จอมโจรผู้ยิ่งใหญ่ บทที่ 523

บทที่ 523: ความสงสารและความเกลียดชัง

เอโอริอาน่า โกลทูดจะคุยด้วยกับแค่คนสองประเภทเท่านั้น หนึ่งคือแขกและสองก็คือคนที่ต้องการอะไรบางอย่างจากเขา

ลูหลี่เป็นทั้งสองอย่าง ดังนั้นเขาจึงได้โยนเงิน 20 เหรียญทองไปไว้บนโต๊ะ

ซึ่งไวน์นั้นเป็นเครื่องดื่มที่ดีมาก แต่ลูหลี่เป็นคนที่ไม่ชอบไวน์ มันจึงทำให้ลูหลี่เมาไปอย่างรวดเร็ว เขาในตอนนี้ได้จมสู่โลกในจินตนาการและไม่สามารถดึงตัวเองออกมาได้เลย

"คนเมืองนี้น้อยลงเรื่อยๆเลยนะ" ลูหลี่ถอนหายใจ

"ก็แค่คนน้อยลงกว่าเดิมเท่านั้นเอง ว่าแต่เจ้ามาที่นี้เพื่อจะทำอะไรงั้นเหรอ?"คนแคระคนนี้ค่อนข้างที่จะมีฝีมือเลยในทางด้านพ่อค้า

"ข้ามาหาเลี้ยงชีพโดยการล่าฆ่าหัวนะ" ลูหลี่เริ่มที่จะพูดมากขึ้นเรื่อยๆ

"ฮิฮิ ในเวลาเช่นนี้ คนที่มีความสามารถก็ยังเป็นที่ต้องการอยู่ ในทางกลับกัน คนอย่างข้ากลับถูกทอดทิ้งให้อยู่ที่นี้และรอความตาย "เอโอริอาน่า โกลทูดพูดออกมาด้วยความเสียใจในขณะที่เขายังคงทำความสะอาดแก้วไวน์ไม้อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

"นอกเหนือจากการซื้อและขายของในเมืองนี้แล้ว ดูเหมือนจะไม่มีภารกิจให้ทำเลยนะ นี่มันจะสงบเกินไปหรือเปล่า?"ลูหลี่ถาม

หมู่บ้านหรือเมืองส่วนใหญ่มักจะมีภารกิจอยู่เสมอ

ผู้เล่นจำนวนมากหรือแม้กระทั่ง NPC ก็สามารถรับเควสได้ ซึ่งนักล่าค่าหัวก็มักจะไปเอาเควสจากที่นั่นเหมือนกัน

"สงบงั้นเหรอ?"เจ้าของโรงแรมหัวเราะออกมา" ถ้าสถานที่นี้สงบ ทั่วทั้งทวีปก็คงจะสงบเช่นเดียวกัน ไม่ใช่ว่าที่นี่ไม่มีภารกิจหรอกนะ แต่เพราะว่ารางวัลของมันสูงเกินไปต่างหาก อัลเทียคงจะกังวลมากจนเกือบจะผมร่วงหมดศรีษะเสียแล้วกระมั้ง "

อัลเทีย อีบอนล็อคเป็นลูกสาวของนายกเทศมนตรีเมืองแสงสลัว เธอควบคุมเหล่าผู้เฝ้ามองยามค่ำคืน ซึ่งเป็นตัวตนที่คอยปกป้องเมืองนี้ไว้ พวกเขามักจะต่อสู้กับมอนสเตอร์อยู่เสมอๆ

"ถ้าเจ้ามีอะไรที่เจ้าต้องการ ในตอนนี้ก็ถามข้าออกมาได้เลย" คนแคระชราดูท่าจะมีประสบการณ์มากและได้คิดจะใช้ทริคบางอย่างเพื่อหาเงินจากลูหลี่เพิ่ม

"ข้ามีคำถามบางอย่างที่ข้าต้องการจะถาม แต่ไวน์นี้ดีมากเลยทีเดียว ขอบคุณท่านสำหรับความเอื้อเฟื้อ "ลูหลี่กล่าวขณะที่เขาโค้งคำนับเล็กน้อย" ท่านเคยได้ยินชื่อของมอร์เดลิมหรือไม่?

เขาไม่รู้ว่าจะหาเป้าหมายที่อยู่ในป่าสนธยาได้อย่างไร เพราะป่ามันกว้างมาก แม้จะใช้เวลาสามสี่วันก็คงจะหาไม่พบ

"มอร์เลดิม ... " คนแคระชรารู้สึกงงงวยในตอนแรก แต่แล้วเขาก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับพูดว่า "โอ้เจ้ากำลังพูดถึง มอร์แกน เลดิมอร์ นั่นคือเป้าหมายของเจ้าสินะ"

"คนบริสุทธิ์ต่างร่ำไห้ออกมา เลือดของผู้บริสุทธิ์เองก็ต้องถูกล้างด้วยเลือดเช่นกัน" ลูหลี่พูดเสียงต่ำ

คนแคระชราก็ได้เทไวน์ลงในแก้วพร้อมกับพูดว่า "ในความเป็นจริง เขาเคยเป็นพาลาดินผู้ยิ่งใหญ่และมีหน้ามีตา ซึ่งเขาก็ได้พยายามปกป้องประชาชนผู้ข้นแค้นมาอย่างมากมาย หลายปีที่ผ่านมานี้ เขาได้เดินทางไปยังทุกพื้นที่ห่างไกลของอาเซรอธ จนทำให้ประชาชนรู้สึกสบายใจและลงโทษผู้ที่กระทำชั่วทั้งหมดที่เขาพบ "

"แล้วเกิดอะไรขึ้นต่อละ?"ลูหลี่ถาม

เขาไม่เคยได้ยินชื่อของ มอร์แกน เลดิมอร์มาก่อนเลย นอกจากนี้แล้ว เขาก็ไม่ค่อยที่จะมาที่นี่บ่อยนัก อะไรหลายๆอย่างในพื้นที่แห่งนี้เขาจึงไม่ได้รับรู้ด้วยเลย

"หลังจากนั้นเขาก็ได้ตกหลุมรักและแต่งงานกับหญิงสาวคนหนึ่งที่มีชื่อว่า ลิซ่า เธอได้ให้กำเนิดบุตรชายคนหนึ่งและธิดาสองคน ... "เอโอริอาน่า โกลทูดพูดออกมา ดูเหมือนว่าเขาจะคุ้นเคยกับเรื่องนี้มาก บางทีเขาอาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับคนในเรื่องเล่าก็เป็นได้

ถ้าเรื่องราวจบลงอย่างมีความสุข ทุกอย่างก็ควรจะจบลงแค่ตรงนั่น

แต่ในตอนนั้นเอง ก็ได้เกิดสงครามในลอร์ดเดเรียน

ถึงแม้ว่าเรื่องนี้จะดูไม่เกี่ยวข้องกับตัวเขา แต่เพียงแค่ระยะเวลาสั้นๆที่สงครามเริ่มขึ้น มอร์แกนก็ได้ถูกเกณฑ์เข้าสู่หน่วยพาลาดินของ อูเธอร์ ไลท์บริงเกอร์เพื่อสู้กับออร์คและอันเดตเป็นเวลาหลายปี

พาลาดินขุนนางผู้นี้ได้เห็นถึงการล่มสลายของพาลาดินหัตถ์สีเงิน นอกจากนี้ก็ยังเห็นถึงการตายของอูเธอร์และการแพร่กระจายของโรคระบาดอีก

สิ่งนี้ทำให้เขาไม่เชื่อในแสงสว่างอีกต่อไป แต่เชื่อว่าเขาจะต้องปกต้องตัวของภรรยาและลูกๆของเขาให้จงได้ นั้นทำให้เขาต้องพาดผ่านอุปสรรคไปอย่างมากมาย

"เกิดอะไรขึ้นต่อไปงั้นเหรอ?"ลูหลี่ถาม

คนแคระกลืนน้ำสีเหลืองทองเข้าไปในลำคอและค่อยๆวางแก้วลงบนเคาน์เตอร์ "ไม่มีไวน์เหลือเลยแฮะ"

"งั้นก็เติมไวน์ให้ข้าที" ลูหลี่กำลังสงสัยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป แต่เขาก็พอเดาได้แล้ว

"เมื่อเจ้าได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด มันก็ดูจะปกติดี" คนแคระชรากล่าวพร้อมกับเทไวน์ลงในแก้ว

ซึ่งนี้ก็เป็นตามที่ลูหลี่คาดไว้

เมื่อมอร์แกนได้กลับมาที่บ้านแล้ว ภาพที่เขาเห็นก็ไม่คุ้นเคยเลยสักนิด

ป่าอันเขียวขจีในตอนได้กลับกลายเป็นแห้งแล้งและรกร้าง บ้านและฟาร์มทั้งหมดถูกทำลายและมีสุสานอยู่ใกล้ๆกับเนินเขาอีกา

ด้วยความตกใจและความสับสน มอร์แกนจึงรีบที่จะตรงดิ่งมาที่บ้าน แต่สิ่งเดียวที่เขาเห็นก็มีแค่เพียงซากบ้านเท่านั้นเอง

"งั้นภรรยาของเขาและลูกๆก็ตายหมดแล้วสินะ?"ลูหลี่ถาม

"เจ้าคิดอย่างไรละ?"คนแคระชรามองอย่างเฉื่อยชาไปที่ลูหลี่ ก่อนที่จะพูดต่อ" เขาเห็นชื่อที่ดูคุ้นเคยหลายชื่อในหลุมศพใกล้ๆกับเนินเขาอีก ... "

ในวันนั้นเอง มอร์แกน เลดิมอร์ก็ได้เห็นชื่อของคนที่เขาไม่ต้องการที่จะอยากเห็นที่สุดบนป้ายหลุมศพ

ลิซ่า เลดิมอร์

ภรรยาของเขานั่นเอง

ความศรัทธาของพาลาดินได้กลับกลายเป็นความขุ่นมัวและหลงเหลือเพียงแต่ความโศกเศร้าเท่านั้น เขามองไปที่หลุมฝังศพเป็นเวลาหลายชั่วโมง ก่อนที่จะพร่ำร้องแต่คำขอโทษบนป้ายหลุมศพขณะที่ตัวเองร้องไห้

"เรื่องราวจะยังคงดำเนินต่อไปใช่มั้ย?"ลูหลี่โยนถุงเล็กๆที่มีเงินประมาณ 50 เหรียญทองลงบนเคาน์เตอร์ด้วยความคาดหวัง

นี่ยังไม่ใช่จุดจบของเรื่อง ไม่อย่างนั่นการทำอะไรหลายๆอย่างของลูหลี่คงจะลำบากน่าดู เพราะการฆ่าพาลาดินที่แค่โศกเศร้าเสียใจกับการสูญเสียคนรักไป มันคงจะเป็นสิ่งที่เขาทำไม่ได้

"ใช่แล้ว มอร์แกนโกรธมากและมันได้ทำให้เขาหลงผิดไป คนเฝ้าป่าทั้งสามคนต่างก็ถูกสังหารโดยเขา พวกเขานั้นเป็นคนบริสุทธิ์"คนแคระชราพูดด้วยความโกรธขณะที่กระแทกแก้วลงบนโต๊ะ" หนึ่งในนั้นคือเพื่อนของข้า"

"นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้เขาเลวร้ายลงงั้นเหรอ?"ลูหลี่ในตอนนี้กลับสงสัยว่าคนแคระชราคนนี้จะเอาเงินไปทำอะไร

"เจ้าคิดว่านี่เป็นจุดจบแล้วงั้นเหรอ? เจ้าหนุ่ม เจ้าคงจะดูถูกเอโอริอาผู้นี้เกินไป "เอโอริอาน่า โกลทูดเช็ดริมฝีปากของเขาและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงลึกๆ" หลังจากที่เขาฆ่าพวกเขาแล้ว ความโกรธของเขาก็พลันหายไปและเขาก็กลับมาเป็นปกติ ทันใดนั้นเอง เขาก็ได้เห็นดาบของตัวเองปักอยู่ที่อกของหนึ่งในผู้เฝ้ามองยามค่ำคืน หลังจากนั้น เขาก็ได้ดึงดาบออกมาในทันทีและแทงไปที่หัวใจของเขา "

มันเป็นเรื่องปกติที่คนทั่วไปมักจะคิดว่าทางเดียวที่จะพบกับคนรักที่จากไป นั่นก็คือการฆ่าตัวตาย

ถ้าอย่างงั้นแล้ว มอร์เดลิมที่ร่อนเร่พเนจรในป่าสนธยาคือใครกันละ?

คราวนี้ คนแคระชราก็ได้พูดต่อ โดยไม่รีรอให้ลูหลี่ถามอะไร "เมื่อเราพบศพเขาและเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เราจึงได้ฝังศพนั่นไว้"

"จากนั้นมอร์แกนก็ฟื้นคืนชีพงั้นเหรอ?"ลูหลี่ถาม

เอโอริอาน่า โกลทูดมองไปที่ลูหลี่ด้วยความประหลาดใจก่อนที่จะพยักหน้า "ใช่ ไม่กี่วันต่อมา ผู้เฝ้ามองยามค่ำคืนก็พบว่าสุสานของเขาได้ถูกทำลายและร่างกายของเขาก็หายไป แต่ไม่กี่คืนต่อมา ก็มีบางคนพบตัวเขาและจากสิ่งที่คนที่รอดชีวิตบอกมาก็คือ มอร์แกน เลดิมอร์ได้เรียกตัวเองว่า มอร์เลดิม ตอนนี้เขากำลังตะล่อนไปทั่วป่าสนธยา ซึ่งเขาจะฆ่าทุกคนที่เขาเห็นด้วยความเกลียดชัง "

"ทั้งน่าสงสารและก็น่าชิงชังไปพร้อมๆกัน" ลูหลี่พูดออกมา

"ถูกต้องแล้ว มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้า แต่ก็เต็มไปด้วยความเดือดดาล เจ้าหนุ่ม เจ้าได้รับคำสั่งล่าค่าหัวจากที่ไหนงั้นเหรอ?"คนแคระชราถามออกมาด้วยความสนอกสนใจ