SWO ตอนที่ 12 แต้มโชคมีอยู่ทุกที่

TL: เปลี่ยนจากถิ่นทุรกันดารเป็นพื้นที่รกร้างครับ

ในช่วงสามถึงสี่ชั่วโมงที่ผ่านมา เขาไม่เพียงแต่ฆ่าแมลงบินในเขตที่อยู่อาศัยเท่านั้น แต่เขายังวิ่งออกไปนอกเขตเพื่อฆ่าแมลงบินจำนวนมากอีกด้วย

ถึงกระนั้นพวกมันก็ยังมีมากเกินไป

โจวเฮาไม่หยุดจนกว่าเขาจะเหนื่อยเกินกว่าหายใจ

หลังจากกวาดตามองแต้มโชคแล้ว ดวงตาของเขาก็ต้องเบิกกว้าง

แต้มโชค : 9,999 (โชควัวรุ่งเรือง!)

“เกือบถึง 10,000 แต้มแล้ว แต่ดูเหมือนว่ามันจะมีการจัดประเภทตามจำนวนแต้มโชคด้วย!” โจวเฮารู้สึกประหลาดใจ ขณะที่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย

แปะ! แปะ!

แมลงบินอีกตัวบินผ่าน เขาตบพลาดไปสองสามครั้งก่อนที่จะตบมันตายได้ในที่สุด

ทันใดนั้นเองคำกำกับแต้มโชคได้เปลี่ยนไปอีกครั้ง

คะแนนโชค: 10,000 (โชคท่วมท้น!)

“เปลี่ยนเป็น ‘โชคท่วมท้น’ ที่ 10,000 แต้มโชค?” โจวเฮารู้สึกตื่นเต้นอีกครั้ง แม้ว่า ‘โชควัวรุ่งเรือง’ จะฟังดูไม่เลวร้าย แต่มันก็ไม่ได้ฟังดูดีเท่ากับ ‘โชคท่วมท้น’

“สงสัยจังว่าต่อไปมันจะเป็นอะไร แต่ใครสน? ยังไงข้าก็จะตบต่อไป!” โจวเฮาพักอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มตบอีกครั้ง

หลังจากใช้เวลาเกือบทั้งคืนจนกระทั่งเขาฆ่าแมลงบินในบริเวณใกล้เคียงได้จนหมด เขาก็กลับบ้านอย่างพอใจ

เมื่อเห็นกล่องปริศนาในซอฟต์แวร์เต๋าสวรรค์ มือของเขาก็คันจนอยากเปิดมันอีกครั้ง

แต่เขาเลือกที่จะรั้งไว้ก่อน เขาตัดสินใจว่าจะสะสมแต้มโชคให้ได้ระดับที่สูงกว่านี้ก่อนค่อยเปิดมัน

วันรุ่งขึ้นระหว่างทางไปโรงเรียน เขายังคงตบแมลงบินทุกตัวที่พบไปตลอดทาง

นักเรียนคนอื่น ๆ ก็ฆ่าแมลงบินเช่นเดียวกับเขา แมลงบินพวกนี้เป็นสายลับของเผ่าพันธุ์แมลงจึงไม่สามารถปล่อยพวกมันไว้เฉย ๆ ได้ มิฉะนั้นพวกมันอาจได้รับข้อมูลสำคัญที่เกี่ยวข้องกับเมืองของมนุษย์

โจวเฮารู้สึกปวดใจเมื่อเห็น แต่เขาไม่สามารถหยุดคนอื่นจากการฆ่าแมลงบินได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงเร่งฝีเท้า และรีบไล่ตามให้เร็วขึ้นเท่านั้น

แปะ! แปะ! แปะ!

แมลงบินตัวแล้วตัวเล่าค่อย ๆ ตกตายไป

โจวเฮาเปรียบเสมือนผึ้งงานที่ทั้งยุ่งและมีความสุข เขาไม่ปล่อยให้แมลงบินตัวใดรอดพ้นสายตาเขาไปได้

“ไอชายนั่นบ้าไปแล้วเรอะ? เขาดูจริงจังกับการตบแมลงพวกนั้นมาก!”

“พวกมันเป็นแค่กลุ่มแมลงปลายแถว การฆ่าพวกมันจะดีก็ต่อเมื่อเราต้องการระบายความโกรธ ทว่าชายผู้นี้กลับปฏิบัติต่อพวกมันราวกับเป็นนักรบแมลงที่ทรงพลัง”

"ไปกันเถอะ อย่าไปสนใจเขาเลย เขามันก็แค่พวกไร้ค่าที่ทำได้เพียงรังแกแมลงเท่านั้น”

นักเรียนหลายคนเดินผ่านโจวเฮาพร้อมกับเย้ยหยัน

โจวเฮาไม่สนใจ และยังคงฆ่าแมลงบินอย่างบ้าคลั่งต่อไป

ในเวลาเดียวกันนั้นค่าโชคบนหน้าจอเสมือนจริงก็เพิ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็วจนถึง 12,380 แต้ม แต่ถึงกระนั้นระดับโชคที่แสดงก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง มันยังคงติดอยู่ที่ ‘โชคท่วมท้น’ เหมือนเดิม

เมื่อเขามาถึงห้องเรียนจางอี้ก็รีบเดินเข้ามาทักทายเขาทันที โจวเฮาสังเกตเห็นรอยคล้ำใต้ตาของเขา เห็นได้ชัดว่าเมื่อคืนนี้เขานอนไม่หลับ

แต่ใครบ้างเล่าจะหลับลงหากจู่ ๆ ก็ได้รับเงิน 200,000 หยวนมาโดยไม่ทันตั้งตัวแบบนี้

“ขอบคุณมากโจวเฮา!”

เขาพูดไม่เก่งเลยไม่รู้ว่าควรจะขอบคุณอย่างไรดี

โจวเฮายิ้ม “นั่นเป็นผลจากความพยายามของเจ้าต่างหาก ยังไงก็ตามนี่คือเงิน 1,000 หยวนที่ข้ายืมมาจากคุณเจ้ามา”

จางอี้รีบโบกมืออย่างรวดเร็วและต้องการปฏิเสธ

โจวเฮากล่าวด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “รับไว้เถอะจางอี้ หากเจ้ายังถือว่าข้าเป็นเพื่อนกัน”

จางอี้เงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ก็ได้ ข้าจะรับมันไว้”

ชั้นเรียนของวันนี้สิ้นสุดลงอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าซูหลิงกำลังจะออกจากห้องเรียนโจวเฮาจึงหยุดเธอไว้ “ซูหลิง นี่คือ 10,000 หยวนที่ข้ายืมจากเจ้าครั้งล่าสุด”

ซูหลิงหยุดและหันกลับมา

ใบหน้าที่ละเอียดอ่อนงดงามของเธอดูเย็นชา

“เจ้าไปได้เงินนี่มาจากไหน?” เธอถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาเหมือนหน้าตา

“ข้าได้มันมาจากการเดิมพันการแข่งเมื่อวานหน่ะ” โจวเฮากล่าวอย่างเป็นกันเอง

ซูหลิงทำเสียงฮึดฮัด “ข้าก็กะไว้อยู่แล้ว เจ้าที่ไม่มีความสามารถอื่นใดจะทำอะไรได้นอกจากมัน แต่จำไว้ว่าโชคไม่ได้เข้าข้างเจ้าเสมอไป หากเจ้ามีเวลาไปสนใจเรื่องแบบนั้น ข้าว่าเจ้าควรเอาความตั้งใจนั้นไปคิดหาวิธีเพิ่มความแข็งแกร่งของเจ้าน่าจะดีกว่า!”

พูดจบเธอก็หันหลังเดินจากไปทันทีโดยไม่หันกลับมามอง

เมื่อมองไปยังแผ่นหลังที่งดงามของซูหลิง โจวเฮาก็ส่ายหัวเบาๆ เขารู้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่อาจหวนคืนกลับเป็นดังเดิมได้ แต่คำพูดของอีกฝ่ายดูเหมือนจะแฝงไปด้วยความกังวล

บางทีเขาอาจจะแค่คิดมากเกินไป

เขาระงับความคิดฟุ้งซ่านในใจก่อนจะลุกขึ้นและออกจากห้องเรียน หลังออกจากโรงเรียน เขาไม่ได้กลับไปยังชุมชนหยางหยวนทันที แต่ควบคุมกล้ามเนื้อใบหน้าเพื่อเปลี่ยนรูปลักษณ์ และขึ้นรถไฟใต้ดินเพื่อออกจากเมืองฉู

ณ ใจกลางเมืองหัวตง

หน้าตึกสูงของห้างพันธมิตรใต้ดิน แสงไฟจากหลอดฟลูออเรสเซนต์กำลังกระพริบ

โจวเฮาซึ่งอยู่บนรถไฟใต้ดินรัดเสื้อผ้า และฮู้ดของเขาให้แน่น เขามองฝูงชนที่กำลังหลั่งไหลอย่างต่อเนื่อง และเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว

ถ้าเขาต้องการแก้ไขแรงกดดันที่พ่อแม่กำลังเผชิญ มีทางเดียวคือเขาต้องไปยังพื้นที่รกร้างเท่านั้น แต่พื้นที่รกร้างนั้นอันตรายมาก มันอันตรายขนาดที่ว่าผู้เชี่ยวชาญของมนุษย์จำนวนนับไม่ถ้วนได้จบชีวิตลงที่นั่น

ส่วนเขาที่ยังไม่รู้กระทั่งความแข็งแกร่งที่แท้จริงตัวเองด้วยซ้ำคงไม่ใช่เรื่องฉลาดเท่าไหร่นักที่จะรีบเร่งไปยังพื้นที่รกร้าง

เพื่อความปลอดภัย โจวเฮาคิดว่าเขาควรหาภารกิจเล็ก ๆ ทำก่อนเพื่อทำความคุ้นเคยกับความแข็งแกร่งของเขาอย่างช้า ๆ ระหว่างนั้นเขายังสามารถใช้เวลาเรียนรู้เกี่ยวกับพื้นที่รกร้างได้อีกด้วย มันคงไม่สายเกินไปที่จะเข้าไปในพื้นที่รกร้างหลังจากเข้าใจมันมากขึ้นแล้ว

ภารกิจที่จัดหาให้ในห้างพันธมิตรใต้ดินซึ่งมีระดับความยากหลากหลายเหมาะมากสำหรับตัวโจวเฮาในปัจจุบัน

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเขาสามารถใช้โอกาสนี้ทดสอบได้ด้วยว่าการล่าสัตว์ประหลาดตัวอื่นสามารถเพิ่มแต้มโชคของเขาได้หรือไม่ ถ้าทำได้เขาก็จะรวย!

ท้ายที่สุดนั่นหมายความว่าพื้นที่รกร้างมีแต้มโชคเดินอยู่ทุกที่! !