ตอนที่ 82 เทพแห่งเพลง
บริษัทยูนิเวอร์แซลมีเดียจำกัด
ดูเผินๆชื่อบริษัทนี้อาจอยู่ในระดับสูงแต่ความจริงคือบริษัทนี้มีคนอยู่แค่ 6 คนรวมกับCEO งานของบริษัทคือติดตามคนรวยและคนดังแล้วเอาข่าวไปเผยแพร่โดยแต่งเติมสีเข้าไปเพื่อให้ได้รับการจราจรตามความหมายที่แท้จริงของภาพเริ่มต้น ส่วนที่เหลือขึ้นอยู่กับการตัดต่อ
ตอนนี้หัวหน้าบรรณาธิการจางเหอนั่งอยู่ในห้องทำงานและดูข่าวยอดนิยมที่เขาตีพิมพ์ไปเมื่อเช้า ข่าวแง่ลบของเศรษฐีในอ่าวอิมพีเรียลเป็นเรื่องดีสำหรับเขา
“พี่จาง”
เพื่อนร่วมงานรีบวิ่งเข้ามาด้วยความตื่นตระหนก “แย่แล้ว”
“เกิดอะไรขึ้น?”
จางเหอเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มและหญิงสาวหลายคนที่เดินออกมาจากข้างหลังเพื่อนร่วมงานของเขา ผู้หญิงที่เป็นผู้นำพูดขึ้น “เรามาจากศาลFของไห่จิง นี่คือหมายเรียกของคุณ”
จางเหอคร่ำครวญในใจแล้วรับหมายเรียกมาดู เขาพูดด้วยความกลัว “บริษัทต้าเฟิง? ฉันไปทำอะไรให้บริษัทต้าเฟิง? ทำไมต้องฟ้องฉันด้วย?”
“คุณจะได้ทราบรายละเอียดทั้งหมดหลังขึ้นศาลFของไห่จิง”
จางเหอขมวดคิ้ว เขาพอเดาได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
หรือว่านักธุรกิจหนุ่มที่ถ่ายภาพเมื่อตอนนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับบริษัทต้าเฟิง?
“พี่ชาย เราจะทำยังไงกันดี?”
“ไม่ต้องตื่นตัวไป เอาข่าวไปลงก่อน ตอนนี้มีคนอยู่เหนือเราแล้ว” จางเหอโบกมือ
ในฐานะคนที่อยู่ในอุตสาหกรรมมานาน ถ้าไม่มีผู้สนับสนุนก็จะถูกคนอื่นฆ่า
...
อีกด้านหนึ่ง
เย่เทียนที่กลับมาจากโรงพยาบาลกำลังกินข้าวกลางวันที่บ้านแล้วก็หลับอย่างสบายใจ หลังบ่ายสามโมง เขาก็รู้สึกเบื่อจึงไปเดินเตร่อยู่ในชุมชน เขาอยากไปหาโหยวฉินเสี่ยวเหยาและสาวๆแต่พวกเธอกำลังฝึกซ้อมโดยมีพี่เลี้ยงดูแลอยู่เขาจึงล้มเลิกความคิดนี้ไป เย่เทียนจึงหาเรื่องสนุกได้ด้วยตัวเองเท่านั้น
หลังจากออกจากชุมชน เย่เทียนก็ขับรถไปรอบๆเมืองอย่างไร้จุดหมาย พอใกล้ 5 โมงเย็นเขาก็ผ่านสวนสาธารณะและเห็นว่าที่นี่มีคนเต็มไปหมด เขาไม่รู้ว่าที่นี่กำลังจัดกิจกรรมอะไรอยู่
เย่เทียนถามคนที่ผ่านมาจึงได้รู้ว่ามีรายการใครคือนักร้องกำลังจัดออดิชั่นอยู่ ซึ่งวันนี้เป็นวันสุดท้ายของการคัดเลือกของในไห่จิง
หลังพิจารณาเรื่องนี้เขาจึงเดินเข้าไป
เนื่องจากไม่มีใครอยู่เล่นกับเขา เขาเลยต้องหาความสนุกด้วยตัวเองและจะได้ลองยาร้องเพลงระดับเทพด้วย
เมื่อมาถึงที่ลงทะเบียน เขากรอกข้อมูลและไปด้านหลังเวทีอย่างราบรื่น
ในเวลานี้ มีคนจำนวนมากรอแสดงทั้งชาหญิงและเด็กเกือบสามสิบคน
เมื่อเห็นเย่เทียนเข้ามา ผู้เข้าแข่งขันบางคนก็เหลือบมองเขาแล้วเลิกสนใจไป
ด้วยผู้เข้าแข่งขันกลุ่มนี้ที่แต่งหน้าและเตรียมการแสดงมาอย่างดี เย่เทียนจึงไม่โดดเด่นมากนัก
เย่เทียนไม่ได้ใส่ใจแล้วไปหามุมหนึ่งนั่ง
ทันทีที่เขานั่ง เขาได้ยินคนข้างๆบ่นพึมพำ “พวกขยะเอ้ย กล้าขึ้นมาแสดงบนเวทีระดับนี้มีแต่จะทำให้ตัวเองต้องอาย”
ชายหน้าตาดีคนนี้มีอายุราว 20 ต้นๆและมีกีตาร์อยู่ในมือ ดูจากนิ้วที่ขยับไปมาของเขาแล้วจึงบอกได้ไม่ยากว่าเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญกีตาร์ แต่บุคลิกที่หยิ่งแบบนี้ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ
“ทุกๆคน”
สต๊าฟออกมาพูด “ผมต้องขอโทษด้วยพวกคุณด้วย รายการของเรากำลังจะเดินทางออกจากไห่จิงเพื่อไปยังจุดต่อไปจึงไม่สามารถทดสอบร้องเพลงทีละคนได้ โปรดตามผมมา พวกเราจะให้เวลาพวกคุณคนล่ะ 30 วิเท่านั้น”
“อะไรนะ แค่ 30 วิ...”
“น้อยเกินไปแล้ว”
“เฮ้อ!”
แม้ว่าพวกเขาจะไม่พอใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ พวกเขาถูกพาไปที่ห้องแสดงชั่วคราว
ในห้องนี้มีกรรมการตัดสิน 4 คน เป็นชาย 2 คนหญิง 2 คน ชายผู้ตัดสินพูดขึ้น “เวลาของเราใกล้หมดแล้วอย่าทำให้เสียเวลาอีก เชิญผู้เข้าแข่งขันคนแรกได้เลย!”
“ตายแล้ว~ฉันต้องการ~รัก~ (เสียงแตก)”
“คนต่อไป!”
“อา~อา~ดอกโบ๋ตั๋น~”
“คนต่อไป!”
“เมื่อฉันคิดถึงเธอฉันก็ตื่นมา~”
กรรมการทั้งสี่ปิดหูพร้อมกัน “ต่อไป!!!”
ผู้เข้าแข่งขันขึ้นไปแสดงทีละคน ไม่นานก็ถึงคิวมือกีต้าร์ คนเล่นกีตาร์เหลือบมองไปรอบๆด้วยสายตามองโลกและร้องเพลงด้วยเสียงเบาๆ “หนึ่งถ้วยสู่บ้านเกิดของฉัน อีกถ้วยหนึ่งไปไกล ปกป้องความเมตตาของฉันและผลักดันให้เติบโต ถนนระหว่างทิศเหนือใต้นั้นไม่นานอีกต่อไป วิญญาณไม่ต้องไปไหนอีกแล้ว~”
ด้วยเสียงอันอบอุ่นและการโซโล่กีตาร์ของเขา คนเล่นกีตาร์ที่ร้องเพลงนี้รู้สึกเศร้าๆกว่ามาก
ผู้เข้าแข่งขันไม่ใช่แค่แปลกใจแต่กรรมการทั้งสี่แสดงท่าทีที่อัศจรรย์พร้อมๆกัน พวกเขาไม่หวงการปรบมือและคำชม “ยอดเยี่ยมมาก!”
“นี่สิถึงเป็นเสียงของมืออาชีพ”
“บอกได้เลยว่าการร้องเพลงของคุณอาจเป็นการร้องที่ดีที่สุดในไห่จิง!”
นักกีตาร์เหมือนจะหวังผลลัพธ์ไว้แบบนี้แล้ว เขาพูดอย่างภาคภูมิใจ “ฉันจบมาจากมหาวิทยาลัยดนตรีเบิร์กเลย์แล ะฉันจะเป็นแชมป์ของรายการนี้”
“คุณมั่นใจมากเลยนะ มานั่งตรงนี้ก่อนสิ เชิญผู้แข่งขันคนต่อไป...”
สักพักก็ถึงคราวของเย่เทียน
“เย่เทียน ตามโปรไฟล์ของคุณดูเหมือนคุณจะไม่เคยร้องเพลงที่เป็นทางการมาก่อนนะ อะไรทำให้คุณสมัครเข้าร่วมการแสดงของเรา?” กรรมการหญิงที่เห็นรูปลักษณ์อันหล่อเหลาและการแต่งกายที่เรียบร้อยของเย่เทียนเธอจึงถามคำถามเขาสองข้อ
“เพราะเบื่อๆน่ะ” เย่เทียนกางมือออก “คนเราก็ต้องหาความสนุกให้ตัวเองอยู่แล้วนิ”
“ฮึ่ม!”
คำตอบที่หยาบคายของเย่เทียนกระตุ้นการดูถูกจากผู้เข้าแข่งขันคนอื่น
ในทางตรงกันข้าม กรรมการหลายคนยิ้มด้วยอารมณ์ดี “ได้โปรดเริ่มการแสดงของคุณ”
เย่เทียนหยิบไมแล้วร้องเพลงColorsของNicola Seddaโดยไม่ตื่นเต้นบนเวที
เมื่อเพลงค่อยๆถึงท่อนฮุคและคีย์ก็เริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ ผู้ชมจ้องเขาตาเขม็งและกรรมการทั้งสี่อ้าปากค้างจนคางลงพื้น
“เพลงนี้...”
มือกีต้าร์ควบคุมความตกใจภายในตัวเองไม่ได้ จู่ๆเขาก็ลุกขึ้นยืน “E8...นี่มันเสียงE8!”
“พระเจ้า!”
“ดูสิ ขนฉันลุกไปหมดแล้ว!”
“นี่มันน่ากลัวเกินไป มนุษย์ทำเสียงแบบนี้ได้ด้วยเหรอ?!”
ทุกคนตกใจและสงบสติอารมณ์ไม่ได้
อย่างไรก็ตามนี่ยังไม่จบ เมื่อเย่เทียนร้องเพลงเสียงสูงสุดตอนท้ายกระจกในห้องโถงก็แตก กระจกหน้าผู้เชี่ยวชาญหลายคนก็ระเบิดโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า!
กระจกระเบิดจริง!
การร้องเพลงจบลงแล้วแต่เสียงก็ยังคงดังก้องอยู่
เย่เทียนวางไมด้วยท่าทีสบายๆแล้วไปที่นั่งที่เลือกไว้ภายใต้สายตาที่เคารพนับถือของกรรมการทั้งสี่
สมแล้วที่เป็นยาร้องเพลงระดับเทพ ผลของมันดีเกินกว่าจินตนาการของเย่เทียนไปมาก นี่เขาร้องเพลงแบบสบายๆเองนะ ถ้าเขาเอาจริงการร้องคีย์E10หรือF10ก็ไม่ใช่เรื่องยาก...
คนเล่นกีตาร์กลืนน้ำลาย “เย่...เย่เทียน ผมขอคุกเข่าให้คุณ”
เย่เทียนหัวเราะ “พูดเกินไปแล้ว”
กรรมการหญิงตอบที่ได้สติเร็วสุดรีบคว้าโทรศัพท์แล้วกดโทรออก “เจ้านาย ฉันเจออัจฉริยะด้านดนตรีแล้ว! เขาพึ่งทำเสียงแหลม E8 ได้สมบูรณ์แบบแถมเขายังหนุ่มอยู่เลย!”
