บทที่ 40 คุณชายเฮ่ากล้าดียังไงมาแตะต้องน้องสาวของฉัน!
บทที่ 40 คุณชายเฮ่ากล้าดียังไงมาแตะต้องน้องสาวของฉัน!
ซู่!
ตามที่คาดไว้ของปรมาจารย์มีดบิน ทันทีที่คุณชายเฮ่าพูดจบ... เขาก็หยิบมีดขึ้นมา เงื้อมือขึ้นและฟาดมีดลง เมื่อเสร็จสิ้นกระบวนท่าทันใดนั้นมีดบินก็ถูกยิงออกไปเหมือนธนูและลูกธนู เหมือนกระสุนที่วิ่งออกจากรังเพลิงพุ่งตรงไปที่จ้าวซือ เป้าหมายของมันก็คือที่ตับของจ้าวซือ!
หลี่ชานได้วางแผนที่จะทำลายตับของจ้าวซือเพื่อที่เขาจะต้องเจ็บปวดไปตลอดชีวิตแต่ถึงแม้ว่าจะถูกหามส่งโรงพยาบาลได้ทันเวลาเขาก็จะไม่ถึงตาย ซึ่งนั่นถือได้ว่าเขาได้ปฏิบัติตามที่คุณชายเฮ่าต้องการแล้ว!
แต่ทว่าหลี่ชานก็ต้องหรี่ตาลงและเขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ "เร็วมาก!"
พูดตามหลักเหตุผลแล้ว ด้วยความเร็วที่เขายิงมีดบินออกไปนั้น ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่มีเวลาแม้แต่จะเคลื่อนไหวด้วยซ้ำ แต่ทว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขาได้โยนกระดานออกไป และความเร็วของเขาก็ไม่ได้ช้าไปกว่าของหลี่ชานเลย
หลี่ชานรู้สึกว่ามันไร้สาระมาก เขาไม่เข้าใจการกระทำของจ้าวซือเลยในเมื่อเขามีความสามารถเช่นนั้น ทำไมเขาจึงงไม่เลือกอาวุธลับอื่นหรือปืน แทนที่จะใช้กระดานดำ?
นี่จ้าวซือคิดว่ากระดานดำจะสามารถฆ่าเขาได้ หรือเขาคิดว่ากระดานดำจะสามารถหยุดมีดบินของเขาได้งั้นหรือ?
ทันใดนั้น หลี่ชานก็คิดถึงความเป็นไปได้ที่เหลือเชื่อ นั่นก็คือ... คู่ต่อสู้กำลังแสดงความเมตตา!
ตูม!
เสียงกระดานดำของจ้าวซือและมีดบินของหลี่ชานได้ปะทะกันในอากาศ!
“นี่มันเป็นไปได้ยังไงกัน!”
เสียงนี้ผุดขึ้นมากลางใจของทุกคนที่อยู่โดยรอบ
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปนั้นก็ยิ่งทำให้พวกเขาตกใจมากยิ่งขึ้น
กระดานดำระเบิดดังปัง กลายเป็นผุยผงจำนวนนับไม่ถ้วนและตกลงสู่พื้น ส่วนมีดบินของหลี่ชานนั้นราวกับว่ามันชนเข้ากับกำแพงที่มองไม่เห็น มันหยุดกลางอากาศและบินถอยหลัง จากนั้นก้พุ่งเข้าหาคุณชายเฮ่า
คุณชายเฮ่าเบิกตากว้างด้วยความสะพรึงกลัว เขาเห็นร่างของหลี่ชานพุ่งไปดักข้างหน้าของมันเอาไว้อย่างรวดเร็วโดยใช้ทั้งสองนิ้วของเขาจับมีดบินเอาไว้
แต่ทว่ามันก็ยังเป็นเพียงก้าวเล็กๆ ที่สายเกินไป ปลายดาบที่แหลมคมของมีดบินได้แตะเข้าที่หน้าผากของคุณชายเฮ่า ทำให้มีหยดเลือดไหลเป็นทางจากหน้าผากของคุณชายเฮ่า
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ทุกสิ่งเงียบเป็นเป่าสาก!
วินาทีต่อมาได้ยินเพียงเสียงของคุณชายเฮ่าที่กลืนน้ำลายเท่านั้น!
“พี่ชาย สุดยอดไปเลย!” แม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นแต่จ้าวเมิ่งก็ยังคงส่งเสียงเชียร์จ้าวซือ
จ้าวซือที่สงบนิ่งยิ้มอ่อนๆ ให้จ้าวเมิ่งแล้วหันไปหาคุณชายเฮ่า “คุณชายเฮ่า ตอนนี้คุณพอใจแล้วหรือยัง?”
จ้าวซือเองก็ยังไม่พอใจเช่นกัน กระดานดำที่เขาได้รับมาจากการชำระเงินของระบบน่าจะสะดวกสำหรับเวลาเช่นนี้
หลี่ชาน ปรมาจารย์มีดบินถึงกับเหงื่อตก จ้าวซือคนนี้สามารถที่จะใช้กระดานดำเพื่อเบนทิศมีดบินของเขาได้ ถ้าเขาคนนี้สุ่มก้อนหินขึ้นมาล่ะก็... เขาก็กลัวว่าเขาคงจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนั้นเขาตายได้ยังไง!
เทียนฉี ปรมาจารย์สูงสุดหมัดเจ็ดเทวดาก็หรี่ตาลงเช่นกัน เขาไม่คาดคิดว่าในวันนี้เขาจะได้พบกับยอดฝีมือที่ฝึกฝนทั้งกำลังภายในและมีอาวุธลับเช่นนี้
คุณชายเฮ่าซึ่งตอนนี้หน้าแดงจนถึงคอ ตะโกนออกมาอย่างโกรธเคืองว่า “หลี่ชานนี่มันเกิดอะไรขึ้น!? ทำไมมีดบินของแกถึงได้มาจ่อตรงหน้าฉัน! แกรู้ไหมว่ามันนานแค่ไหนแล้วตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ฉันต้องเลือดตกยางออก! นี่แกกล้าทำร้ายฉันงั้นเหรอ!”
“ขอโทษด้วยครับ มันเป็นความผิดของผมเอง…” หลี่ชานกำหมัดแน่น แต่เขาก็ทำได้เพียงลดเสียงลงและอดทนต่อความโกรธเกรี้ยวของคุณชายเฮ่า
หลังจากที่คุณชายเฮ่าตะคอกใส่หลี่ชานแล้วเขาก็หันไปมองจ้าวซืออีกครั้งพร้อมกับความเจ็บปวดที่หน้าผากและความอัปยศต่อความล้มเหลวทำให้เขาโกรธและอับอาย “พวกแกทุกคน โจมตีมันพร้อมกันเลยและฆ่ามันซะ!”
“ไอ้คนไม่รักษาคำพูด!” แววตาของจ้าวซือเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน รังสีอำมหิตที่น่าสะพรึงกลัวได้ถูกปลดปล่อยออกจากร่างกายของเขา เขาปลดปล่อยลมปราณภูติอุดรและเล็งไปทางคุณชายเฮ่าที่อยู่ท่ามกลางฝูงชน
เกือบจะในเวลาเดียวกัน ทุกคนรวมทั้งปรมาจารย์ทั้งสองคนก็รู้สึกขนหัวลุก
“ยอดฝีมือ เขาเป็นยอดฝีมือแน่ๆ! คุณชายเฮ่า ระวัง!”
เทียนฉีสุดยอดปรมาจารย์หมัดเจ็ดเทวดา เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ และมาอยู่ที่ด้านข้างของคุณชายเฮ่า
แต่ความเร็วของจ้าวซือนั้นเร็วกว่ามาก เขารีบพุ่งไปทางคุณชายเฮ่าราวกับผี
ส่วนบอดี้การ์ดชุดดำทั้งหลายนั้นขาของพวกเขาอ่อนแออยู่แล้ว และพวกเขาก็ไม่มีกล้าที่จะต่อสู้กับจ้าวซือ จ้าวซือผ่านพวกเขาไปและไม่มีใครกล้าที่จะหยุดเขาเอาไว้ และแน่นอนว่าพวกเขาไม่อาจที่จะหยุดจ้าวซือได้เช่นกัน
“หลี่ชาน คุ้มกันคุณชายเฮ่าสิ!” สุดยอดปรมาจารย์หมัดเจ็ดเทวดาตะหวาด ปลุกให้หลี่ชานฟื้นจากอาการตกใจ
ชิ้ว! ชิ้ว! ชิ้ว!
หลี่ชานโบกมือ จากนั้นมีดบินทั้งสามเล่มก็ลอยไปทางจ้าวซือพร้อมๆ กัน
“ฮึบ!”
จ้าวซือตะโกนออกมาด้วยเสียงต่ำ ด้วยการปะทุของลมปราณภูติอุดรมีดบินเหล่านั้นจึงกระเด็นลอยออกไป ดาบเล่มหนึ่งจมลงไปในพื้นดินและอีกเล่มหนึ่งนั้นปักอยู่ที่ท่อคอนกรีตทำให้เกิดฝุ่นตลลอบอวลไปหมด!
เมื่อเห็นเช่นนั้น ปรมาจารย์ทั้งสองคนก็ต้องหน้าถอดสี ในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจความเก่งกาจของจ้าวซือแล้ว!
"หยุดมันให้ได้! ถ้าแกหยุดมันไม่ได้ ลูกชายของแกต้องตาย!" คุณชายเฮ่ากลัวรังสีอำมหิตของจ้าวซืออย่างเห็นได้ชัด แต่อย่างไรเสียเขาก็ตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา แม้ว่าจะฟังดูน่ากลัว แต่จริงๆ แล้วมันเป็นเสียงร้องไห้อย่างที่สิ้นหวังเพื่อขอความช่วยเหลือ
แววตาของหลี่ชานดูแน่วแน่ในขณะที่เขาใช้ร่างของเขาขวางจ้าวซือเอาไว้เพื่อเห็นแก่ลูกชายของเขา เขาต้องทำ…
แต่ทว่าหลี่ชานที่เสี่ยงชีวิตเข้าขวางจ้าวซือเอาไว้ก็โดนจ้าวซือตบเบาๆ จนเขาลอยกระเด็นออกไปไกล
"แกตาย!" รังสีอำมหิตของจ้าวซือในตอนนี้คือของจริง!
ครั้งนี้แม้แต่เทียนฉีปรมาจารย์หมัดเจ็ดเทวดาก็ต้องตื่นตระหนกเล็กน้อย แต่สุดยอดปรมาจารย์ก็คือสุดยอดปรมาจารย์ หมัดทั้งสองของเขาเหวี่ยงเข้าใส่จ้าวซือที่พยายามจะขวางเขาเอาไว้
“กำลังภายในงั้นเหรอ?”
จ้าวซือแลกหมัดกับเทียนฉีปรมาจารย์หมัดเจ็ดเทวดาและพบว่าคู่ต่อสู้ของเขาสามารถที่จะต้านทานการโจมตีของเขาได้จริงๆ แต่ทว่าจ้าวซือก็ได้เปลี่ยนการจู่โจมของเขาอย่างรวดเร็วด้วยการวาดขาของเขาขึ้นและเตะเข้าใส่คุณชายเฮ่า
“อ๊าก!”
เขาทั้งสองของหักในทันที เขาส่งเสียงครวญครางที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว หลังจากนั้นเขาก็ถูกโยนออกไปเหมือนกับไก่โดยที่ปรมาจารย์เทียนฉียังคงตื่นตระหนกอยู่
ปรมาจารย์เทียนฉีไม่กล้าที่จะต่อสู้ต่อไปอีกและอุ้มคุณชายเฮ่าหลบหนีไป
จ้าวซือที่กำลังจะไล่ตามไปแต่เขาก็ถูกหลี่ชานจับเขาไว้ แต่เขาก็ยังได้เห็นกระบวนท่าการเคลื่อนไหวที่น่าทึ่งของปรมาจารย์เทียนฉีที่เขาอุ้มคุณชายเฮ่าเอาไว้และหลบหายไปในระยะไกล
เมื่อเห็นว่าจ้าวซือไม่ได้ไล่ตามอีกต่อไปแล้ว หลี่ชานก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ถ้าคุณชายเฮ่าถูกจ้าวซือฆ่าจริงๆ ทุกคนก็จะต้องจบเห่
“ขอบคุณที่เมตตา” หลี่ชานถอนหายใจ แม้ว่าเขาจะถูกจ้าวซือเตะจนกระเด็นแต่เขาไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด เนื่องจากเขาจงใจที่จะใช้กำลังเพียงน้อยนิด
จ้าวซือพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันแค่ไม่อยากสร้างปัญหาให้กับพ่อที่เสี่ยงชีวิตเพื่อค่ารักษาพยาบาลของลูกชาย ในอนาคตอย่างได้ทำงานให้กับคนอย่างคุณชายเฮ่าอีก”
เมื่อได้ยินดังนั้นหลี่ชานก็ต้องยิ้มอย่างขมขื่น “ถ้าฉันไม่ทำงานให้เขา แล้วฉันจะช่วยชีวิตลูกชายของฉันได้ยังไง?”
“ผมรู้วิชาแพทย์ บางทีผมอาจจะช่วยลูกชายคุณได้” จ้าวซือกล่าว
ร่างกายของหลี่ซานสั่นสะท้านเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เขาประทับใจมากจนพูดไม่ออก
จ้าวซือเดินไปหาจ้าวเมิ่งและเริ่มถอดเกราะป้องกันออก
จ้าวเมิ่งโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของจ้าวซือทันที เห็นได้ชัดว่าเธอค่อนข้างตกใจ เมื่อเธอสงบลงเธอมองดูจ้าวซือด้วยสายตาที่อยากรู้อยากเห็น “พี่ชาย พี่เป็นยอดฝีมือด้านการต่อสู้ตั้งแต่เมื่อไรกัน? อย่างกับว่าพี่กำลังถ่ายละครอยู่เลย”
จ้าวซือลูบหัวจ้าวเมิ่ง “เธอกลัวไหมที่พี่ทำแบบนั้น?”
จ้าวเมิ่งส่ายหัวอย่างแรงกและพูดอย่างจริงจังว่า "ไม่ว่าพี่จะเป็นอะไร พี่จะเป็นคนในครอบครัวของฉันตลอดไป"
จ้าวซือยิ้มอย่างเข้าใจ
หลังจากที่ส่งจ้าวเมิ่งกลับบ้านแล้วและจัดการบางอย่างเสร็จแล้ว เขาก็ตามหลี่ชานไปที่โรงพยาบาลที่ลูกชายของเขารักษาตัวอยู่ในคืนนั้น
เด็กที่อยู่บนเตียงในโรงพยาบาล เขาอายุเพียงห้าหรือหกขวบเท่านั้นเอง แต่ใบหน้าของเขาซีดเซียว มีหลอดฉีดยาทุกชนิดสอดเข้าไปในร่างกายของเขา เมื่อเขาเห็นจ้าวซือ เขาก็ยิ้มให้อย่างไร้เดียงสา “สวัสดีครับคุณลุง”
ใบหน้าของหลี่ชานเปลี่ยนไปเล็กน้อย “เรียกว่าพี่สิ!”
