ตอนที่ 15 คนส่งอาหารที่ถ่อมตน

ณ ห้องชั้นบนสุดในวิลล่าของฉินเยี่ยน

กลุ่มคนชั้นนำหลายสิบคนจากบริษัทฉินและบริษัทผางกำลังโต้เถียงกันด้วยหน้าและหูที่แดงก่ำ หัวข้อที่กำลังโต้เถียงนี้คือ...จะทำยังไงให้โหยวฉินเสี่ยวเหยาได้รับความนิยมมากที่สุด

800 ล้าน!

นี่ไม่ใช่เงินจำนวนน้อยๆ การใช้ทุกครั้งต้องแน่ใจว่าจะเกิดประโยชน์สูงสุด

และเรื่องนี้คือสิ่งที่กลุ่มคนชั้นนำกำลังโต้เถียงกัน

ผู้เริ่มการประชุมคือฉินเยี่ยนและผางเหว่ยส่วนเย่เทียนกำลังนอนหลับฝันดีอยู่ ในตอนนี้สมองของพวกเขาได้ประมวลผลอย่างรวดเร็วโดยนำข้อเสนอต่างๆมารวมกัน

ตอนนี้จื่อฉีกำลังเท้าคางและเธอรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก

มันเกิดอะไรขึ้นตอนที่ฉันไปทำงานที่สตูดิโอ!?

ทำไมฉันถึงได้ยินว่าเย่เทียนใช้เงิน 800 ล้านเพื่อดันโหยวฉินเสี่ยวเหยา? โหยวฉินเสี่ยวเหยา...สาวที่เลียนเสียงเห่าสุนัขไดเมีแรงดึงดูดอะไรที่ทำให้เย่เทียนต้องทำถึงขนาดนี้?

อันที่จริงในตอนนี้จิตใจของจื่อฉีดิ่งลงอย่างมาก ในฐานะดาราชั้นนำของจีนเธอไม่มีปัญหาเรื่องการได้รับสนุบสนุน แต่เธอกลับถอนหายใจแล้วคิดว่าเธอต้องพยายามมากขนาดไหนถึงมาอยู่จุดนี้ได้ส่วนเสี่ยวเหยา... เฮ้อ! น่าอิจฉาเธอจริงๆที่มีคนระดับเย่เทียนมาช่วยเธอแบบนี้

“จื่อฉี เธอลองถามประธานของเธอหน่อยสิว่ามาร่วมทีมกับพวกเราหรือเปล่า พวกเราจะลงทุนและพาเหล่าดารามาร่วมด้วย ศิลปินหน้าใหม่ในบริษัทของเขาก็ค่อนข้างเป็นที่นิยมเหมือนกัน” ฉินเยี่ยนพูดด้วยรอยยิ้ม

“ได้ ฉันจะส่งข้อความไปถามประธานให้ว่าเขาว่างตอนไหน แต่ตอนนี้ฉันอยากรู้มากเลยว่าคุณเย่โอนเงินให้นายจริงเหรอ? เขาไม่กลัวว่านายจะเอาเงินแล้วหนีไปหรือไง?” ทัศนคติของจื่อฉีถูกลบหายไปหมด พวกเขารู้จักกันแค่สองวันเท่านั้นแต่เขากลับกล้ามอบเงินให้ 800 ล้าน! เย่เทียนไม่ใช่คนโง่ที่สุดในโลกแต่เป็นคนรวยที่โง่ที่สุดในโลกต่างหาก

ผางเหว่ยสูดหายใจเข้าลึก ๆ คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความเคารพ “ฉันกล้าบอกได้เลยว่าเงินสองสามร้อยล้านสำหรับพี่เย่คงเป็นแค่ค่าขนมเท่านั้น เงินแค่นี้ไม่ได้อยู่ในสายตาเขาสักนิด!”

“ความคิดคุณเย่ยากที่จะคาดเดา” ฉินเยี่ยนถอนหายใจ

“นี่พวกนาย…” จื่อฉีพูดไม่ออก เธอรู้จักกับสองคนนี้มาหลายปีแล้วแต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นพวกเขาประเมินคนรุ่นเดียวกันอยู่สูงกว่าตัวเอง

“มาคิดกันต่อเถอะ ถ้าวันนี้ยังวางแผนไม่ได้ทุกคนก็ห้ามไปไหนทั้งนั้น!!” ผางเหว่ยทุบโต๊ะอย่างแรง

กลุ่มคนชั้นนำจากฮาร์วาร์ด เคมบริดจ์และมหาลัยที่มีชื่อเสียงระดับโลกอื่นๆ ได้เริ่มการโต้เถียงอีกครั้ง

ส่วนเย่เทียนนั้นไม่สนใจเรื่องนี้เลยสักนิด ตอนนี้เขากำลังนอนอยู่บนเตียงนุ่มๆ โดยคนที่นอนอยู่นี้เป็นคนที่’สำคัญ’ คนหนึ่ง

.....

[ติ๊ง! ลงชื่อเข้าใช้สำเร็จ ได้รับบัตรประสบการณ์มหาเทพส่งอาหาร]

[เวลาในการลงชื่อเข้าใช้อีกครั้งคือ 23 ชั่วโมง 59 นาที 59 วินาที]

เย่เทียนลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียง’ติ๊ง’จากระบบมหาเทพ เขาจิ้มดูบัตรประสบการณ์มหาเทพส่งอาหาร เย่เทียนถอนหายใจแล้วกำหมัด

จริงด้วย!

ของฟรีไม่มีในโลก ต้องใช้มือและความขยันสร้างขึ้นมาเอง!!!

เป็นงานที่ได้มาโดยไม่ทันตั้งตัว...

[บัตรประสบการณ์มหาเทพส่งอาหาร : ทำภารกิจส่งอาหาร 10 ครั้งให้สำเร็จ ทุกครั้งที่ส่งสามารถรับรางวัลแบบสุ่มได้ จำกัดเวลาภายใน 24 ชั่วโมง]

เขาลงไปข้างล่างและทานอาหารเช้า

หลังทานเสร็จ เย่เทียนเริ่มเตรียมส่วนผสมเครปซึ่งสามารถมองเห็นได้ทุกที่ในห้องครัวที่กว้าง 200 ตารางเมตร

เมื่อทุกอย่างพร้อม เย่เทียนก็ขี่รถสามล้ออันเป็นที่รักของเขาและออกไปพร้อมฮัมเพลงเล็กน้อย

มองดูเย่เทียนที่จากไป

พ่อบ้านกวงถอนหายใจเบา ๆและหยิบสมุดโน้ตออกจด —— กฎแห่งการเรียนรู้เพื่อประสบความสำเร็จข้อที่ 122  : ความสามารถมาจากความพยายาม! มหาเทพล้วนเริ่มมาจากกลุ่มคนล่างสุด เขาจะสอดส่องดูทุกอย่างจากมุมใดมุมหนึ่ง!

พรึบ

พ่อบ้านกวงปิดสมุดและโค้งคำนับไปทางที่เย่เทียนออกไป

วันนี้ได้ความรู้อีกแล้ว!

ยอดเลย!

...

[ติ๊ง! ใช้บัตรประสบการณ์มหาเทพส่งอาหารสำเร็จ คำสั่งซื้อแรก - แมนชั่นดอกไม้หูโจวA201 เครปใส่ไส้+ เขาเหลิ่งเมี่ยน+ เครปจีน+ บะหมี่เย็น]

"แมนชั่นดอกไม้หูโจว? เหมือนว่าจะอยู่ตรงหน้านี้นะ"

เย่เทียนเดินอยู่ที่หน้าแมนชั่นดอกไม้ เขาทำอาหารด้วยความชำนาญและเดินเข้าไป

"หยุด คุณกำลังทำอะไรน่ะ?"

รปภ.ได้หยุดเย่เทียนเอาไว้

"ฉันมาส่งอาหาร " เย่เทียนตอบ

“ขอโทษด้วย ชุมชนที่นี่เป็นแบบปิด บุคคลภายนอกจึงไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป แต่คุณสามารถติดต่อเจ้าของของเราและขอให้เขาลงมารับเองได้”

"ได้"

เย่เทียนโทรหาผู้ซื้อ ในไม่ช้าเสียงขี้เกียจจากผู้หญิงคนนั้นก็ดังขึ้นจากอีกด้านของโทรศัพท์ หัลโหล~"

"สวัสดีครับ คุณเป็นคนสั่งอาหารเดลิเวอรี่ใช่ไหม ตอนนี้ผมอยู่ที่ประตูชุมชนของคุณแล้วแต่รปภ.ไม่อนุญาตให้เข้าไป หากสะดวกโปรดลงมารับเองด้วยครับ"

“ว่าไงนะ นายบอกให้ฉันลงไปข้างล่างแต่เช้าเพื่อรับของเนี่ยนะ นายพึ่งเคยทำธุรกิจหรือไง? ฉันจะไม่ลงไปเด็ดขาดแล้วนายต้องขึ้นมาส่งของให้ฉันด้วย ไม่งั้นฉันจะไม่ทำแค่ไม่จ่ายเงินแต่ยังจะด่านายด้วย! แค่นี้แหละ! ปิ๊บ!”

เธอได้วางสายเขา

เย่เทียนตะลึง

นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ฉันเจอคนแปลกๆตั้งแต่รอบแรกเลยเหรอ?

ปิ๊บปิ๊บ!

ด้านหลังเขามีรถมาเซราติขับเข้ามาช้าๆ รปภ.รีบยืนขึ้นพร้อมคำนับ "คุณเหลียง"

ชายที่ถูกเรียกคุณเหลียงได้ลงจากรถแล้ววิ่งเหยาะๆไปหาเย่เทียน สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น " คุณเย่!”

"ฉันจำนายได้ นายคือเหลียงกวน ผู้จัดการของโรงแรมเวิร์ลเทรดเซ็นเตอร์" เย่เทียนยิ้ม

“ใช่แล้วครับ” เหลียงกวนเลิกคิ้วแล้วพูด “คุณเย่ก็อยู่ที่เหมือนกันเหรอครับ หืม? เดลิเวอรี่?”

“นี่เป็นงานอดิเรกน่ะ แต่ตอนนี้ฉันเข้าไปข้างในไม่ได้ นายอยู่ที่นี่ด้วยหรือเปล่า? ช่วยพาฉันเข้าไปหน่อยได้ไหม?”

“ได้แน่นอนครับ! ผมจะพาคุณเข้าไปเอง!” เหลียงกวนจ้องไปที่รปภ.ที่กำลังประหลาดใจและด่าเขา “ไอ้พวกสุนัขตาต่ำ! แกกล้าดียังไงมาขวางประธานเย่ของฉัน? ทำไมแกยังไม่ไปเปิดประตูอีก?”

รปภ.หนุ่มแทบร้องไห้

นี่มันอะไร!

คนรวยชอบเล่นแบบนี้งั้นเหรอ?

ในตอนนี้

เย่เทียนนั่งมาเซราติของเหลียงกวนเข้าสู่ชุมชน

“ประธานเย่จะให้ผมไปส่งที่ไหนดีครับ?”

“A201”

“A201?”

เหลียงกวนประหลาดใจ

“ทำไม นายรู้จักเจ้าของคนนี้ด้วยเหรอ?”

“อันที่จริงแล้ว...เธอ...เป็นเพื่อนของผมเอง” เหลียงกวนแสดงท่าทางเขินอายเล็กน้อย

เย่เทียนยิ้มและเข้าใจในทันที "เป็นภรรยาคนที่สองนี่เอง ธงแดงที่บ้านไม่ตก ธงหลากสีโบกสบัดอยู่ข้างนอก"

“แค่กแค่ก...ประธานเย่รู้วิธีพูดเล่นจริงๆ”

เมื่อมาถึง A201

เหลียงกวนเปิดประตูพาเย่เทียนเข้ามาแล้วตะโกน “ฉีฉี วันนี้ประธานเย่มาด้วย รีบออกมารินชาเร็ว!”

ตึงตึงตึง!

ในไม่ช้าหญิงสาวในชุดนอนเซ็กซี่ก็วิ่งออกมาจากห้องด้านหลัง “ประธานเย่อยู่ไหน?”

เย่เทียนยกเครปจีนในมือขึ้น “อาหารที่คุณสั่งได้แล้วครับ”

ใบหน้าหญิงสาวมืดลงในทันที “ไอ้ตัวน่ารังเกียจ แกเข้ามาได้ยังไง? มากวนเวลานอนของฉันอยู่ได้!”

รอยยิ้มของเหลียงกวนหายไปในทันที

เย่เทียน “อ้าว ก็คุณเป็นคนสั่งอาหารเดลิเวอรี่เองและแน่นอนว่าฉันต้องส่งให้คุณโดยเร็วที่สุด แล้วคุณจะมาโทษฉันได้ยังไง หัดมีเหตุผลบ้างไม่ได้หรือไง?”

“ถุ้ย! ถ้างั้นอาหารเหม็นๆที่แกส่งมามันมีเหตุผลไหม? แกคิดตัวเองเป็นใครกันห๊ะ?!”

มีเงาลอยผ่านขึ้นมา

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงตบดังขึ้น

หญิงสาวที่พูดก่อนหน้านี้ลอยกระเด็นออกไป

เหลียงกวนตัวสั่นเทิ้มเต็มไปด้วยความโกรธ “นังโง่! นังจิ้งจอกสารเลว! แกกล้าดียังไงถึงพูดกับประธานเย่แบบนี้!? ใครเป็นคนให้ความกล้านี้กับแก??!