ชีวิตของสาวน้อยในโลกออนไลน์ ตอนที่2: Alpha Test
ตอนที่2: Alpha Test
“ผู้พิทักษ์ที่ร่วงหล่น? คุณหมายความว่ายังไง” เด็กสาวประหลาดใจกับสิ่งที่ชายหนุ่มพูดเป็นอย่างมาก
“มันเป็นเรื่องที่ยาวนานมาก ก่อนที่เราจะพูดคุยกันต่อ จะรับชาสักหน่อยไหม?” ชายหนุ่มดีดนิ้ว ทันใดนั้นเขาและเธอก็ได้ย้ายมาอยู่ในห้องที่หรูหราพร้อมกับกาน้ำชาบนโต๊ะตรงหน้าของพวกเขา
“นั่งลงสิ”
เวลาบนท้องฟ้าเหลืออีกเพียง20นาที เธอตัดสินใจที่จะนั่งลงบนเก้าอี้ มองการกระทำของชายหนุ่มด้วยความงุนงง
“อืมมม ข้าควรจะเริ่มเรื่องของข้าตอนไหนดีนะ? อ่า ต้องแนะนำตัวอย่างถูกต้อง เจ้ารู้จักเรื่องราวของอาดัมกับเอวาใช่ไหม”
“มนุษย์คนแรกที่ถูกสร้างโดยพระเจ้า” เด็กสาวตอบ
ชายหนุ่มรินชาลงบนแก้วชาทั้งสองใบก่อนที่เขาจะเริ่มเล่าเรื่อง
“ดีมาก ข้าคืออาดัม มนุษย์คนแรกที่ถูกพระเจ้าสร้างขึ้น” อาดัมแนะนำตัวเองด้วยท่าทางของคนดัง เขายื่นมือมาจับทักทายเด็กสาว
“ฉันอเล็กซานเดรีย อาธีน่า” อเล็กซานเดรียแนะนำตัว เธอค่อนข้างหงุดหงิดกับท่าทางเป็นมิตรของอาดัม
…
อาดัมเริ่มเล่าเรื่องราวของตัวเองต่อ
“จากที่เจ้าได้เห็น ข้าเป็นมนุษย์เหมือนๆกับเจ้า เคยเป็นอะนะ” อาดัมเงียบลง เขาหยุดคิดราวกับพยายามจำอะไรบางอย่างขณะดื่มชา
“ทุกๆอย่างเริ่มขึ้นเมื่อพระเจ้าแนะนำเกมนี้ให้กับพวกข้า พวกข้าคือตัวทดลองเล่นของเกมนี้ เป็นผู้พิทักษ์กลุ่มแรก ในเวลานั้นมีเพียงภารกิจเดียวคือการปกป้องต้นไม้โลกที่มอบชีวิตให้กับโลกใบนี้ การปกป้องต้นไม้โลกนั้นง่ายมากเมื่อพวกข้าได้รับพลังจากการฆ่ามอนสเตอร์ในทุกๆครั้ง และในทุกวันจะมีมอนสเตอร์ที่พยายามเข้ามาทำลายต้นไม้โลกอยู่เสมอ มันช่างง่ายดายและสงบสุขในปีแรก แต่เมื่อเวลาผ่านไป มอนสเตอร์พวกนี้ดูเหมือนจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ พวกข้าปกป้องต้นไม้มาเป็นเวลา10ปี แต่ดูเหมือนเอวาจะเริ่มเบื่อหน่าย เธอจึงกลับไปหาพระเจ้า”
“ทำไมพวกข้ายังต้องเล่นเกมนี้อยู่อีก นี่ไม่ใช่การละเล่นเพื่อความสนุกหรือไง?” เอวาถาม
“เราจบสิ่งนี้ตอนนี้ไม่ได้หรือ”
“พวกข้าเล่มเกมนี้มา10ปีแล้ว!!” เอวาตะโกนใส่พระเจ้าด้วยความโกรธ
“พวกข้าสู้กับมอนสเตอร์ทุกตัวในทุกวัน”
“พอได้หรือยัง?” เอวาถามต่อพระเจ้า
“อืมมม ถ้าหากเจ้าเหนื่อย ทำไมเจ้าไม่พักสักหน่อยล่ะ?” เอวาดีใจกับคำตอบของพระเจ้า เธอหันมามองข้า มันทำให้ข้าได้เห็นความสุขในดวงตาของเธอ ข้าจับมือของเธอเอาไว้แล้วส่งยิ้มให้เธอจากด้านหลัง
“ตลอดไป!!!” แต่แล้วพระเจ้าได้ชี้ไปยังหัวใจของเอวาโดยที่พวกข้าไม่ทันได้ตั้งตัว
ปัง!
อยู่ๆร่างของเอวาก็ปรากฏรูขึ้น มันทำลายหัวใจของเธอ พวกข้าตกใจต่อการกระทำของพระเจ้าเป็นอย่างมาก รอยยิ้มบนใบหน้าของพวกข้าจางหายไปพร้อมกับร่างของเอวาที่หล่นลงมา ข้าประคองเอวาไว้แล้วพยายามหยุดเลือดของเธออย่างหนัก ข้าพยายามรักษาเธอ แต่ข้าลืมไปว่าพวกข้าไม่ได้อยู่ในเกมอีกต่อไป ลืมไปว่าพวกข้าเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง
“โปรดจำไว้เสมออาดัม ข้ารักเจ้า” เอวาพูดอย่างช้าๆ หน้าของเธอเริ่มซีดและลมหายใจเริ่มช้าลง
“หนีไปจากเกมแห่งชีวิตนี้และอย่ายอมแพ้ให้กับมัน โปรดอย่าเกลียดชังในตัวเองและโชคชะตาของเจ้า เพราะในสักวันหนึ่งโชคชะตาจะนำพาเราสองมาเจอกันอีกครั้ง”
*แค่ก*
*แค่ก*
“ข้าขอฝากจดหมายเอาไว้กับเจ้า คำตอบของคำถามอยู่ที่รากของอิกดราซิล” เอวาพูด เธอเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้าของข้าก่อนจะกระอักเลือดออกมากองโต
“ไม่ ไม่ ไม่ อยู่กับข้า เอวาได้โปรดอยู่กับข้า”
“ห หนีไป..” เอเวายิ้มให้กับข้าพร้อมกับลมหายใจสุดท้าย
“ไม่!!!” ข้ากรีดร้องออกมาด้วยความร้าวราน
“ทำไม? ทำไมท่านถึงต้องฆ่าเธอด้วย” ข้าหันไปถามพระเจ้าด้วยความโกรธแค้น
“ตัวทดลองไม่มีสิทธิ์ที่จะอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง” นี่คือคำตอบของพระเจ้า
“เจ้าควรจะกลับเข้าไปในเกมแล้วเล่นต่ออย่างเงียบๆ”
“ถ้าอย่างนั้น ข้าคิดว่าควรจบการทดลองเล่นเพียงเท่านี้ ถึงเวลาย้ายไปยังเวทีถัดไปที่เรียกว่า closed beta” ทันที่ที่พูดจบ พระเจ้าเล็งนิ้วไปที่หัวใจของข้า
ปัง!
“อะไรน่ะ?” พระเจ้าตกใจ มันมองมาที่ข้า ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
เมื่อมองอย่างใกล้ชิด จะเห็นบาเรียสีเหลืองใสอยู่รอบๆตัวของข้า คอยปกป้องข้าและร่างของเอวาจากพลังของพระเจ้า ข้ารู้สึกถึงการเคลื่อนไหวบางอย่างจึงมองไปที่เอวา ร่างของเธอเริ่มแตกสลาย เหลือเพียงเถ้าถ่าน
ปัง! ปัง! ปัง!
พระเจ้าพยายามทำลายบาเรีย แต่เปล่าประโยชน์ มันไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน จากนั้นพระเจ้าก็หันมามองเถ้าถ่านของเอวาที่กำลังปกคลุมร่างกายของข้าอย่างช้าๆ
“จากนั้นข้าก็หายตัวออกไปมาจากที่แห่งนั้นทันที รู้ตัวอีกทีข้าก็พบว่าข้าอยู่ในเกมแล้ว”
“ข้าไม่รู้ว่าเอวาพาข้าออกมาได้ยังไง แต่เถ้าถ่านของเธอค่อยๆออกห่างจากตัวข้า”
“เมื่อเถ้าถ่านของเธอตกลง สายลมได้พัดผ่านขี้เถ้าของเธออย่างรุนแรง”
“ฝังเธอไว้ทั่วโลกใบนี้”
“และนั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ข้ารู้สึกว่าเธอกำลังโอบกอดข้าไว้” อาดัมหยุดเล่าไปสักพัก เขารำลึกถึงอดีต
อเล็กซานเดรียชำเลืองมองอาดัม เธอเห็นหยดน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเขาเมื่อพูดถึงเอวา
เธอรู้สึกถึงความโศกเศร้าของอาดัม อเล็กซานเดรียมีความรู้สึกอย่างจะกอดเขาแน่นๆ แต่เธอตัดสินใจที่จะไม่ทำ เธอยังคงระมัดระวังว่าอาดัมอาจจะเป็นลาสบอสในเกมมาหลอกลวงเธอ
อาดัมเล่าต่อหลังจากที่เขาเงียบไปสักพัก
“ข้าไว้ทุกข์ให้แก่เอวา ข้าไปยังต้นไม้โลกและเจอจดหมายสองฉบับที่เอวาเป็นคนเขียนมัน”
“ถึงอาดัม หากเจ้าได้อ่านจดหมายนี้แสดงว่าพระเจ้าได้ฆ่าข้าไปแล้ว หรือข้าควรจะบอกว่ากึ่งเทพต่างหากที่เป็นผู้สังหารข้า กึ่งเทพนั้นไม่ได้เป็นผู้สร้างมนุษย์ มนุษย์ มอนสเตอร์ ปีศาจ และสิ่งมีชีวิตทั้งหลายถูกสร้างขึ้นโดยอิกดราซิล กึ่งเทพเป็นเพียงผู้ดูแลต้นไม้โลกและสิ่งมีชีวิตเหล่านั้นได้เกิดขึ้นบนโลกของพวกเขา กึ่งเทพไม่ใช่พระเจ้า และในตอนนี้ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าพระเจ้าอยู่ เพราะโลกทั้งหมดนั้นอยู่ในช่วงทดลอง ทดลองเป็นลานฝึกพระเจ้าของพวกมัน กึ่งเทพเป็นเพียงเผ่าเดียวที่ถูกสร้างขึ้นจากอิกดราซิลเพื่อให้ไปเป็นพระเจ้า พวกมันสามารถขึ้นไปเป็นพระเจ้าได้ก็ต่อเมื่อสามารถสร้างสิ่งมีชีวิตที่เกิดจากอิกดราซิลขึ้นมาได้สำเร็จ”
“นี่คือเรื่องราวของNPC แบบว่า ฉากหลังเครดิตของเกมหรอ?” อเล็กซานเดรียคิดในใจ ขณะที่อาดัมยังคงเล่าเรื่องจดหมายของเอวา
เวลาข้างบนเหลืออีก10นาที อเล็กซานเดรียกำลังสงสัยว่านี่คือฉากจบที่แท้จริงของเกม
“บางทีอาจจะใช่ หรือไม่ใช่”
“ข้าไม่ใช่NPC แต่เจ้าคิดถูก พวกเราใกล้ถึงตอบจบของเรื่องแล้ว” อาดัมอุทาน
“อะไรเนี่ย? คุณรู้ความคิดของฉันได้ยังไง?” อเล็กซานเดรียรู้สึกหวาดกลัวที่อาดัมอ่านใจของเธอ
“ก็อย่างที่บอก ข้าไม่ใช่NPCในเกม แต่คือผู้พิทักษ์ที่ร่วงหล่นที่กำจัดมอนสเตอร์มาเกือบสองพันปี ทำให้ที่ข้ามีพลังเหมือนกับกึ่งเทพ นั่นคือเหตุผลที่ข้าสามารถบอกสิ่งที่เจ้ากำลังคิดอยู่ได้ ดังนั้นอย่าได้คิดที่จะลืมเรื่องราวไร้ประโยชน์ของชายชราผู้นี้ เพราะเรื่องราวเหล่านี้จะช่วยชีวิตของเจ้าในสักวันหนึ่ง” อาดัมพูด
“มาต่อกันเถอะ เพราะโชคชะตาของเจ้าอยู่ในจดหมายที่สองนี้ จดหมายที่เอวาเขียนถึงเจ้า”
“ถึงฉัน? จดหมายจากเกมจะกำหนดโชคชะตาฉันได้ยังไง” อเล็กซานเดรียถาม
“เจ้าจะงี่เง่าไปถึงไหน”
“ข้าบอกเจ้าแล้วใช่ไหม”
“นี่ไม่ใช่เกมอีกต่อไป”