ตอนที่ 124 แม่ตามใจจนลูกนิสัยเสีย

ตระกูลหวัง

ในขณะที่หวังอี้หลับอยู่เขาก็โดนปลุกด้วยเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ เมื่อเห็นหมายเลขที่คุ้นเคยนี้เจาจึงกดรับสายทันที เขาไม่รอให้อีกฝ่ายพูดและตอบกลับไปด้วยเสียงที่ดังลั่น “หวังเหว่ยไห่ ไอ้เด็กเวรไม่รู้จักโต แกรู้ไหมว่านี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว นายเรียกฉัน...ว่าอะไรนะ? คุณไม่ใช่หวังเหว่ยไห่ แล้วทำไมคุณถึงโทรหาฉันด้วยโทรศัพท์ของลูกหมาฉันได้ล่ะ คุณว่าอะไรนะช่วยพูดอีกทีสิ ตอนนี้เขาอยู่ห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล? ได้ ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้”

หวังอี้ต้องคอยรับสายหลังจากลูกชายของเขาเมาแล้วไปก่อปัญหา ตามจริงแล้วเขาไม่จำเป็นต้องคอยประคบประหงมหวังเหว่ยไห่ที่ทำตัวเป็นเด็กด้วยซ้ำ แต่ใครให้คนไม่เอาไหนของตระกูลหวังเป็นต้นกล้าต้นเดียวของพ่อตาล่ะ ถึงนี่จะเป็นหลานชายแต่เขาสนิทยิ่งว่าหลานชายซะอีก

และพ่อตาของเขาเป็นรองผู้บัญชาการของเมือง เขาเปลี่ยนตัวเองจากนักเรียนยากจนที่ไม่มีใครรู้จักจนกลายมาเป็นผู้ว่าการได้ด้วยการส่งเสริมของครอบครัวภรรยาและพ่อตาของเขา ไม่อย่างนั้นเขาจะกลายเป็นผู้ว่าการที่อายุน้อยที่สุดของไห่จิงได้ยังไง?

ดังนั้นที่ลูกชายเขานิสัยเสียแบบนี้ก็เป็นเพราะพ่อตาและภรรยาคอยเอาใจเขา

หวังเหว่ยไห่คอยสร้างปัญหามาหลายปีแล้ว บางครั้งเขาเมามากจนต้องไปล้างท้องที่โรงพยาบาลและมันไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้งด้วย เขาจึงคิดว่าเรื่องนี้ไม่ได้แปลกอะไรแต่เพราะเสียงของพยาบาลที่อยู่อีกด้านดูลังเลอะไรบางอย่างเขาจึงต้องไปโรงพยาบาลด้วยตัวเอง

หวังอี้กรีบแต่งตัวอย่างรวดเร็วและเมื่อเข้าไปถึงชั้นล่างเขาก็พบกับภรรยาของเขาซึ่งพึ่งกลับมาจากการไปเล่นไพ่นกกระจอก เมื่อคุณนายหวังที่กำลังหาวง่วงนอนจากการเล่นไพ่ได้ยินว่าคืนนี้ลูกชายสุดที่รักของเธอไปดื่มจนเมาแล้วเข้าห้องฉุกเฉิน เธอก็ถึงกับหายจากอาการง่วงทันทีและโยนหม้อใส่สามีเธอเป็นครั้งที่N

“ถ้าอาไห่สามยาวสองสั้น(ตาย)ขึ้นมาฉันจะไม่จบแค่นี้แน่หวังอี้ ทั้งหมดมันเป็นความผิดของคุณ ฉันบอกคุณไปแล้วหลายร้อยครั้งแล้วว่าอาไห่อยากทำงานราชการแต่คุณก็ไม่ยอมใช้เส้นสายให้เขาแล้วให้เขาไปสมัครเข้าตามปกติ แต่คะแนนของอาไห่แย่ขนาดนี้แล้วเขาจะผ่านได้ยังไงในเมื่อต้องไปแข่งกับพวกที่ไม่กินข้าวแล้วเอาแต่อ่านหนังสือน่ะ? สุดท้ายคุณมันก็แค่คนไร้ประโยชน์ที่แม้แต่ลูกชายตัวเองก็ยังช่วยไม่ได้ คุณจะเป็นผู้ว่าการไปเพื่ออะไร ไม่ห่วงลูกบ้างหรือไงที่ต้องดื่มเหล้าจนเมาเพื่อคลายทุกข์น่ะ อาไห่ที่น่าสงสารของฉัน ไม่ได้การแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะไปหาพ่อแล้วให้แล้วให้เอาตำแหน่งง่ายๆให้อาไห่ทำ”

คุณนายหวังเย้าเย้ยหวังอี้เป็นครั้งที่Nแม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยก็ตาม ขณะที่เปลี่ยนไปใส่ส้นสูงเพื่อไปเยี่ยมลูกชายที่โรงพยาบาลกับหวังอี้ “คุณมัวมองอะไรอยู่หวังอี้ ไม่เคยเห็นคนสวยเปลี่บยรองเท้าหรือไง เรื่องสำคัญคือบรรพบุรุษตัวน้อยของเรา ทำไมคุณยังมึนอยู่อีก รีบโทรหาคณบดีถานแห่งโรงบาลหนึ่งด้วยชื่อคุณสิ ให้เขาไปรักษาอาไห่ด้วยตัวเอง คุณอย่าพูดเรื่องไร้สาระอย่างสายไปแล้วนะ ถ้าเรื่องแค่นี้ผู้ว่าการยังทำไม่ได้พรุ่งนี้คุณก็อย่าไปเป็นผู้ว่าการห่วยๆนี่เลย...”

หวังอี้ที่ฟังภรรยาสุดเหย่อหยิ่งอารมณ์ฉุนเฉียวต่อว่า มือของเขาก็กำแน่นโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่อนึกถึงความยากลำบากระหว่างทางและยังต้องพึ่งพ่อตาเพื่อก้าวหน้า สุดท้ายเขาก็ทำได้เพียงปล่อยวางเหมือนเดิม

ความเกลียดชังสำหรับภรรยาเขาได้มาถึงส่วนลึกที่สุดในหัวใจแล้ว เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรหาคณบดีถานแห่งโรงพยาบาลที่หนึ่ง “สวัสดีครับท่านคณบดีถาน ผมชื่อหวังอี้จากคณะกรรมเทศบาลนะครับ ไม่พบกันนานเลยนะครับ ผมต้องขอโทษที่โทรไปรบกวนเวลาพักผ่อนของคุณนะครับ แต่ผมอยากขอให้คุณไปรักษาลูกหมาไร้ความสามารถของผมเป็นการส่วนตัวหน่อยนะครับ ได้ครับ อีกครึ่งชั่วโมงเจอที่โรงพยาลครับ”

“หึ ดีแล้วที่คณบดีถานเข้าใจสถานการณ์ ไปกันเถอะหวังอี้ ถ้าคุณไม่รีบไปแล้วเราจะไปถึงโรงพยาบาบในครึ่งชั่วโมงได้ยังไง? ตอนนั้นฉันบอกแล้วว่าอย่าซื้อบ้านเขตชานเมืองแบบนี้ ถ้าคุณฟังฉันไม่ก็รับวิลล่าในอ่าวอิมพีเรียลที่พ่อฉันให้เราคงไม่ต้องมาลำบากแบบนี้ ตอนนี้คุณเห็นยังล่ะว่าเรามาอยู่ที่ห่างไกลแบบนี้เลยต้องใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงไปโรงพยาบาล...”

เนื่องจากคุณนายหวังแต่งงานกับหวังอี้ซึ่งเป็นนักเรียนยากจนในเวลานั้น เธอจึงไม่พอใจเรื่องต่างๆ

เมื่อก่อนเธอเป็นเด็กโง่เขลาจึงเลือกเดินตามหวังอี้เพราะชอบคนดูดีแบบเขา ไม่อย่างนั้นด้วยฐานะครอบครัวและฐานะของพ่อเธอจะมีลูกชายของตระกูลไหนบ้างที่ไม่อยากแต่งงานกับเธอ แต่ตอนนี้เวลาเธอมีปัญหาอะไรที่บ้านเธอก็ทำแค่กลับไปบ้านแม่แล้วทำเรื่องหน้าอาย

แล้วไม่กลัวว่าหวังอี้จะได้ยินคำพูดพวกนี้เหรอ? เธอพูดแบบนี้ใส่หน้าเขาประจำทุกวันนั่นแหละ

หวังอี้จำได้ไหมนะว่าภรรยาของเขาดีแค่ไหนเวลาหยุดพูด?

คุณนายหวังนั่งตำแหน่งด้านหลังรถออดี้ของหวังอี้และหันศีรษะออกไปอย่างเย่อหยิ่ง เธอเลือกเพลิดเพลินไปกับทิวทัศน์ยามค่ำคืนอันแสนน่าเบื่อนอกหน้าต่างแทนที่จะมองหน้าหวังอี้

หวังอี้เริ่มพูดกับภรรยาอีกครั้งแต่สุดท้ายก็จบลงด้วยคำพูดที่ภรรยาพูดออกมา เขาแอบถอนหายใจและขับตรงไปโรงพยาบาลแห่งแรกของไห่จิงอย่างเดียว

หวังอี้และภรรยารู้จากพยาบาลว่าคณบดีถานขับรถมาที่โรงพยาบาลเมื่อห้านาทีที่แล้ว แต่ลูกชายตัวน้อยของพวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสตรงเป้าจึงให้พวกเขารอหน้าห้องฉุกเฉินก่อน

หลังจากหวังอี้และภรรยาฟังจบตำรวจสองคนที่มาโรงพยาบาลพร้อมกับหวังเหว่ยไห่ก็เข้ามาหาทั้งคู่แล้วเล่าเหตุการ์ณที่เกิดขึ้นหน้าโรงแรมให้ฟัง จากนั้นตำรวจทั้งสองคนก็รอคำให้การจากหวังเหว่ยไห่ในห้องฉุกเฉินได้รับการรักษา

หวังอี้คิดไม่ถึงว่าเรื่องนี้จะไปเกี่ยวข้องกับเย่เทียนด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะหวังเหว่ยไห่เข้ารักษาอยู่เขาคงเข้าไปทุบไอ้ลูกไม่รักดีนี่แล้ว จากนี้ไปเขาจะขังลูกไม่รักดีนี่ให้อยู่แต่ในบ้านจะได้ไม่ทำร้ายคนอื่นข้างนอกอีก

มหาเทพซ่อนตัวเย่เทียนคนที่ทำดีโดยไม่ทิ้งชื่อของตัวเองเอาไว้ ถ้าเป็นที่เมืองอื่นไม่ต้องพูดถึงการเป็นที่ชื่นชมของทุกคนเลย แค่มีความสัมพันธ์ที่ดีแล้วไม่ทำให้เขาขุ่นเคืองการเลื่อนตำแหน่งหลังจากนี้ย่อมได้เขาช่วยแน่นอน

แต่เจ้าหวังเหว่ยไห่มันเป็นปลาเน่าที่ทำให้ข้าวต้มเสียไปทั้งหม้อ

หวังอี้รู้สึกเสียใจมากที่สอนลูกชายได้ไม่ดีพอ ส่วนคุณนายหวังก็ไม่รอช้าใช้ตำแหน่งภรรยาของผู้ว่าการชี้นิ้วตำหนิตำรวจสองคนที่มาด้วย

“เย่เทียน? ต่อให้เป็นเย่เทียนหรือเย่ตี้แล้วมันมีสิทธิ์มาทำร้ายอาไห่ของฉันด้วยหรือไง? พวกแกเป็นตำรวจมัวทำอะไรอยู่? พวกแกกินขี้เป็นอารหารหรือไงถึงไม่เห็นว่าลูกชายฉันโดนเตะเป้าแบบนี้ แล้วทำไมแกไม่จับไอ้ฆาตกรนั่นยิงทิ้งห๊ะ? ยังมีหน้ามารอคำให้การจากลูกชายฉันอีกหลังจากพบหมออีก เรื่องมันชัดขนาดนี้แล้วยังจะมาเอาคำให้การอะไรอีก ดีดีดี พอเจอตำรวจมือใหม่แบบนี้มันน่าโมโหจริงๆ ฉันขอบอกไว้เลยนะถ้าลูกฉันเป็นอะไรขึ้นมาพวกแกสองคนอย่าคิดว่าจะรอดไปได้เชียว...”