บทที่ 39 จ้าวเมิ่งถูกลักพาตัว 

บทที่ 39 จ้าวเมิ่งถูกลักพาตัว 

"พี่ชาย!"

จ้าวเมิ่งที่ถือยันต์ลูกไว้ก็สามารถสัมผัสได้ว่าจ้าวซือกำลังเข้ามาใกล้ ในตอนที่เธอเห็นจ้าวซือเธอจึงโพล่งออกมาด้วยความตื่นเต้น

เมื่อเห็นว่าจ้าวเมิ่งไม่เป็นอะไร แววตาของจ้าวซือก็อ่อนลงครู่หนึ่ง แต่สิ่งที่ตามมาก็คือความโกรธ เพราะเขาเห็นกลุ่มชายในชุดดำอยู่รอบตัวเธอ พวกเขากำลังถืออาวุธทุกชนิดอยู่ในมือ พยายามที่จะเจาะเกราะป้องกันรอบๆ จ้าวเมิ่ง

อย่างไรก็ตาม หลังจากการปรากฏตัวของจ้าวซือ ความสนใจของคนพวกนั้นก็ถูกดึงมาที่เขา

"แกเองเหรอ?" จ้าวซือจับตาดูชายร่างใหญ่หนึ่งในนั้นทันที เขาเป็นบอดี้การ์ดในชุดดำที่ตามเขาไปที่บ้านเมื่อครั้งล่าสุดและถูกเขาสั่งสอน "บทเรียนจากครั้งที่แล้วยังไม่พอสินะ!"

เมื่อเห็นว่าจ้าวซือปรากฏตัว ดวงตาของอีกฝ่ายก็เต็มไปด้วยความกลัวและเกลียดชัง เขากระซิบคำสองสามคำกับชายหนุ่มในชุดหรูหราที่อยู่ข้างๆ

“อ้อ? เขาคือจ้าวซือนี่เอง ทำไมถึงได้มาเร็วจังล่ะ?” ชายหนุ่มมองไปที่จ้าวซือด้วยความประหลาดใจ แต่แววตาของเขาเห็นได้ชัดว่าไม่ได้ประหลาดใจขนาดนั้น

หลังจากที่ยืนยันความสามารถในการป้องกันของยันต์พิทักษ์แม่ลูกแล้ว จ้าวซือก็ค่อยๆ สงบลง เขามองดูชายหนุ่มคนนั้นอย่างเย็นชาและพูดว่า “คุณคือคุณชายเฮ่างั้นเหรอ?”

จ้าวซือนั้นมีความประทับใจบางอย่างเกี่ยวกับคุณชายเฮ่า (โฮว)นี้ เขาเป็นแฟนตัวยงของเยว่ยู่เฉิงและเป็นเจ้านายของบอดี้การ์ดชุดดำเหล่านี้

“ไม่คิดเลยว่าคุณจะรู้จักฉัน” คุณชายเฮ่าพยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย “การที่จะสามารถเอาชนะฉันได้ บอดี้การ์ดตัวน้อยของนักมวยคนนี้ หมายความว่าแกต้องมีความสามารถบางอย่าง แต่อย่าเพิ่งภูมิใจเกินไปล่ะ เพื่อที่จะจัดการกับแก ฉันได้เชิญปรมาจารย์ที่แท้จริงมาเป็นพิเศษถึงสองคน”

ปรมาจารย์สองคนที่อยู่ข้างๆ เขาก้าวไปข้างหน้าพร้อมกัน หนึ่งในนั้นคือชายชราสวมชุดลัทธิเต๋า ฝีเท้าของเขามั่นคงและออร่าของเขาก็ไม่ธรรมดา “ฉันเป็นผู้สืบทอดรุ่นที่สิบแปดของ หมัดเจ็ดเทวดาดั้งเดิมของจีน เทียนฉี!”

“ฉันเป็นทายาทของหลี่ซุนฮวน หลี่ชาน!” อีกคนเป็นชายวัยกลางคน นิ้วของเขาเต็มไปด้วยริ้วรอยบาดแผล และดวงตาของเขาก็คมเหมือนเหยี่ยว

“มันไม่มีความหมายที่จะปล่อยให้ปรมาจารย์ทั้งสองคนมาทรมานแกแบบนี้ จ้าวซือเอ๋ย จ้าวซือ พวกเรามาเล่นเกมกันเถอะ แกกล้าไหมล่ะ?” ในตอนแรก คุณชายเฮ่าต้องการที่จะให้ปรมาจารย์ทั้งสองคนโค่นจ้าวซือลงอย่างง่ายดาย แต่แล้วเขาก็มีความคิดใหม่

คนของเขากลั้นหายใจ แน่นอนว่าพวกเขารู้ว่าเกมที่คุณชายเฮ่าหมายถึงนั้น เพียงแค่จะใช้จ้าวซือเป็นของเล่น แต่พวกเขาแค่ไม่รู้ว่าเป็นเกมที่น่ากลัวแบบไหนกันที่เจ้าอารมณ์แบบนี้จะเสนอขึ้นมา

จ้าวซือสังเกตสถานการณ์อย่างเงียบๆ ด้วยลมปราณภูติอุดรในร่างกายของเขา เขาสามารถที่จะสัมผัสได้ว่าปรมาจารย์ทั้งสองนี้ไม่ใช่หมูๆ อย่างแน่นอน พวกเขามีความแข็งแกร่งบางอย่าง

ปรมาจารย์ทั้งสองก็จ้องมองจ้าวซืออย่างระมัดระวัง ในฐานะยอดฝีมือแน่นอนว่าพวกเขาก็สามารถสัมผัสได้ถึงออร่าอันตรายที่มองเห็นได้ชัดเจนจากร่างกายของจ้าวซือ อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่อยากเชื่อเลยว่าชายหนุ่มคนนี้จะเป็นภัยคุกคามต่อพวกเขาได้จริงๆ

“เกมอะไร?” หลังจากที่ไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง จ้าวซือก็ตัดสินใจที่จะเล่นด้วย ไม่ใช่เพราะว่าเขากลัวปรมาจารย์ทั้งสองคนนี้ แต่ถ้าวันนี้เขายอมคุณชายเฮ่า วันพรุ่งนี้ก็ต้องมีเรื่องแบบนี้อีก ตัวเขาเองเขาไม่กลัว แต่เขาไม่อาจที่จะปล่อยให้จ้าวเมิ่งต้องถูกคุกคามทุกวันเพราะเขา

ความขี้เล่นของคุณชายเฮ่าค่อยผุดขึ้นมา "แกรู้จักหนังคาวบอยตะวันตกเรื่อง ดวลปืนเที่ยงตรง ใช่ไหม?”

"รู้จัก" จ้าวซือเคยดูหนังเรื่องนี้มาก่อนแล้ว ดวลปืนเที่ยงตรง เป็นหนังคาวบอยตะวันตกที่เป็นเรื่องราวของคนสองคนที่ดวลปืนกัน โดยที่ทั้งสองฝ่ายใครที่ชักปืนออกมายิงได้เร็วกว่าก็คือผู้ชนะ

ดังนั้นคุณชายเฮ่าจึงกล่าวว่า "ดีมาก งั้นแกต่อสู้กับปรมาจารย์หลี่!"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ปรมาจารย์หลี่ก็มองไปที่คุณชายเฮ่าด้วยความสับสน คุณชายเฮ่ากล่าวต่อว่า "แต่พวกเราจะไม่ใช้ปืนนะ จะใช้มีดบินแทน!"

“แบบนี้ถึงจะชนะแต่มันก็ไม่ใช่การต่อสู้แล้วล่ะ คุณชายเฮ่า ช่างมันเถอะ!” หลี่ซานคนนี้ถือได้ว่ามีความทะเยอทะยาน เขาคิดว่าจ้าวซือไม่รู้จักวิธีใช้มีดบิน และการต่อสู้กับเขาด้วยมีดบินก็เหมือนกับการรนหาที่ตาย

คุณชายเฮ่าไม่สนใจ “ถ้าเขาตายฉันจะปกป้องคุณ แต่ถ้าคุณตาย ฉันจะดูแลครอบครัวของคุณไปตลอดชีวิต! ตราบใดที่ท่านยินดีเชื่อฟังฉัน ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร ฉันก็จะจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้กับลูกชายของคุณ!”

เมื่อได้ยินดังนี้ แม้ว่าหลี่ซานจะไม่ค่อยพอใจกับคุณชายเฮ่า แต่เขาก็เลือกที่จะเงียบ

"อย่ามัวแต่พูดเองเออเองคนเดียวสิ" จู่ๆ จ่าวซือก็พูดขึ้นว่า "ในเมื่อมันเป็นเกม ฉันขออะไรอย่างหนึ่งจะได้ไหม?"

คุณชายเฮ่ายิ้มอย่างดูถูก "น่าสนใจดีนี่ ว่ามาสิ"

"ในเมื่อมันอันตราย ก็ขอให้ตัดสินกันในครั้งเดียวนะ" จ้าวซือกล่าว

คุณชายเฮ่าพยักหน้า “ได้แน่นอน”

“ไม่ว่าผลจะเป็นเช่นไร จงปล่อยน้องสาวของฉันไป” จ้าวซือกล่าวและมองไปที่จ้าวเมิ่งที่กำลังส่ายศรีษะด้วยสายตาที่แน่วแน่

คุณชายเฮ่ามองไปที่จ้าวเมิ่งซึ่งอยู่ในเกราะป้องกันและพยักหน้า

“แล้วฉันก็ไม่รู้จักมีดบินเหมือนกัน ฉันขอใช้อย่างอื่นแทนได้ไหม?” จ้าวซือถามอีกครั้ง

คุณชายเฮ่าหัวเราะเสียงดัง “ได้สิ แกต้องการใช้ปืนไหมล่ะ? ฉันจะเอาให้ จะได้ตื่นเต้นมากขึ้น!”

เมื่อเห็นท่าทางที่น่าสมเพชของคุณชายเฮ่า บอดี้การ์ดที่อยู่รายรอบและท่าทางของปรมาจารย์ทั้งสองก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย พวกเขาโกรธแต่ไม่กล้าที่จะพูดอะไร

"แต่ทว่า!" คุณชายเฮ่าหยุดชั่วครู่ก่อนที่การแสดงออกจะเย็นชาทันที “ถ้าแกแพ้ แกจะต้องตัดการติดต่อทั้งหมดกับเยว่หยูเฉิง!”

จ้าวซือพยักหน้าเพื่อยืนยัน "ได้สิ!"

การเดิมพันได้รับการยืนยันแล้ว และลูกน้องของคุณชายเฮ่าต่างก็มองไปที่จ้าวซือด้วยความเห็นอกเห็นใจ

ไม่ว่าหลี่ชานจะเป็นทายาทของหลี่ซุนฮวนจริงๆ หรือไม่ พวกเขาเองก็ไม่รู้ แต่ทักษะมีดบินของเขานั้น... มันน่าทึ่งจริงๆ แม้ว่าเขาจะยืนประจันหน้ากับชายอีกคนที่กำลังถือปืนอยู่ก็ตาม หลี่ชานก็ยังสามารถที่จะเฉือนนิ้วของคู่ต่อสู้ได้ก่อนที่เขาจะเหนี่ยวไก หรือบางที... ด้วยการฟันเพียงครั้งเดียวเขาก็สามารถฟันเข้าที่คอและมีเลือดไหลอาบได้!

"ส่งปืนให้เขา!" ด้วยการจัดการของคุณชายเฮ่า ลูกน้องเขาก็ส่งปืนให้จ้าวซือ

จ้าวซือสังเกตว่าแววตาของหลี่ชานเต็มไปด้วยความสงสาร ดังนั้นเขาจึงพูดว่า "ไม่จำเป็น ฉันจะใช้ของฉันเอง"

"โอ้? คุณชายเฮ่าตกใจเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าพนักงานส่งอาหารคนนี้จะเหนือความคาดหมายขนาดนี้

จ้าวซือเดินไปที่กล่องส่งอาหาร ภายใต้การจับจ้องของทุกคน เขาหยิบกระดานดำออกมาแล้วเช็ดมัน!

"นี่แกกำลังล้อฉันเล่นอยู่หรือเปล่า?“คุณชายเฮ่าเกือบจะหัวเราะออกมาดังๆ”นี่แกกำลังพยายามที่จะใช้กระดานนี้มาสู้กับมีดบินของปรมาจารย์หลี่งั้นเหรอ? นี่แกอยากทำให้พวกฉันหัวเราะจนตายสินะ!

ลูกน้องบางคนของคุณชายเฮ่าและแม้แต่ปรมาจารย์เทียนฉีก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดังๆ

แต่ทว่าหลี่ชานนั้นกลับส่ายหัว เขาสงสัยว่าชายหนุ่มคนนี้กลัวจนขี้หดตดหายไปหมดแล้วอย่างนั้นหรือ

แต่ทว่าตั้งแต่ต้นจนจบจ้าวซือก็ยังคงสงบนิ่งและไม่แยแส เขากล่าวว่า "เรามาเริ่มกันเลยดีไหม?"

เมื่อเห็นดังนั้น คุณชายเฮ่าก็เดินไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้มที่เย็นชาและกระซิบหลี่ชานว่า "อย่าได้ออมมือ จะให้ดีที่สุดต้องฆ่าเขาให้ได้ หรือถ้าฆ่าเขาไม่ได้อย่างน้อยก็ทำให้มันพิการไปซะ!”

เมื่อสัมผัสได้ถึงความชั่วร้ายของคุณชายเฮ่า ใบหน้าของหลี่ชานก็ซีดลงเล็กน้อย แต่ทว่าเพื่อที่จะได้เงินมาเพื่อช่วยชีวิตลูกชายของเขา เขาจึงต้องทำตามที่คุณชายเฮ่าสั่ง”

“ฉันขอโทษ!” หลี่ชานหลับตาและวางมือบนมีดบินที่เอวของเขา จากนั้นเขาก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น ดูเหมือนเขาได้แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ราวกับว่าเขาได้ถอดดาบอันล้ำค่าออกจากฝักแล้ว

จ้าวซือเองก็ถูกระดานดำที่อยู่ในมือของเขา

"จัดการมันเลย!" ด้วยคำสั่งจากคุณชายเฮ่า ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างราวกับเขาเกรงว่าจะพลาดฉากนองเลือดที่สำคัญไป

จ้าวเมิ่งซึ่งยังติดอยู่ในเกราะป้องกันมีแววตาเป็นกังวล เธอกำลังกังวลและทำอะไรไม่ถูก