ตอนที่ 19 ฉันจะมอบมันให้นัตสึฮิโกะ ฉันจะไม่มอบมันให้นาย
ตอนนี้คุเรไนแค่อยากเมา
เมื่อตอนบ่าย เธอกับอาซึมะทะเลาะกันใหญ่โต
สาเหตุมาจากคำพูดของนัตสึฮิโกะ เพราะการกระทำของอาซึมะพิสูจน์คำพูดของนัตสึฮิโกะ
“แม้แต่ผู้ชายอย่างนายที่มีภรรยาหลายคนก็ยังรู้จักให้เกียรติผู้หญิงทุกคน แต่อาซึมะแอบจับตาดูฉันงั้นเหรอ?” กลิ่นแอลกอฮอล์เหม็นหึ่งออกมาจากตัวคุเรไน ใบหน้าของเธอแดงแจ๋ ดวงตาพร่ามัว
นัตสึฮิโกะนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยใบหน้าที่ทำอะไรไม่ถูก
คนที่ถูกลากออกไปกลางทางอย่างเขาไม่รู้จะพูดอะไร...
แน่นอนว่าคุเรไนก็ไม่ได้อยากได้คำตอบจากเขา
“อาซึมะ ทำไมหมอนั่นถึงแอบจับตาดูฉัน”
"ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขาสักหน่อย แต่ทำไมเขาสนใจแต่ฉันตลอด...ทำไม ฉันพูดกับเพื่อนร่วมงานผู้ชายไม่กี่คำ แล้วฉันต้องรายงานเขาว่าคนโน้นคนนี้ไม่เป็นอะไรกับฉันงั้นเหรอ?"
"ฉันรู้ว่าเพื่อนร่วมงานที่สนิทกันบางคนได้รับการเลื่อนตำแหน่งอย่างไร้เหตุผล นี่กะจะให้ฉันเอ่ยปากชมเหรอ?"
“ทำกับเพื่อน ๆ ฉันแบบนี้ได้ยังไง”
"อาศัยฐานะลูกของโฮคาเงะ หมอนั่นบ้าดีเดือดจริง ๆ...
คุเรไนตะโกนเสียงดัง กลิ่นแอลกอฮอล์ในปากของเธอคละคลุ้งออกมา
เห็นชัด ๆ ว่าเธอเมามากเสียจนเผลอพูดประมาณว่า 'อาศัยฐานะลูกของโฮคาเงะ '
นัตสึฮิโกะทอดถอนใจ จากนั้นประสานอินด้วยมือทั้งสองข้างและสร้างภาพลวงตาเพื่อป้องกันไม่ให้คนรอบข้างได้ยินคำพูดของเธอ
เรื่องราวของ 'ลูกผู้ดีมีเงิน' ไม่ควรโพล่งออกไปให้คนจำนวนมากได้ยิน
เรื่องที่คุเรไนพูดน่าจะเป็นความจริง
อาซึมะและคุเนไรอายุเท่ากัน อาซึมะตามจีบคุเรไนมาตั้งแต่ยังเด็ก และกว่าอาซึมะจะจีบสำเร็จก็หลังจากนารูโตะและพวกพ้องจบการศึกษาไปแล้วหลายปี...
แสดงให้เห็นว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองไม่ได้สนิทกันถึงขั้นนั้น และอาจมีรอยร้าวเล็กน้อยด้วยซ้ำ
มิฉะนั้น จะใช้เวลาไม่นานขนาดนั้น
แค่นึกถึงอาซึมะที่มีใบหน้าดำเป็นก้นหม้อ นัตสึฮิโกะก็ได้แต่ถอนหายใจ จิบสุราและปลอบเธอ
“ไม่เป็นไร ไม่ได้ผล ก็ปฏิเสธเขาไปเลย”
"ไม่ง่ายขนาดนั้นนะสิ" คุเรไนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วดื่มอีกแก้ว: "ฉันปฏิเสธไปแล้ว แต่เขาเป็นลูกชายคนเดียวของโฮคาเงะ ฉันจะกล้าทำเขาขายหน้าได้ยังไง"
“ไม่รุนแรง ก็ไม่รู้ชาติไหนเขาถึงจะเข้าใจ!”
จากนั้นก็เต็มไปด้วยเสียงบ่นอุบอิบ
ทำไมเพื่อนร่วมทีมถึงเป็นผู้หญิงหมด อาจารย์ก็ไม่กล้าให้ผู้ชายหน้าไหนเข้ามาร่วมทีม
ทำไมฉันถึงเจออาซึมะอย่างอธิบายไม่ได้ตอนที่ออกไปทำภารกิจทุกที...
ดูเหมือนว่าแม้แต่หัวหน้าของฉันก็จงใจร่วมมือกับอาซึมะ เลือกภารกิจเดียวกันกับเขาตลอด
ยิ่งเธอพูดมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งดื่มมากขึ้นเท่านั้น
ยิ่งเธอดื่มมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งพูดมากขึ้นเท่านั้น
เห็นได้ชัดว่าคุเรไนเก็บกดมานานแล้ว และกระทั่งนัตสึฮิโกะที่ถูกลากตัวมาโดยบังเอิญ ยังถูกเธอทำเป็นเครื่องระบายอารมณ์
“มา ๆ ดื่ม ๆ ดื่มกันเถอะ พอดีว่าช่วงนี้ฉันทำงานเยอะไปหน่อย เลยปวดเอวนิดหน่อย วันนี้ขอหยุดสักวันละกัน”
นัตสึฮิโกะถอนหายใจเบา ๆ แล้วหยิบแก้วขึ้นมาดื่มกับเธอ
ดื่มให้แก่สาวงามแล้วกัน
…
วันต่อมา
แสงตะวันส่องลอดประตูเข้ามา
นัตสึฮิโกะขมวดคิ้วเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะหรี่ตา แล้วพลิกตัวกลับ
พลิกตัวเสร็จ ดูเหมือนเขาจะชนอะไรบางอย่าง
นี่เป็นเรื่องปกติ ตอนที่เขาพลิกตัว เขาก็ชนอะไรบางอย่างนั่นทุกวัน
แต่ดูเหมือนวันนี้จะต่างไปจากทุกที...
"อา!!!"
เสียงโซปราโนที่เสียดแก้วหูทำให้เขาผุดตัวลุกขึ้น
คุเรไนเบิกตากว้าง รีบเอาผ้านวมมาปิดร่างเปลือยของตัวเองด้วยใบหน้าหวาดกลัว และมองไปที่นัตสึฮิโกะด้วยความตื่นตระหนก
อ้อ คุเรไนนี่เอง ก็ว่าเสียงดังอะไรกัน...
เดี๋ยว? !
จู่ ๆ นัตสึฮิโกะก็ตื่นเต็มตา
คุเนไนค่อย ๆ ลดเสียงของเธอลง
ทั้งสอง ฉันมองเธอ เธอมองฉัน
"ทำไมเธออยู่ที่นี่..."
“ไม่รู้ แล้วนายล่ะ”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน......”
"เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น"
“ฉันจำได้ว่าเมื่อคืนเธอจับฉันไปดื่มและ...”
นัตสึฮิโกะพยายามเรียกคืนความทรงจำของตัวเองกลับมา
เมื่อวานนี้ คุเรไนบ่นเรื่องอาซึมะกับเขามากมาย จากนั้นก็ดื่มกับเธอ
อันที่จริง เขาไม่ได้ดื่มเยอะ เดิมทีเขาคิดว่าด้วยความสามารถในการดื่มของเขาไม่น่าจะมีปัญหา
แต่นัตสึฮิโกะกลับมองข้ามปัญหาที่ห้ามดื่มขณะเตรียมตัวทำลูก เขาจึงเลิกดื่มมานานแล้ว
หากคุณไม่ดื่มมานาน ความจุแอลกอฮอล์ของคุณก็จะตื้นขึ้น
ดังนั้น......
นัตสึฮิโกะก็เลยเมา
จากนั้นเขาก็ดื่มเข้าไปเยอะ และร่วมวงกับคุเรไน ก่นด่าอาซึมะกับเธอ จากนั้นก็กลายเป็นตัวแทนของตระกูลอุจิวะ สบถใส่โฮคาเงะรุ่นที่สามว่าเป็นขยะ...
เมื่อก่อนนัตสึฮิโกะกังวลเกี่ยวกับตระกูลอุจิวะตลอดเวลา เขาพยายามทุกวิถีทางอยู่นานเพื่อกันไม่ให้ตระกูลอุจิวะล่มสลาย
ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของซารุโทบิ ฮิรุเซ็น!
ยิ่งก่นด่าก็ยิ่งเข้มข้น ยิ่งด่าก็ยิ่งอารมณ์พลุ่งพล่าน
ดื่ม จากนั้นก็ดื่ม สุดท้ายก็ดื่ม...
นัตสึฮิโกะเลิกผ้าห่มขึ้นเล็กน้อยอย่างเงียบ ๆ
มีคราบเลือดประปรายบนผ้าปูที่นอน เบ่งบานราวกับดอกบ๊วย
แม้นว่าการเคลื่อนไหวของเขาจะเงียบเชียบ แต่คุเรไนก็เห็นฉากนี้เช่นกัน
เธอคว้าหมอนเขวี้ยงใส่นัตสึฮิโกะด้วยความเขินอาย
“มันเป็นเพราะนายนั่นแหละ เป็นเพราะนาย!”
"ทำให้ฉันต้อง-"
"ฟังก่อน!" นัตสึฮิโกะคว้าหมอนแล้วขัดจังหวะ: "หากความทรงจำสุดท้ายของฉันไม่ผิด ดูเหมือนเธอจะตะโกนอะไรสักอย่างว่า 'ไอ้หมาอาซึมะสารเลว ฉันจะมอบมันให้นัตสึฮิโกะ ฉันจะไม่มอบมันให้นาย' แล้วเธอก็กระโดดขึ้นขี่ฉันทันที ฉัน..."
คุเรไนจ้องมองนัตสึฮิโกะอย่างโง่งม
ชอบ.....
จริงเหรอเนี่ย
แต่......
"ฉันไม่สน! มันเป็นความผิดนายนั่นแหละ!"
…
แฟนเพจ: Fanfiction Translate
