหาได้ในภายหลัง เขาได้คาดเดาว่าอิทาจิคนเดียวไม่เพียงพอที่จะทำลายทั้งตระกูลอย่างแน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้น แล้วนัตสึฮิโกะที่อยู่ในโคโนฮะมาเป็นเวลานาน และมีฐานะเป็นนินจาจะไม่สามารถค้นหาเงื่อนงำบางอย่างได้งั้นเหรอ?

ไม่ต้องพูดถึงนัตสึฮิโกะ พวกตระกูลใหญ่ที่มีจิตใจบริสุทธิ์ก็ยังพอจับอะไรได้บ้าง

มิฉะนั้น ซารุโทบิ ฮิรุเซ็นจะไม่เพิกถอนตำแหน่งผู้นำหน่วยรากของดันโซทันทีที่ฆ่าล้างตระกูลอุจิวะ

"ฮิรุเซ็น เราควรตัดไฟตั้งแต่ต้นลม!" ดันโซพูดโดยไม่ลังเล: "เรื่องที่เกี่ยวกับตระกูลอุจิวะจะต้องไม่ถูกเปิดเผย!"

"อุจิวะ นัตสึฮิโกะเป็นคนซ่อนตัวอยู่ลึกเกินไป ตัวตนของเขาอาจจะเป็นภัยคุกคามต่อหมู่บ้าน!"

"อุจิวะ มีเนตรวงแหวนกระจกเงาหมื่นบุปผา!"

"ไม่! ดันโซ นายคิดมากไปเอง" ซารุโทบิส่ายหัวอย่างเด็ดขาด: "นัตสึฮิโกะ นายกับฉันก็ได้เห็นข้อมูลของเขาแล้วหนิ เขาเป็นแค่อุจิวะที่มีพรสวรรค์ธรรมดา เขาไม่พอที่จะเบิกเนตรกระจกเงาหมื่นบุปผาได้หรอก"

“เขาแค่คิดว่าในหมู่บ้านมีบางอย่างไม่ปกติ... การจ้างคนนอกก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าเขาแค่สงสัยคนกลุ่มน้อย”

ซารุโทบิ ฮิรุเซ็นก้มหน้าลง มองไปที่ข้อมูลของนัตสึฮิโกะ: "หากเขาเดาออกได้จริง ๆ เขาจะจ้างคนนอกอย่างโจ่งแจ้งได้ยังไง"

“แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วสั่งสมกำลังรบต่อไปไม่ดีกว่าเหรอ?”

“แถมผู้นำตระกูลอุจิวะคนนี้ยังยุ่งมาก”

ซารุโทบิ ฮิรุเซ็นพูดด้วยความเย้ยหยัน: "นินจาสาวหลายคนเข้าร่วมกับตระกูลอุจิวะ เขาสามารถเป็นเจ้าบ่าวได้ทั้งวันทั้งคืน ช่างน่าอิจฉาจริง ๆ..."

"แค่ก ๆ น่าขยะแขยง!"

ดันโซเข้าใจเรื่องนั้น แล้วยิ่งเข้าใจมากว่าชีวิตเสเพลของนัตสึฮิโกะเป็นเพียงการละทิ้งการพัฒนาความแข็งแกร่งอย่างสิ้นเชิง ละทิ้งความภาคภูมิใจของตระกูลอุจิวะ

การจ้างคนนอกเป็นการพิสูจน์อีกด้วยว่าเขาแค่สงสัยบางคน... อย่างตัวฉันงั้นเหรอ?

แต่......

‘นั่นอุจิวะเชียวนะ!’ ดวงตาของดันโซเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เขาคิดกับตัวเองว่า ‘อุจิวะที่ดีที่สุดคืออุจิวะที่ตายไปแล้ว!’

"ตระกูลอุจิวะไม่ควรมีอยู่ในโลกนี้!"

"ฮิรุเซ็น หากนายไม่ลงมือทำ ฉันจะทำเอง!"

"ความมืดของโคโนฮะอยู่บนไหล่ของฉัน!"

หน่วยรากเริ่มแผลงฤทธิ์!

…

เปิดกลุ่มแล้วนะ: กลุ่ม 1 (21-90) รวม 70 ตอน ราคา 100 บาท เข้ากลุ่มได้ที่ แฟนเพจ: Fanfiction Translate

แฟนเพจ: Fanfiction Translate