ตอนที่ 122 เธอไม่ไปปล้นเลยล่ะ

“เอาล่ะ เรียบร้อยแล้ว”

หลังผ่านไปหกชั่วโมงหลิวหรูเยียนก็ซื้อบริษัทเซียวได้สำเร็จ

ผางเหว่ยที่อยู่ด้านข้างตื่นขึ้นด้วยเสียงดีดนิ้วของหลิวหรูเยียน เขาลืมตามองสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคยและถามออกมาโดยไม่รู้ตัว “อะไรน่ะ? ได้เวลากินข้าวแล้วเหรอ งั้นเอาชามใหญ่มาเสิร์ฟเลยตอนนี้ฉันกำลัง...”

“หุบปากเจ้าอ้วน นายพึ่งกินข้าวไปไม่ใช้หรือไง พอได้ยินเสียงก็คิดว่าเป็นเวลากินข้าว เพราะแบบนี้ไงนายถึงได้เป็นปีศาจหมู” ในขณะที่ฉินเยี่ยนพูดเขาก็ถอดสูทราคาแพงออกแล้วนำไปปิดปากผางเหว่ยที่มีน้ำลายไหลเยิ้มออกมาทำให้ผางเหว่นตื่นตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว

ต่อหน้าคุณเย่และหลิวหรูเยียนแบบนี้ช่างขายหน้าจริงๆ แม้แต่ฉินเยี่ยนยังรู้สึกอายเลย

นอกจากนี้ฉินเยี่ยนยังชื่นชมประธานหญิงอย่างหลิวหรูเยียนเป็นพันครั้ง ไม่สิ เป็นหมื่นครั้งอยู่ในใจ

ลงมือคนเดียวโดยไม่เตรียมการและใช้เวลาแค่หกชั่วโมงก็สามารถล้มบริษัทเซียวที่อยู่ในวงการธุรกิจไห่จิงมาเกือบร้อยปีได้

เกรงว่าตระกูลเซียวคงตอบโต้อะไรไม่ได้และบริษัทที่ตระกูลควบคุมอยู่ก็ถูกกลืนหายไป

เก่งจริงๆ!

สมแล้วที่เป็นมู่หลานเวอร์ชั่นทันสมัยในวงการธุรกิจ

ผางเหว่ยเช็ดน้ำลายที่มุมปากด้วยหลังมือแล้วมองดูรอบด้านอย่างระมัดระวังจึงเห็นว่าเย่เทียนกับหลิวหรูเยียนต่างมองมาที่เขา เขาตกใจมากจนลุกพรวดขึ้นจากโซฟาหลังจากที่นอนอยู่ อ้วนเหว่ยรู้สึกอายจนหน้าแดงเป็นตูดลิง “ฮ่าฮ่า พี่กับพี่สะใภ้ทำเสร็จแล้วสินะ หิวจังเลย ทำไมเราไม่ไปกินอาหารญี่ปุ่นที่...   ”

ฉินเยี่ยนมองผางเหว่ยอย่างโกรธเคืองเพราะไม่ว่าจะมีสภาพแวดล้อมแบบไหนผางเหว่ยก็ยังหลับได้ “อาหารญี่ปุ่นที่ฉันเอามาก่อนหน้านี้เรากินกันหมดแล้ว นายจะให้พี่สะใภ้เลียกล่องหรือไงเจ้าอ้วน? แถมตอนนั้นนายกลัวว่าฉันจะกินหมดนายเลยฮุบเอาไปคนเดียวด้วย”

“ถ้าอย่างนั้น...ฉันขอเชิญพี่ชายกับพี่สะใภ้ไปกินข้าวเย็นด้วยกันดีไหม” ผางเหว่ยเกาหัวด้วยความอายเมื่อเห็นกล่องที่ว่างเปล่าซึ่งไม่มีแม้แต่เศษอาหารเหลือ เขาจึงชวนเย่เทียนกับหลิวหรูเยียนออกไปกินข้าวข้างนอกและจะได้กินอาหารตามที่ต้องการ

ที่สำคัญคือตอนเขาเผลอหลับอาหารที่กินไปก็ถูกย่อยจนกรนเป็นลมออกมาหมดแล้ว ตอนนี้ต่อให้มีอาหารเต็มโต๊ะเขาก็สามารถรับผิดชอบได้

“ผางเหว่ย เป็นความคิดที่ดีนิสำหรับหมูที่ดีที่สุดอย่างนาย”

“เหล่าฉิน นายอิจฉาล่ะสิที่ไม่อ้วนแข็งแรงเหมือนฉัน”

เย่เทียนลูบผมยาวสีดำของหลิวหรูเยียนแล้วถาม “เธอหิวไหมหรูเยียน เดี๋ยวฉันพาไปกินอาหารบำรุงสมองดีกว่า”

หลิวหรูเยียนไม่ได้สนใจผางเหว่ยกับฉินเยี่ยนที่กำลังเถียงกันแต่เธอกำลังเกี่ยวนิ้วกับเย่เทียนอย่างหลงใหล

คงจะดีกว่าเรื่องกินถ้าให้ของบางอย่างที่ดีกว่าไปเติมกระเป๋าเงินเธอ

สุดท้ายค่าแรงของหลิวหรูเยียนนั้นสูงเสียดฟ้าเสมอ

เย่เทียนหยิบสมุดเช็คใหม่เอี่ยมออกมาอย่างรวดเร็วแล้วเขียน 100 จากนั่นก็ส่งให้หลิวหรูเยียน “เธออยากสูบบุหรี่มากแค่ไหนก็เขียนเลย!”

ถ้าจำไม่ผิดตอนเที่ยงคืนเขาจะลงชื่อเข้าใช้ใหม่ได้

เขาจะสนใจเงินเล็กน้อยอีกทำไมตราบใดที่มีระบบ

หลิวหรูเยียนไม่เกรงใจและกรอกเงินเป็น10,000,000ลงสมุดเช็ค

หกชั่วโมงสิบล้าน

ข้อตกลงนี้ก็ไม่ได้แย่

ผางเหว่ยเดินไปที่โต๊ะแล้วเหยียดหัวดูจำนวนเงินที่หลิวหรูเยียนเขียนในสมุดเช็ค คงจะไม่ดีถ้าหยิบมาดูเลย “เย็*ดเข้ 10ล้านเลยเหรอพี่สะใภ้หรูเยียน? ไม่จริงน่า หกชั่วโมงทำเงินได้ขนาดนี้แถมยังเป็นหลังฉันชวนไปกินข้าวด้วยเนี่ยนะ”

เขาคิดไม่ถึงว่าหลิวหรูเยียนจะหยาบคายกับผู้ชายของเธอขนาดนี้ เธอได้เงินจากเย่เทียนสิบล้านตอนที่เขาเผลอหลับไปครั้งเดียว

แต่เย่เทียนก็ยังคุยเล่นกับหลิวหรูเยียนราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ถ้ารู้จะเป็นแบบนี้เขาคงขอเย่เทียนทำเองดีกว่า

มันจบแล้ว จะพูดอะไรตอนนี้ก็สายไปแล้วเพราะเงินเข้ากระเป๋าหลิวหรูเยียนไปเรียบร้อย

แล้วถ้าขอให้เธอเชิญไปเป็นแขกล่ะ? ขอแค่หลิวหรูเยียนเชิญเขา เขาก็จะสั่งอาหารที่แพงที่สุดมาที่โต๊ะได้

“เอาล่ะ ไปโรงแรมเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์กัน นายอยากจะกินอะไรก็สั่งเลยผางเหว่ย หรูเยียนก็ไม่ต้องสูบบุหรี่แล้วนะ มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง!” เย่เทียนหยิบสมุดเช็คคืนแล้วกอดหลิวหรูเยียนเอาไว้ในอ้อมแขน เขาบอกให้ผางเหว่ยและฉินเยี่ยนตรงไปที่โรงแรมห้าดาวที่อยู่ภายใต้บริษัทต้าเฟิง

ระหว่างรอลิฟต์เย่เทียนให้ผางเหว่ยโทรหาเหลียงกวนซึ่งเป็นผู้จัดการโรงแรมเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์ให้เตรียมโต๊ะเอาไว้

เย่เทียนขับแมคลาเรนพี1สีแดงของหลิวหรูเยียนนำรถแมคลาเรนพี1ของผางเหว่ยและฉินเยี่ยนไปที่โรงแรมเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์

เมื่อเขามาถึงและกำลังจะลงจากรถ กระโปรงหน้ารถของเขาก็ถูกชายขี้เมาที่คำพูดเต็มไปด้วยคำหยาบคายนั่งทับ

เมื่อเย่เทียนออกมาจากที่นั่งคนขับ เขาก็ถูกชายขี้เมาคว้าคอเสื้อเอาไว้ “ไอ้เวรเอ้ย แกขับรถยังไงถึงมาชนนายน้อยคนนี้ ถ้าวันนี้ไม่คำอธิบายก็อย่าหาว่าฉันหยาบคาย”

“เฮ้ย แกรู้ไหมว่าพี่ฉันเป็นใคร?”

“คุณเย่เป็นอะไรหรือเปล่า?”

เย่เทียนโบกมือเพื่อบอกว่าเขาไม่เป็นไร แต่เขาอยากรู้ว่าชายขี้เมานิสัยหมาคนนี้ต้องการจะทำอะไร

ชายขี้เมาคิดว่าเย่เทียนกลัวเขา เขาจึงหวดขวดไวน์ในมือที่ดื่มไปเกือบหมดทุบกระจกหน้ารถแมคลาเรนพี1สีแดงจนแตก

ชายขี้เมามองเรื่องที่เกิดขึ้นตรงหน้าแล้วทำหน้าไม่พอใจ เขาหยิบเศษแก้วจากขวดไวน์ด้วยมือเปล่าและเอาไปกรีดแมคลาเรนพี1สีแดงด้วยความเย่อหยิ่ง

“ไอ้เวรเหลียงกวน แกกล้าดียังไงยังไงถึงมาทำกับนายน้อยคนนี้แบบนี้ แกแหกตาดูสิว่านายน้อยคนนี้เป็นใคร…”

เมื่อชายขี้เมากำลังพูดถึงโจโฉ โจโฉก็มาทันที ผู้จัดการเหลียงกวนของโรงแรมเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์ได้เดินออกมาอย่างรวดเร็ว

เมื่อเหลียงกวนเห็นกระจกรถแมคลาเรนพี1สีแดงที่โดนขวดไวน์ตีแตก เขาก็รู้ทันทีว่าเพลย์บอยอย่างหวังเหว่ยไห่ที่พึ่งถูกเขาไล่ออกมาเจอปัญหาใหญ่เข้าแล้ว

กระจกรถสปอร์ตสีแดงที่เขาไปทุบนั้นเป็นของหลิวหรูเยียนซึ่งเธอเป็นประธานของบริษัทต้าเฟิง

และคนที่เขาทำให้ขุ่นเคืองคือมหาเทพซ่อนตัวอย่างคุณเย่

ตอนนี้หวังเหว่ยไห่จบสิ้นแล้วในเมืองไห่จิง

เขาอธิบายให้ฟังหลายครั้งแล้วว่าโรงแรมจะปิดตรงเวลาตอน10:30น.และจะไม่รับแขกอีก

เนื่องจากเจ้าของโรงแรมจะมาคืนนี้เขาจึงให้หัวหน้าพ่อครัวเตรียมอาหารไว้มากมายสำหรับคุณเย่และประธานหลิว

แต่จู่ๆหวังเหว่ยไห่ที่เมาอยู่ในบาร์ของโรงแรมก็ต้องการให้เพื่อนฝูงของเขาได้เพลิดเพลินกับอาหารอร่อยๆที่ทำโดยพ่อครัวของโรงแรมเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์

สุดท้ายเขาก็โดนรปภ.ไล่ออกมา เขาออกไปหน้าประตูโรงแรมสุ่มหาคนที่ไม่ทันคนเพื่อเล่นด้วยแล้วทำให้โรงแรงเสียชื่อเสียง