บทที่ 19 กลับโรงเรียน
หลิวเยว่ที่ซื้อกำไลข้อมือจื่อเหลาจากเย่เฉินกำลังขับรถของเธอไปโรงพยาบาลที่คุณย่าของเธอกำลังรับการรักษา
หลิวเยว่ยังคงหวังว่าปาฏิหาริย์จะเกิดขึ้น
ในที่สุดหลิวเยว่ก็มาถึงที่จอดรถของโรงพยาบาล โรงพยาบาลฮั่วเป็นโรงพยาบาลอันดับหนึ่งในเมืองนี้ โรงพยาบาลแห่งนี้มีทั้งอุปกรณ์และบุคลากรชั้นยอด
หลิวเยว่รีบไปวอร์ดที่คุณย่าของเธอกำลังรักษาตัวอยู่
เมื่อเธอมาถึงวอร์ด เธอก็เห็นหญิงชราคนหนึ่งที่กำลังนอนอยู่บนเตียง หญิงชราคนนี้สวมท่อออกซิเจนอยู่ อาการของเธออยู่ในขั้นโคม่า
เมื่อเห็นสถานการณ์ของคุณย่าที่เธอรัก หลิวเยว่ก็อยากจะร้องไห้ หลิวเยว่เดินเข้าไปหาคุณย่าของเธอ
"คุณย่าหายป่วยไวๆนะคะ หนูจะได้ใช้เวลากับคุณย่าอีกครั้ง" หลิวเยว่จับมือของคุณย่าแล้วลูบมัน
หลิวเยว่หยิบกำไลข้อมือจื่อเหลามาสวมที่ข้อมือของคุณย่าและหวังว่าปาฏิหาริย์จะเกิดขึ้น
หลังจากรออยู่นาน หลิวเยว่ก็รู้สึกผิดหวังที่กำไลข้อมือจื่อเหลาดูเหมือนจะไม่สามารถรักษาคุณย่าของเธอได้
หลิวเยว่รู้สึกเสียใจเล็กน้อย ปรากฏว่าเธอถูกชายคนนั้นหลอก
กำไลข้อมือจื่อเหลากำลังทำงานและขจัดพิษในร่างกายซึ่งมันต้องใช้เวลา แต่หลิวเยว่นอนหลับอยู่ข้างเตียงของคุณย่าโดยไม่รู้เรื่องนี้
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลิวเยว่รู้สึกได้ถึงมือใครบางคนที่กำลังลูบผมของเธอ
เมื่อหลิวเยว่ลืมตาขึ้น เธอก็เห็นคุณย่าที่น่าจะอยู่ในอาการโคม่าตื่นขึ้นและกำลังมองเธออยู่
หลิวเยว่คิดว่าเธอกำลังฝัน เธอจึงบีบแก้มของตัวเอง
เธอรู้สึกได้ถึงความเจ็บเล็กน้อย และรู้ได้ทันทีว่านี่คือความจริง
"เยว่เอ๋อร์ ทำไมหลานถึงมานอนอยู่ตรงนี้ล่ะ?" คุณย่าของหลิวเยว่กล่าว
“คุณย่าตื่นแล้ว! คุณย่ารู้สึกยังไงบ้าง? รู้สึกไม่ดีตรงไหนหรือเปล่า?” หลิวเยว่เริ่มถามอาการคุณย่าของเธอ
“ย่ารู้สึกดีขึ้นมากแล้ว แม้แต่ร่างกายของย่าก็รู้สึกสดชื่นและเบากว่าเมื่อก่อน” คุณย่าของหลิวเยว่กล่าวขณะพยายามขยับร่างกายของเธอ
“อย่าพึ่งขยับสิคะคุณย่า หนูจะเรียกหมอมาดูอาการก่อน” หลิวเยว่รีบเรียกหมอทันที
ไม่นานหมอก็มาถึงและตรวจดูอาการของคุณย่า
“คุณหมอคะ อาการของคุณย่าเป็นยังไงบ้าง?” หลิวเยว่ถาม
"อัตราการเต้นของหัวใจและอุณหภูมิร่างกายเป็นปกติดี เราแค่ต้องตรวจซ้ำพรุ่งนี้เช้าอีกทีเพื่อดูผลลัพธ์ สำหรับตอนนี้ ผู้ป่วยควรได้รับการพักผ่อน" หลังจากตรวจเสร็จ แพทย์ก็ออกจากห้องพักผู้ป่วย
หลิวเยว่มีความสุขมากที่เห็นคุณย่าของเธอสบายดี
"คุณย่าได้ยินสิ่งที่หมอพูดแล้วใช่ไหมคะ? คุณย่าต้องพักผ่อนให้มากนะ" หลิวเยว่ดึงผ้าห่มและคลุมร่างกายของคุณย่า
หลิวเยว่มองกำไลบนข้อมือของคุณย่าและคิดว่าเย่เฉินไม่ได้หลอกเธอจริงๆ หลิวเยว่หวังว่าผลการตรวจพรุ่งนี้จะเป็นไปได้ด้วยดี
......
แสงแดดส่องผ่านหน้าต่างและเย่เฉินก็ลุกจากเตียง เขาไม่ได้นอนในที่ที่สะดวกสบายแบบนี้มาเป็นเวลานานมากแล้ว อาจเป็นเพราะโรงแรมนี้มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันและค่อนข้างสะดวกสบาย
วันนี้เย่เฉินตั้งใจที่จะไปโรงเรียน เขาหวังว่าจะได้รับปราณหยินจากเหล่าหญิงสาวที่โรงเรียน
แท้จริงแล้วปราณหยินนั้นถูกปล่อยโดยหญิงสาวบริสุทธิ์เท่านั้น สำหรับผู้หญิงที่ไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ ปราณหยินจะรับได้จากการมีเพศสัมพันธ์เท่านั้น
สำหรับการบ่มเพาะคู่ ครั้งแรกนั้นทั้งสองฝ่ายจะได้ประโยชน์สูงสุด ครั้งที่สองและสามจะไม่ดีเท่ากับครั้งแรก
อันดับแรก เย่เฉินสวมหน้ากากหนังมนุษย์ที่ถูกปรับให้เหมือนกับใบหน้าเก่าของเขา เขาทำมันเพราะต้องหลีกเลี่ยงความวุ่นวายแบบเดียวกันกับเมื่อวานนี้
เมื่อเขาไปถึงโรงเรียนเหอซิง เย่เฉินก็เห็นนักเรียนโรงเรียนหลายคนที่พึ่งมาถึง เป็นเวลากว่าหนึ่งปีครึ่งแล้วที่เย่เฉินไม่ได้เห็นฉากดังกล่าวนี้
เย่เฉินตรงไปที่ห้องพักอาจารย์ของอาจารย์ประจำชั้นและเคาะประตู
“เข้ามาได้” เสียงจากภายในห้องตอบรับ
อาจารย์ประจำชั้นของเย่เฉินกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้และดูเอกสารสองสามฉบับ เมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาคือเย่เฉิน อาจารย์คนนั้นก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที
“เย่เฉิน หลังจากหายไปร่วมเดือนแล้วเธอยังกล้าที่จะกลับมาอีกหรอ?” อาจารย์ ประจำชั้นของเย่เฉินดูโกรธมาก
“ขอโทษครับอาจารย์ ก่อนหน้านี้ผมมีปัญหาส่วนตัว ผมเลยไม่สามารถกลับมาในเมืองได้” เย่เฉินพยายามอธิบาย
“ไม่ต้องพยายามแก้ตัวหรอก ที่นี่มีแค่เธอกับฉัน” อาจารย์ ประจำชั้นตำหนิเย่เฉิน
“ไม่มีประโยชน์ที่จะดุเธอ การไล่เธอออกหรือไม่นั้นเป็นสิทธิ์ของผู้อำนวยการ” ผ่านไปครู่หนึ่งอาจารย์ ประจำชั้นของเย่เฉินก็พูดพร้อมกับถอนหายใจ
“อาจารย์ครับ ผมควรทำยังไงดี?” เย่เฉินถาม
“จะทำอะไรได้อีกล่ะ เธอควรไปที่ของห้องผู้อำนวยการและให้เขาตัดสินใจ” อาจารย์ประจำชั้นกล่าวกับเย่เฉิน
เย่เฉินไปที่ห้องของผู้อำนวยการทันที
เย่เฉินเคาะประตู และได้ยินเสียงของผู้อำนวยการเชิญเขาเข้าไป
“เธอเป็นใคร?” ผู้อำนวยการที่ดูค่อนข้างแก่ถามเย่เฉิน
“ผมชื่อเย่เฉิน นักเรียนห้องบี ชั้นปีสอง”
“โอ้ เธอเป็นนักเรียนที่ขาดเรียนไปกว่า 1 เดือนคนนั้นนี่เอง เธอก็รู้ว่าโรงเรียนนี้มีกฎเกณฑ์ และเธอก็ทำผิดกฎเหล่านั้น” ผู้อำนวยการบอกกับเย่เฉิน
"ผมจะถูกไล่ออกหรือเปล่า?"
จริงๆแล้วเย่เฉินไม่สนใจเรื่องนี้มากนัก ถ้าเขาถูกไล่ออก เขาก็แค่ต้องไปเข้าโรงเรียนอื่นแทน
“ฉันจะไม่ไล่เธอออก แต่จากนี้ไปเธอจะถูกย้ายไปอยู่ห้อง J”
“ห้อง J?” เย่เฉินสงสัย
“ห้องนั้นเป็นสถานที่ที่เด็กมีปัญหาของโรงเรียนเราไปรวมตัวกัน” ผู้อำนวยการชราอธิบายให้เย่เฉินฟัง
“จากนี้ไปเธอจะถูกย้ายไปอยู่ห้องนั้น เธอสามารถไปที่ห้อง J ได้ทันที” ผู้อำนวยการบอกเย่เฉิน
หลังออกจากห้องของผู้อำนวยการ เย่เฉินก็ไปที่ห้อง J ทันที
เมื่อเขาไปถึงประตูชั้นเรียนของห้อง J เย่เฉินก็ได้ยินเสียงดังมากมาจากในนั้น
เย่เฉินไม่ได้เข้าไปทันที เพราะเขาเห็นว่ามีคนวางถังน้ำไว้เหนือประตู ถ้ามีคนเปิดประตู ถังน้ำก็จะหล่นลงมาใส่หัวของคนเปิดอย่างแน่นอน แต่ดูเหมือนว่ากับดักนี้ไม่ได้มีไว้สำหรับเย่เฉิน
ทันใดนั้นเอง เด็กผู้ชายคนหนึ่งก็เดินไปเปิดประตูห้อง เด็กผู้ชายคนนี้แผ่ออร่าที่ดูมืดมนออกมา
เมื่อเด็กผู้ชายคนนั้นกำลังเข้าไปในห้องเรียน เย่เฉินก็รั้งไหล่ของเด็กผู้ชายคนนั้นไว้ทันที
ซ่าาาา
เสียงน้ำเทลงมา ตามด้วยถังเหล็กใบหนึ่ง
เมื่อมีคนเปิดประตู ทุกสายตาของนักเรียนในห้องก็มองไปที่ทางเข้าชั้นเรียน บางคนอยากเห็นผลลัพธ์ของสิ่งที่พวกเขาทำไว้
แต่เมื่อเห็นกับดักที่พวกเขาทำไว้ไม่ได้ผล พวกเขาก็รู้สึกผิดหวัง
ไม่นาน เด็กผู้ชายบางคนก็หยิบไม้ถูพื้นและเริ่มทำความสะอาดพื้นที่สกปรก ดูเหมือนว่าคนร้ายก็คือคนที่กำลังทำความสะอาดเหล่านี้
เด็กผู้ชายที่มีออร่ามืดมนไม่แม้แต่จะขอบคุณเย่เฉินและเดินตรงไปยังที่นั่งของเขา
เย่เฉินเพียงส่ายหัวและมองหาที่นั่งสำหรับตัวเอง
**********