ตอนที่ 872 แค่จูบเท่านั้น
เฉียวเมียนเมียนไม่ไว้ใจเขามากนัก เมื่อเห็นว่าชายคนนี้เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ เธอจึงผลักเขาเบา ๆ
“เหมาเยซื่อคะ พรุ่งนี้ฉันต้องตื่นแต่เช้านะ”
“อืม ผมรู้น่า”
“คุณก็ควรจะนอนให้เร็วหน่อยเหมือนกัน”
“อืม ผมรู้”
“ดังนั้น คุณจะต้องไม่..”
“อืม ผมรู้”
เมื่อเธอพูดคำสุดท้าย ริมฝีปากอันร้อนแรงของชาคนนั้นก็แตะลงที่ริมฝีปากของเธอ และเขาพูดช้า ๆ ว่า
“ที่รัก ผมแค่จูบเท่านั้น ไม่ได้มีอะไรสักหน่อย”
...
จูบนี้ใช้เวลานานมาก กว่าเขาจะผละออก
โชคดีที่เหมาเยซื่อรักษาคำพูดของเขา แม้ว่าเขาจะเกือบเสียการควบคุมตัวเอง แต่เขาก็สามารถรักษามันไว้ได้ในช่วงเวลาสำคัญ
เฉียวเมียนเมียนกำลังนอนอยู่บนเตียง อ่านบทของเธอด้วยใบหน้าทีแดงก่ำ เธอได้ยินเสียงน้ำไหลจากห้องน้ำ และเดาว่า เหมาเยซื่อคงจะอาบน้ำเย็นซ้ำเป็นรอบที่สอง
เป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะต้องอดทนกับมันในคืนนี้
ตอนนี้เธอเสียสมาธิมาก ถ้าเขายืนยัน เธอจะไม่ปฏิเสธเขาอย่างแน่นอน
เธอไม่หลงเสน่ห์เขาเสียเมื่อไหร่เล่า...
...
เช้าวันรุ่งขึ้น
เหมาเยซื่อตื่นนอนตั้งแต่ตีห้า
เขาบินไปหาเฉียวเมียนเมียน เพื่อไม่ให้การทำงานของเขาล่าช้า เขาจึงต้องบินกลับก่อนรุ่งเช้า
เฉียวเมียนเมียนลืมตาตื่นอย่างมึนงง
เธอตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นร่างเพียวที่อยู่ข้าง ๆ เธอ
เธอขยี้ตาและกำลังจะลุกขึ้นเมื่อชายคนนั้นพูดเบา ๆ ว่า
“คุณไม่ต้องลุกหรอก กลับไปนอนต่อเถอะ ผมทำอะไรเสร็จแล้ว จะออกไปเลย”
เฉียวเมียนเมียนเหนื่อยมากจริง ๆ
แต่เมื่อเธอคิดว่าเขาทำงานหนักเพื่อเธอแค่ไหน เธอจะนอนหลับอย่างสบายต่อไปได้อย่างไร?
เธอตื่น และพูดด้วยเสียงแหบแห้ง
“รอฉันด้วย ฉันจะไปส่งคุณที่สนามบิน”
“ไม่จำเป็น”
เหมาเยซื่อกดหลังเธอลง แล้วห่มผ้าให้กับเธอ จากนั้นเขาก็ก้มลงจูบที่หน้าผากของเธอ
“ที่รัก นอนต่อเถอะ คุณไม่ต้องไปส่งผม เดียวผมต้องรีบไปแล้ว อาจไม่มีเวลารอคุณ”
“ทำตัวดี ๆ แล้วนอนต่อเถอะ ผมจะโทรหา ถ้าผมไปถึงแล้ว”
อย่างที่เขาบอกว่ามือถือของเขาดังขึ้น
เขาวางสายหลังจากผ่านไปนหึ่งนาที
“ที่รัก ผมต้องไปแล้วล่ะ”
ดวงตาของเหมาเยซื่อเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจในขณะที่เขาจูบที่ริมฝีปากของเฉียวเมียนเมียนอีกครั้ง
“ผมบอกให้เขาเอาอาหารเช้ามาส่งให้คุณนะ ทานข้าวเช้าก่อนออกไปทำงานด้วยล่ะ”
“...ได้ค่ะ”
เมื่อเห็นว่าเขายุ่งมาก เฉียวเมียนเมียนก็ล้มเลิกความคิดที่จะไปส่งเขา
“งั้นผมไปแล้วนะ”
เหมาเยซื่อลูบศีรษะของเธอ
“ถ้ามีเวลา ผมจะมาหาคุณอีกนะ”
“เหมาเยซื่อคะ...”
เฉียวเมียนเมียนรู้สึกไม่ดีแทนเขา
เมื่อคืนเขานอนหลับไปสนิทแน่ ๆ
เธอนอนดึกอยู่แล้ว และต้องตื่นแต่เช้ามาก
เธอมองเห็นรอยคล้ำ ๆ ใต้ตาของเขา
“หืม?”
เหมาเยซื่อนั่งข้างเตียงและมองดูเธออย่างอ่อนโยน
“ที่รัก คุณมีอะไรจะพูดกับผมอีกไหม”
“อันที่จริง คุณไม่จำเป็นต้องลำบากมาหาฉันทุกวันแบบนี้หรอกนะคะ”
แม้ว่าเธอจะมีความสุขที่ได้พบเขาทุกวัน แต่เฉียวเมียนเมียนก็ทนไม่ได้ที่จะต้องเห็นเขาเหนื่อยเช่นนี้
