จอมโจรผู้ยิ่งใหญ่ บทที่ 546

บทที่ 546: คำสาปแช่งของเทพธิดา

วันรุ่งขึ้นหลังจากการแข่งขันได้จบลงไป ลูหลี่ก็ได้ทราบถึงสภาพของน้องสาวของเขาแล้ว หมอได้บอกกล่าวถึงเรื่องต่างๆให้เขาสบายใจและบังคับให้เขาออกจากระบบมาพักผ่อนด้วย

ส่วนผู้อำนวยการชราของโรงพยาบาลก็ได้บอกให้พี่น้องตระกูลลูว่าออกจากห้องแยกโรคได้แล้ว

ผู้อำนวยการกล่าวว่า การฟื้นตัวของลูซินนั้นราบลื่นจนไม่ต้องอยู่ในห้องแยกโรคได้แล้ว ตอนนี้เธอสามารถที่จะไปกลับไปพักที่บ้านได้แล้ว

อย่างไรก็ตาม ลูหลี่ปฏิเสธข้อเสนอของผู้อำนวยการและก็ได้ยืนยันว่าน้องสาวของเขาจะกลับไปที่บ้าน ก็ต่อเมื่อว่าฟื้นตัวสมบูรณ์แล้วจริงๆ

ซึ่งที่ผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่แนะนำไปอย่างนั้นก็เพราะว่าเป็นห่วงลูหลี่ ค่าห้องหนึ่งวันในโรงพยาบาลนับได้ว่าสูงมากจริงๆ มันไม่เหมาะเลยสำหรับคนทั่วๆไป นอกเหนือจากนี้แล้ว คู่พี่น้องตระกูลลูก็ไม่เหมือนกับมาจากตระกูลที่ร่ำรวยเลย

วันรุ่งขึ้นหลังจากการแข่งขันกับสมาคมวัดมาจินได้จบลง แฟรี่น้ำก็ได้ทำภารกิจของเธอเสร็จแล้ว

ซึ่งลูหลี่เองก็ได้รับข้อความเกี่ยวกับเรื่องนี้ในตอนที่เขากำลังฟาร์มระดับอยู่ เพื่อที่จะทำให้ระดับของเขาเพิ่มเร็วมากกว่านี้ สมาคมกฏแห่งดาบจึงได้ส่งนักเวทย์ระดับสูง 8 คนมาช่วยลูหลี่ในการเพิ่มระดับ

จริงๆแล้วลูหลี่ไม่ใช่คนขี้เกียจ แต่ผู้เล่นผู้เชี่ยวชาญทุกคนมักจะใช้วิธีนี้กันทั้งนั้น

เขาไม่ได้ใช้เวลาให้เสียเปล่าเลยแม้แต่น้อย เพราะเขาฝึกเทคนิคในการใช้ทักษะและเรียนรู้เกี่ยวกับอาชีพอื่นๆในตอนที่นักเวทย์กำลังช่วยเขาฟาร์มอยู่ ในสมาคมมีบางคนที่บ้าการ PVP มากซึ่งถึงจะไม่ได้เก่งเทียบเท่ากับผู้เชี่ยวชาญ แต่ก็ถือว่ามีฝีมือมากกว่าผู้เล่นทั่วไป ดังนั้นแล้ว พวกเขาจึงมาที่นี้และมาเป็นคู่ซ้อมให้ลูหลี่

นั่นหมายความว่า มีผู้เล่นอย่างน้อยหนึ่งโหลรอบตัวเขา

บางคนอาจคิดว่าผู้เล่นที่รับตำแหน่งในการเพิ่มระดับให้คนอื่นนั้นอาจจะรู้สึกไม่พอใจ แต่ความจริงแล้ว มันแทบจะตรงกันข้ามเลย เพราะตำแหน่งนี้หัวหน้าสมาคมเป็นคนจัดหามา

นักเวทย์ทั้งแปดคนได้รับหน้าที่ในการเพิ่มระดับให้ลูหลี่และยังได้รับค่าประสบการณ์เป็นของชดเชย รวมถึงโพชั่นด้วย

ส่วนผู้เล่นที่รักในการ PVP พวกนี้ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้รับค่าประสบการณ์เป็นของตอบแทน แต่พวกเขาได้รับบทเรียนที่สำคัญหลายอย่างเลยทีเดียว

สำหรับผู้เล่นมืออาชีพแล้ว มันราวกับเป็นสิ่งที่หลายคนใฝ่ฝัน

ซึ่งลูหลี่เองก็รู้ดีว่าเขาคงไม่สามารถใช้ความรู้จากชีวิตที่แล้วได้ครบถ้วน เพราะยังมีเทคนิคอีกหลายอย่างที่เขาไม่รู้ บางครั้งสิ่งๆหนึ่งที่เขาไม่รู้ก็อาจจะมีผลมากมายมหาศาลเลยก็ได้

"ขอบคุณนายมากนะ" แฟรี่น้ำกล่าวออกมาด้วยความขอบคุณ

"ดูเหมือนว่าเธอจะทำภารกิจสำเร็จแล้วสินะ" ถ้ามีอะไรที่นักธุรกิจสาวคนนี้จะขอบคุณแบบนี้ คงเป็นเรื่องภารกิจของสมาคมนักฆ่าแน่แท้

"ใช่เลย ต้องขอบคุณเหรียญตราเปื้อนเลือดของนาย ไจน่านั้นดูสวยนะ แต่เธอก็เย็นชาจนเกินไป ฉันคงไม่สามารถพูดคุยกับเธอได้ ถ้าไม่มีจดหมายของเมดีฟ สงสัยว่าเธอต้องอิจฉาที่ฉันดูดีกว่าเธอแน่ ... "แฟรี่น้ำกล่าวออกมาด้วยความโกรธ

ลูหลี่เริ่มเหงื่อตกเล็กน้อย ทำไมอยู่ดีๆมันมาที่หัวข้อนี้ได้กันนะ? เมื่อผู้หญิงสองคนมาเจอกัน สิ่งแรกที่ต้องวัดกันคือความสวยงั้นเหรอ?

"เมืองเทเรมอสไม่แม้แต่จะปล่อยให้คนแปลกหน้าเข้าไป ทำไมนายถึงไม่บอกล่ะว่าจะต้องรับเควสจากยามก่อน "แฟรี่น้ำพูดออกมาอย่างโผงผาง

ใครจะจินตนาการได้กันนะว่าเทพธิดาอย่างแฟรี่น้ำจะต้องเจออะไรแบบนี้? เธอคงถูกโจมตีจากทุกๆสิ่งทุกๆอย่างจากบึงโคลน ไปยันทหารของเมืองเทเรมอลและความเย่อหยิ่งของไจน่า...

"นี้เป็นเรื่องปกติเลยนะ เพราะนี้มันก็เป็นเกม หากเธอไม่ได้มีค่าชื่อเสียงประมาณหนึ่ง NPC ก็จะไม่สนใจเธอเลย "ลูหลี่พูดปลอบโยนเธอ

"เหมือนกับนายพูดเพื่อป้องกันตัวเองเลยนะ?"แฟรี่น้ำนั้นโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงมาก

ผู้ชายคนนี้มันจริงๆเลย เขาไม่รู้จักวิธีพูดกับผู้หญิงหรือไงกัน เขาคงจะต้องอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิตแหละ

"ฮ่าฮ่า ว่าแต่เธอแก้ปัญหายังไงงั้นเหรอ?"ลูหลี่เปลี่ยนหัวเรื่องคุยในทันที ซึ่งขระที่เขากำลังพูดอยู่ เขาก็กำลังโจมตีอย่างบ้าคลั่งใส่โจรที่อยู่ในสมาคมของเขา

นับตั้งแต่ที่เขาเห็นว่าดอกไม้อัมพาตสามารถทำแบบนั้นได้ ลูหลี่ก็เริ่มที่จะคิดเกี่ยวกับการป้องกันมากยิ่งขึ้น

ทักษะนี้ไม่สามารถที่จะอัพเกรดได้ด้วยคะแนนทักษะ มันเป็นการควบคุมในโหมดแมนนวลต่างหาก ถ้าเขาต้องการที่จะใช้มันให้ได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น สิ่งที่เขาต้องทำคือการฝึกมัน เขาจำเป็นที่จะต้องทำให้มันฝังลึกเข้าไปใต้จิตสำนึกของเขา

เมื่อความสามารถในการป้องกันของเขาดียิ่งขึ้น เขาแทบจะเหมือนกับอมตะเลยในการต่อสู้ระยะใกล้

ในการต่อสู้ระยะใกล้ ไม่ว่าจะเป็นการต่อสู้ระหว่างโจรกับโจร นักรบหรือพาลาดิน การป้องกันจะช่วยลดความเสียหายที่ได้รับมาและมีโอกาสที่จะไม่ถูกสตัน

"มันก็เพราะเหรียญตราเปื้อนเลือดของนายนั้นแหละ ฉันเอามันไปตามที่ที่นายบอกฉันและฉันก็ได้พบเข้ากับชายชราคนหนึ่ง ... "แฟรี่น้ำได้ขอบคุณลูหลี่อีกครั้งหนึ่ง ...

ชายชรางั้นเหรอ?

ลูหลี่ถอนหายใจและเริ่มคิดว่าแฟรี่น้ำคิดได้ยังไงว่าเมดีฟเป็นแค่ชายชราธรรมดาๆ เธอไม่รู้ถึงเวทย์มนต์อันยิ่งใหญ่ของเขาหรือยังไง

"ฉันขอโทษ" แฟรี่น้ำพูดออกมาอย่างอ่อนแอในขณะที่เธอจำถึงบางสิ่งบางอย่างได้

"เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ? ทำไมเธอถึงต้องขอโทษด้วย"ด้วยคำพูดของแฟรี่น้ำ มันจึงทำให้เขารู้สึกตระหนกเล็กน้อย เขาไม่คิดเลยว่านักธุรกิจสาวคนนี้จู่ๆก็พูดแบบนี้ออกมา

"เหรียญตราของนายได้ถูกเอาไปแล้ว แต่แน่นอนว่าฉันจะต้องหาสิ่งทดแทนที่ดีกว่ามาให้" แฟรี่น้ำพูดออกมาพร้อมกับตบไปที่อกของตัวเอง เพื่อให้ลูหลี่มั่นใจ

"อ่า ... " มันจะเป็นเรื่องโกหกแน่ หากเขาบอกว่าไม่กังวลที่จะสูญเสียเหรียญตรานั้นไป มันไม่ใช่แค่เหรียญตราธรรมดา มันเป็นของที่เมดีฟให้เขามาเลยนะ เขาไม่คิดเลยว่าชายชราคนนั้นจะขี้เหนียวโดยการแลกเหรียญตรากับจดหมายแนะนำ

หนังสือเอนชานท์ของเอกวินเป็นของที่ระลึกของแม่ของเขา

"ใครคือเมดีฟกันเหรอ? ดูเหมือนว่าไจน่าจะปฏิบัติดีกับฉันขึ้นมาเลยทีเดียว ในตอนที่เธอรู้ว่าจดหมายนี้เป็นของเขา เธอแทบจะออกมาคุยกับฉันแบบส่วนตัวเลย เธอยังกล่าวอีกว่าเธอจะให้กองทหารมาช่วยฉันสู้ราชาจระเข้ ... "แฟรี่น้ำไม่เข้าใจถึงความสูญเสียในเหรียญตราของลูหลี่และก็เรื่องของไจน่าด้วย

"เมดีฟเป็นผู้วิเศษ เขาเปรียบเสมือนกับไทแรนด์และมัลฟูเรียนเลย เขาเป็นผู้แนะนำไจน่า"

อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดแหละว่ะ ดังนั้นแล้ว ลูหลี่จึงทำได้แต่สงบสติอารมณ์ของตัวเองไว้

แน่นอนว่าเขาในตอนนี้รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยด้วย

ถึงยังไงเธอก็คงจะหาของทดแทนมาให้เขาคืนอยู่แล้วแหละ ซึ่งเมดีฟนั้นเป็นคนที่มีอายุ 100 ปีแล้ว การกระทำของเขาจึงเป็นอะไรที่คาดเดาได้ยากมาก

"ถ้างั้น ชายชราคนนั้นก็ต้องแข็งแกร่งมากๆสินะ" แฟรี่น้ำรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

"เธอได้รับอะไรมาจากการฆ่าริฟสเกลงั้นเหรอ?"ลูหลี่ถามออกมาด้วยความสงสัย บอสนั้นมีระดับ 45 นั้นหมายความว่ายังไงบอสก็ต้องดรอบไอเท็มที่ดีๆมาแน่

"โชคร้ายจังที่ฉันไม่ได้รับค่าประสบการณ์มากพอจนระดับไม่เลื่อน" แฟรี่น้ำพูดออกมาอย่างน่าสงสาร

"ฉันถามว่ามันดรอบอะไรดีๆลงมาไหม"ลูหลี่นั้นรู้สึกโกรธมากกับน้ำเสียงสบายๆของเธอ เขาอยากรู้ว่ามันดรอบไอเท็มอะไร เรื่องที่เธอได้รับค่าประสบการณ์เท่าไหร่นั้นไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย