ตอนที่ 43 ไอ้ระบบสุนัข! ไอ้หมาไร้ยางอาย!

[11 มีนาคม มีแดดจ้า 】

　　【วันนี้. 】

　　[เป็นวันสุดท้ายของฤดูล่าสัตว์ 】

　　[แม้ว่าวันนี้จะไม่มีบทของข้าและข้าสามารถเที่ยวเล่นได้แบบสบาย ๆ แต่ข้าไม่มีความสุขเลย 】

　　[เพราะมีสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้น】

　　【ยกตัวอย่าง ฮั่นอวี้ฉิง... โอ้ ลืมไป ข้าไม่อยากพูดถึงมัน ข้าเหนื่อย 】

　　[สั้นๆ แค่ประโยคเดียว: ตัวละครนางเอกและตัวประกอบหญิงนั้น บิดเบี้ยว บิดเบี้ยว บิดเบี้ยว! 】

　[ถ้ายังเป็นแบบนี้ มันเป็นเรื่องของเวลาเท่านั้นก่อนที่บุคลิกของตัวละครเหล่านี้จะพังทลายอย่างสมบูรณ์ใช่ไหม? 】

　　[ไม่ บางทีนางเอกคนที่สอง หลีชู่โหรว อาจยังไม่...บิดเบี้ยว! 】

　　[อืม ให้ตายเถอะ ข้าพนันได้เลยหลีชูโหรวจะต้องบิดเบี้ยวไปแล้วแน่ๆ! 】

　　เมืองเสวี่ย, ตำหนักเดือนมืด

　　ในห้องบนชั้นเจ็ด

　　“ข้าทำตัวห่างเหินกับพระเอกหลิงอ่าวเทียน ข้าไม่รู้ว่านี่เรียกวาบิดเบี้ยวได้หรือเปล่า”

　　หลีชูโหรว ซึ่งสวมชุดนอนผ้าไหมสีน้ำเงินนอนอยู่ริมหน้าต่างอย่างเกียจคร้าน ปล่อยให้สายลมพัดเส้นผมของนาง

　　ขณะที่เพลิดเพลินกับการอาบแดดยามเช้า นางพลิกดูบันทึกอย่างสง่างาม

　　“ไม่รู้ว่าข้าจะมีบทอีกเมื่อไหร่”

　　“หลังฤดูล่าจบลงหรือเปล่า?”

　　[วันนี้ไม่มีอะไรสำคัญเกิดขึ้น 】

　　【มากที่สุด หลิงอ่าวเทียนพบฐานที่มั่นของกองทัพปีศาจ ดังนั้นเขาจึงได้รับการยกย่องจากเสวี่ย หยวนซาน 】

　　【จากนั้นหลิงอ่าวเทียนก็ทำตัวเคร่งขรึมและในขณะเดียวกันก็แสดงรอยยิ้มที่ชั่วร้ายให้ เสมี่ยเมิ่งหาน 】

　　[ผลลัพธ์. 】

　　[ต่อให้เป็นแผ่นเหล็กเฮยสุยชาก็สามารถจินตนาการได้ว่า เสมี่ยเมิ่งหาน สุนัขโง่กำลังหน้าแดงให้หลิงอ่าวเทียน อีกครั้ง 】

　　[ฮาๆมันค่อนข้างสนุก 】

　　ภายในเรือเหาะของคฤหาสน์เจ้าเมือง

　　เสมี่ยเมิ่งหาน, เสวี่ยหยวนซาน, หลิงอ่าวเทียน ทั้งสามนั่งรวมกันที่รอบโต๊ะเพื่อทานอาหารเช้า

　　เสวี่ยหยวนซาน ยกย่อง หลิงอ่าวเทียน:

　　"นายน้อยหลิงไม่เพียงค้นพบฐานที่มั่นที่ซ่อนอยู่ของเผ่าปีศาจเท่านั้น แต่ยังต่อสู้กับชาหวู่เหวินที่อยู่ในอาณาจักรแห่งการเปลี่ยนแปลงโดยไม่หวั่นเกรง ช่างกล้าหาญจริงๆ!"

　　หลิงอ่าวเทียน กัดซาลาเปาตำใหญ่แล้วตอบอย่างสุภาพ:

　　“ท่านเจ้าเมืองมียกยอเกินไป ในตอนแรก ข้าก็อยากจะวิ่งกลับไปรายงานเช่นกัน แต่โชคไม่ดีที่ข้าถูกคนของชาหวู่เหวินขัดขวาง ดังนั้นข้าจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องต่อสู้สิ้นหวัง”

　　หลังพูดจบ

　　เขามองไปที่เสมี่ยเมิ่งหานที่กำลังทานโจ๊กและใช้มือลูบอากาศ

　　ดังนั้นเขาจึงจงใจกัดซาลาเปาโดยไม่เคี้ยว และยิ้มอย่างชั่วร้ายแบบที่เขาคิดว่าเขาหล่อ

　　"อิ่มแล้ว!"

　　บูม! ทันใดนั้น เสมี่ยเมิ่งหาน วางชามลงบนโต๊ะอย่างรุนแรงด้วยความโกรธ

　　หลิงอ่าวเทียนตกจจนสำลักซาลาเปา: "ไอ..."

　　เสวี่ยหยวนซาน งงงวย: "หานเอ๋อ เจ้าโกรธอะไรเหรอ?"

　　“ข้าไม่ได้โกรธเจ้าคะ ท่านพ่อ ข้าจะออกไปสูดอากาศหน่อย”

　　หลังจากพูดจบ เสมี่ยเมิ่งหาน ก็จากไปด้วยความโกรธ

　　"ฮิฮิ นายน้อยหลิง อย่าโกรธนางเลย อาจเป็นเพราะฤดูล่าสัตว์กำลังจะสิ้นสุดลง หานเอ๋อเป็นเด็กดื้อรั้นและขี้เล่น นางเล่นสนุกไม่พอและรู้สึกไม่พอใจ"

　　"อะแฮ่ม ไม่เป็นไร... ไม่เป็นไร เจ้าเมืองไม่จำเป็นต้องอธิมายมากเกินไป เมิ่งหานบริสุทธิ์และกระตือร้น ในวัยเช่นนี้เป็นเรื่องปกติที่จะอยากเล่นสนุก ไอ ไอ... ไอ!"

　　หลิงอ่าวเทียนหน้าแดงและฝืนกลืนซาลาเปา

　　จากนั้นเขาก็ยิ้มและอดไม่ได้ที่จะเดินไปที่ประตูตามเสมี่ยเมิ่งหาน หายตัวไป

　　“ผายลม!”

　　ทันทีที่เขาออกจากประตู เสมี่ยเมิ่งหานก็ด่าออกมาด้วยความโกรธ

　　"ไอ้เจียงมู่! ข้าไม่ได้โง่ ทำไมเจ้าเอาแต่ด่าข้าอยู่ได้!"

　　"เจ้านั่นแหละหน้าแดง ไอ้โง่ ข้าจะให้เจ้าจ่ายคืนด้วยหัวของเจ้าเอง!"

　　“ครั้งหน้าข้าจะทุบตีเจ้า!”

　　"ฮึ่ม!"

　　นางเดินไปที่หัวเรือด้วยความโกรธ

　　นางเปิดบันทึกประจำวันด้วยความโกรธ

และอ่านต่ออย่างจริงจัง

　　แต่ก็เห็นเพียงประโยคนี้และหายไป

　　[ติงหนานหรงมีเลือดประจำเดือนออกมาเยอะขนาดนี้เลยเหรอ? ข้าจำได้ว่ามันไม่ใช่วันนี้ 】

　เมื่อเจียงมู่เขียนประโยคนี้จบก็ปิดบันทึกประจำวัน

　　เพราะเขาทนกลิ่นเลือดที่มาจากห้องของ ติงหนานหรงไม่ได้

　　“แม่บ้านชรานางนี้ทำบ้าอะไรแต่เช้า”

　　“เจ้าฆ่าวัวในห้องเหรอ”

　　เจียงมู่ลุกขึ้นและเดินออกไปที่ประตู

　　เขาเดินตรงไปที่ประตูห้องของ ติงหนานหรงยกมือขึ้นแล้วเคาะ

　　ก๊อกๆ!

　　“หรงเอ๋อ! เจ้าทำอะไรอยู่!”

　　ไม่มีเสียงตอบรับจากในห้อง

　　เขาจึงเปิดประตูเดินเข้าไป

　　เมื่อเขาเดินมาถึงข้างเตียงของ ติงหนานหรง

　　"เชี่ย!"

　　“ทำไมถึงมีเลือดเยอะขนาดนี้!”

　　เจียงมู่รู้สึกตกใจมากที่เห็นว่าเตียงของติงหนานหรงเปื้อนด้วยเลือดสีแดงที่ส่งกลิ่นฉุน

　　เลือดยังไม่แข็งตัวอย่างสมบูรณ์ และบางส่วนก็ค่อนข้างอุ่นด้วยซ้ำ

　　แต่ตัวนางเองไม่ได้อยู่ที่นั่น

　　“หรงเอ๋อ! เจ้าอยู่ไหน!”

　　เจียงมู่ตะโกนเรียกขณะค้นหาห้อง

　　แต่ก็ยังไม่เห็นร่างของติงหนานหรง

　　“ผิดปกติ ผิดปกติเกินไป”

　　เขาคิดอย่างจริงจัง

　　จู่ๆ ก็เกิดความคิดที่ไม่น่าเป็นไปไม่ได้ขึ้นมา

　　"เป็นไปได้ไหมว่า ติงหนานหรง... ตายแล้ว?"

　　เมื่อมองไปที่เลือดที่เปื้อนทั่วเตียง เจียงมู่ก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

　　"เป็นไปไม่ได้!"

　　"ใช่แล้ว! ตรวจสอบฟื้นคืนชีพจากความตาย!"

　　เขารีบเปิด 'ฟื้นคืนชีพจากความตาย'เพื่อตรวจสอบ

　　[รางวัล: ฟื้นคืนชีพจากความตาย(กฎ)

　　[บทนำ: สวรรค์คือบิดา โลกกคือมารดา และโฮสต์คือเทพเจ้าแห่งการฟื้นฟู ตัวละครที่ตายแล้วสามารถฟื้นคืนชีพได้เพียงครั้งเดียว

　　[หมายเหตุ: ตัวละครที่ฟื้นคืนชีพจาก "ฟื้นคืนชีพจากความตาย" สามารถนำกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงได้หลังจากผ่านโครงเรื่อง

　　[หมายเหตุ: ตัวละครที่ฟื้นคืนชีพจาก ฟื้นคืนชีพจากความตายจะสุ่มรับหนึ่งในรางวัลต่อไปนี้จากโฮสต์:

　　[①: กายาบุรุษเหล็ก

　　[②: ร่างกายที่แบกรับพิษได้นับอนันต์

　　[③: เอกเนตรแห่งสวรรค์

　　[หมายเหตุ: โฮสต์จะสูญเสียรางวัลที่ได้รับจากตัวละครที่คืนชีพอย่างถาวร

　　[ตัวละครที่คืนชีพได้ในปัจจุบัน:

　　【① ติงหนานหรง(ตัวประกอบหญิง)

　　[ตัวละครที่ได้รับการคืนชีพ:

　　【①ฮั่นอวี้ฉิง (ตัวร้ายหญิง)

　　[เคล็ดลับ: คลิกที่ตัวละครเพื่อดูรายละเอียด]

　　"ไอ้เวรเอ้ย!!!"

　　"ติงหนานหรงตายแล้ว!!!"

　　"แม่*สิ ไอ้*เอ้ย #&*(...!#**%@!!￥!***!!!!!!"

　　เจียงมู่สบถด่าด้วยความโกรธ

　　ใช้เวลาประมาณหนึ่งนาที

　　จากนั้นเขาค่อยๆสงบลง

　　"หือออ~"

　　เขาสูดหายใจลึก ๆ.

　　จากนั้นมองไปที่คอลัมน์ด้านล่างอย่างเงียบ ๆ [ตัวละครที่ฟื้นคืนชีพได้ในปัจจุบัน: ① ติงหนานหรง(ตัวประกอบหญิง)]

　　“นี่มันบ้าอะไรวะ!”

　　"ทำไม ติงหนานหรงถึงตาย!"

　　“ทำไมตัวประกอบสำคัญถึงตายอย่างกระทันหันแบบนี้!”

　　“บัดซบ!”

　　เจียงมู่รู้ว่าติงหนานหรงจะตายในที่สุดและถูกฝังไปพร้อมกับเขา

　　แต่ตอนนี้?

　　ติงหนานหรงกับ ฮั่นอวี้ฉิง ตายก่อนเวลาอันควร!

　　เมื่อมองดูชื่อ 'ติงหนานหรง'อีกครั้ง

　　ใบหน้าของเจียงมู่ก็น่าเกลียดดูราวกับว่าเขากินกะหล่ำปลีดองที่หมดอายุไปแล้วเป็นหมื่นๆชิ้น

　　เขารู้สึกหายใจไม่ออก

　　"ไอ้ระบบสุนัข! ไอ้หมาไร้ยางอาย!"

　　“ข้าไม่เชื่อเจ้าอีกแล้ว ถ้าเจ้ากล้า ก็ให้เสมี่ยเมิ่งหานตายเป็นคนต่อไป!”

　　เจียงมู่กด [①ติงหนานหรง(ตัวประกอบหญิง)] ด้วยความโกรธเพื่อตรวจสอบรายละเอียดของนาง

　　ข้อมูลยนสถานะมีการเปลี่ยนแปลง

　　【ชื่อ】: ติงหนานหรง

　　【อายุ】: 35 ปี

　　[บทบาท]: ตัวประกอบ

　　[ความสัมพันธ์]: สาวใช้ส่วนตัวของท่าน คู่สหายเต๋าในอนาคตของท่าน

　　[ขอบเขตการฝึกตน]: หวนคืนต้นกำเนิด

　　[ร่างกาย]: กายาธาตุโดยกำเนิด (น้ำ)

　　[สถานะ]: ตาย (ฟื้นคืนชีพได้)

　　【การกระทำ】: คลิกเพื่อชุบชีวิต

　　"คืนชีพ!คืนชีพ!!คืนชีพ มารดาเจ้า!!!"

　　เจียงมู่กด【คืนชีพ】ซ้ำๆอย่างบ้าคลี่ง

　　...

　　ในเวลาเดียวกัน.

　　นอกเทือกเขาสัตว์ปีศาจบนร่มเงาสีเขียว

　　เส้นทางนี้นำไปสู่นิกายหวู่โหยวทางตอนใต้ของหลี่โจวที่ว่างเปล่า

　　แต่ระหว่างเว้นทางจะเลือดจะพุ่งออกมาจากอากาศเป็นครั้งคราว เปื้อนทรายและหินบนพื้นอย่างต่อเนื่อง

　　นอกจากนี้ยังสามารถได้ยินเสียงหัวเราะแปลกๆ

　　“ฮิๆ….”

　　ในขณะเดียวกันก็สามารถได้ยินเสียงเนื้อที่ถูกแทง

　　ฉึก! ฉึก! ฉึก! ฉึก! ฉึก! …

　　ทุกครั้งๆที่มีเสียง "ฉึก" จะมีเลือดไหลออกมา

　　ทันใดนั้นเสียง "ฉึก" หายไป

　　มีเสียงพึมพำแปลก ๆดังขึ้น ในอากาศ

　　“หือ? ทำไมนังนั่นถึงหายไป?”

　　..

　　【ติ๊ง!

　　ท่านใช้: การฟื้นคืนชีพจากความตาย (กฎ)

　　[ตัวละครที่ฟื้นคืนชีพ: ติงหนานหรง

　　[ตัวละครกำลังฟื้น โปรดรอสักครู่....

　　[...1%...49%...99%

　　【ติ๊ง!

　　[ ติงหนานหรงฟื้นคืนชีพสำเร็จ!

　　[ติงหนานหรงได้รับรางวัลของคุณ: กายาบุรุษเหล็ก

　　[ท่านสูญเสียรางวัล: กายาบุรุษเหล็ก】

　　หลังจากสิ้นเสียงระบบ

　　ลูกกลมใสและที่เต็มไปด้วยน้ำก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเจียงมู่จากอากาศ

　　บูม!

　　สาวสวยในชุดคลุมนอนสีม่วงร่วงหล่นลงมาจากน้ำลงสู่พื้น