บทที่ 18 มองหาทองคำในกองขยะ

กลุ่มอันธพาลที่มีรอยสักเต็มตัวเดินมาทางเย่เฉิน คนเหล่านี้ถือท่อเหล็กและท่อนไม้

มีทั้งหมดหกคน หนึ่งในนั้นที่อยู่ข้างหน้าทำผมสีทอง

"ลูกพี่ น่าจะไอ้หมอนี่แหละ เหมือนที่บอสบอกเป๊ะเลย" ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดกับคนหัวทองด้านหน้า

“พวกนายต้องการอะไร?” เย่เฉินถาม

“แน่นอนว่าบิดามาเพื่อทุบตีแกยังไงล่ะ” ชายผมทองกล่าว

"ฉันไม่รู้จักพวกนายและไม่เคยมีปัญหากับพวกนาย" เย่เฉินจำไม่ได้ว่าเคยติดต่อกับนักเลงพวกนี้มาก่อน

“ฮ่าๆๆๆๆ แกลืมไปแล้วหรือไงว่าเพิ่งทุบตีน้องชายของบอสมา แกยังจะบอกว่าไม่เคยมีปัญอีกหรือไง? ตลกชะมัด” ชายหัวทองกล่าวพลางหัวเราะเย่เฉิน

“หึ เป็นไอ้ลูกหมาไป๋ซานนั่นเอง อย่าให้ฉันหาตัวเจอก็แล้วกัน” เย่เฉินปล่อยไปด้วยความเมตตาก่อนหน้านี้ ไม่คิดว่าไป๋ซานจะยังต้องการแก้แค้นเขา

เย่เฉินขี้เกียจจัดการกับนักเลงเหล่านี้ เย่เฉินหยิบกระดาษยันต์จากแหวนเก็บของแล้วโยนไปทางคนทั้งห้าที่อยู่ข้างหลังชายผมทอง

“รออะไรอยู่ รีบไปจัดการมันสิวะ!” ชายผมทองสั่งคนข้างหลังให้ทุบตีเย่เฉิน

“รับทราบครับลูกพี่!” พวกนักเลงด้านหลังยกท่อเหล็กและท่อนไม้พร้อมกับวิ่งไปข้างหน้าทันที

ผู้คนที่มาเที่ยวงานเทศกาลวัตถุโบราณเริ่มจับกลุ่มและเฝ้าดูสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น บางคนรู้สึกเสียใจต่อความโชคร้ายของเย่เฉิน

คนในเมืองรู้ว่านักเลงพวกนี้คือใคร พวกเขาเป็นสมาชิกของแก๊งใต้ดินที่ชื่อว่าหมาป่าแดง ซึ่งเป็นหนึ่งในสามแก๊งใต้ดินที่ใหญ่ที่สุดในเมือง

"อ๊ากก" คนรอบข้างต่างได้ยินเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แต่มันกลับไม่ใช่เย่เฉิน กลับเป็นของชายผมทอง

“พวกแกทำอะไรวะ! ตีฉันทำไม! โอ๊ย หยุดๆๆ” ชายผมทองถูกคนของตัวเองทุบตี เขาถูกทุบตีด้วยท่อเหล็กและท่อนไม้

กรามของผู้ชมที่เห็นสิ่งนี้ตกลงไปที่พื้น สมองของพวกเขาไม่สามารถประมวลผลสิ่งที่เกิดขึ้นได้ นักเลงเหล่านั้นที่น่าจะทุบตีเย่เฉินกลับไปทุบตัวหัวหน้าของพวกเขาแทน?

เย่เฉินยืนดูสิ่งนี้อย่างมีความสุข ยันต์เวทย์มนตร์ที่เย่เฉินโยนไปสามารถสร้างภาพลวงตาได้ตามความต้องการของผู้ใช้ ภาพลวงตาที่เย่เฉินสร้างคือการทำให้ชายผมทองคนนั้นแทนที่ตัวเขา ดังนั้นนักเลงทั้งห้าคนจึงทุบตีชายผมทอง

ผลของยันต์ลวงตานี้เกิดขึ้นเพียงชั่วครู่ เย่เฉินออกไปจากสถานที่นี้ทันทีโดยไม่มีใครเห็น

“เป็นไงล่ะ แกกล้าที่จะยั่วโมโหน้องชายบอสของพวกเรา ลองนี่หน่อยเป็นไง” ภาพตรงหน้าของพวกนักเลงคือการที่พวกเขากำลังทุบตีเย่เฉิน พวกเขาไม่รู้ว่าสิ่งที่พวกเขาทุบตีอยู่คือชายผมทอง

ชายผมทองยังคงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าของเขาบวมปูดและมีเลือดไหลออกมาทุกหนทุกแห่ง จนแทบจะไม่เหลือเค้าโครงเดิมอีกต่อไป

ในที่สุดหลังจากผ่านไป 5 นาที ผลของยันต์ก็สิ้นสุดลง นักเลงทั้งห้าคนก็ตระหนักในทันที "เอ๊ะ ลูกพี่ มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? พวกเรากำลังทุบตีไอหมอนั่นอยู่ไม่ใช่หรอ?" นักเลงที่ทุบตีชายผมทองถามขึ้น

ชายผมทองพยายามลุกขึ้นจากพื้น

ผัวะ ผัวะ ผัวะ ผัวะ ผัวะ

ลูกตบอันหนักหน่วงห้าครั้งตบลงบนใบหน้าของพวกนักเลงเหล่านี้

“พวกแกตาบอดหรือไงวะ? เบื่อที่จะมีชีวิตกันแล้วสินะ!” ชายผมทองคำรามด้วยความโกรธ เขารู้สึกว่าใบหน้าของเขาบวมเป่ง แต่คนที่ทุบตีเขากลับแสดงออกราวกับเป็นคนบริสุทธิ์

“ลูกพี่ พวกเรากำลังทุบตีเขาอยู่จริงๆ มันจะกลายเป็นลูกพี่ไปได้ยังไง?” หนึ่งในห้าอันธพาลพยายามอธิบาย

ผัวะ ผัวะ ผัวะ ผัวะ ผัวะ

ลูกตบปะทะกับใบหน้าอีกครั้ง

“แกพูดไร้สาระอะไรกันอยู่วะ แกจะไม่รู้จักหน้าตาฉันได้ยังไง!” ชายผมทองยังคงโกรธลูกน้องของเขาต่อไป

“ลูกพี่ ลูกพี่ คนที่เราต้องทุบตีดูเหมือนว่าจะหนีไปแล้ว” ลูกน้องตะโกนบอกชายผมทอง

เมื่อเห็นว่าเย่เฉินจากไปแล้ว ชายผมทองก็โกรธยิ่งขึ้น ฝูงชนที่รวมตัวกันก็เริ่มนินทา

“ไอ้เวรเอ้ย!” เพื่อรักษาหน้าแก๊งหมาป่าแดงไว้ ในที่สุดเหล่านักเลงก็ออกจากงานเทศกาลวัตถุโบราณ

อันที่จริงเย่เฉินไม่ได้ออกไปจากงานเทศกาลวัตถุโบราณ เย่เฉินพยายามมองหาสิ่งของที่อาจมีค่าที่นี่

เย่เฉินเริ่มเดินไปรอบๆและดูทุกแผงในงาน สินค้าส่วนใหญ่ที่นี่เป็นเพียงขยะที่ไร้ประโยชน์สำหรับเขา

ทันใดนั้นเย่เฉินก็เห็นวัตถุที่ทำให้เขาสนใจเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม เย่เฉินรู้สึกเหมือนกับถูกมันเรียกหา เย่เฉินเดินไปใกล้แผงขายของและหยิบเหล็กที่มีรูปร่างเหมือนประตูขึ้นมา ขนาดของมันใหญ่ประมาณหนึ่งฝ่ามือ บนตัวเหล็กมีรูปแกะสลักของหญิงสาวที่ดูคล้ายกับนางฟ้า

เมื่อมีคนสนใจสินค้าของเขา เจ้าของร้านก็รีบเข้ามาหาเย่เฉินทันที

"คุณลูกค้า มีอะไรให้ช่วยไหมครับ?"

“สิ่งนี้ราคาเท่าไหร่?”

“คุณลูกค้าตาดีมากครับ ของชิ้นนี้เป็นของดี มันถูกพบในถ้ำโดยนักสำรวจ ราคาไม่แพงมากนัก เพียงสามหมื่นหยวน” เจ้าของร้านกล่าวพร้อมกับอธิบายสินค้าชิ้นนี้ให้เย่เฉินฟัง

เย่เฉินไม่คิดว่าเหล็กธรรมดาจะแพงขนาดนี้ เย่เฉินพยายามใส่พลังจิตของเขาเข้าไปและดูว่ามีอะไรซ่อนอยู่ภายใน เมื่อพลังจิตของเย่เฉินพยายามเข้าไป พลังที่แข็งแกร่งมากก็ต่อต้านพลังจิตของเย่เฉินทันที

"อะไรกัน!!" เย่เฉินไม่คิดว่าพลังจิตของเขาจะถูกปิด เย่เฉินไม่ยอมแพ้และพยายามลองอีกครั้ง แต่ผลลัพธ์ก็ยังคงเหมือนเดิม

“มันไม่แพงเกินไปหน่อยหรอ ลดหน่อยได้ไหม?” เย่เฉินพยายามต่อรองราคา

"ขออภัยด้วยคุณลูกค้า ราคานี้ถูกสุดเท่าที่ผมจะขายได้แล้ว" เจ้าของร้านตอบราวกับจะไม่ยอมลดราคาลง

“ก็ได้ๆ แต่ผมขออีกชิ้นนึงละกัน” เย่เฉินเห็นเหรียญสีดำอันหนึ่ง สิ่งที่เขาสนใจคือชั้นที่ลึกที่สุดของเหรียญสีดำนั้นเป็นสีทอง บางทีเจ้าของร้านคนนี้อาจไม่ได้สังเกตว่าส่วนสีดำนั้นเป็นแค่เปลือก

“เพิ่มอีกห้าพันแล้วขออันนี้ด้วยแล้วกัน” เย่เฉินยกเหรียญสีดำและแสดงให้เจ้าของร้านดู

“ได้เลยๆ” เจ้าของร้านดูสินค้าที่เย่เฉินถืออยู่ มันมีราคาไม่มากนัก ประมาณไม่เกินหนึ่งพันหยวน

เมื่อเห็นเจ้าของร้านเห็นด้วย เย่เฉินก็จ่ายเงินให้กับเจ้าของร้าน

หลังจากชำระเงินเสร็จสิ้น เย่เฉินก็เดินออกจากแผงขายของ เจ้าของร้านไม่ทราบว่าสินค้าที่เขาเพิ่งขายนั้นเป็นของมีค่ามาก เจ้าของร้านกำลังพอใจกับเงินที่เขาพึ่งได้รับมา

หลังจากที่เย่เฉินออกจากแผงขายของ เย่เฉินก็หยุดอยู่ในสถานที่ที่เงียบสงบ เย่เฉินมองดูสิ่งของสองชิ้นที่เขาเพิ่งได้รับ จากนั้นเขาก็ตัดสินใจปล่อยประตูเหล็กที่ดูลึกลับไว้ก่อน

สำหรับเหรียญสีดำ เย่เฉินใช้ความแข็งแกร่งของเขาเพื่อทำลายเปลือกนอกของมันออก หลังจากที่เปลือกนอกทั้งหมดหายไป เหรียญสีทองที่มีลวดลายสวยงามก็ปรากฏออกมา

“ดูเหมือนว่าสิ่งนี้จะสามารถขายได้ในราคาสูง ฉันจะเก็บมันไว้ก่อน ถ้าวันไหนฉันไม่มีเงินแล้วค่อยขายมันก็ยังไม่สาย” เย่เฉินใส่สิ่งของทั้งสองลงในแหวนมิติ เหล็กที่รูปร่างเหมือนประตูก็ไม่ยอมเข้าไปในแหวนมิติอย่างน่าประหลาด เพราะไม่สามารถใส่เข้าไปในแหวนมิติได้ เย่เฉินทำได้เพียงถอนหายใจและใส่มันลงไปในเสื้อของเขา

สิ่งที่เย่เฉินต้องการทำต่อไปก็คือการหาโรงแรมที่จะพักในคืนนี้

**********