ตอนที่ 1021 ซึ้งแล้วซึ้งอีก

ชิงผิงกลับไปที่ห้องและนอนลงบนเตียงหลับตาพักเงียบๆ ลมหายใจยาวสม่ำเสมอเหมือนกับว่าหลับสนิท

นางรู้สึกราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทุกอย่างเป็นเหมือนปกติ

ผ่านไปสองสามชั่วโมงยกเว้นเวลาที่พนักงานมาส่งอาหารค่ำ

นางมักจะอยู่ในอิริยาบถนอนไม่รู้สึกอะไร

ราตรีเริ่มคืบคลานเข้ามา...หลังจากความสนุกสนานผ่านไปได้สองวัน ไม่ว่าจะดีต่อนักท่องเที่ยวบนเรือแค่ไหนก็ตามพวกเขาก็ย่อมรู้สึกเหนื่อยเพลียอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ตามปกติจะมีการประกาศว่าการเต้นรำวันนี้จะมีถึงเพียงสิบนาฬิกาตอนค่ำเท่านั้น  แต่ละคนต่างกอดคู่หูพากลับไปนอนพักผ่อน  มีเพียงหนุ่มสาวไม่กี่คนที่ยังกระตือรือร้นไม่อยากพักผ่อน ต่างพาเด็กสาวมานั่งดื่มกินบนดาดฟ้าเรือเพื่อชมดูดวงดาว

การดูดวงดาวด้วยอารมณ์สุนทรีย์ไม่ใช่กิจกรรมที่ทำเป็นกลุ่ม

แต่เป็นพวกมีรสนิยมสูงของผู้ที่ยินดีจะขึ้นไปยืนรับลม

พฤติกรรมเช่นนี้สอดคล้องกับความกระตือรือร้น

เมื่อพวกเขาเล่นสนุกอย่างบ้าคลั่งและตื่นเต้นกลุ่มแขกที่ไม่ได้รับเชิญก็เข้ามาร่วม แต่แทนที่พวกเขาจะเข้าร่วมสนุกกับชีวิตด้วย  พวกเขาใช้เคียวคร่าชีวิตอีกฝ่ายเลือดกระจายเหมือนกับดอกไม้บาน ชีวิตล่วงลับเหมือนใบไม้ร่วง

การเข่นฆ่าเริ่มขึ้นเงียบๆไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ และยังคงดำเนินต่อไป

ชิงผิงที่นอนหลับตามาอย่างต่อเนื่อง

ลืมตาแวววาวขึ้นทันที

ดวงตานางเป็นประกาย

ชิงผิงตัวเบากว่าควันปราดเปรียวกระฉับกระเฉงยิ่งนางแมวป่านางเปิดประตูและโจมตีคนเฝ้าอย่างรวดเร็ว แล้วค่อยๆ ลากบุรุษที่รูปร่างเหมือนปลาหมึกเข้ามาในห้อง  นาทีต่อมา เงาร่างหนึ่งสวมชุดยามเฝ้าประตูเดินออกมาจากห้องร่างนั้นก้มหน้าเดินแล้วรีบเร่งไปข้างหน้าเงียบๆ ด้วยความเร็วสูง

เมื่อเผชิญหน้ากับหน่วยลาดตระเวนในเรือสำราญร่างเงาจะปลอมเป็นเสียงผู้ชายทักก่อน“ราศีแห่งบรรพบุรุษ”

แต่พอทหารยามได้ยินจะยืนตอบด้วยความเคารพทันที  “สง่าราศีในวันนี้”

ร่างเงาผ่านเข้าไปในพื้นที่แขกระดับสูงของเรือ

รีบเร่งเข้าไปในทางเดิน

ร่างนั้นเดินต่อเนื่องไม่หยุดจนกระทั่งถึงห้องหรู  เมื่อเงาร่างนั้นเอื้อมมือไปที่ลูกบิดประตูกลับลังเลถึงสองครั้งทำท่าเหมือนจะเปลี่ยนใจยกเลิกแผนการของตน สุดท้ายเงาร่างนั้นจัดลูกบิดประตูเปิดออกและมองไปรอบๆ  นั่นเป็นกลางคืนที่เงียบกริบและดูปลอดภัยไม่มีใครปรากฏตัวในพื้นที่สำหรับแขกพิเศษนี้  ไม่มีอะไรที่น่าสงสัยแฝงอยู่ในความมืด

เงาร่างนั้นกัดฟันเบาๆ

เปิดลูกบิดประตูอย่างแรงแล้วลอบเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในห้องเงียบๆปิดประตูเรียบร้อยโดยไม่ส่งเสียง

แผละๆ

มีใครบางคนปรบมืออยู่ในความมืด

จากนั้นมีแสงไฟสาดไปทั่วห้องสูทหรูหรา  หลังจากปรับตัวในช่วงสั้นๆร่างเงานั้นมองเห็นว่าข้างในมีคนอยู่สามคน คนหนึ่งคือบุรุษร่างกายล่ำกำยำไปด้วยมัดกล้ามเนื้อคล้ายกอริลลาดวงตาเต็มไปด้วยแววเย้ยหยัน อีกคนหนึ่งก็คือแมงมุมน้ำที่จับมือยั่วยวนเย่ว์หยางเมื่อสองวันก่อน   ในสายตาของนางไม่มีแววเยาะเย้ย แต่เรื่องแน่นอนก็คือชิงผิงก่อเรื่องอย่างนี้แน่นอน  คนสุดท้ายคือเฒ่าเถี่ยเหมาที่สวมชุดยุคเก่าไม่ใช่กะลาสีเรือ แต่เหมือนราชาผู้มีสง่าราศี

เฒ่าเถี่ยเหมามองดูชิงผิงด้วยอารมณ์สองอย่างทั้งเจ็บปวดทั้งเศร้าโศก

เงาร่างนั้นมองดูเขา

คนทั้งหมดสั่นเล็กน้อยดูเหมือนว่าพวกเขาจะกลัว แต่ก็โล่งใจ

หมวกเกราะถูกถอดออกช้าๆร่างที่แท้จริงของร่างเงานั้นปรากฏ เป็นชิงผิงที่โจมตีทหารยามและหลบหนีออกมาอย่างเงียบงัน

“ทำไมกัน?” เฒ่าเถี่ยเหมาถามด้วยความสับสนเล็กน้อย

“ข้าไม่ทราบ... ไม่มีเหตุผลพิเศษ”  ใบหน้าซีดขาวของชิงผิงเผยรอยยิ้มที่ทำให้ทุกคนสับสนทันที  ริมฝีปากของนางสั่นเล็กน้อยมือนางสั่นเล็กน้อย ดูเหมือนว่านางจะไม่สามารถทนรับพลังโจมตีได้ ตลอดทั้งตัวนางจึงสั่นสะท้าน

“ทำไมน่ะหรือ? ข้ารู้นังตัวดีอย่างเจ้าชอบเจ้าพวกเด็กหน้าขาวเหล่านั้น  เจ้าถึงได้ขายเผ่าพันธุ์พวกพ้อง  นังแพศยา ข้าพูดไว้ก่อนนานแล้วว่าเจ้าไม่น่าเชื่อถือ ตอนนี้ก็เห็นกันแล้วว่าข้าพูดไม่ผิดใช่ไหมเล่า? เมื่อแผนการรวบรวมเลือดเริ่มขึ้นเจ้าทำเป็นคิดมากคิดหรือว่าเจ้าจะหลอกเราและแอบวิ่งมาที่นี่เพื่อปลดปล่อยเจ้าคนล่วงธรรมเนียมของเราได้  น่าเสียดายที่แผนของเจ้าไม่มีทางสำเร็จข้าเห็นเจ้าผ่านมา! เห็นได้ว่านังแพศยาอย่างเจ้าสำส่อนแต่ทำตัวเหมือนเป็นสตรีทรงคุณค่า  พี่ชายของข้ามันโง่ที่เชื่อเจ้า!”  ลิงน้ำ (บุรุษกอริลลา)เย้ยหยันอย่างรุนแรง

ริมฝีปากของชิงผิงขยับเล็กน้อยแต่นางไม่สารภาพ

แมงมุมน้ำผู้งดงามพูดพลางยิ้ม “พลังแห่งความรักกล่าวกันว่ายิ่งใหญ่ที่สุดในโลก ฟู่ผิงเจ้าช่างทำให้ข้าประทับใจได้นัก นางยอมสละชีวิตให้คนรักของนาง ยอมหักหลังคนของตัวเองน่าซาบซึ้งใจ ข้าซึ้งใจจนน้ำตาแทบไหล”

เฒ่าเถี่ยเหมามองดูชิงผิง

เวลาผ่านไปนานก่อนเขาจะถอนหายใจ  “ความจริงในหมู่คนรุ่นหลังข้าว่าเจ้ามองคนในแง่ดีที่สุด เทียบกันแล้วเจ้าลิงแข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มผู้เยาว์รุ่นหลัง แมงมุมน้ำดูดกลืนพลังงานเพื่อเผ่าพันธุ์ได้ดีที่สุด  แม้ว่าข้าจะไม่ได้เป็นผู้ให้กำเนิดเจ้าแต่ข้าก็ปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนเป็นลูกสาวแท้ๆ ข้าสอนความรู้ในการเอาตัวรอดสอนวิทยายุทธ์ทั้งหมดให้เจ้า เจ้าเป็นคนที่ฉลาดที่สุดในหมู่ผู้เยาว์รุ่นหลังอย่างไม่ต้องสงสัยผู้อาวุโสหลายคนและข้ามักจะรู้สึกว่าผู้สืบทอดในอนาคตจะต้องเป็นสตรีที่ฉลาดเจ้าควรจะได้สืบทอดสายเลือดของบรรพบุรุษที่ห่างไกล  แม้ว่าเจ้าจะไม่ฉลาดแต่ข้าเชื่อว่าเจ้าดีพอจะเป็นภรรยาเจ้าเมือง หรือเป็นมารดาของเจ้าเมืองได้”

“อนาคตของเจ้ามีไม่สิ้นสุด  ฟูผิงทำไมเจ้าถึงเลือกทางนี้? เจ้ารู้ไหมว่าทำอย่างนี้หมายความว่าอย่างไร?  หมายความว่าเจ้าทรยศอกตัญญูต่อคนที่ปลุกปั้นเจ้าขึ้นมา!”

“ข้าเศร้าใจมาก ข้าหวังว่าเจ้าจะยอมฟังกลับไปสำนึกผิดและพร้อมจะทำตามคำสั่ง”

“แต่เจ้ากลับมาที่นี่  เจ้าทำตัวน่าผิดหวังนัก”

“จำได้ไหม ข้าสอนเจ้าไว้ยังไงบ้าง? ข้าบอกเจ้าว่าไม่ว่าเผ่าพันธุ์ใดไม่มีผู้ใดรับเผ่าพันธุ์ต้องสาปอย่างเรา เราเป็นเผ่าพันธุ์ต้องสาป เราทำได้แต่เพียงแต่งงานกันในเผ่าพันธุ์เดียวกันตลอดไป เป็นไปไม่ได้ที่จะไปแต่งงานกับคนนอกเผ่าพันธุ์ข้าบอกเจ้าไปแล้วว่าเมื่อเจ้ารับภารกิจเจ้าจะปล่อยให้ความรู้สึกส่วนตัวครอบงำความคิดจิตใจไม่ได้!  เจ้ากำลังทำงานได้ดีทำไมถึงไปหลงรักศัตรูที่เป็นเด็กหนุ่มหน้าขาวได้? นอกจากพวกเขามีใบหน้าหล่อเหลางดงามแล้วพวกเขามีอะไรดีอีก?  พวกเขาไม่มีพลังที่แข็งแกร่งไม่มีประสบการณ์ ถ้าไม่มีกลุ่มสังคมใหญ่หนุนหลังพวกเขาอาจถูกทหารรับจ้างหรือโจรฆ่าตายได้  เจ้าชอบพวกเขาได้ยังไง  ข้าไม่เข้าใจ!  ถ้าเจ้าชอบนักสู้ปราณฟ้าระดับห้าอย่างนั้นข้าก็พอจะเข้าใจได้ ฟูผิงลูกข้า เจ้ากลายเป็นคนเขลาอย่างนี้ได้อย่างไร?”

“....” ชิงผิงฟังแล้วได้แต่นิ่งเงียบทั้งไม่ยอมรับทั้งไม่เห็นด้วยกับคำพูดของผู้เฒ่าเถี่ยเหมา

“ความรักทำให้คนตาบอด ฮะฮะฮะความจริงข้าก็ชอบเจ้าหนุ่มหน้าขาว แต่น่าเสียดายที่เขาจะระเหยกลายเป็นไอในคืนนี้  มิฉะนั้นข้าอยากจะสูบเอาพลังของเขาจริงๆ  นอกจากหน้าตาหล่อเหลาแล้ว  เขาดีจริงๆ ไม่มีใครเทียบ แต่น่าเสียดายยังไงก็ต้องเปลี่ยนเขาให้เป็นเลือด” แมงมุมน้ำมองหน้าชิงผิงแล้วจงใจพูดเพื่อยั่วอีกฝ่ายหนึ่ง

น่าเสียดายที่ชิงผิงยังคงไม่เคลื่อนไหว!

กอริลลาน้ำร่างใหญ่ก้าวออกมาอย่างภาคภูมิใจ  “นังแพศยา!  คุกเข่าและเตรียมตัวตาย!”

เฒ่าเถี่ยเหมาแค่นเสียงกอริลลาน้ำและแมงมุมน้ำรีบหุบปากคำนับแสดงความเคารพรอรับคำสั่ง เฒ่าเถี่ยเหมาจ้องมองใบหน้าซีดขาวของชิงผิงมีแววตาอำมหิต  เขาเงื้อมือขึ้นเหมือนจะตบชิงผิง กอริลลาและแมงมุมน้ำก้มหน้า แต่ใบหน้าพวกเขากระหยิ่มยินดีกับการตายของชิงผิง  อย่างไรก็ตามเฒ่าเถี่ยเหมาไม่ได้ฆ่านางและรั้งมือลงในที่สุด  “ฟูผิง ลูกสาวที่ฉลาดที่สุดของข้า  ตอนนี้ข้าจะให้โอกาสสุดท้ายเจ้า  ตราบใดที่เจ้าฆ่าพวกเขา อย่างนั้นข้าจะยกโทษความผิดครั้งนี้ให้เจ้า...”

“ท่านจอมพล?” กอริลลาน้ำและแมงมุมน้ำรีบเสนอความเห็น

“พวกเจ้าหุบปาก”  เฒ่าเถี่ยเหมาตวาด  ทั้งสองหวาดกลัวเหมือนลูกไก่เผชิญกับพายุ

ชิงผิงคุกเข่าทันที

นางคำนับเฒ่าเถี่ยเหมาด้วยความเคารพตอนแรกเฒ่าเถี่ยเหมามีสีหน้าเป็นสุข นึกว่าชิงผิงกลับตัวกลับใจแต่ประโยคคำพูดต่อมาของชิงผิงทำให้เขาโกรธ เพราะชิงผิงกล่าว “ท่านจอมพล อาจารย์ของข้าผู้เป็นเสมือนบิดาที่ข้าเคารพที่สุด โปรดยกโทษให้ข้าด้วย  ข้าทำเรื่องนั้นไม่ได้”

พลังความโกรธของเฒ่าเถี่ยเหมาระเบิดออกกระแทกห้องจนสลายเป็นจุน

เขาระงับความโกรธอย่างยากลำบาก  “ทำไม? เจ้าบอกมา, ทำไมถึงเป็นเช่นนี้? ด้วยความฉลาดของเจ้า  เจ้าควรจะรู้ว่าข้าสามารถจับพวกเขาได้ทั้งหมด  พวกเขาก็เหมือนคนตายแล้ว  ทำไมเจ้าถึงยังขัดขืนที่จะทำงานนี้?  ถ้าเจ้าไม่รับทำ  พวกมันก็ตายอยู่ดี  เจ้าก็รู้!”

หน้าชิงผิงมีรอยยิ้มขมขื่น

นางส่ายหน้า “ข้าคาดไว้แล้วว่าต้องเป็นเช่นนี้ตั้งแต่ออกจากประตูมาแล้ว  แต่ข้าก็ยังออกมา  ท่านจอมพล ถ้าท่านถามเหตุผลข้า  ข้ามิอาจบอกได้  ข้าเพิ่งเจอพวกเขาไม่กี่วัน  นั่นเป็นอีกงานหนึ่ง ข้าเฝ้าเตือนตนเองว่าอย่าปล่อยให้อารมณ์ส่งผลกระทบต่องาน  อย่างไรก็ตามข้าไม่อาจทำได้  ข้าพบว่าข้าใฝ่ฝันจะมีชีวิตแบบพวกเขาพวกเขาทะเลาะกัน ร้องเพลงด้วยกัน แต่เมื่อเทียบกับเราแล้ว ข้าฟังแล้วสบายใจ  พวกเขาไม่เป็นอันตรายต่อพวกเราแม้แต่น้อย และที่นี่ในชีวิตของพวกเราทุกคนล้วนมีจุดหมาย  ทั้งสองฝ่ายมีวัตถุประสงค์และเป้าหมาย เราต้องการจะทำอันตรายแก่ชีวิตของผู้อื่นรวมทั้งข้าด้วย  ข้าไม่เคยคิดว่าเป็นเรื่องที่ผิดมาก่อน  แต่หลังจากข้าพบกับพวกเขา  ข้ารู้สึกว่าชีวิตของข้าแบบนี้ช่างน่าเบื่อหน่าย ข้าอยากมีชีวิตอย่างอิสระเหมือนที่พวกเขาหัวเราะเมื่อเขาต้องการหัวเราะร้องไห้เมื่ออยากจะร้องไห้ พูดในสิ่งที่อยากจะพูด ต้องการชอบคนที่ชอบ เล่นหยอกเย้าได้ทุกที่.. ข้าไม่ต้องการเป็นคนทรยศ  ข้าคิดว่าในชีวิตนี้ข้าเหน็ดเหนื่อยเบื่อหน่าย  ข้าต้องการใช้ชีวิตเหมือนคนปกติ  ต้องการทำในสิ่งที่ต้องการเหมือนคนธรรมดา”

“เจ้าคิดว่าพวกเขาจะยอมรับเจ้าหรือ?”  เฒ่าเถี่ยเหมาถามด้วยความโกรธ  “เจ้าคิดว่าพวกเขาจะชอบเจ้าหรือ?”

“ไม่ ไม่มีใครในพวกเขาที่ชอบข้าอย่างนั้น  พวกเขาทุกคนปฏิบัติต่อข้าเป็นอย่างดี เมื่อข้าเป็นสหายคนหนึ่งแต่ไม่มีใครเหมือนข้า...นี่คือสิ่งที่ทำให้ข้าเจ็บปวดและเศร้าใจ!” หน้าซีดของชิงผิงดูซื่อสัตย์ตรงไปตรงมา

“ถูกแล้ว พวกเขาไม่สามารถยอมรับเจ้าได้ เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะยอมรับเผ่าพันธุ์ต้องสาปของเรา  ทำไมเจ้าถึงได้โง่นัก?”  เฒ่าเถี่ยเหมาตวาด

“ข้าไม่ทราบเหตุผล!” ชิงผิงส่ายหน้าด้วยความรู้สึกเจ็บปวด “ด้วยเหตุผลของข้า ข้าเข้าใจว่าพวกเขาแตกต่างจากข้าอย่างสิ้นเชิงพวกเขาเป็นคนที่มาจากสองโลก ข้าไม่คู่ควรกับพวกเขา  แต่เหตุผลของข้าทำให้ใจข้าเต้นรัว ข้าอยากอยู่กับพวกเขาแม้ว่าพวกเขาจะไม่ยอมรับข้า  แม้ว่าข้าจะมาจากเผ่าพันธุ์ต้องสาปก็ตาม ถึงเป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่กับพวกเขา  แต่ข้ามีความปรารถนานี้”

“ฆ่าพวกมันให้หมดแล้วเจ้าจะกลับมาเป็นสมาชิกของเราอีก!”  เฒ่าเถี่ยเหมาตวาดลั่น

“ไม่!”  ชิงผิงส่ายหน้าปฏิเสธ  “ข้าจะไม่ทำร้ายพวกเขา  แม้ว่าข้าจะตายก็ตาม.. จอมพลบิดาของข้า อนุญาตให้ข้าได้เรียกท่านเป็นพ่อครั้งสุดท้าย  โปรดยกโทษให้กับความผิดพลาดเอาแต่ใจให้กับข้าผู้เป็นศิษย์และธิดาของท่านด้วยเถิด  ข้าหวังว่าข้าจะกลายเป็มนุษย์ไม่ใช่มนุษย์เงือกกลายพันธุ์  ข้ารู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ข้าหวังว่าจะเป็นที่ยอมรับของผู้คนมากขึ้น  ข้าหวังว่าชาติหน้าข้าจะได้เกิดเป็นมนุษย์และได้อยู่ร่วมกับพวกเขา”

“ไร้เหตุผลสิ้นดี!”  เฒ่าเถี่ยเหมาโกรธจัดจนปอดแทบระเบิด  เขาพยายามจะลงมือกับชิงผิงหลายครั้ง  แต่ในที่สุดเขาข่มความโกรธสูดหายใจลึก  “ข้าจะให้โอกาสสุดท้ายเจ้า  เจ้าบอกว่าเจ้าชอบเจ้าพวกนั้นอย่างนั้นข้าจะใช้คำสาปโลหิตเปลี่ยนพวกมันให้เป็นพวกเรา!”

“ท่านจอมพล!”  กอริลลาน้ำและแมงมุมน้ำตกใจจอมพลยังหวังจะช่วยฟูผิงนี่อีกหรือ?

“....” ชิงผิงตกใจคาดไม่ถึง เป็นครั้งแรกที่นางแสดงความรู้สึกดีใจ นางคิดว่าหลายอย่างมีโอกาสเป็นไปในทางที่ดีขึ้น  แต่แล้วนางส่ายหัวอีกครั้ง  “ข้า ข้าไม่สามารถทำอย่างนั้นได้ พวกเขาสามารถตายได้ แต่ไม่อาจทำให้เราแปดเปื้อน!  ข้าชอบพวกเขา ไม่  ข้าไม่ชอบ โดยเฉพาะอย่างยิ่งแม้จะฆ่าพวกเขาข้าอยากให้พวกเขาตายมากกว่าเห็นพวกเขากลายเป็นมนุษย์เงือก..”

“ปลดนาง, เอาตัวนางไปขังคุกตามหาคนที่นางชอบและฆ่าคนอื่นให้หมดทุกคน” เฒ่าเถี่ยเหมากดมือลงบนกระหม่อมนางและใช้คำสาปโบราณของเผ่าพันธุ์กบฏทำให้ชิงผิงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดอักขระรูนโบราณสีม่วงดำปรากฏออกมา

“ข้าจะให้เวลาเจ้าหนึ่งชั่วโมง ถ้าเจ้าสามารถนำชายคนโปรดของเจ้ากลับมาหาข้าให้ได้  หลังจากเวลานี้ไป ถ้าเจ้าไม่กลับมาข้าจะใช้คำสาปโบราณสาปเจ้าให้เหลือแต่กองเลือด

เฒ่าเถี่ยเหมาโบกมือไล่

แมงมุมน้ำจับร่างชิงผิงที่อ่อนแอไว้เหมือนอินทรีจับลูกเจี๊ยบ  นางหัวเราะอย่างชั่วร้ายจากนั้นหายวับไปจากสายตา

กอริลลาพูดด้วยความกังวลเล็กน้อย  “ท่านจอมพล! ฟูผิงเป็นคู่หมายของพี่ชายข้าอย่างเห็นได้ชัดทำไมถึงให้ความสำคัญคนนอก? แม้ว่าเจ้าเด็กนั่นจะกลายร่างเป็นพวกเราภายใต้คำสาปโลหิต  แต่ก็ไม่สามารถปกปิดความชั่วร้ายได้!  และร่างของฟูผิงก็มีคำสาปโบราณอยู่ เมื่อร่างกายนางถูกคำสาปเปิดออกและหากไม่ได้เลือดของบุรุษผู้ต้องคำสาปเลือด นางจะละลายเหลือแต่โลหิต  แม้ว่าเจ้าเด็กนั่นจะถูกคำสาปโลหิตพอเปลี่ยนร่างแล้วก็จะได้อยู่กับนาง.. และพี่ชายของข้าไม่ได้อยู่ที่นี่  เรื่องนี้ เรื่องนี้ น่าเสียดายนัก!”

เฒ่าเถี่ยเหมาถลึงตามองเขา  “กอริลลาน้ำ เจ้าหมายความว่า เจ้าต้องการทำเพื่อนางหรือ?”

กอริลลาน้ำไม่กล้ามองเฒ่าเถี่ยเหมาโดยตรง  เขาก้มหน้าและตอบ “ฟูผิงเป็นคนงามที่สุดในคนรุ่นผู้เยาว์เพราะปลูกฝังเพื่อให้ได้เป็นท่านหญิงของเจ้าเมืองในอนาคต   ถ้าปล่อยให้นางร่างละลายตายไปนั่นคือความสูญเสีย  พี่ชายข้าไม่อยู่ที่นี่ ท่านจอมพลท่านไม่เห็นหรือว่าข้าซื่อสัตย์ภักดีต่อท่านเพียงไหน”

“เจ้าลิงน้ำ! บอกตามตรงเลยว่าข้าต้องการให้ฟูผิงพาคนรักนางออกมานี่เป็นแผนเคลื่อนไหวช้าของข้า ข้าไม่ไว้ใจและไม่ยอมรับมนุษย์ ยิ่งกว่านั้นเลือดที่ต้องใช้ชุบชีวิตบรรพบุรุษจะต้องใช้เลือดมนุษย์บริสุทธิ์เป็นปริมาณมากนั่นคือทางเลือกที่เหมาะสมที่สุดไม่เช่นนั้นเลือดจะไม่เพียงพอต่อเงื่อนไขในการชุบชีวิต  ฟูผิงหลงผิดไปชั่วขณะ  ข้าหวังว่านางจะกลับตัวกลับใจได้  ลิงน้ำ!  ข้ารู้ว่าเจ้าติดพันนางถึงแม้ว่าเจ้าจะไม่ใช่ผู้เยาว์ที่เลิศที่สุด แต่เจ้าก็มีความภักดีแน่นอน ข้าพอใจเจ้าเต็มร้อย ดังนั้นลิงลมพี่ชายเจ้า ข้ายังไม่พอใจนัก ข้าจะให้ภารกิจเจ้าช่วยฟูผิง แต่ในช่วงเวลานี้นางถูกกำหนดให้เป็นท่านผู้หญิงของเจ้าเมืองในอนาคตและจะเป็นมารดาของเจ้าเมืองในอนาคต เราต้องทุ่มเทฝึกฝนนางให้มาก เพื่อให้นางถ่ายทอดต่อคนรุ่นหลังต่อไป!” เฒ่าเถี่ยเหมาแสดงความโปรดปรานของบริวารของเขาทั้งคู่  และเตือนว่ากอริลลาน้ำว่าอย่าโล�

“ท่านจอมพล ข้าลิงน้ำขอยอมตายเพื่อท่านตลอดไป!” กอริลลาน้ำดีใจคุกเข่าคำนับขอบคุณ

ห้องชั้นสามมืดสลัวถูกทำเป็นคุกคุมขังชั่วคราว

บางครั้งพวกมนุษย์เงือกกลายพันธุ์เข้ามาฉุดลากมนุษย์อ่อนแอและยังขัดขืนมาเชือดคอเพื่อเก็บเลือดไว้

นางแมงมุมน้ำมาถึงห้องขังท้องเรือสั่งทหารให้เปิดกรงเหล็กโยนชิงผิงเข้าไปและยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “พี่สาวคนสวยแสนฉลาดโปรดอยู่กับที่รักมีความสุขกับคนรักของเจ้าในช่วงสุดท้ายของชีวิตได้หรือเปล่า!”

ชิงผิงร่วงทับคนผู้นั้นอย่างช่วยไม่ได้

เมื่อเงยหน้ามองคนที่นางหล่นทับกลับกลายเป็นตัวลามกที่นางรังเกียจที่สุด

“นี่คือสวรรค์ประทานหรือนี่? ในคุกในตารางยังมีสาวงามผู้ยินดีตกอยู่ในอ้อมแขนคนอื่นอยู่ในคุกนี่คุ้มค่ายิ่งนัก!” เย่ว์หยางวางชิงผิงลงบนพื้นเรือเย็น องค์ชายเทียนหลัวใส่ใจรายละเอียดไม่ลืมปูเสื้อนอก  ชิงผิงปลาบปลื้มน้ำตาไหล อย่างไรก็ตามช่วงเวลาประทับใจของนางถูกเย่ว์หยางทำลาย  เพราะมือซุกซนของเขาทาบที่หน้าอกนางเพื่อตรวจดูหัวใจเต้น  “โชคดีที่สาวงามหล่นลงมาจากท้องฟ้า  หญิงงามหัวใจยังเต้นอยู่...”

“เหลวไหล แม้แต่คนตาบอดก็ยังรู้ว่านางยังมีชีวิตอยู่!”  เจ้าอ้วนไห่โมโห  “ต่อให้นางตาย เจ้าก็ไม่ควรแตะต้องหน้าอกนาง!”

“ถ้านางตาย ข้ายังสนใจด้วยหรือ?”  เย่ว์หยางพูดว่าคนตายจะไม่ต่อต้านการตรวจสอบหน้าอก

“แต่ตอนนี้นางยังไม่ตาย!”  เจ้าอ้วนไห่ทำท่าจะเป็นลม

“นางยังไม่ตาย แต่ดูเหมือนจะไม่คัดค้าน คงชอบให้ข้าจับนาง!” เย่ว์หยางบอกว่าชิงไม่พูดทำให้สันนิษฐานได้ ทฤษฎีของตัวลามกผู้ร้ายกาจทำให้ชิงผิงอยากเตะโด่งเขาจนถึงสวรรค์เก้าชั้นฟ้ายิ่งนัก  หากเขาสัมผัสนาง นางต้องยอมรับด้วยหรือ?

“อ่า...ถ้านางไม่คัดค้าน  อย่างนั้นข้าขอแตะบ้าง....”  เจ้าอ้วนไห่ถลกแขนเสื้อ  แต่ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปแตะ  เย่คงเตะเขาออกไปเสียก่อน

“เจ้าหมูอ้วน นี่คือน้องชิงผิง!” เย่คงดูเหมือนเพิ่งจะจำชิงผิงได้

“ถ้าเป็นน้องชิงผิงก็ไม่เป็นไร ข้าแตะนางไม่ได้หรือ?  ข้าห่วงนางนะ” เจ้าอ้วนไห่เถียง

“ห่วงศีรษะบนบ่าเจ้าดีกว่ามั้ง?”  เย่คงให้เจ้าอ้วนไห่คิดเท่าที่จะคิดได้  เพื่อให้เจ้าอ้วนไห่รู้ตัวว่าผิด  เขาชี้ไปทางเย่ว์หยางและตะโกนอย่างไม่พอใจ  “ก็เมื่อครู่นี้เขายังจับได้เลยทำไมเจ้าไม่พูด?  นี่มันไม่ยุติธรรมเลย”

“เงียบเถอะ ข้าห่วงนางจริงๆ ... เจ้าดูตัวนางเต็มไปด้วยจุดสีม่วงคาดว่านางกำลังจะตาย การได้แตะต้องนางสักหน่อยจะทำให้นางไม่ต้องเสียใจที่ไม่มีใครแตะต้องนางเลยตลอดชีวิต  การทำเช่นนี้เสี่ยงมากรู้ไหม?  ถ้าจุดสีม่วงเป็นโรคติดต่อจะว่ายังไง?  แย่แล้วเจ้าไม่เห็นหรือว่าจุดสีม่วงกำลังลามขยายอย่างต่อเนื่อง คาดว่าอาจเป็นโรคติดต่อ  เราอยู่ห่างจากนางสักนิดยังจะดีกว่า”  เย่ว์หยางบอกว่าชิงผิงตายไปครึ่งตัวแล้ว  ที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งนางกำลังจะตาย

“มีทางเยียวยาหรือไม่?”  เสวี่ยทันหลางถามทันที

ขนาดบุรุษน้ำแข็งยังห่วงใยนางถ้าชิงผิงมีแรงนางคงลุกขึ้นมากัดเย่ว์หยางแล้ว

คาดไม่ถึงเลยว่าหนุ่มน้ำแข็งนี้ก็ใส่ใจตัวนาง  ถ้าองค์ชายใส่ใจนางบ้างก็คงจะดี   แต่หนุ่มน้ำแข็งไม่ค่อยสนใจใคร!

องค์ชายเทียนหลัวมองดูจุดม่วงดำบนร่างนางอย่างระมัดระวังและเห็นรอยแผลอักขระรูนอยู่บนผิวของนางเขาส่ายหน้าเบาๆ “คำสาปที่รุนแรงอย่างนี้มาจากจิตวิญญาณที่แข็งแกร่ง  อาการจะปะทุออกมาจากวิญญาณและโลหิต  พลังระเบิดรุนแรงดุจกระแสน้ำทำลายเขื่อนมุ่งเป้าที่การทำลายล้างร่างกายไม่อาจแก้ไขได้เลย อย่าว่าแต่แก้ไขคลี่คลายเลย แค่ผ่อนคลายบรรเทาอาการยังทำไม่ได้เลย”

ทันใดนั้นเย่ว์หยางไม่รู้ว่าดึงน่องไก่ออกมาตั้งแต่เมื่อใดและพูดเสียงดัง  “ก็ข้าบอกไปแล้วว่านางตายแล้ว  และคำสาปจะละลายร่างนางในหนึ่งชั่วโมง  มันจะเจ็บปวดทรมานมากเมื่อนางจะตาย”

เจ้าอ้วนไห่ทนดูไม่ไหว  “นางกำลังจะตาย  เจ้ายังมีแก่ใจนั่งแทะน่องไก่อีกหรือ?”

เย่ว์หยางสงสัย  “เจ้าหมายความว่ายังไง  จะให้ข้าร้องไห้หรือ?  ข้าไม่ได้คุ้นเคยกับนาง  นางตายข้าก็แค่กลับไปบอกหลิวเย่ ปล่อยให้สาวน้อยแสดงความเห็นอกเห็นใจน้ำตาร่วง”  เจ้าอ้วนไห่ได้ยินเช่นนี้ก็โมโหอีกครั้ง  “เจ้าไม่คุ้นเคยกับนาง  ไม่คุ้นเคยกับนางทำไมถึงได้จับอกนาง?  ข้ายังรู้สึกละอายเกินกว่าจะจับหน้าอกนาง  เจ้าทำเกินไปแล้ว!”

หลังจากเย่ว์หยางฟังคำวิจารณ์นี้เขาไม่กังวลแม้แต่น้อย เขาแสยะยิ้มกล่าว “เจ้าสัมผัสเนื้อมากมาย เจ้าไม่กลัวติดเชื้อ  เจ้าจะลองสัมผัสดูไหม?”

เจ้าอ้วนไห่หดมือกลับทันทีราวกับกลัวงูกัด  “ข้าเป็นสุภาพบุรุษซื่อตรงไม่สามารถทำอะไรเสี่ยงๆ ได้  องค์ชาย!  สัมผัสแล้วจะติดเชื้อไหม?”

“ก็อาจจะ” องค์ชายเทียนหลัวกล่าว

“คุณแม่ช่วย แม่ของข้าตั้งใจให้ข้าเป็นคนดีตั้งแต่เด็ก!”เจ้าอ้วนไห่ร้องลั่นไปหลบอยู่หลังเย่คง

“การแตะต้องสัมผัสไม่มีอะไร  แต่ถ้าจะตายก็อย่าไปสัมผัส... เจ้าอ้วนไห่ เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถเดินออกไปจากห้องขังนี้ได้อย่างมีชีวิตหรือ?  อย่างไรก็ตาม ในเมื่อจะตายทั้งทีก็ขอให้เท่ไว้ก่อน แม้ว่าคำสาปจะน่ากลัว  แต่ก็พอรู้สึกได้ว่ายังไม่ถึงกับแย่”  เย่ว์หยางแตกต่างจากคนอื่น เขามีขวัญกล้าเทียมฟ้าและแตะหน้าอกนางอีกครั้งต่อหน้าธารกำนัล

“เจ้าจับพอหรือยัง?”  ชิงผิงโกรธจนแทบสิ้นสติ

“เจ้าไม่พูด ข้าคิดว่าเจ้าชอบเสียอีก?ตอนนี้ข้าคิดว่าเจ้าอยู่ในความมืด ดังนั้นจึงร่วมมือกับเจ้าอีกครั้ง  เจ้าไม่ชอบหรือ?”  คำพูดของเย่ว์หยางเหมือนสายฟ้าตาของชิงผิงมีแววโทสะ  “ขนาดหน้าอกเจ้ายังไม่ใหญ่เท่าใดนักเจ้าควรกินแกงมะละกอมากๆนั่นจะช่วยให้เจ้ามีพัฒนาการมาก!”

“แกงมะละกอช่วยได้หรือ?  ก็ดี ข้าจะจำเอาไว้”  เจ้าอ้วนไห่หยิบสมุดบันทึกออกมาจดไว้และเขียนอย่างระมัดระวัง คาดว่านี่คือความลับที่จะใช้ตกทอดให้เยาวชนรุ่นหลังต่อไป

“ต้องนวดก่อนนอนด้วย ครั้งละ 20 นาที”  เย่ว์หยางสอนอย่างไม่รู้จักเหนื่อย

“ขอบคุณอาจารย์!”  การแสดงออกของเจ้าอ้วนไห่ ถ้าอยู่ในโรงเรียนอนุบาลคงจะได้รับดอกทานตะวันแน่นอน

“อย่ากวนใจข้าได้ไหม  เจ้าให้ข้าพูดสักสองสามคำได้ไหม?”  ชิงผิงที่กำลังจะตายเจอเรื่องเช่นนี้นางไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้