SWO ตอนที่ 11 วิธีรับแต้มโชค
“เฮ้อ ถ้าข้ารู้ว่าวันนี้เสี่ยวเฮาจะทำเงินได้มากขนาดนี้ ข้าคงขอให้เขาเก็บส่วนใหญ่ไว้”
“นั่นคือเงินของลูกเรานะ เราไม่สามารถใช้เงินของเขามาจ่ายหนี้ของเราได้”
“เป็นความผิดของข้าเองที่ประมาท วัตถุดิบในบริษัทพวกนั้นไม่ใช่ถูก ๆ ถึงเราจะขายวิลล่าทิ้งไปก็ยังไม่มากพอจะชดใช้ นอกจากนี้ข้ายังได้ยินมาจากเพื่อนร่วมงานอีกว่ามีสองชิ้นที่แพงเป็นพิเศษ พวกมันไม่ใช่สิ่งที่เราสามารถจ่ายได้”
โจวเสวียกั๋วถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า “ที่รัก เจ้ากำลังพูดถึงเถาวัลย์เลือดสกาเล็ต กับเขาแรดใช่ไหม?”
“ใช่ สองสิ่งนี้เป็นวัตถุดิบหลักในการทำยาคลายกระดูก” เสียงของหวังชูหยุนต่ำราวกับยุง ยาคลายกระดูกหนึ่งเม็ดมีราคาอยู่ที่ประมาณ 1,000,000 หยวน ดังนั้นส่วนผสมหลักสองอย่างจึงควรมีค่าอย่างน้อย 500,000 หยวน..
ประเด็นคือวัตถุดิบดังกล่าวสามารถหาได้เฉพาะในส่วนลึกของพื้นที่รกร้างเท่านั้น
ดังนั้นมันจึงหาซื้อยากมากแม้จะมีเงินก็ตาม
โจวเสวียกั๋วเงียบไปครู่หนึ่ง “อย่าโทษตัวเองเลยที่รัก วันนี้หัวหน้ามาคุยกับข้าและบอกว่าข้ามีโอกาสสูงที่จะได้เลื่อนตำแหน่ง หากข้าทำงานให้หนักขึ้น เราก็น่าจะสามารถจ่ายคืนได้”
“ด้วยเงินแสนกว่าหยวนที่ลูกของเราให้มามันน่าจะเพียงพอสำหรับทรัพยากรบ่มเพาะ และค่าเล่าเรียนสำหรับภาคเรื่องถัดไปของเขา”
หวังชูหยุนถอนหายใจด้วยความโศกเศร้า “งานของเจ้ามันเป็นภาระร่างกายเกินไป เดิมทีเจ้าตั้งใจจะเปลี่ยนงาน แต่ตอนนี้…”
"ไม่เป็นไร ข้าจะกัดฟันผ่านมันไปให้ได้ อ่า เวลาป่านนี้แล้ว ข้าว่าเราเข้านอนกันเถอะ”
ในห้อง
โจวเฮาที่ฟังอยู่เข้าใจบางอย่างในทันใด
ไม่แปลกใจเลยที่พวกเขาไม่มีเงินจ่ายค่าเช่าด้วยซ้ำ ปรากฏว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นในที่ทำงานของแม่
“เถาวัลย์เลือดสกา เขาแรด…” ในฐานะนักเรียนปีสาม นอกเหนือจากการฝึกฝนตามปกติแล้ว บทเรียนส่วนใหญ่ของเขานั้นจะว่าด้วยเรื่องการระบุวัตถุดิบ และสิ่งมีชีวิตจากเผ่าพันธุ์ภายนอก
ดังนั้นเขาจึงรู้ว่าทั้งสองสิ่งนี้ค่อนข้างหายาก
“เหตุการณ์นี้คงสร้างแรงกดดันให้พ่อแม่อย่างมาก กระดูกสันหลังส่วนเอวของพ่อก็ไม่ค่อยดีอยู่ด้วย อีกทั้งท่านยังไอเป็นระยะ ๆ ทั้งหมดเป็นเพราะสภาพแวดล้อมในการทำงานของท่าน ตอนนี้ถึงตาที่ข้าต้องช่วยเหลือพวกท่าน…”
โจวเฮาไม่ง่วงนอนอีกต่อไป เขากำหมัดแน่น ตอนแรกเขามีความสุขมากที่ได้ซื้อบ้านในวันนี้ แต่มาตอนนี้เขารู้สึกว่าพ่อแม่ของเขากำลังฝืนยิ้มอยู่
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นเพราะเถาวัลย์เลือดสกาเล็ต กับเขาแรดที่ทำให้พ่อแม่ของเขาไม่มีความสุข
มันทำให้เขารู้สึกว่า โชคดีแค่ไหนแล้วที่ครอบครัวธรรมดาอย่างพวกเขาไม่พังทลายลงภายใต้แรงกดดันเช่นนั้น
“ข้าต้องแก้ไขปัญหานี้ ข้าจะไม่ปล่อยให้พ่อแม่ของข้ารับแรงกดดันหนักขนาดนี้อีกต่อไป!” โจวเฮาตัดสินใจอย่างลับ ๆ
ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันบวกกับซอฟต์แวร์เต๋าสวรรค์ เขาเชื่อว่าเขามีความสามารถในการแก้ไขปัญหาที่กำลังเผชิญอยู่
แต่ในตอนนั้นเอง จู่ ๆ เขาก็นึกถึงบางสิ่งที่สำคัญมากขึ้นมาได้ แต้มโชคของเขาหมดแล้ว!
หากไม่มีแต้มโชค ไม่ว่าเขาจะมีเงินมากแค่ไหน เขาก็คงไม่ได้ของดี
แล้วเขาจะเพิ่มแต้มโชคของตัวเองได้อย่างไร?
นี่เป็นปัญหาที่ร้ายแรงมาก!
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้โจวเฮาก็นอนไม่หลับอีกต่อไป เขาลุกขึ้นและเริ่มศึกษาซอฟต์แวร์เต๋าสวรรค์
ระบบแต้มโชคนี้เป็นเอกลักษณ์เฉพาะสำหรับเขา ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถปรึกษากับผู้อื่นได้ และทำได้เพียงค่อย ๆ ศึกษามันด้วยตัวเองเท่านั้น
อย่างไรก็ตามหลังจากคลำหาอยู่นาน เขาก็ยังไม่พบเงื่อนงำอะไรเลย
เลยเที่ยงคืน ขณะที่เขากำลังจะยอมแพ้ เสียงแมลงหึ่ง ๆ ก็ดังเข้ามาในหูของเขา
โจวเฮาตบแมลงบินให้ตายโดยไม่คิดอะไรมาก
‘ดิ่ง!’
เสียงแผ่วเบาที่ดังขึ้นทำให้หัวใจของเขาเต้นระรัว เขาเปิดหน้าจอเสมือนจริง ก่อนจะพบว่าแต้มโชคของเขาเพิ่มขึ้นจาก 0 เป็น 1!
“การที่ข้าตบแมลงบินจนตายทำให้แต้มโชคของข้าเพิ่มขึ้นเล็กน้อยงั้นรึ!” โจวเฮาที่คิดถึงความเป็นไปได้หัวใจเต้นแรงขึ้นทันที
ราวกับเป็นฟางช่วยชีวิต เขาจ้องไปที่แมลงบินตัวอื่นอย่างจริงจัง
เขาตบมันด้วยความเร็วสูงโดยปราศจากความลังเล
แปะ แปะ แปะ!
เขาตบแมลงบินสีเขียวสามตัวตายทันที
ขณะเดียวกันนั้นหางตาของเขาก็กวาดไปยังแต้มโชค
อย่างที่คิด
แต้มโชคของเขาเพิ่มขึ้น 3 แต้ม!!!
ตอนนี้มันกลายเป็น 4 แต้มแล้ว
เมื่อเห็นสิ่งนี้ ใบหน้าขอโจวเฮาก็เผยให้เห็นความตื่นเต้นที่มิอาจระงับได้
ในช่วงสองวันที่ผ่านมา เขาได้ลองพยายามคิดวิธีหาแต้มโชคแล้วหลายวิธี แต่ทั้งหมดกลับไม่เป็นผล
เวลานี้ในที่สุดเขาก็พบมันแล้ว!
เมื่อเห็นแมลงบินจำนวนมากบินไปมา ความรังเกียจในดวงตาของโจวเฮาก็หายไป แมลงบินเหล่านี้ไม่ต่างจากแต้มโชคที่ลอยอยู่รอบ ๆ ตัวเขา!
แปะ แปะ แปะ!
ฝ่ามือของโจวเฮาเคลื่อนไหวราวกับผีขณะที่เขาตบแมลงบินอย่างบ้าคลั่ง หลังจากตบแมลงบินในห้องจนหมดแล้ว เขาที่ยังไม่พอใจจึงแอบลุกขึ้นจากเตียง และออกไปตบแมลงบินในย่านที่อยู่อาศัยอย่างบ้าคลั่ง
ในเวลาเดียวกันนั้นแต้มโชคของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
“920, 921, 922…”
“1790, 1791, 1792…”
