ตอนที่ 33 พี่ชายที่ออกมาจากห้องประเมิน

ตอนที่ 33 พี่ชายที่ออกมาจากห้องประเมิน

ลู่เซิงเดินไปรอบๆ ล็อบบี้ในสมาคมจอมยุทธ์และพบว่าไม่มีธุระอะไรแล้ว เขาจึงวางแผนกลับบ้าน

แต่ในขณะที่เขากําลังจะออกไป ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อตัวเองจากข้างหลัง

"ลู่เซิง!" ลู่เซิงหันหัวกลับมาและเห็นเด็กสาวยืนอยู่ไม่ไกล เด็กสาวทั้ง 3 คนดูเด็กกว่าเขาเล็กน้อยและคนที่ยืนอยู่ตรงกลางก็มองมาที่เขาด้วยสีหน้าซับซ้อน

ถ้าไม่ใช่ลู่ชิงเหอจะเป็นใครได้อีก?

"ลู่ชิงเหอ? เธอมาทำอะไรที่นี่?" ลู่เซิงเดินไปหาทั้งสามคน

"ฉันต่างหากที่ต้องถาม!"

ลู่ชิงเหอตอบกลับด้วยความโกรธ "โดดเรียนไม่ไปโรงเรียน แถมยังนอนอยู่แต่ในห้องทั้งวันและตอนนี้นายมาทำอะไรที่สมาคมจอมยุทธ์?" ลู่ชิงเหอจ้องมองลู่เซิงด้วยท่าทางเหมือนนักสืบและมันทำให้ลู่เซิงอายเล็กน้อย

ไอ้เรื่องโดดเรียนพอเข้าใจ แต่ว่าลู่ชิงเหอรู้ว่าเขานอนในห้องทั้งวันได้ยังไง? อืม..น้องสาวของเขาดูเหมือนจะใส่ใจเขามากจริงๆ

ลู่เซิงพูดแบบสบายๆ "มาทำธุระ ตอนนี้เสร็จแล้ว"

"คิดว่าฉันจะเชื่อ?" ลู่ชิงเหอเยาะเย้ยกลับ

ในเวลานี้ เด็กสาวที่มีใบหน้ากลมโตติดกิ๊บผมสีชมพูข้างๆลู่ชิงเหอมองลู่เซิงและพูด" ชิงเหอ นี่..พี่ชายของเธอหรอ? เขาหล่อจัง..." หลังจากพูดจบ เด็กสาวก็หน้าแดงและหันหน้าหนี

เด็กสาวอีกคนที่มีรูปร่างผอมเพรียวก็เห็นด้วยเช่นกัน "ใช่ เขาไม่เห็นแย่เหมือนที่เธอพูดเลย ดูเป็นพี่ชายที่ดีมาก.. "

"พวกเธอ..." ลู่ชิงเหอมองเพื่อนสนิทสองคนที่ทรยศตัวเองทีละคนและรู้สึกโกรธมากจนพูดไม่ออก

ลู่เซิงเห็นว่าลู่ชิงเหอกำลังจะเป็นบ้า เขาก็อารมณ์ดีขึ้นมากและเขาก็ริเริ่มเหยียดมือของเขาออกไปและพูดกับเด็กสาวทั้งสอง "สวัสดีฉันลู่เซิง พี่ชายของลู่ชิงเหอ ที่โรงเรียนชิงเหอคงทําให้พวกเธอลำบากไม่น้อย"

"อะไรใครลำบาก!.." ลู่ชิงเหอตอบกลับด้วยความโกรธ

เด็กสาวทั้งสองเป็นคนง่ายๆ พวกเธอพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม "สวัสดีค่ะ พี่ลู่เซิง หนูชื่อเฟิงฟานฟาน เพื่อนๆ เรียกหนูว่าฟานฟาน ส่วนคนนี้ซูนั่ว... แม้ชิงเหอจะทำให้เราลำบาก แต่เราก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน... แน่นอนว่าเราต้องดูแลเธอ"

"เฟิงฟานฟาน!" สีหน้าของลู่ชิงเหอเริ่มแปลกขึ้น

อะไรคือลำบากไม่น้อย? แม้ว่าในโรงเรียนเธอจะชอบทำตัววุ่นวาย แต่ก็ไม่สามารถเสียหน้าต่อหน้าพี่ชายที่เธอเกลียดที่สุดได้!!

ลู่เซิงพูดคุยสัมเพเหระกับเด็กสาวทั้งสองคนด้วยรอยยิ้มและหลังจากนั้นก็วนกลับสู่หัวข้อเดิม

"แล้วเธอมาทําอะไรที่นี่?" ลู่ชิงเหอกลอกตาไปมาและไม่ต้องการตอบ

เด็กสาวที่ชื่อซูนั่วอธิบายอย่างรวดเร็ว "เรามาที่นี่กับพี่หยางเยว่ พี่หยางเยว่เป็นรุ่นพี่ของเราในชมรมศิลปะการต่อสู้และพวกเราสนิทกันมาก.."

"ใช่ พี่หยางเยว่แข็งแกร่งมาก เธอเป็นอัจฉริยะสามอันดับแรกในโรงเรียนของเราและครั้งนี้เธอมาเข้ารับการประเมินจอมยุทธ์ระดับ 1"

"พี่หยางเยว่ต้องผ่านแน่นอน!"

หลังจากที่ลู่เซิงเข้าใจแล้ว เขาก็เงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาและพูดว่า "เนื่องจากพวกเธอกําลังรออยู่ งั้นฉันจะไม่รบกวน แต่ครั้งหน้าที่เจอกันฉันจะเลี้ยงอาหารเย็นเอง"

"ได้เลยพี่ลู่เซิง!"

"ใครอยากให้เลี้ยงกัน..." เสียงร่าเริงของทั้งสองผสมกับเสียงที่ไร้พลังของลู่ชิงเหอ

ลู่เซิงยิ้มเล็กน้อยเหยียดมือออกมาลูบหัวของลู่ชิงเหอทําให้เธอหน้าแดง จากนั้นเขาก็ออกจากสมาคมจอมยุทธ์โดยไม่หันกลับไปมอง

....

"หนอย!" ลู่ชิงเหอจัดผมที่ยุ่งของเธอด้วยความโกรธ แต่ในใจลึกๆก็เกิดความรู้สึกแปลกๆ

เธอจําได้ว่าสมัยก่อนลู่เซิงชอบลูบหัวเธอแบบนี้ตอนที่เธอยังเป็นเด็กและความสัมพันธ์ของทั้งสองยังดีมากในเวลานั้น ต่อมาเธอก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ความสัมพันธ์นี้จางหายไป... แต่ตอนนี้มันรู้สึกเหมือนหวนคืนสู่อดีต

"ชิงเหอ พี่ชายเธอหล่อมาก เขาทั้งสูงทั้งขาว...." เฟิงฟานฟานมองไปในทิศทางที่ลู่เซิงจากไปและถอนหายใจ

"ใช่" ซูนั่วพยักหน้าเห็นด้วยอย่างเมามัน "เขาคือเจ้าชายในฝัน!"

"พวกเธอสองคนตาบอด..." ลู่ชิงเหอรู้สึกไร้เรี่ยวแรง

"โอ้ใช่..."

ทันใดนั้น เฟิงฟานฟานก็จําอะไรบางอย่างได้และพูดว่า "เธอคิดว่าพี่ชายของเธอกําลังทําอะไรในสมาคมจอมยุทธ์หรอ? ฉันเพิ่งเห็นเขาเดินออกมาจากห้องประเมินจอมยุทธ์..."

"หรือว่าพี่ชายของเธอจะมาเข้าร่วมการประเมินจอมยุทธ์เหมือนพี่หยางเยว่.." ซูนั่วพูดขัดทันที

"เป็นไปไม่ได้!" ลู่เซิงตะโกนและมองไปที่ทั้งสองคนราวกับคนโง่และพูดว่า "พี่ชายของฉันเป็นนักเรียนในโรงเรียนมัธยมไป๋เหอที่ 3 และเขาก็ไม่ได้เข้าเรียนทุกวัน เขาจะเข้าร่วมการประเมินจอมยุทธ์ได้ยังไง? เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!"

เฟิงฟานฟานพึมพํา "แต่ฉันเห็นพี่ชายของเธอเดินออกมาจากห้องประเมินจอมยุทธ์นะ..."

"ฉันว่าเธอคงตาฝาดไปเอง" ลู่ชิงเหอพูดอย่างมั่นใจ

เฟิงฟานฟานยังคงต้องการพูดอะไรบางอย่าง ในขณะที่ซูนั่วมองไปยังทิศทางหนึ่งและอุทานขึ้น "พี่หยางเยว่ออกมาแล้ว!" "