ตอนที่ 44 ติงหนานหรงไม่ได้มีประจำเดือน

จากนั้นมวลน้ำก็หายไป

　　"โย่ ฮู!"

　　"ติงหนานหรงกลับมาแล้ว!"

　　"เชี่ย!"

　　เมื่อเห็น ติงหนานหรงนอนหลับสนิทบนพื้น เจียงมู่นั่งย่อตัวลงอย่างเหนื่อยล้า

　　อุ้มนางในท่าเจ้าหญิงและวางแผนที่จะพานางไปนอนที่เตียง

　　แต่ก็พบว่าที่เตียงนอนของนางยังเปื้อนรอยเลือดสีแดง

　　เขาจึงวางนางลง เปลี่ยนผ้าปูที่นอน และจัดการทำความสะอาดคราบเลือดต่างๆ

　　หลังจากทำเสร็จ เขาก็อุ้มนางกลับไปที่เตียงอีกครั้งอย่างเหนื่อยล้า

　　นอกจากนี้เขายังจงใจวางมือทั้งสองของนางไว้บนหน้าท้องซึ่งนางมักทำประจำเวลานอน

　เจียงมู่มองดูหน้าอกของนางที่กระเพื่อมจากการหายใจก่อนถอนหายใจยาว

　　“ข้าไม่รู้ว่านางจะจำได้ว่าตัวเองเคยตายไปแล้วได้ไหม”

　　“รอนางตื่นก่อนแล้วค่อยถามว่าเกิดอะไรขึ้นก็แล้วกัน”

　　"ข้ารู้สึกเหนื่อยมากจริงๆ"

　　เจียงมู่ถูขมับตัวเองก่อนหันหลังเดินออกจากห้องของติงหนานหรง

　　หลังจากกลับไปที่ห้องของเขา เขาก็นั่งที่โต๊ะและดื่มชาให้ชุ่มคอ

　　“บันทึกที่ข้าเขียนวันนี้ยังไม่ได้ให้รางวัลอะไรเลย”

　　“คงต้องเขียนเพิ่ม”

　　“ให้ตายเถอะ สุญตาซ่อนเทพกับกายาบุรุษเหล็กของข้าหายไปแล้ว!”

　　“ข้าหวังว่าวันนี้ข้าจะได้ของดีๆชดเชยของที่เสียไป”

　　เขาเรียกบันทึกออกมาและเขียนต่อไปอย่างเงียบๆ

　　【ติงหนานหรงไม่ได้มีประจำเดือน 】

　　[ที่จริงนางตายแล้ว 】

　　【ใช่ ตายแล้ว 】

　　[มันเหมือนกับ ฮั่นอวี้ฉิงที่ตายอย่างอธิบายไม่ได้ 】

　　【ข้าฟื้นคืนชีพทั้งคู่ขึ้นมาแต่รางวัลของข้าก็หายไปด้วย พวกมันถูกแบ่งให้พวกนาง】

　　[หึม ไอ้ระบบสุนัขไร้ยางอาย! 】

　　เสวี่ยเมิ่งหาน: "ฟื้นคืนชีพ?!!!"

　　หลีชูโหรว: "ฟื้นคืนชีพ?!!!"

　　เฮยสุยชา: "ฟื้นคืนชีพ?!!!"

　　มันทำให้มุมมองทั้งสามของเหล่านางเอกเกือบพังทลายอย่างไม่ทันตั้งตัว!

　　พวกนางไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้เป็นเวลานาน

　　โชคดีที่พวกนางค่อยๆ ยอมรับว่านี่เป็นโลกนิยาย

　　มิฉะนั้น.

　　ไม่มีใครรู้ว่าจะต้องเผชิญหน้าสิ่งที่เรียกว่า 'การฟื้นคืนชีพ'นี้อย่างไร

　　และไม่ใช่แค่พวกนางสามคนเท่านั้น

　　แม้แต่ในส่วนต่าง ๆ ของโลกชางหลิง

　　เช่นภูเขาศักดิ์สิทธิ์หิมะทางเหนือ, จักรวรรดิฉางอวี้, อเวจีโลหิต, หุบเขาเก้านิพพานเงียบสงัด,ทะเลชางหลาน... และอื่นๆ

　　ผู้หญิงเหล่านั้นที่เป็นเจ้าของ "บันทึกส่วนตัวของเจียงมู่"

　　มุมมองทั้งสามของพวกนางเกือบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ด้วยคำว่า "ฟื้นคืนชีพ"!

　　[ตัวละครแต่ละตัวสามารถฟื้นคืนชีพได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น 】

　　【อีกนัยหนึ่ง ถ้าฮั่นอวี้ฉิงหรือติงหนานหรงตายอีกครั้ง 】

　　[ข้าคงทำได้เพียงกลายเป็นปลาเค็ม[1]ลาออกจากงาน“ตัวร้าย”และออกไปท่องเที่ยวรอบโลก 】

　　[เพราะยังไงก็ตามสุดท้ายข้าก็ผ่านโครงเรื่องไม่ได้อยู่ดี 】

　　【ทำได้แค่ติดตามเนื้อเรื่องทั้งหมดต่อไปอย่างสงบ! 】

　　ข้างลำธารเล็กๆ

　　ฮั่นอวี้ฉิงที่กำลังเช็ดกริชที่เปื้อนเลือดแห้งออกก็พูดกับตัวเองว่า

　　"นางสารเลวคนนั้นถูกสามีคืนชีพ"

　　นางกัดริมฝีปากของนางอย่างน่าเกลียดเล็กน้อย

　　"มันกลับกลายเป็นแบบนี้..."

　　"รอจนกว่านางกับสามีจะไปถึงนิกายหวู่โหยว ข้าค่อยฆ่านางอีกครั้ง"

　　"ฮิๆ"

　　ฮั่นอวี้ฉิงยิ้มอย่างสดใสอีกครั้ง และยังคงเช็ดกริชต่อไป

　　[ไอ้เวร ข้าไม่ยอม! 】

　　[ข้าเกิดใหม่มากกว่าเจ็ดสิบครั้งแล้ว 】

　　[นี่เป็นครั้งสุดท้าย. 】

　　[และครั้งนี้มันไม่ง่ายเลย แม้ข้าจะได้รับรางวัลจากการเขียนบันทึกก็ตาม 】

　　[ถ้าข้าผ่านโครงเรื่องไม่ได้ ข้าจะกลับไปมือเปล่า! 】

　　[บ้าเอ้ย! 】

　　[เวร! ข้าจะผ่านโครงเรื่องให้ได้! 】

　　【สู้ๆ! อย่าพึ่งท้อ! 】

　　เขาบ่นและให้กำลังใจตัวเอง

　　เจียงมู่ ปิดบันทึกทันที นั่งรอเป็นเวลานาน

　　แต่เขาก็ไม่ได้ยินเสียงของรางวัลจากระบบ

　　"แปลก."

　　“เป็นไปได้ไหมว่าข้าเขียนไร้สาระเกินไป ดังนั้นจึงไม่มีรางวัล?”

　　“แต่วันนี้ข้าไม่มีอะไรจะเขียนแล้ว”

　　"โอ้ ใช่."

　　"ข้าจำได้ว่าตอนเขียนบันทึกครั้งก่อน ข้าบ่นเรื่องแย่ๆ และไม่ได้เขียนอะไรมากนักเกี่ยวกับโครงเรื่องของวันนั้น แต่สุดท้ายข้าก็ได้รางวัลเป็น 'เอกเนตรแห่งสวรรค์'"

　　"งั้นเขียนเกี่ยวกับติงหนานหรงและฮั่นอวี้ฉิงเพิ่มดีกว่า"

　　เขาเรียกบันทึกขึ้นมาและเริ่มลงมือเขียนอีกครั้ง

　　..

　　ประตูถัดไป

　　ห้องของติงหนานหรง

　　“ข้า...ฝันไปหรือ?”

　　ติงหนานหรงลืมตาขึ้น ลูบหัวแล้วนั่งลงบนขอบเตียงหลังจากลุกขึ้น

　　"ในฝัน"

　　"ดูเหมือนข้าจะถูกฮั่นอวี้ฉิงลอบสังหาร?"

　　อย่างกะทันหัน

　　นางรู้สึกถึงบางอย่าง

　　นางจึงเรียกบันทึกออกมา

　　เมื่อได้อ่านสิ่งที่อยู่ภายใน

　　รูม่านตาของนางก็หดตัวลง

　　“ข้าเคยตายไปแล้วครั้งหนึ่ง!”

　　"เจียงมู่คืนชีพข้า?!!"

　　"ฮั่นอวี้ฉิง...ก็ฟื้นคืนชีพขึ้นมาเช่นกัน!!"

　　"นี้......"

　　ติงหนานหรงสงบลงอย่างรวดเร็ว

　　แม้ว่านางจะยอมรับความจริงแล้วว่านี่คือโลกนิยาย

　　นางก็ยังตกตะลึงกับการ 'ฟื้นคืนชีพ' ครั้งนี้และพูดไม่ออกเป็นเวลานาน

　　หืดดด~

　　ติงหานหรงสูดหายใจ

　　ในที่สุด ติงหนานหรงก็ยอมรับความจริงที่ว่านางเคยตายและฟื้นคืนชีพขึ้นมาแล้ว

　　"ถ้าเช่นนั้น"

　　"ความฝันที่ข้ามี...คือความจริง"

　　"เมื่อคืนนี้ ฮั่นอวี้ฉิงใช้วิชาล่องหนที่ทรงพลังแอบเข้ามาในห้องของข้าและแทงข้าจนตาย"

　　"ข้าจำไว้ว่านางแทง...หัวใจของข้า"

　　“และไม่ใช่แค่คืนนั้นคืนเดียวเท่านั้น”

　　“เมื่อถึงรุ่งเช้านางแบกศพข้าและแทงซ้ำๆไปตลอดเส้นทาง”

　　ติงหนานหรงถอดชุดนอนผ้าไหมสีม่วงออก แล้วเปิดดูภูเขาที่ขาวราวกับหิมะและนุ่มนวลทางด้านซ้าย

　　แต่นางก็ไม่พบเห็นบาดแผล

　　"หลังจากฟื้นคืนชีพแล้ว บาดแผลทั้งหมดได้รับการฟื้นฟู"

　　"อืม... ดูเหมือนว่าข้าจะได้รับ... ความสามารถ?"

　　นางขมวดคิ้วเล็กน้อย

　　จากนั้นก็มีแถวตัวอักษรปรากฏขึ้นในใจ:

　　[ความสามารถ: กายาเหล็ก

　　[แนะนำ: เมื่อถูกโจมตี สะท้อนความเสียหาย 100% ของความเสียหายให้ฝ่ายตรงข้าม]

　　"เมื่อข้าถูกโจมตี สะท้อนความเสียหาย 100% ของการความเสียหายให้ฝ่ายตรงข้าม?"

　　"!"

　　ติงหนานหรงอ้าปากค้างด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ

　　เมื่อถูกศัตรูโจมตี ศัตรูก็จะได้รับความเสียหายเช่นเดียวกัน? !

　　นี่มันยอดเยี่ยมมาก

　　ถ้าฮั่นอวี้ฉิงคิดลอบสังหารนางในตอนนี้อีกครั้ง

　　ดังนั้น เมื่อนางตาย ฮั่นอวี้ฉิงก็จะตายไปด้วย? !

　　"ดีมาก!"

　　"หลังจากที่เจียงมู่ชุบชีวิตข้า ข้าก็ได้รับ... ความสามารถพิเศษมาด้วย!"

　　สำหรับ 'กายาเหล็ก' ที่ได้รับมาอย่างกระทันหันนี้

　　ติงหนานหรงไม่มีอะไรนอกจากความตกใจ

　　ณ ขณะนี้.

　　บันทึกได้รับอัพเดทอีกครั้ง

　　[เรามาพูดถึงติงหนานหรงก่อน 】

　　"ข้า?"

　　ติงหนานหรงถูกดึงดูดทันที

　　[ในช่วงแรก ตัวตนหลักของนางคือสาวใช้ส่วนตัวของข้า 】

　　[นอกจากจะปกป้องข้าแล้ว นางยังรับผิดชอบชีวิตประจำวันของข้าด้วย เช่น การใช้ชีวิต การกิน การซักผ้า และอื่นๆ 】

　　[ในช่วงกลางและปลายนางกลายเป็นคู่สหายเต๋าของข้า 】

　　[อืม เป็นคู่สหายเต๋าที่ฝึกคู่ด้วยกัน 】

　　"!!!"

　　ติงหนานหรงแข็งค้างราวกับถูกฟ้าผ่า

　　คำว่า "คู่สหายเต๋า" ทำให้นางตกใจจนจิตใจว่างเปล่าในทันที

　　ดวงตาของนางเบิกกว้าง และคำสามคำก็ปรากฏขึ้นในใจนาง: เป็นไปไม่ได้...

　　[เนื่องจาก ติงหนานหรงมีหนึ่งในเบญจมหากายา กายาธาตุโดยกำเนิดที่ปลุกพลังธาตุน้ำ 】

　　[คืนหนึ่ง เมื่อนางกำลังทะลวงขอบเขตหลอมสุญตา พิษธาตุน้ำในร่างกายของนางก็ปะทุออกมา 】

　　[เพราะมันเกิดขึ้นระหว่างขั้นตอนการทะลวงขอบเขต มันจึงร้ายแรงยิ่งกว่าปกติ 】

　　[มันร้ายแรงแค่ไหน? 】

　　[ถ้านางไม่พบคนที่ช่วยระบายออก นางก็จะสูญเสียการฝึกตนของนางและตายในที่สุด 】

　　[และในคืนนั้นเอง มีหนุ่มหล่อเดินผ่านประตูห้องของนาง 】

　　[ติงหนานหรงลักพาหนุ่มหล่อผู้น่ารักไปที่เตียง 】

　　[หลังจากคืนนั้น. 】

　　[นางโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว 】

　　[หนุ่มหล่อคนนั้นก็โตเป็นผู้ใหญ่ด้วยเช่นกัน 】

　　[อืม หลุ่มหล่อคนนั้นก็คือข้านั้นเอง 】

　　"!!!"

　　ร่างของติงหนานหรงสั่นสะท้านราวกับถูกฟ้าผ่าอีกครั้ง