ตอนที่ 1020 เจ้าทำให้ข้าผิดหวังมาก!

เรือสำราญงดงามแล่นแหวกฝ่าคลื่น

อย่าว่าแต่แดนสวรรค์เลย  หากไปถึงพื้นที่เหนือหอทงเทียนชั้นเจ็ดขึ้นไปก็สามารถใช้อากาศยานบินได้อย่างง่ายดาย เนื่องจากความสัมพันธ์ของเย่ว์หยาง วิทยาการหุ่นจักรกลของตระกูลเย่ว์ก้าวหน้าอย่างก้าวกระโดด  หากในทวีปมังกรทะยานคนร่ำรวยคนใดไม่มีรถม้าหรือเรือเหาะที่ใช้บินได้ นั่นยังไม่เรียกว่าเศรษฐี อาจเรียกได้แค่ว่าคนร่ำรวย แต่ในเมืองไป๋เหอ สถานการณ์กลับตรงกันข้ามผู้คนที่นี่ต่อให้พวกเขามีเรือที่ดีที่สุด มันจะไม่บินขึ้นไปในอากาศแต่จะถูกโยนลงน้ำแทน

ความเร็วของเรือ ไม่มีใครให้ความสนใจ

คนร่ำรวยที่นี่มีความรู้สึกเหมือนแล่นอยู่บนผิวน้ำ  และพวกเขาต้อนรับชนชั้นกลางขึ้นมาขึ้นมารับลม

ในสายตาของเย่ว์หยางเด็กหนุ่มข้ามมิติ ชาวเมืองไป๋เหอทำอย่างนี้ไม่รู้สึกเจ็บปวดบ้างหรือ   หรือว่าอาจจะมีความหมายแฝงลึกซึ้ง  แม้ว่ามนุษย์เงือกกลายพันธุ์แห่งเมืองไป๋เหอจะเป็นตระกูลทรยศหอทงเทียนแต่ในกระดูกหรือจิตใต้สำนึกของพวกเขาดูเหมือนยังคงรักษาควมเป็นชาวทงเทียนอยู่เล็กน้อย

หรือว่าพวกเขาต้องการแยกจากเผ่าพันธุ์แดนสวรรค์และแสดงความนับถือตนเองโดยไม่รู้ตัว

ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นเช่นไรเย่ว์หยางไม่สนใจ

พวกมนุษย์เงือกกลายพันธุ์เหล่านี้ชอบโยนโน่นโยนนี่ลงไป  เจ้าโง่พวกนี้ไม่กลัวติดเชื้อบ้างหรือ?  “เจ้าไม่ไปที่แผนกต้อนรับและเต้นรำหรือ?” ชิงผิงไม่รู้ว่ามาอยู่ข้างเย่ว์หยางเมื่อไหร่ นางลังเลและในที่สุดนั่งข้างเย่ว์หยางที่นั่งอาบแดดอยู่บนดาดฟ้าเรือ

“ทำไมข้าจะต้องไปสนุกเป็นบ้าเป็นหลังอย่างนั้นด้วยเล่า?  มันน่าเบื่อจะตาย?  หนึ่งในสามมีที่เป็นมนุษย์อย่างเราและ 80% เป็นนักท่องเที่ยวเหมือนเรา นักท่องเที่ยวบนเรือมีกระจายอยู่ทุกที่ แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้จักกันแต่เจ้าสามารถพบคนแปลกหน้าได้ทุกเมื่อในเมืองใดเมืองหนึ่งในแดนสวรรค์ พูดให้ถูกก็คือไม่มีอะไรที่แปลกใหม่ บนเรือสำราญสุดอลังการนี้มีคนเกือบสองพันคน  ยกเว้นพนักงานบริการเช่นเจ้าที่เป็นชาวเมืองไป๋เหอ ไม่มีสาวงามจากเมืองไป๋เหอไปเที่ยวชมทะเลหมอกเลย ข้าไม่สนใจงานสนุกรื่นเริงกับนักท่องเที่ยวทุกที่  ข้าสนใจสาวงามเมืองไป๋เหอมากกว่า” เย่ว์หยางบอกว่าเขาไม่เห็นสาวงามเมืองไป๋เหอเลย

“เพราะเราโตมากับที่นี่  เราเห็นภาพทิวทัศน์ทะเลหมอกมาแล้ว  แน่นอนคนที่มาชมย่อมมีน้อย  โดยเฉพาะปีนี้มีนักท่องเที่ยวจำนวนมาก  เราชาวเมืองท้องถิ่นย่อมให้ความสำคัญต่อนักท่องเที่ยวผู้มีอุปการะเราจึงต้องยอมสละเป็นธรรมดา”  ชิงผิงตกใจกับการช่างสังเกตของเย่ว์หยางนางรีบกล่าวแก้ตัวทันที

นางเข้าใจได้ทันทีถึงสาเหตุที่นักท่องเที่ยวบนเรือเกือบทั้งหมดเป็นมนุษย์

ทั้งยังเข้าใจว่าทำไมถึงมีงานเลี้ยงฉลองต้อนรับในวันแรก

ความลับเหล่านี้มีน้อยคนที่จะรู้...สำหรับเย่ว์หยางคนลามกนี้ชิงผิงค่อนข้างอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อย  เห็นได้ชัดว่าเจ้าผู้นี้บ้าผู้หญิง แต่เขาไม่สนใจงานเลี้ยงรื่นเริงได้อย่างไร?  ฟังน้ำเสียงของเขาดูเหมือนว่าจะให้ความสนใจสตรีชาวเมืองไป๋เหอมากกว่าส่วนนักท่องเที่ยวที่เป็นมนุษย์หรือชาวต่างชาติกลับไม่ให้ความสนใจ  ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น?

ชิงผิงไม่สะดวกจะถามนางได้แต่หัวเราะพลางกล่าว “ถ้าไม่ใช่เพราะข้าต้องไปกับองค์ชายและพวกที่แผนกต้อนรับข้าคงไม่ปล่อยเจ้าให้อาบแดดตามลำพังแน่นอน หรือว่าจะให้ข้าคุยเป็นเพื่อนดีไหม?”

“ต้องเป็นสาวงามเสน่ห์ร้อนแรงไม่งั้นก็คงไม่น่าดู” เย่ว์หยางบอกอย่างสุภาพ

“ก็ได้ข้าจะถามดูว่าพนักงานเสริฟคนใดว่างพอให้บริการเป็นส่วนตัว!” ชิงผิงนึกอยากเตะเจ้าคนลามกให้ตกเรือนัก ให้ใส่ชุดวาบหวามน่ะหรือ?  เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครกัน?

เมื่อชิงผิงเดินแยกออกมากำลังจะไปห้องโถงใหญ่ของเรือ

เฒ่าเถี่ยเหมาเดินผ่านเจ้าหน้าที่คนแรกจู่ๆ ก็เอ่ยปากกับนาง “ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดเจ้าจะต้องทำให้เขาออกมาจากดาดฟ้าก่อนหกโมงเย็น แผนของเราเริ่มขึ้นแล้ว เราไม่ยอมให้บุคคลหนึ่งบุคคลใดส่งผลต่อกระบวนการแผนของเราได้”  ชิงผิงพยักหน้า  แต่ใบหน้านางเข้มขึ้นนางเข้าใจความหมายของเบื้องบน เพราะเย่ว์หยางขึ้นไปอาบแดดบนดาดฟ้าอย่างไม่คาดคิดนั่นจะส่งผลต่อแผนการใหญ่ ถ้าแผนเดิมดำเนินไปอย่างราบรื่นจะต้องทำให้เขาออกจากดาดฟ้าโค้งตรงนี้และงานนี้ตกอยู่กับนาง

ทำอย่างไรจึงจะให้เขาออกมาจากตรงนั้นได้?

สำหรับคนแบบนี้วิธีที่ง่ายที่สุดก็คือเกลี้ยกล่อม

แต่ชิงผิงไม่เต็มใจทำ  นางไม่ชอบเจ้าคนลามกนี้นางชอบคนสุภาพหล่ออย่างเจ้าชายเทียนหลัว ตอนนี้นางต้องทิ้งเจ้าชายออกมาหลอกล่อเจ้าคนลามก  นี่เป็นเรื่องที่นางจนใจ

ถ้านางไม่เสียสละบ้างนางคงเกลี้ยกล่อมเขาไม่สำเร็จ

คนลามกผู้นี้แม้จะดูดีอาจกล่าวได้ว่าหล่อที่สุดในกลุ่มเจ้าอ้วนไห่ เย่คงและคนอื่นๆ  แต่นั่นเป็นเพียงรูปร่างหน้าตาไม่เหมือนกับความรู้สึกที่อยู่ในใจ

“องค์ชาย!แม้ว่าเราต้องการจะสนุกกับงานเลี้ยงต้อนรับข้าอยากไปตามท่านเย่ว์หยางมาร่วมงานด้วยจะดีไหม? เขาอยู่ข้างนอกตามลำพังเหมือนกับจะรู้สึกเบื่อ!”  ชิงผิงเข้าไปพบองค์ชายเทียนหลัวอย่างรวดเร็วหวังจะให้เขาเกลี้ยกล่อมเย่ว์หยางด้วยกันขอให้เขาออกจากดาดฟ้าเข้ามาในห้องโดยสารด้านในโดยไม่ส่งผลกระทบต่อแผนเดิม  อย่างไรก็ตามองค์ชายเทียนหลัวยิ้มและส่ายหน้า“ปล่อยเขาไปเถอะ  เขาชอบอาบแดด  อย่าไปบังคับเขาเลย  นอกจากนี้เขากับคุณชายไห่ไม่ค่อยลงรอยกัน  พบกันเมื่อใดเป็นต้องทะเลาะกัน  ปล่อยให้แยกกันอย่างนี้สบายใจดีกว่า”

“....” ชิงผิงปวดเศียรเวียนเกล้าโธ่เจ้าชาย เจ้าชายพูดได้นับว่าสมเหตุผล แต่หลายอย่างไม่อาจตัดสินใจอย่างนั้นได้ ถ้าไม่ให้เจ้าลามกออกจากที่นั่น เกรงว่าจะมีคนถูกฆ่าตายล่วงหน้า

“ปล่อยเจ้านั่นไว้อย่างนั้น”  เสวี่ยทันหลางร่วมตัดสินไม่ชวนเย่ว์หยางเข้ามาในห้องจัดเลี้ยง

“ถูกแล้วปล่อยให้เจ้านั่นถูกแดดเผาให้แห้งตายไปเลย อย่างน้อยก็ให้ดำเป็นถ่าน...”  เจ้าอ้วนไห่เต้นอยู่ที่ฟลอว์เต้นรำ

“รับแสงแดดไม่ได้หรือ?” คำพูดของเย่คงทำให้ชิงผิงสะดุ้งโดยไม่ตั้งใจ  มันเป็นเรื่องแย่ถ้าปล่อยให้เจ้านั่นรับแดดต่อเขาจะถูกเผาตายก็เป็นได้  นางรีบยิ้มและเปลี่ยนหัวข้อสนทนา“ข้าได้ยินมาว่างานเลี้ยงต้อนรับในปีนี้จะมีเลี้ยงเหล้าเลือดดำที่ได้มาจากปลาไหลมังกรดำน้ำผลไม้วิเศษ ดอกทานตะวันและองุ่นม่วงด่าง มีรสชาติอร่อยไม่มีใดเหมือน  ไม่ว่าบุรุษหรือสตรีใดได้ดื่มเหล้านี้จะส่งผลต่อความงามและสมรรถภาพร่างกาย เราต้องลองกินให้ได้!”

“ข้าได้ยินมาว่านั่นเป็นยาที่เพิ่มความสามารถทางเพศอีกด้วย”  เจ้าอ้วนไห่หัวเราะอย่างมีเลศนัย

“ก็คงดีสำหรับเจ้า!”  เย่คงพยักหน้ามั่นใจ

“เจ้าลิงกระโปรงสั้นจิ๋วน่าสมเพช  เจ้าพูดว่าไงนะ?  เจ้ากล้าท้าข้าคุณชายหรือ  ระวังให้ดีข้าจะจับเจ้าขังไว้ในภูผาห้านิ้ว” เจ้าอ้วนไห่เป็นสามารถยกเรื่องไซอิ๋วขึ้นมาดัดแปลงได้

“ไม่ว่าข้าจะทำอะไร ก็ยังดีกว่าเจ้า  เจ้านึกว่าเนื้อของเจ้าแพงนักหรือ  เจ้ามันหน้าหนาขนาดหนักจริงๆ!”  เย่คงเถียงกลับเป็นผลให้เจ้าอ้วนไห่ถลึงตามองเขา

“เนื้อราคาถูก ก็ยังขายได้ราคาดี”  หลี่ชิวหัวเราะ

“ไม่ต้องรีบ, ไม่งั้นอ้วนมากแน่!”  ตาของหลี่เกอที่มองดูผู้คนเหมือนกับมีด

“......” ชิงผิงเงียบไปครู่หนึ่ง คนกลุ่มนี้ไม่รู้สึกกังวลอะไรแม้แต่น้อย การเดินทางมาทะเลหมอกครั้งนี้ไม่รู้ว่าผลสุดท้ายจะลงเอยอย่างไร  นางหันหลังกลับไม่ได้แล้วจะให้นางทำอย่างไร? คนแบบไหนกันที่ชอบตลกขบขันชอบทำบ้าๆ เหมือนกับพวกเขา  แม้ว่าจะชอบพวกเขาอยู่บ้างแต่นางเกรงว่าจะถูกละเลย นอกจากนี้เพื่อการฟื้นฟูเมืองไป๋เหอนางจะเห็นแก่คนภายนอกได้อย่างไร ต่อให้พวกเขาเป็นบุรุษที่ดีที่สุดในโลกก็เป็นไปไม่ได้!

งานเลี้ยงต้อนรับเริ่มขึ้นทันที

ชิงผิงมองดูเวลาและพบว่ายังเหลือเวลาไม่มากกว่าจะถึงเวลาหกโมงเย็น

ใจของนางเริ่มกระวนกระวายมากขึ้นแม้ว่าเจ้าคนลามกนั่นจะน่ารังเกียจ แต่ยังไม่ถึงสามวันข้างหน้าเขาไม่ควรตายในวันนี้เลย

แม้ว่าเจ้าผู้นี้จะมีแต่เรื่องลามกอยู่ในหัวแต่ก็ไม่ควรตายในวันนี้...ถ้าเรือทาสของพ่อค้าทาสมาส่งตามกำหนดทันเวลาและมีเลือดมากพอ  เขาจะตายอย่างไร้ค่าหรือไม่?

ชิงผิงพยายามหาข้อแก้ตัวอย่างใจจดใจจ่อ

นางหวังว่าจะดึงเจ้าลามกผู้นั้นมาที่ห้องเลี้ยงต้อนรับ  ถ้ายังนอนอาบแดดอยู่อย่างนั้นเขาจะต้องตายแน่นอน

นางคิดวนเวียนไปมาถึงเจ็ดแปดรอบขณะที่นางออกจากห้องเลี้ยงต้อนรับชิงพบว่ามีสาวมนุษย์เงือกกลายพันธุ์สวมชุดว่ายน้ำแนบเนื้อนอนอยู่ข้างเจ้าคนลามกที่เอาแต่หัวเราะหยอกล้อกับนาง สาวเผ่ามนุษย์เงือกกลายพันธุ์นี้ชิงผิงรู้จักนางแน่นอน  นางคือแมงมุมน้ำผู้มีพิษร้ายที่สุดแห่งเมืองไป๋เหอ  คนที่อยู่กับนางถ้าไม่ตายก็พิการ ไม่มีผลลงเอยที่ดี

“โอว, เจ้าแย่จริง แย่จริงๆ!”  แมงมุมน้ำนอนอยู่ข้างเขาชุดของนางรัดรูปและผ่าครึ่ง ชิงผิงเห็นว่ามือข้างหนึ่งของเขาลูบไล้อยู่บนชุดว่ายน้ำของแมงมุมน้ำ....“ผู้ชายไม่เลวผู้หญิงไม่รัก.. ฮะฮะ ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะอ่อนไหวขนาดนั้น!”  ตัวลามกหัวเราะ

ขณะที่เขากำลังเลื่อนนิ้วคืบหน้าชิงผิงรีบดึงเขาออกมาถาม  “เจ้าจะทำอะไร?”

หมาป่าเจ้าเล่ห์ยักไหล่เป็นทำนองบอกว่าแค่นี้ยังเห็นไม่ชัดหรือ?

แมงมุมน้ำมองหน้าชิงผิงและแค่นเสียง

นางดึงมือของหมาป่าเจ้าเล่ห์กลับและกดลงกับชุดว่ายน้ำของนาง เป็นสัญญาณบอกว่านางเปิดประตูรับโจร

ชิงผิงมองหน้าหมาป่าเจ้าเล่ห์จอมลามกเหมือนจะมองให้ทะลุแว่นกันแดดของเขา  “เจ้ารู้ไหมว่านางเป็นใคร”  หมาป่าเจ้าเล่ห์ประหลาดใจ  “เจ้าเรียกนางมาไม่ใช่หรือ?  ข้ารู้ว่าเจ้าหึง มานั่งตรงนี้เถอะมาเล่นด้วยกัน มั่นใจได้เลยข้ามีพลังงานเหลือเฟือ ไม่มีปัญหากับการรับมือสาวสองนาง!”

“เจ้า! เจ้าทำให้ข้าผิดหวังมาก!” ชิงผิงโกรธจัด คนลามกแบบนี้ตายได้ก็ดี ไม่ต้องไปสนใจช่วยเขาอีก  นี่เขายังเลือกผู้หญิงสองคน ความตายกรายมาถึงเขาก็ยังไม่รู้ตัวอีก

“ถ้าเจ้าไม่ชอบสองต่อหนึ่งก็ไม่เป็นไร  ข้าขอพิชิตปีศาจน้อยนี่ก่อนแล้วเจ้าค่อยมาเงียบๆ ตอนกลางคืนก็ได้ หรือจะให้ข้าเปิดประตูไปหาเจ้าก็ได้”

“รักษาศีรษะเจ้าไว้ให้ดีเถอะ...”

ชิงผิงอดโมโหไม่ได้  นางเตะหมาป่าเจ้าเล่ห์จนกระเด็นตกลงไปในสระ

แมงมุมน้ำชำเลืองมองชิงผิงอย่างเย็นชาและยิ้มเงียบๆ

รอให้เย่ว์หยางขึ้นมาจากสระ

นางยิ้มหวานทันทีนางยื่นมือออกไปฉุดเขาขึ้นสระและแสร้งถลาประชิดตัวนาง  ขณะที่ชิงผิงออกไป นางยิ้มมุมปากเย้ยหยัน  หยิ่งภูมิใจคล้ายจะบอกว่า ‘เจ้าจะแข่งกับข้าอย่างนั้นหรือ? ยังอ่อนเกินไป!’

เฒ่าเถี่ยเหมาเฉียดผ่านไปทางชิงผิงอีกครั้ง  สีหน้าของเขาไม่พอใจ  เขาพูดคำเดียวกับที่ชิงผิงพูดก่อนหน้านั้น  “เจ้าทำให้ข้าผิดหวัง!”

เนื่องจากคำพูดเหล่านี้ชิงผิงได้แต่เข้าไปจิบเหล้า

นางรู้สึกเหล้าในปากขมและรู้สึกอับอายมาก

อีกสองวันเรือสำราญแล่นถึงเขตพื้นที่ทะเลหมอกรุ้งทำให้นักท่องเที่ยวตื่นเต้น  เจ้าอ้วนไห่เย่คงและพวกโดดลงเล่นน้ำเหมือนปลาว่ายน้ำเล่นน้ำด้วยกัน ก่อนที่เขาจะถูกชิงผิงเตะตกสระน้ำเจ้าคนลามกก็ยังไม่เปลี่ยนความคิด ตอนนี้นางเข้าไปเล่นสนุกกับนักท่องเที่ยวอื่น  แน่นอน คนที่อยู่กับเขาตอนนี้คือคนที่เขากระตือรือร้นหยอกล้อมากที่สุด นั่นคือแมงมุมน้ำ

ชิงผิงเตรียมตัวกลับไปพักที่ห้องขณะที่เรือสำราญกำลังกลับ ทันใดนั้นนางได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลังนาง

นางของนางซีดขาวเหมือนกระดาษทันที

เพราะเสียงของคนผู้นั้นกล่าว  “นังทาส! เจ้าไม่ยอมดำเนินการตามแผนการเดิม อย่างไรก็ตามเนื่องจากการทำงานที่ผิดปกติของเจ้าเบื้องบนตัดสินใจยกเลิกไม่ให้เจ้าร่วมงานต่อไป ตอนนี้เจ้ากลับไปที่ห้องของเจ้า จนกว่าเจ้าจะกลับไปถึงเมืองไป๋เหอเมื่อเจ้าได้รับอนุญาตจึงค่อยออกจากห้อง”

“.....” ชิงผิงปากสั่น แต่ในที่สุดนางก้มหน้าและรับคำอย่างว่าง่าย “ค่ะ”