ตอนที่ 871 ไม่ต้องการเพื่อนแบบนี้
“จริงเหรอ?”
“อืม”
“ถ้าอย่างนั้น ถ้าฉันจะบอกว่า..”
เฉียวเมียนเมียนกัดริมฝีปากของเธอและลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกไปว่า
“ฉันหวังว่าคุณจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเธออีกต่อไป คุณคิดว่ายังไง?”
เขาจะคิดว่าเธอขอมากเกินไปหรือเปล่า?
เฉียวเมียนเมียนก็รู้ว่าเหมาเยซื่อชอบเธอ
เธอยืนหนึ่งในใจของเขา
แต่เธอเองก็ไม่มั่นใจว่าเขาจะตกลงตามคำขอของเธอไหม
เซินโย่วกับเขาเป็นเพื่อนกันมานานกว่า 20 ปี
มากเกินไปหรือไม่ที่จะขอให้พวกเขาเลิกติดต่อกัน?
เธอไม่คิดว่าเหมาเยซื่อจะเห็นด้วย
ดังนั้น เมื่อเขาเงียบไปครู่หนึ่งและไม่ตอบเธอในทันที เฉียวเมียนเมียนกำลังจะบอกให้เขาลืมในสิ่งที่เธอเพิ่งพูดไป ทว่าคำตอบของเขาทำให้เธอประหลาดใจ
“ได้ ผมจะไม่ยุ่งกับเธออีกต่อไป”
เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก
“ได้งั้นเหรอคะ?”
เหมาเยซื่อมองมาที่เธอ
“ก็มันเป็นสิ่งที่คุณต้องการไม่ใช่เหรอ?”
“แต่พวกคุณ รู้จักกันมานานแล้วไม่ใช่เหรอคะ? เต็มใจแน่นะ..”
ก่อนที่เธอจะพูดจบ เหมาเยซื่อเอื้อมมือออกไปและดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขา
“เธอกับผมเป็นเพื่อนกันมานานแล้ว แต่คุณคือภรรยาของผมนะ เป็นคนที่จะอยู่กับผมไปตลอดชีวิต ผมรู้ดีว่าอะไรสำคัญระหว่างเพื่อนกับครอบครัว ยิ่งไปกว่านั้น เธอทำบางอย่างเพื่อทำร้ายคุณนี่ ผมจะทนเป็นเพื่อนที่ดีกับเธอต่อไปได้ยังไงกัน”
“เพื่อนของผมควรรู้วิธีที่จะรักคนและทุกอย่างที่อยู่รอบตัวของเพื่อนสิ เธอไม่ควรทำร้ายคุณ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าผมเป็นห่วงคุณมากแค่ไหน ในเมื่อเธอทำไปแบบนั้น แสดงว่าเธอไม่ได้นึกถึงมิตรภาพระหว่างเราเลยไ
“ผมไม่ต้องการเพื่อนแบบนี้”
เหมาเยซื่อไม่ได้มีความรู้สึกมากมายต่อเซินโย่ว
ทั้งที่พวกเขารู้จักกันมากว่า 20 ปี
เซินโย่วเป็นเพื่อนผู้หญิงเพียงคนเดียวของเขา
แต่เขาเป็นคนนิสัยเย็นชา แม้ว่าเขาจะรู้จักเธอมาหลายปีแล้ว แต่หากเธอทำนิสัยที่ไม่ดี เขาก็จะไม่คิดจะรักษามิตรภาพกับเธอต่อ เพียงเพราะเหตุผลว่าพวกเขาคบหากันมานาน
ถ้าเขาไม่ชอบ ก็คือไม่ชอบนั่นแหละ
ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ เขาไม่ได้ชอบเซินโย่ว แต่ก็ไม่ได้เกลียดเธอ
เนื่องจากรู้จักกันมานาน เขาจึงอดทนต่อเธอมากขึ้นในบางเรื่อง
เพราะแบบนี้ทำให้เซินโย่วเป็นเพื่อนผู้หญิงเพียงคนเดียวของเขา
แต่เรื่องนี้มันไม่มีความหมายอะไรหรอก
กล่าวอีกนัยหนึ่ง เซินโย่วกับเฉียวเมียนเมียน นั้นเอามาเทียบกันไม่ได้
คำตอบก็เห็น ๆ กันอยู่แล้ว
เฉียวเมียนเมียนอดไม่ได้ที่จะยิ้ม
“คุณตกลงเองนะ ฉันไม่ได้บังคับคุณ อีกหน่อยจะมาเสียใจไม่ได้นะ...”
“ผมไม่เสียใจหรอก ผมได้บอกเธอไปแล้ว จากนี้ พวกเราไม่ใช่เพื่อนกันอีกต่อไป”
เหมาเยซื่อดูเหมือนอยากจะได้รับคำชม
“ที่รัก คุณคิดว่าผมทำถูกไหม”
เฉียวเมียนเมียนกลั้นหัวเราะของเธอ และแสร้งทำเป็นพิจารณาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า
“ค่ะ...ได้ได้ดีค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้น คุณจะไม่ให้รางวัลผมที่ทำได้ดีหน่อยเหรอ?”
“อยากได้อะไรเป็นรางวัลล่ะคะ?”
เหมาเยซื่อมองลงไปที่ริมฝีปากสีชมพูของเธอ
“ผมอยากได้จูบ เป็นไง?”
เฉียวเมียนเมียนถาม “...แน่ใจนะ ว่าต้องการแค่จูบอย่างเดียว?”
“อืม”
เหมาเยซื่อพยักหน้า ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาขยับเข้ามาใกล้เธอ
“แค่จูบเท่านั้น ที่รัก ได้ใช่ไหม”
