635 - ถูกทอดทิ้ง 

1945 - ถูกทอดทิ้ง

“เป็นเพราะประตูของอาณาจักรเซียนจะถูกปิดไว้” เสียงของผู้บัญชาการใหญ่สั่นเล็กน้อยยิ่งกว่านั้นกำปั้นของเขาก็กำแน่น

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปพวกเขาไม่มีสิทธิ์กลับไปอีกแน่นอน

"อะไร? พวกเขาละทิ้งคนของตัวเอง?!” คนอื่นๆไม่เชื่อในสิ่งที่พวกเขาได้ยิน

“หลังจากต่อสู้กับสิ่งมีชีวิตแห่งความมืดอย่างไม่มีที่สิ้นสุดในท้ายที่สุดเราก็จะถูกปนเปื้อนด้วยพลังงานที่ไม่เป็นมงคลที่ไม่สามารถกำจัดออกได้ อาณาจักรเซียนไม่อนุญาตให้ผู้ฝึกฝนที่มีพลังงานชนิดนี้ปนเปื้อนกลับไป!”

คำพูดของผู้บัญชาการใหญ่ทำให้ทุกคนรู้สึกราวกับว่าพวกเขาตกลงไปในหล่มน้ำแข็งร่างกายของพวกเขาเย็นเฉียบ

พวกเขาทั้งหมดจ้องมองอย่างว่างเปล่าไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้แม้แต่คำเดียว

ข่าวนี้น่ากลัวเกินไป พวกเขามีบ้านเกิด แต่กลับไม่ได้ถูกทอดทิ้งโดยสมบูรณ์

ในขณะเดียวกันตอนนี้พวกเขายังต้องสละชีวิตต่อสู้ด้วยทุกสิ่งที่มี สิ่งที่พวกเขาต้องจ่ายนี้มากมายมหาศาล แต่สิ่งที่พวกเขาได้รับคือการถูกเนรเทศตลอดกาล!

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ตายอย่างสมบูรณ์ แต่อะไรคือจุดสำคัญของการมีชีวิตอยู่ พวกเขาถูกทอดทิ้งโดยอาณาจักรเซียนและถูกเนรเทศให้อยู่ในโลกนี้ตลอดไป!

“ผู้อาวุโสเหล่านั้นใจร้ายอย่างนี้จริงๆ?!” บางคนกำหมัดแน่น

ในท้ายที่สุดพวกเขาก็ต้องก้าวไปบนเส้นทางนี้กระดูกของพวกเขาจะถูกฝังไว้ในต่างแดน

“หากพวกเรายังสามารถรอดชีวิตได้ พวกเราทำได้เพียงแค่สร้างดินแดนปิดผนึกของตัวเองขึ้นมาเท่านั้น” มีใครบางคนที่ไม่เต็มใจอย่างยิ่งเขาจ้องมองอย่างน่ากลัว

“เฮ้อ! พวกเจ้าคิดมากเกินไป พวกเราจะสร้างดินแดนปิดผนึกที่มีเพียงพวกเจ้ากับข้าอย่างนั้นเหรอ” ผู้บัญชาการหัวเราะอย่างหดหู่และขมขื่นเล็กน้อย

“ผู้อาวุโสที่สามารถสร้างดินแดนปิดผนึกล้วนมีพลังวิเศษที่ยอดเยี่ยม บุคคลเหล่านี้ที่ต้องเผชิญหน้ากับสิ่งมีชีวิตแห่งความมืดที่ทรงพลังที่สุดเจ้าและข้าสามารถเปรียบเทียบกับพวกเขาได้หรือ?”

“อา…” คนอื่นๆต่างร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนกทุกคนเริ่มหวาดกลัวและหน้าซีดเผือด พวกเขาไม่สามารถสร้างดินแดนปิดผนึกได้จริงๆ?

หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็เข้าใจ ตลอดประวัติศาสตร์บุคคลที่ยิ่งใหญ่จากดินแดนเซียนที่ร่วงหล่น บางทีบุคคลเหล่านั้นอาจไม่ได้ตายไปจริงๆ!

ตัวตนประเภทนี้ความแข็งแกร่งประเภทนี้ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาสามารถเปรียบเทียบได้

“ผ่อนคลายเถอะจะมีกองทัพอีกมากลงมาช่วยเหลือเรา ท้ายที่สุดแล้วพวกเราสามารถรวมกลุ่มไปอาศัยในดินแดนปิดผนึกเหล่านั้นได้” แม่ทัพใหญ่กล่าวปลอบใจทุกคนเพียงแต่ว่าน้ำเสียงของเขานั้นเต็มไปด้วยความขมขื่น

“เจ้าพูดมากเกินไปแล้ว” ผู้อาวุโสที่หดหู่พูดขึ้นดวงตาของเขาวูปวาปด้วยความโกรธแค้น

“ทำไมเราต้องวางเดิมพันทั้งหมดที่นี่ด้วย? สิ่งที่เราจ่ายมันจะคุ้มค่าจริงๆหรือ” มีบางคนที่โกรธแค้น

พวกเขาออกจากดินแดนเซียนเพื่อต่อสู้อย่างรุ่งโรจน์ แต่นี่คือสิ่งที่พวกเขาได้รับเป็นการตอบแทน?

ผู้อาวุโสที่แก่ชราดูเหมือนจะมีชั้นของผิวหนังสีทองปกคลุมร่างกายของเขาโดยสมบูรณ์ เขามองพวกเขาอย่างเย็นชาและพูดว่า

“ทายาทของพวกเจ้าทั้งหมดล้วนจะถูกส่งตัวไปยังมหาอำนาจที่แข็งแกร่งที่สุดของอาณาจักรเซียน! ราคาที่เจ้าจ่ายไปทั้งหมดนั้นคุ้มค่า”

เมื่อได้ยินเรื่องนี้ทุกคนที่กำลังจะอ้าปากพูดต่างก็เงียบลง พวกเขายังจะสามารถทำอะไรได้

นี่เป็นเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่อาณาจักรเซียนสามารถทำให้พวกเขา!

ตอนนี้ทายาทและคนที่รักของพวกเขายังคงอยู่ในดินแดนเซียนพวกเขาจะได้รับคำสอนและทรัพยากรระดับสูงสุด

ในอนาคตพวกเขาจะประสบความสำเร็จอย่างมาก

หากพวกเขาที่อยู่ที่นี่ขัดต่อเจตจำนงของอาณาจักรเซียนพวกเขาก็จะถือว่าเป็นคนทรยศ ในเวลานั้นลูกหลานของพวกเขาและคนอื่นๆจะต้องรับโทษแบบไหน?

ผู้อาวุโสของสำนักปราชญ์และผู้อาวุโสของสำนักเซียนก็อยู่ที่นี่เช่นกัน

ในฐานะผู้นำของเก้าสวรรค์สิบพิภพสิ่งมีชีวิตระดับผู้สูงสุดและบรรพบุรุษโบราณของตระกูลอมตะล้วนมีคุณสมบัติที่จะอยู่ที่นี่

ในเวลานี้พวกเขาทุกคนรู้สึกหวาดกลัวคิ้วของพวกเขาขมวดมุ่น อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่กล้าแสดงความคิดเห็นใดๆ

“เหตุการณ์ที่นี่บางส่วนสามารถพูดคุยกันได้ แต่มีบางอย่างที่เจ้าไม่สามารถพูดจาไร้สาระ” ผู้อาวุโสผิวสีทองที่เหี่ยวแห้งกล่าวด้วยเสียงทุ้ม

ทุกคนรู้สึกหนาวสั่นพยักหน้าอย่างเงียบๆ

ผู้อาวุโสคนนี้เป็นผู้อมตะที่แท้จริงยิ่งกว่านั้นความแข็งแกร่งของเขาไม่ได้อ่อนแอทำให้ผู้นำกองทัพได้แต่ก้มศีรษะลง เราสามารถเห็นได้ว่าสถานะของเขานั้นยอดเยี่ยมเพียงใด

“สิ่งมีชีวิตแห่งความมืดที่อาจกลายเป็นผู้นำนั้นยังไม่ถูกฆ่าหรือ?” ชายชราถาม

ร่างกายของเขาปลดปล่อยปีกสีทองออกมาจากด้านหลัง เขาเหยียบหมอกเซียนปรากฏขึ้นกลางอากาศมองเห็นดินแดนแห่งความมืดเบื้องหน้า

ผมของปรมาจารย์นิกายประตูวัชระไม่เรียบร้อยและยังคำรามอยู่ตรงนั้น เขากินเลือดแห่งความมืดของราชาสัตว์ร้ายอีกสองสามตัว

“เขาไม่ได้ออกจากพื้นที่แห่งความมืดอย่าบอกนะว่าเราต้องเข้าไป?” ผู้นำถาม

“หาวิธีฆ่าเขา!” ผู้เฒ่าสั่ง.

สือฮ่าวก็เฝ้าดูจากที่ไกลเช่นกัน การพัฒนาตัวเองของปรมาจารย์นิกายประตูวัชระนั้นยอดเยี่ยมเกินไป

เขากลืนกินราชาแห่งความมืดอย่างต่อเนื่อง

“นี่เป็นเรื่องไร้สาระหากยังคงดำเนินต่อไปเขาจะกลายเป็นสิ่งมีชีวิตระดับผู้สูงสุดหรือไม่” สือฮ่าวขมวดคิ้ว

เขาเข้าใจอย่างชัดเจนว่าสิ่งนี้แตกต่างอย่างสิ้นเชิง ก่อนหน้านี้เขาได้รับเลือกจากสิ่งประดิษฐ์เวทย์มนตร์ที่ริบหรี่ด้วยแสงเก้าสี ก่อนหน้านี้มันหยุดอยู่เหนือหัวของเขาชั่วครู่

แน่นอนว่าปรมาจารย์นิกายประตูวัชระมุ่งหน้าเข้าสู่แคว้นใหญ่แห่งอื่น สสารแห่งความมืดทั้งหมดพุ่งสูงขึ้นเมื่อเขาเคลื่อนผ่านและสิ่งมีชีวิตทุกประเภทหนีไปด้วยความตื่นตระหนก

มันเข่นฆ่าทุกสิ่งที่ขวางหน้าสิ่งมีชีวิตแห่งความมืดทั้งหมดที่มันฆ่าได้จะถูกกลืนกินและตัวเขาก็จะแข็งแกร่งขึ้นอย่างรวดเร็ว

“เขากำลังจะก้าวไปสู่ระดับสูงสุดแล้ว?”

สือฮ่าวสูดลมหายใจเข้าไปอย่างหนาวเหน็บด้วยความตกใจ ความเร็วในการบ่มเพาะของตัวเขานั้นน่าเหลือเชื่อมาก แต่เมื่อเทียบกับสิ่งมีชีวิตนี้มันเทียบกันไม่ได้เลย

สิ่งนี้ท้าทายการใช้เหตุผลตามปกติอย่างสิ้นเชิงแม้แต่สือฮ่าวก็ยังรู้สึกอิจฉา สวรรค์ไม่ยุติธรรมจริงๆหรือสิ่งมีชีวิตตัวนี้ท้ายที่สุดแล้วจะกลายเป็นผู้อมตะได้จริงๆ?

อย่างไรก็ตามหลังจากนั้นไม่นานเขาก็สงบลงค่อยๆรวบรวมสติตัวเอง เขาเชื่อว่าทุกสิ่งในโลกนี้สมดุลเมื่อได้รับบางสิ่งบางอย่างก็จะมีบางสิ่งบางอย่างสูญเสียไปเช่นกัน

ความเร็วในการบ่มเพาะที่ผิดปกติประเภทนี้มักจะมีอันตรายที่ซ่อนอยู่ท้ายที่สุดแล้วสิ่งมีชีวิตตัวนี้ก็ไม่มีอะไรเลย

“ฆ่าเขาซะ สิ่งมีชีวิตนี้แตกต่างออกไปไม่ได้รับอนุญาตให้เพิ่มพลังขึ้นมากกว่านี้อีกแล้ว ไม่แน่ว่าท้ายที่สุดแล้วมันจะกลายเป็นซือถูตัวที่สอง!”

ผู้อาวุโสของอาณาจักรเซียนไม่สามารถสงบนิ่งได้อีกแล้วเขาสั่งผู้บัญชาการให้เตรียมลงมือ

“เราต้องเสี่ยงชีวิตเข้าสู่ความมืดมิดจริงหรือ” มีคนถามอย่างระมัดระวัง

“เจ้าจะกลัวอะไรไม่ช้าก็เร็วพวกเราต้องเข้าไปอย่างแน่นอน!” ผู้เฒ่ากล่าว.

จิ!

ริ้วของแสงศักดิ์สิทธิ์ทำให้สวรรค์แตกออก ผู้เชี่ยวชาญจากอาณาจักรเซียนระเบิดพลังศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในร่างกายออกมาพร้อมกับมุ่งหน้าเข้าสู่ดินแดนแห่งความมืดโดยไม่ลังเล

กองกำลังของอาณาจักรเซียนแม้ว่าจะมีจำนวนมาก แต่จำนวนผู้ที่บรรลุความเป็นอมตะก็ยังมีน้อย ไม่มีทางที่พวกเขาทั้งหมดจะเป็นสิ่งมีชีวิตในระดับนั้นได้

ในความเป็นจริงแม้จะเรียกว่าอาณาจักรเซียนแต่ผู้ที่อยู่ในระดับนั้นก็มีน้อยมาก!

โฮ่ว!

เสียงคำรามดังขึ้น ดวงตาของปรมาจารย์นิกายประตูวัชระสาดประกายราวกับสายฟ้า เขาไม่ได้หลบหนีแต่เผชิญหน้ากับสิ่งมีชีวิตของอาณาจักรเซียนโดยตรง

สสารมืดพุ่งขึ้นอย่างทรงพลัง ร่างกายของผู้บ่มเพาะอาณาจักรเซียนสั่นสะท้านทันที

ความแข็งแกร่งของพวกเขานั้นน่าเหลือเชื่อมาก แต่เมื่อเผชิญกับสสารแห่งความมืดทุกสิ่งทุกอย่างของพวกเขาก็แทบไม่มีความหมาย