ตอนที่ 11 ใต้กระโปรง

เจ้าของร้านรีบพูดขึ้นทันที"คุณหนู ปรมาจารย์ อาศัยอยู่ที่นี่โดยมีเด็กฝึกงานเป็นผู้ฝึกพลังขั้นรวมปราณ ท่านจะต้องไม่ทำอะไรผลีผลาม"

เจิ้งโม่เอ๋อร์ ขมวดคิ้วแน่น ด้วยท่าทีเย็นชา นางมองไปที่ประตูด้านหน้าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะผละจากไป

เจ้าของร้านรู้สึกอับอายอย่างมาก ไม่คิดว่านางจะรู้สึกโกรธง่ายขนาดนี้ แต่ว่าเขาก็กลัวว่าคุณหนูของเขาจะทำอะไรที่ดูไม่ฉลาดออกไป

ในขณะเดียวกัน เจิ้งโม่เอ๋อร์ ก็เดินมาที่รถม้าคันสุดท้ายและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน"ท่านปู่,โม่เอ๋อร์ ถูกรังแก ท่านจะต้องทวงความยุติธรรมให้ข้า!"

เจ้าของร้านอ้าปากค้างและรีบคุกเข่าหน้ารถม้าพร้อมกับคนรับใช้ทันที"ทำความเคารพท่านผู้อาวุโส!"

เสียงที่อ่อนโยนได้ดังมาจากข้างใน"หลานรักท่าทีกิริยาของเจ้าก่อนหน้านี้ค่อนข้างหยาบคายไปบ้าง ไม่แปลกที่เขาจะกระแทกประตูใส่หน้าเจ้า"

ประตูรถม้าได้เปิดออกเอง ด้านในมีชายชราสวมใส่ชุดคลุมสีดำสลักลายเดินลงมาผมของเขามัดเกล้าด้วยมงกุฏสีม่วง รูปลักษณ์ของเขาดูเรียบง่ายและเขายิ้มออกมาด้วยท่าทีที่ธรมดาอย่างมาก เพียงแต่บรรยากาศรอบ ๆ ตัวของเขาได้เคลื่อนไหว มันเป็นแรงกดดันพลังบางอย่าง

ผู้ฝึกพลังขั้นแกนทองคำ!

เจิ้งเฉินหมิง ได้เดินไปด้านหน้าด้วยท่าทีที่นิ่งเรียบจากนั้นเขาก็เปล่งน้ำเสียงออกมา"สหายเต๋า เป็นไปได้หรือไม่ว่าเจ้าจะออกมาพบชายชราคนนี้สักหน่อย?"

ประตูได้เปิดออกอย่างรวดเร็ว เด็กหนุ่มก่อนหน้านี้ได้เดินออกมาและมองไปที่รถม้าด้วยความเคารพ"ข้าน้อย ฉินหยู ทำความเคารพผู้อาวุโส"

คิ้วของ เจิ้งเฉินหมิง ขมวดแน่นบรรยากาศโดยรอบก็เริ่มนิ่งสงบ

ฉินหยู ได้หันกลับมาพร้อมรอยยิ้มที่ขมขื่น"ผู้อาวุโสเจิ้งได้โปรดอย่าทำให้ข้าน้อยลำบากใจเลย ตอนนี้ท่านปรมาจารย์กำลังยุ่งอยู่ หากท่านมีอะไรสามารถกำชับข้าไว้ได้"หลังจากนั้นเขาก็หยุดชั่วคราวและพูดต่อ"หากท่านต้องการจะเข้ามารอข้างในข้าก็จะไม่ห้ามท่านแน่นอนว่าท่านปรมาจารย์ก็คงจะไม่รังเกียจท่านเช่นเดียวกัน"

เจิ้งเฉินหมิง ได้มองไปที่ด้านหลังประตูจากนั้่นก็สั่นศีรษะทันที"ไม่จำเป็นในเมื่อสหายเต๋าคนนี้กำลังจะจัดการธุระเกี่ยวกับการปรุงโอสถ เช่นนั้น ชายชราคนนี้ก็จะไม่รบกวน แต่เนื่องจากอัตราแลกเปลี่ยนที่ตั้งมา ส่วนผสมสามชุดแลกกับโอสถหนึ่งเม็ดทำให้ ร้านสมบัติโอสถของข้าต้องตกที่นั่งลำบาก"

ฉินหยู ได้กล่าวพูดด้วยความเคารพ"ท่านปรมาจารย์กล่าวไว้ว่าหลังจากวันนี้อัตราแลกเปลี่ยนจะเป็น 5:1 และพวกเราจะอยู่ที่นี่อย่างน้อยอีกสองเดือนก่อนที่จะจากไป"

เจิ้งเฉินหมิง ได้ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม"ก็ได้ เช่นนั้น ชายชราคนนี้ก็อยากจะทำธุรกิจกับสหายเต๋าเช่นเดียวกัน"

เขาได้โบกมือขึ้นทันใดนั้นหีบไม้ก็ปรากฏ"นี่คือส่วนผสมสามร้อยชุดสำหรับทำโอสถวิญญาณแรกกำเนิด ข้าจะมาที่นี่ในอีก 7 วัน เพื่อรับพวกมัน ไม่ทราบว่า สหายเต๋า จะทำได้ทันเวลาหรือไม่?"

"ห้าวันก็เพียงพอแล้ว"ฉินหยู ก็ได้หยิบถุงเก็บของออกมาและเก็บหีบเหล่านั้นเข้าไป

เจิ้งเฉิงหมิง ขมวดคิ้วแน่นขึ้นจากนั้นสายตาของเขาก็ดูเป็นมิตรมากกว่าเดิม"เช่นนั้นอีกห้าวันให้หลังข้าจะให้ โม่เอ๋อร์ มารับโอสถ สหายเต๋า เช่นนั้นข้าขอตัวลา"

ฉินหยู ได้เฝ้ามองขบวนรถของตระกูล เจิ้ง ที่จากไป จากนั้นเขาก็เข้าไปข้างในและปิดประตู ระหว่างทางเข้าไปใบหน้าของเขาซีดลงเล็กน้อย

ด้านในบ้านนี้มีลูกปัดที่เต็มไปด้วยรอยแตกร้าววางอยู่บนโต๊ะ นี่คือ แกนทองคำของ ฉางเมิ่ง นี่คงเป็นสิ่งที่ทำให้ เจิ้งเฉินหมิง รู้สึกตกใจ

เพราะหลังจากเขาเห็นสิ่งนี้ก็คงไม่กล้าก่อเรื่องอะไรแน่

ฉินหยู ได้ยิ้มออกมา 'ได้เวลาเก็บเกี่ยวแล้ว'

...

ระหว่างทาง

เจิ้งเฉินหมิง ได้หลับตาลงและพูดขึ้น"จากนี้ไปห้ามใครก็ตามที่ไม่ได้รับอนุญาติไปวุ่นวายภายในสถานที่แห่งนั้น จากนั้น ถ้ามีโอกาส ก็หาทางผูกมิตรกับ ฉินหยู คนนั้นดู"

เจิ้งโม่เอ๋อร์ ขมวดคิ้วแน่น และตอบกลับ"ท่านปู่ ,ท่านปรมาจารย์ ควรค่าแก่การได้รับความเคารพจากตระกูลเจิ้งของเรา แต่เจ้าเด็กนั่น ไม่เห็นมีอะไร ที่พวกเราจะต้องไปญาติดีกับเขา?"

เจิ้งเฉินหมิง ได้หลับตาลงและยิ้มออกมา"เจ้าช่างไม่รู้อะไรซะเลย ผู้ฝึกพลังขั้นแกนทองคำระดับสูงสุด กลับมีความสามารถในการปรุงยาที่หาตัวจับได้ยาก เขามาหลบซ่อนตัวที่นี่ และ มุ่งเน้นไปที่ศาสตร์การปรุงยา นี่ก็เพื่อจะควบแน่นพลังสำหรับการเลื่อนขั้นเป็นผู้ฝึกพลังขั้นก่อตั้งวิญญาณ บุคคลที่มีความแข็งแกร่งเช่นนี้ ลูกศิษย์ของเขาจะธรรมดาได้อย่างไร? ในความเป็นจริง ข้าเองก็กำลังพิจารณาให้พวกเจ้าทั้งสองคนแต่งงานกันอยู่เหมือนกัน"

"อ่า,ถุงเก็บของสีทองนั่น แม้จะไม่ได้คุณภาพสูงที่สุด แต่ก็หาได้ยากมาก แต่เขากลับมอบให้ศิษย์ของตัวเองใช้..."

ผู้ฝึกพลังขั้นก่อตั้งวิญญาณ...

ในดินแดนทางใต้ของประเทศนี้ มีเพียงแค่ 5 คนเท่านั้น เมื่อนึกถึงเรื่องที่ลานธรรมดาจะมีตัวตนแบบนั้นซ่อนอยู่ เจิ้งโม่เอ๋อร์ ก็ตระหนัก ได้ถึงอะไรบางอย่าง แต่เมื่อได้ยินที่ปู่ของนางพูด นางก็ทำหน้ามุ่ยทันที"ท่านปู่ ข้าอยากจะอยู่กับท่านตลอดไปและจะไม่แต่งงาน หากท่านพูดเรื่องการแต่งงานอีก โม่เอ๋อร์ จะโกรธแล้วนะ!"

เจิ้งเฉินหมิง ได้ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้และยิ้มออกมา"เอาล่ะปู่จะไม่พูดถึงเรื่องนี้แล้ว โม่เอ๋อร์ ของข้า เป็นเด็กที่มีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยม ทุกอย่างข้าจะให้เจ้าเป็นคนตัดสินใจ"

เจิ้งเฉินหมิง เป็นที่รู้จักกันในเมืองตงหลิว หลังจากข่าวเรืองของปรมาจารย์นักปรุงยาแพร่สะพัดออกไปเพียงระยะเวลาสั้น ๆ ภายในเมืองตงหลิว ก็เกิดความโกลาหลทันที ลานในสถานที่ห่างไกลเช่นนี้ได้กลายเป็นหนึ่งในสามพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ นอกเหนือจาก ตระกูล เจิ้ง และ ตระกูลกง มีผู้ฝึกพลังนับไม่ถ้วนมาที่นี่ด้วยความเคารพ

เพียงแต่อัตราแลกเปลี่ยนที่ตั้งเอาไว้ทำให้ ผู้ใช้พลังจำนวนมากัดฟันแน่นด้วยความโกรธ หนึ่งในนั้นก็คือ เฉาฮัว

เพียงแต่ไม่มีใครกล้ามาสร้างความยุ่งยากกับเรื่องเล็กน้อยดังกล่าว

ฉินหยู ค่อนข้างยุ่งมาก ด้านหน้าของเขามีกระถางปรุงโอสถที่ไม่ธรรมดาอยู่ มันเป็นเรื่องยากมากที่จะปรุงโอสถด้วยส่วนผสมทั้ง 300 ชุด ภายใน 5 วัน แต่โชคดีที่เขาปรุงโอสถโดยไม่ได้พักผ่อน ด้วยโคมไฟสีน้ำเงิน หลังจากปรุงโอสถออกมาได้แล้วเขาก็ปรับปรุงคุณภาพของมัน

แน่นอนว่าเขาทำให้มันเป็นคุณภาพที่สูงกว่าปกติเท่านั้น ส่วนที่สมบูรณ์แบบเขาได้เก็บไว้ใช้กับตัวเอง ตอนนี้ สิ่งต่าง ๆ ก็ได้ถูกจัดเตรียมไว้หมดแล้ว คนของตระกูลกงของเมืองตงหลิว พวกเขาก็ส่งคนเข้ามาทักทายโดยไม่ได้ก่อเรื่องใด ๆ

หลังจากนั้นไม่นาน 5 วันก็ผ่านไปเจิ้งโม่เอ๋อร์ ได้มาที่นี่เพื่อรับโอสถวิญญาณแรกกำเนิด 60 เม็ด

ฉินหยู รู้สึกงุนงงเมื่อมองเห็นใบหน้าที่โกรธเคืองของนาง ผ่านมาหลายวันแล้ว หญิงคนนี้ก็ยังไม่หายโกรธเขาอีก แต่เขาไม่ได้สนใจ เจิ้งโม่เอ๋อร์ แม้แต่น้อย เขาได้หันหลังกลับไปและปิดประตูทันที

โอสถ 60 เม็ดนี้ เป็นการปรุงครั้งสุดท้ายของเขา และ ด้วยส่วนผสมที่มีมันน่าจะไม่มีปัญหาสำหรับเขาในอนาคต ตอนนี้เขาคิดว่าจะประกาศหยุดพักการปรุงโอสถเอาไว้ก่อนและหันไปฝึกฝนแทน เหตุผลที่เขายอมเสี่ยงมาที่นี่ก็เพื่อต้องการปรับปรุงระดับการบ่มเพาะพลังของเขา แม้ทักษะการปรุงยาจะสำคัญแต่เขาก็ไม่สามารถฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่มันได้

ความก้าวหน้าในขั้นรวมปราณนั้นยากเย็นอย่างแท้จริง หากเทียบกับขั้นกลั่นปราณ มันก็เหมือนกับ ทะเลสาบ และ บ่อน้ำ การเติมน้ำในบ่อน้ำเป็นเรื่องง่าย แต่การเติมน้ำในทะเลสาบเป็นเรื่องยากกว่า 10 เท่า

เขากินโอสถเหมือนอาหารธรรมดาอย่างไม่หยุดหย่อน ไม่ว่าจะเป็นกลางวันหรือกลางคืน ผ่านไปครึ่งเดือน ฉินหยู ก็บ่มเพาะพลังไปถึงระดับ 2 ขั้นรวมปราณ เนื่องจากเขามีโอสถเม็ดที่เพียงพอ เขาจึงไม่ได้เร่งรีบมันจนเกินไป

มีผู้มาเยี่ยมเยือนอย่างต่อเนื่องและบังคับให้เขาออกมาจากที่ซ่อนเพื่อปรุงโอสถให้กับผู้ที่ผ่านทางมา

คนเหล่านี้เรียกตัวเองว่าผู้มีพรสวรรค์ ไม่เพียงแต่เป็นศิษย์ของผู้อาวุโสในนิกายเท่านั้น พวกเขายังมีชื่อเสียงมากอีกด้วย ในหมู่พวกเขามีคนจำนวนไม่น้อยที่มีระดับพลังถึงขั้นรวมปราณ และ โดยส่วนใหญ่ ก็อยู่ขั้นกลั่นปราณระดับสูง

เนื่องจากพวกเขาเป็นรุ่นเยาว์ที่มีพรสวรรค์ เพื่อการบ่มเพาะพลังพวกเขาจึงประจบประแจงและพูดกับ ฉินหยู ถึงเหตุผลที่ ทุกคนมารวมตัวกันที่เมืองตงหลิวแห่งนี้

ในฐานะ 'ศิษย์ของปรมาจารย์' ฉินหยู ไม่ได้โกรธแต่หาเหตุผลแทน

จากนั้นเขาก็ได้ยินข่าวจำนวนมาก มีผู้บ่มเพาะพลังปีศาจสร้างความวุ่นวายในดินแดนทางตอนเหนือ โดยมี ศิษย์จำนวนมากของนิกายเสียชีวิต เหล่าศิษย์แต่ละนิกายได้มารวมตัวกันเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับการจัดตั้งทีมล่าปีศาจ และ ขัดขวางผู้บ่มเพาะพลังปีศาจไม่ให้ทำลายประเทศทางตอนใต้

นอกจากนี้ เขายังได้ยินมาว่า หานตง ศิษย์ของนิกายภูเขาศักดิ์สิทธิ์ และ เวยเว่ย ศิษย์รุ่นเยาวที่มีพรสวรรค์ ก็ได้เสียชีวิตไปด้วยเงื้อมมือของผู้บ่มเพาะพลังปีศาจ หลังจากการตายของพวกเขาคืนนั้น ทางนิกายก็พยายามปกปิดข้อมูลไว้ให้ได้มากที่สุด

ฉินหยู ได้ขัดเกลาโอสถจำนวนมากและหยุดชะงักจากการบ่มเพาะพลัง เขาได้นั่งอยู่บนเก้าอี้และมองไปข้างนอกลานบ้าน เขาได้ปฏิเสธทุกคนที่มาขอทำโอสถ

เขานึกเสียใจอย่างรวดเร็ว

ในฐานะศิษย์ของปรมาจารย์นักปรุงโอสถ มีแมลงวันจำนวนมากบินมาตอมเขาไม่เว้นแต่ละวัน โดยพวกเขาใช้คำเยินยอที่น่ารังเกียจ ให้เขาต้องเสียเวลาอยู่นาน วันนี้ก็เช่นเดียวกัน ขณะที่เขากำลังจะกลับเข้าไปข้างในเขาก็เหลือบมองไปเห็นบางอย่างบนฟ้า

เป็นหญิงสาวที่งดงามอย่างมาก

ถ้า เจิ้งโม่เอ๋อร์ เป็นสตรีที่มีใบหน้างดงามและท่วงท่าเย้ายวนแล้วล่ะก็หญิงสาวคนนี้ก็มีเรือนร่างที่มีคุณสมบัติเพียบพร้อมไปทั้งหมด นี่ทำให้ทุกคนที่มองเห็นล้วนไม่เชื่อว่าโลกใบนี้สามารถให้กำเนิดหญิงสาวที่งดงามไร้ที่ติเช่นนี้ออกมาได้ การเคลื่อนไหวของนางแต่ละครั้งได้ปลดปล่อยความสง่างามออกมาโดยธรรมชาติ

สายตาของ ฉินหยู ได้จดจ้องมองไปข้างบน แต่แล้วความรู้สึกประหลาดก็ทำให้เขาต้องก้มหน้าลง เพราะเขาเหลือบไปเห็นบางสิ่งก่อนที่เขาจะรีบผละจากไป

หนิงหลิง ย่นคิ้วเล็กน้อย เมฆวิเศษ ด้านล่างของนางคือ สมบัติวเศษ ที่สามารถเหาะเหินได้ แต่เพราะมันกลืนกินพลังวิญญาณมากกินไปทำให้ ส่วนนึงของเมฆวิเศษหายไปบางส่วน ทำให้คนด้านล่างสามารถมองเห็นใต้กระโปรงของนางได้ นี่เป็นเหตุผลที่นางรู้สึกแปลก ๆ

นางสัมผัสได้ว่ามีสายตาคู่นึงที่เด่นชัดจ้องมองมาที่นาง ,นางกวาดสายตามองไปที่ฝูงชนแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้เพราะไม่นานก็มีคน ๆ นึงบินมาหานาง

ศิษย์หลักของนิกายกระบี่เมฆาสวรรค์ได้กล่าวถามอย่างเย็นชา"น้องหนิงหลิง เกิดอะไรขึ้นมีใครทำให้เจ้าพอใจ? ข้าจะไปจัดการมันเอง!"

จากนั้นก็มีคนอีกสองสามคนเข้ามากรูกันทักทาย"ศิษย์น้อง พวกเราไม่ควรวอกแวกสถานการณ์ตอนนี้ค่อนข้างเร่งด่วนยังไงพวกเราก็ต้องระมัดระวังตัว"

หนุ่มสาวหลายคนได้พยักหน้า

"ผู้บ่มเพาะพลังปีศาจเหลียงไท่ซู่! เมื่อข้ารวมทีมล่าปีศาจเสร็จแล้วมาดูกันว่าเขาจะยังหลบหนีรอดไปได้อีกหรือไม่?"

"เมืองฉีซิง,มีคนตายไปสี่คนจากการโจมตีอย่างกระทันหัน โชคดีที่ศิษย์พี่หนิงไปทันไม่งั้น..."

"มาเถอะ,พวกเรารีบจัดตั้งทีมให้เสร็จและไล่ล่าฆาตกรคนนี้ให้ได้"

หลายคนได้พูดถึงความกล้าหาญของพวกเขาและรุมล้อม หนิงหลิง แต่ การเคลื่อนไหวของ หนิงหลิง บนท้องฟ้า ทำให้เริ่มดึงดูดผู้คนจำนวนมากด้านล่าง

หนิงหลิง ได้พยักหน้า และมองไปรอบ ๆ นางพบเห็นว่าสายตาคู่นั้นได้หายไปจากที่เดิมแล้ว ดังนั้นนางจึงได้เลิกสนใจผู้คนในเมืองตงหลิว

ฉินหยู ได้ปิดประตูและถอนหายใจออกมา ทำไมเขาจะต้องรู้สึกผิด? เขาไม่ได้ตั้งใจเสียหน่อย! ต้องโทษที่ว่าทำไมเขาถึงสายตาดีขนาดนี้

เมฆนั่นได้หายไปบางส่วนทำให้เขาเหลือบไปเห็นมันพอดี เขาไม่ได้ตั้งใจเสียหน่อย ฉินหยู ได้นึกภาพใต้กระโปรง ของหญิงสาวผู้สง่างาม ใบหน้าของเขาเริ่มปรากฏอาการร้อนผ่าวและมีโลหิตไหลออกมาจากจมูก

ฉินหยู รู้สึกตกใจอย่างรุนแรง เขาได้สั่นศีรษะและพยายามจะลืมมันไป แต่มันไม่อาจทำได้ 'บ้าเอ้ย ไม่ว่าข้าจะพยายามลืมมันเท่าไหร่ มันก็ลืมไม่ได้สักที ช่างเถอะ มันก็แค่อุบัติเหตุ แต่ว่า...มันค่อนข้างดีจริง ๆ '

ฉินหยู ได้ตบหน้าตัวเองเพื่อดึงสติของเขา เขายังมีหนทางในการบ่มเพาะพลังอีกยาวไกล เขาไม่มีความคิดที่กล้าจะให้สิ่งอื่นมากวนใจได้ ดังนั้นหลังจากเข้ามาในบ้านเขาวางแผนที่จะไม่ออกมาในเร็ว ๆ นี้

แต่ถ้ามีบางสิ่งเกิดขึ้นแม้ว่าเขาจะหลีกเลี่ยงเขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากจะยอมรับมัน