ชีวิตของสาวน้อยในโลกออนไลน์ ตอนที่11: ผู้เผยแพร่พระวจนะของพระเจ้า
ตอนที่11: ผู้เผยแพร่พระวจนะของพระเจ้า
อเล็กซานเดรียกำลังยืนพิงราวบันไดบนดาดฟ้าของโรงเรียน จ้องมองเมฆบนฟ้าอย่างว่างเปล่า อเล็กซานเดรียรู้สึกถึงลมที่พัดผ่านร่างของตัวเอง เธอชอบความรู้สึกนี้มาก อเล็กซานเดรียอยากจะเก็บเวลานี้ไว้ให้นานกว่านี้แต่เธอรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ เธอมองเห็นพายุที่กำลังก่อตัวจากที่ไกลๆ
ผ่านไปแล้วหนึ่งอาทิตย์ หลังจากวันที่เธอลากตัวอิเสเคียลมาบ้านของเธอ สิ่งที่อิเสเคียลพูดมันกำลังกวนใจเธออยู่ เมื่อเวลาผ่านไปความไม่สบายใจของเธอก็เริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และวันนี้ก็ถึงจุดสูงสุดแล้ว เพราะอิเสเคียลได้บอกกับเธอว่าวันนี้คือวันที่อาร์ชิออนจะประกาศเกี่ยวกับโปรเจคพาราเบลลัมให้โลกรู้
เธอพยายามฝึกซึมซับตัวเองในสองสามวันที่ผ่านมานี้เพื่อบ่ายเบี่ยงความสนใจของตัวเอง เพราะแต่ไม่สามารทำให้เธอใจเย็นลงได้เลย
เธอไม่เข้าใจตัวเองเอาซะเลย สิ่งแรกที่อเล็กซานเดรียคิดคือกลัวว่ามันจะเป็นสงครามที่ทำลายความสงบสุขของโลกใบนี้ สงครามที่พากชีวิตคนบริสุทธิ์เป็นล้านๆคน แต่การฝึกตนเองเมื่อวันที่ผ่านมาทำให้เธอตระหนักว่าเธอไม่มีความกลัวมาตั้งแต่แรกเลย มันคือความตื่นเต้น? หรือความคาดหวัง? หรือบางทีอาจจะเป็นความตื่นเต้นของความโกลาหนนะ? เธอไม่มั่นใจในตัวเอง แต่ยังมีสิ่งหนึ่งที่เธอมั่นใจคือเธอรู้สึกเหมือนกัน เหมือนกับในเกมนั้น ในโลกใบนั้นและในสงครามครั้งนั้น
อเล็กซานเดรียหยุดคิดเมื่อเธอได้ยินเสียงเปิดประตูดาดฟ้า อเล็กซานเดรียหันไปมองแล้วเห็นว่าเป็นอิเสเคียล ผู้ที่แทบจะไม่มีแรงเปิดประตู เขาพยายามหายใจเข้าขณะที่เหงื่อกำลังไหลไปตามใบหน้า เพียงแค่เปิดประตูเขาก็เกือบจะคลานไปที่พื้น
“นายยังอยู่ดีมั้ย?” อเล็กค่อยๆเดินไปข้างๆอิเสเคียลเพื่อเช็คสภาพของเขาแล้วเปิดประตูที่เหลืออีกครึ่งให้
“ทำไม.. อะไรวะเนี่ย.. ทำไมเธอยังขึ้นมาที่นี่?” อิเสเคียลพูดแล้วหอบออกมา เขายอมแพ้แล้วลงนอนไปกับพื้นและหลับตาลง มันไม่มีทางที่เขาจะไม่หอบ เขาปีนขึ้นบันไดอาคารเรียนยี่สิบชั้นโดยไม่หยุดพัก
“ฉันชอบที่นี่ มันเงียบสงบ และนายจะไม่เห็นใครขึ้นมาที่นี่ตอนชั่วโมงเรียน” เธอนั่งขัดสมาธิข้างๆอิเสเคียลจ้องไปที่ใบหน้าเหนื่อยๆ เหงื่อตามใบหน้า และอกที่ขยับเข้าออก อเล็กรู้สึกสงสาร อิเสเคียลต้องรีบวิ่งมาที่นี่แน่ๆ
…
อิเสเคียลรู้ว่าอเล็กชอบอยู่บนดาดฟ้าของโรงเรียน ใครจะขึ้นมาชั้นยี่สิบเพื่อพักและคิดอะไรบางอย่าง น่าจะดีกว่าถ้าไปที่สวน
“รอนี่นะ” อเล็กลุกขึ้นแล้วเดินไปที่กระเป๋าที่ตั้งอยู่มุมซ้ายของดาดฟ้า เธอคุ้ยหาขวดน้ำข้างใน หลังจากที่ได้มันมาเธอก็เดินกลับไปหาอิเสเคียล
“นี่” อเล็กยื่นน้ำไปให้อิเสเคียล
อิเสเคียลลืมตาแล้วมองของที่เธอพยายามมอบให้เขา เมื่อเห็นว่าเป็นขวดน้ำของเธอ เขาก็ฉกมันมาแล้วรีบกลืนน้ำทั้งหมดลงไปในเวลาไม่กี่วิ
“ค่อยๆก็ได้ แล้วมีข่าวอะไรจะมาบอกฉันหรอ” อเล็กถามเพราะเธอรอที่จะรู้ว่าแผนของอาร์ชิออนคืออะไรไม่ไหวแล้ว
อิเสคียลลุกขึ้นนั่งเป็นอย่างแรก แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ “สายลับของฉันบอกว่า โปรเจคพาราเบลลัมไม่ใช่การเตรียมตัวเข้าสู่สงคราม ที่จริงแล้วมันคือชื่อเกมที่พวกเขาสร้างขึ้น และพวกนั้นวางแผนที่จะประกาศและเผยแพร่วันนี้ ดังนั้นพวกเราไม่ต้องกังวลอีกต่อไปแล้ว”
“แต่ทำไมพวกนั้นถึงต้องสร้างเกมขึ้นมา? พวกเขาเป็นรัฐบาลนะ ไม่ใช่บริษัทสร้างเกมในทีแรกด้วยซ้ำ” อเล็กผิดหวัง เธอคิดว่าเธอจะได้รับประสบการณ์เดียวกันกับที่เคยเจอเมื่อสองสามปีที่ผ่านมา คงเหมือนกับในเกมถ้าสงครามได้เกิดขึ้น
“เธอดูผิดหวังนะ” อิเสเคียลพึมพำ มองไปที่ตาของอเล็ก
“หือ?” อเล็กงง
เดี๋ยวนะ เขาพูดถูก ทำไมฉันถึงผิดหวังเพียงแค่พวกนั้นไม่ได้เตรียมทำสงครามล่ะ? ทำไมฉันคิดว่าฉันกำลังจะเป็นบ้า? มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่นะ อเล็กซานเดรียคิด
“นี่ นายคิดว่าฉันเป็นบ้าไปแล้วหรือเปล่า?” อยู่ๆอเล็กก็อุทานออกมา
ยัยคนนี้คิดอะไรอยู่เนี่ย อยู่ๆก็ถามออกมา ฉันควรจะตอบตามจริงหรือเปล่านะ? แต่ฉันไม่อยากโดนทุบอีกแล้ว อิเสเคียลครุ่นคิดไปแปปหนึ่ง
“ที่จริงแล้ว ฉันคิดว่าเธอเปลี่ยนไปเยอะเลย ฉันเห็นเธอเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่สองปีที่แล้ว หนึ่งสัปดาห์หลังจากวันที่โลกควรโดนทำลายไป เธอเริ่มฝึกตัวเองหลังจากที่เธอไม่พอใจกับความแข็งแรงของตัวเอง ให้ตายสิ เธอยังเริ่มศึกษาศิลปะและกลยุทธ์ของสงครามอีกด้วย เธอไม่เคยชอบการแบกหนังสือไปรอบๆมาก่อนเลย ฉันไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้ความคิดของเธอเปลี่ยนไปเมื่อตอนที่เธอถามถึงสื่อการเรียนต่างๆกับฉัน มันเกือบจะเกี่ยวกับหนึ่งร้อยประเภทของอาวุธชนิดต่างๆ จากดาบไปหอก จากหอกไปธนู เธอไม่แม้แต่ปล่อยปืนไปจากความบ้าระห่ำนี้ ฉันคิดถึงอเล็กตัวน้อยที่น่ารักเมื่อห้าปีก่อนจริงๆ” อิเสเคียลอยากจะพูดต่อ แต่เมื่อเขาเห็นสีหน้าของอเล็กซานเดรียที่เปลี่ยนไปอย่างน่ากลัว เขาก็หยุดพูด
ฉันควรจะโกหก ฉันกำลังขุดหลุมฝังศพตัวเองที่บอกเธอไปแบบนั้นและพูดมากเกินไป
อเล็กซานเดรียแค่ถอนหายใจ “ฉันคงจะเปลี่ยนไปจริงๆ” พึมพำไปตามอากาศ
“ฉันหมายถึง มันไม่แย่ที่จะเปลี่ยนแปลง ฉันคิดว่าที่เธอฝึกมาทั้งหมดมันสำเร็จแล้ว เธอสามารถปกป้องตัวเองได้เมื่อเจอกับปัญหา มนุษย์ล้วนเปลี่ยนไปเช่นกัน ตราบใดที่เธอเปลี่ยนเพื่อสิ่งที่ดีขึ้นมันก็ไม่สำคัญเลยที่คนอื่นจะพูดว่าอะไร” อิเสเคียลพยายามปลอบใจอเล็ก
“ขอบคุณนะ”
“และไม่ว่าเธอจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน หรือเธอจะเป็นอะไรในอนาคตก็ตาม มันก็ไม่สำคัญเลยเพราะว่าฉันจะอยู่ข้างๆเธอเสมอ ไม่ว่าคนอื่นจะว่ายังไงก็ตาม” อิเสเคียลคิดในใจ เขาทำได้แค่ซ่อนสิ่งที่เขาคิดกับเธอเอาใว้ในใจ
*กริ๊ง! *กริ๊ง! *กริ๊ง! *กริ๊ง!
เสียงโทรศัพท์ร้องขึ้นมา
ทั้งคู่ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าพร้อมๆกัน
เมื่อเห็นว่ามันไม่ได้ดังมาจากโทรศัพท์ของเธอ อเล็กหันไปมองอิเสเคียลที่กำลังรับสาย
“ครับ?”
“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว”
“มีอะไรอีกไหม”
“โอเค เข้าใจแล้ว ขอบคุณครับ” อิเสเคียลวางสาย
“ใครหรอ?” อเล็กถาม
“สายลับของฉันเอง เธอบอกให้เปิดข่าวของอาร์ชิออนที่กำลังไลฟ์อยู่ และตอนนี้กำลังจะประกาศถึงโปรเจคพาราเบลลัมให้โลกรู้แล้ว” อิเสเคียลพูด
อเล็กเปิดโทรศัพท์ของเธอทันที แล้วค้นหาเว็บไซต์ของรัฐบาลอาร์ชิออน เว็บไซต์นี้เป็นที่ที่พวกเขาประกาศให้คนทั้งโลกได้เห็น เธอเห็นหน้าถ่ายทอดสดที่หน้าเพจกับหัวข้อเรื่อง เกม MMORPGโลกเหมือนที่สอง (Second Virtual Reality Massive Multiplayer Online Role-Playing Game) เมื่ออเล็กซานเดรียกดเข้าไปดู เธอก็ได้เห็นผู้นำคนปัจจุบันของโลก นอมเรล บนแท่นยืนที่ตอนนี้อยู่ในช่วงกลางของการประกาศแล้ว
“ผมรู้ว่าทุกๆคนคงตื่นเต้นเมื่อได้อ่านหัวข้อการถ่ายทอดสด และมันคงน่าตื่นตาตื่นใจมากถ้าทั้งหมดนี้เป็นความจริง และใช่ พวกคุณอ่านไม่ผิด มันไม่ใช่เกมคอมพิวเตอร์ทั่วๆไปที่เล่นอยู่ตอนนี้ หลังจากที่พวกเราค้นคว้าอย่างลับๆมาเป็นเวลาสองปี พวกเราก็ทำมันสำเร็จ พวกเราเหล่ามนุษย์ได้สร้าง Virtual Reality Game ลำดับที่สอง และVirtual Reality Multiplayer Game ลำดับที่หนึ่งได้สำเร็จ” ผู้ชมให้การปรบมือ
“คุณฟังถูกแล้ว ในที่สุดพวกเราก็สร้างโลกที่พระผู้เป็นเจ้าได้สร้างไว้เมื่อสองปีก่อนสำเร็จ และเกมนี้ไม่ใช่เกมสำหรับเล่นคนเดียวที่คุณต้องผจญภัยในโลกที่กว้างใหญ่เพียงลำพัง นี่คือเกมที่คุณสามารถพจญภัย ต่อสู้ สร้างสรรค์ และเรียนรู้ร่วมกับคนอื่นๆได้ คุณสามารถทำทุกๆอย่างที่คุณอยากทำได้ในโลกใบนี้ สามารถเป็นได้ทุกอย่าง การเป็นพระเจ้าไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ในโลกใบนี้ บางคนได้พูดไว้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ด้วยเทคโนโลยีปัจจุบันของมนุษย์ พวกเขาบอกไว้ว่ามนุษย์ไม่สามารถเลียนแบบงานของพระเจ้าได้ แต่มีสิ่งหนึ่งที่พวกเขาได้ลืมเลือนไป…” นอมเรลหยุดพูดแล้วสูดหายใจเข้าเต็มปอด “เราคือผู้เผยแพร่พระวจนะของพระเจ้า!!!”
อเล็กคว้ากระเป๋าแล้วเริ่มเดินลงบันได
“เรากำลังจะไปไหนกัน? เธอไม่ดูต่อหรอ?” อิเสเคียลถาม
“ค่อยบอกรายละเอียดสำคัญกับฉันทีหลัง ฉันอยากอยู่คนเดียวสักพัก” อเล็กพูด เธอโบกมือขวาเพื่อบอกลาขณะที่มือซ้ายของเธอกระชับกระเป๋าแน่น
อิเสเคียลปิดไลฟ์สตรีมตรงหน้าลง เขาไม่มีเหตุผลที่ต้องดูต่อแล้ว เขาเริ่มเดินลงบันไดแล้วกดโทรหาสายลับของเขา “นี่คงไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เธอเปลี่ยนไปใช่ไหม?” อิเสเคียลพึมพำ
*กริ๊ง! *กริ๊ง! *กริ๊ง! *กริ๊ง!
“ฮัลโหล เจ้านายหรอ?”
“ไง นีน่า บอกส่วนสำคัญของการประกาศนี้ให้ฉันทีหลังด้วยนะ” อิเสเคียลสั่ง
“ตามที่คุณต้องการค่ะ เจ้านาย”
อิเสเคียลวางสายแล้วเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า
“เวลานี้ แน่นอนในเวลานี้ ฉันจะทำให้แน่ใจว่าฉันจะอยู่เคียงข้างเธอ” อิเสเคียลกระซิบไปในอากาศ
…
ขณะที่เดินออกจากประตูโรงเรียน อเล็กกำมือแน่นจนเลือดไหลเพื่อระงับความรู้สึกของเธอในตอนนี้ เธอรู้สึกตื่นเต้น เธอรู้ว่าสิ่งนี้คืออะดรีนาลีน มันควบคุมได้ยากขึ้นเรื่อยๆ สิ่งที่เธออยากจะทำในตอนนี้มีเพียงกลับบ้านและนอน หรือเธออาจจะไปต่อยตีกับใครสักคน เมื่อเธอได้เห็นสตรีมนั้น อเล็กรู้สึกถึงจังหวะการเต้นของหัวใจที่เต้นเร็วขึ้นและเร็วขึ้น เธอรู้สึกเหมือนกับเดจาวู มันคือความเร่าร้อนที่เธอได้สัมผัสเมื่อห้าปีที่แล้ว
“ฉันอยากจะสู้… ต่อสู้… สู้ในโลกใบนั้น”
