ตอนที่ 13 หนูมามอบค่ะพี่

ตอนที่ 13

 

 

“พี่จันทร์หนูขอโทษหนูมามอบแล้วพี่อย่าตามไปฆ่าหนูเลยนะหนูขอโทษจริงๆหนูไม่ได้ตั้งใจฆ่าพี่ในเกมส์ !!” เจนยกมือไหว้ขอโทษจันทร์วาดใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา

“มึงนั่นแหละจะฆ่ากูอีดอกเจนมึงทำอะไรของมึงเนี่ยรถกูพังมั้ยล่ะเนี่ย” จันทร์วาดพูดก่อนจะรีบลุกขึ้นมาดูรถมอเตอร์ไซค์ของเธอ

“หนูขอโทษหนูไม่ได้ตั้งใจหนูแค่อยากจะหยุดพี่เอาไว้เฉยๆ” เจนบอก

“จะหยุดกูทำไมไม่เรียกเอาไว้ล่ะเว้ยปากอมขี้อยู่หรือไงโอยยางรถกูแตกเลยแถมล้อก็เบี้ยวจะขับกลับบ้านยังไงล่ะเนี่ยอย่าบอกนะกูต้องเดินว่าแต่มึงเห็นตระกร้าใส่กับข้าวกูมั้ยอีเจน” จันทร์วาดพูดพลางหันไปถามเพราะหาตระกร้าใส่กับข้าวที่ซื้อมาจากตลาดไม่เจอ

“ตระกร้าเหรอคะอ๊ะนั่นหรือเปล่า” เจนได้ยินดังนั้นก็มองซ้ายมองขวาก่อนจะเห็นตระกร้าสานใบหนึ่งอยู่ใต้ท้องรถเธอ

“เออๆใบนั้นแหละหยิบให้กูทีดิ” จันทร์วาดมองไปใต้ท้องรถก่อนจะเห็นว่านั่นคือตระกร้าเธอ

“ค่ะหนูหยิบให้เอง” เจนพยักหน้าก่อนจะเดินไปและจัดการหยิบตระกร้าที่กระเด็นจากหน้ารถของจันทร์วาดกลับมาให้

“ไอ้ห่าดีนะข้าวของไม่หลุดออกมาจากตระกร้าว่าแต่มึงมาทำไมจะมาฆ่ากูอีกรอบหรือไง” จันทร์วาดพูดพลางมองหน้ารุ่นน้องที่กลายเป็นสาวใหญ่แล้ว

“โธ่หนูไม่ได้จะมาฆ่าพี่หนูก็บอกแล้วไงว่าจะมาขอโทษเรื่องในเกมส์นั่นหนูก็ไม่ได้ตั้งใจหนูไม่รู้นี่ว่าเป็นพี่ในป่ามันมืดจะตายแถมพี่เองก็ใช้หน้าตาตอนสาวๆด้วย” เจนบอก

“เฮ้อช่างแม่งเถอะว่าแต่มึงช่วยกูเข็นรถไปที่นั่นหน่อยดิดีนะมาล้มแถวหน้าอู่” จันทร์วาดชี้ไปที่อู่ซ่อมรถแห่งหนึ่งที่ยังไม่เปิดร้าน

“ได้ค่ะพี่” เจนพยักหน้าจากนั้นทั้งคู่ก็ช่วยกันยกรถมอเตอร์ไซค์ไปที่หน้าอู่ร้านนั้นก่อนจันทร์วาดจะเขียนกระดาษใส่ตระกร้าหน้ารถและเอาหินทับเอาไว้อู่นี่เป็นอู่แถวบ้านจึงรู้จักดีว่ารถคันนี้เป็นของจันทร์วาดเพราะเธอเคยมาเติมลมยางที่นี่บ่อยๆแถมรถรุ่นนี้แถวนี้ก็ไม่มีใครใช้แล้วด้วย

“เอาล่ะอีเจนมึงไปส่งกูหน่อย” จันทร์วาดหันมาบอกเจน

“เอ๋...หนูต้องไปส่งพี่เหรอคะ” เจนอุทานออกมาพลางทำหน้างง

“เออสิมึงทำรถกูพังก็ต้องไปส่งกูสิกูขี้เกียจเดินขับไปจากนี่ไม่ถึงห้านาทีก็ถึงบ้านกูแล้ว” จันทร์วาดพูด

“ได้ค่ะพี่หนูจะไปส่งพี่เอง” เจนพยักหน้าก่อนจะเดินไปที่รถและเปิดประตูให้จันทร์วาดเข้าไปนั่งเมื่อจันทร์วาดเข้าไปนั่งบนรถแล้วเจนก็กลับเข้ารถไปก่อนจะขับรถออกไปทันที

บนรถ

 

 

“ว่าแต่ทำไมพี่ถึงเล่นเกมส์ล่ะคะพี่ไม่ชอบเกมส์ไม่ใช่เหรอคะแต่ก่อนพี่ยังบอกเลยว่าเล่นแล้วเสียเวลาชีวิต” เจนพูด

“กูก็แค่จะตามเข้าไปสั่งสอนลูกกูในเกมส์เฉยๆ” จันทร์วาดพูด

“สั่งสอน ??” เจนทำหน้างงจันทร์วาดเห็นดังนั้นก็ถอนหายใจออกมาก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง

“เอ๋...นี่ลูกชายพี่คือท่านไท่หยางเหรอเนี่ยตายแล้วไม่น่าเชื่อ !!” เจนอุทานออกมา

“ท่านไท่หยาง !!” จันทร์วาดอุทานออกมาเมื่อได้ยินรุ่นน้องเธอเรียกไอ้ลูกชายตัวดีของเธอว่าท่าน

“ใช่พี่หนูน่ะปลื้มท่านไท่หยางมากเลยนะทั้งเก่งทั้งหล่อไม่นึกว่าจะเป็นลูกชายพี่แต่นึกไม่ถึงว่าจะเป็นเด็กอายุสิบห้าแบบนี้แสดงว่าใช้เครื่องรุ่นพิเศษตกแต่งตัวละครให้หล่อและให้อายุมากขึ้นสินะแบบนี้หนูเลิกปลื้มดีกว่า” เจนพูด

“ลูกชายกูเนี่ยนะเก่ง” จันทร์วาดตกใจมาก

“ใช่พี่ท่านไท่...ไม่สิลูกชายของพี่น่ะตอนจัดอันดับศึกชิงเจ้ายุทธปลายปีลูกชายพี่ติดหนึ่งในแปดด้วยนะแถมยังเป็นนักสู้สายมือเปล่าไม่กี่คนในเกมส์ด้วย” เจนเล่าให้ฟัง

“งั้นเหรอไอ้ทิตมันใช้มือเปล่าในการต่อสู้สินะเสียทีที่ตอนห้าขวบสอนให้มันไปนิดหน่อย” จันทร์วาดพยักหน้าอย่างพึงพอใจเพราะตอนที่ทิศอายุห้าขวบนั้นเธอสอนการต่อสู้ให้ทิศติดตัวเอาไว้บ้างเพื่อที่จะได้ไม่โดนใครรังแกแต่เธอก็เลิกสอนในเดือนต่อมาเพราะลูกชายเธอดันเอาคาราเต้ที่สอนให้ไปต่อยเด็กคนอื่นซะงั้นเธอก็เลยไม่ให้ลูกชายยุ่งเกี่ยวกับการต่อสู้อีกเลยแล้วก็เธอไม่อยากให้ลูกชายมาเดินในเส้นทางนักกีฬาด้วยอยากให้เขาเป็นเด็กธรรมดาๆมากกว่า

“ว่าแต่ทำไมพี่ถึงโดนลูกชายพี่จ้างฆ่าล่ะ” เจนหันมาถาม

“จ้างฆ่าหมายความว่ายังไง” จันทร์วาดทำหน้าไม่เข้าใจ

“ก็หนูน่ะเป็นหนึ่งในหัวหน้าสาขากิลด์นักฆ่าซึ่งภารกิจของกิลด์ก็คือการรับจ้างฆ่าคนเหมือนมือปืนอะไรพวกนั้นแหละพี่และเมื่อคืนกิลด์ UNIVERSE ของลูกชายพี่น่ะก็มาจ้างฆ่าพี่เองกับมือเลยแถมยังตั้งค่าหัวระดับสูงสุดด้วย” เจนอธิบายให้ฟังคร่าวๆ

“หานี่หมายความว่าที่พวกมึงมาดักฆ่ากูในป่าเป็นเพราะลูกชายกู !!” จันทร์วาดอุทาน

“ใช่พี่...พี่ไปทำอะไรมา” เจนพยักหน้า

“อืม...ไม่รู้ดิกูก็พึ่งเข้าเล่นเกมส์เมื่อคืนแถมไอ้ทิศก็ไม่น่าจะรู้เรื่องที่กูเข้าไปเล่นเกมส์ด้วย” จันทร์วาดนึกเหตุผลไม่ออกว่าทำไมลูกชายเธอถึงต้องไปจ้างนักฆ่ามาตามฆ่าเธอด้วย

“งั้นเหรอพี่ไม่รู้สินะเอาเป็นว่าหนูกลับเข้าเกมส์ไปจะไปลาออกแล้วกัน” เจนพูด

“ไม่ต้องก็ได้มั้ง” จันทร์วาดบอก

“ไม่ได้หรอกพี่ถ้าหนูยังไม่ลาออกก็ต้องฆ่าพี่อีกอ่ะสิหนูไม่อยากฆ่าพี่นี่นาแถมภารกิจมันจะไม่มีวันยกเลิกด้วยในเกมส์พี่น่าจะระดับไม่เยอะใช่มั้ยหนูล่ะไม่เข้าใจทำไมข้อมูลบอกว่าพี่เป็นผู้เล่นระดับสูงเฉยเลย” เจนพูดอย่างไม่เข้าใจ

“กูพึ่งระดับยี่สิบเองไม่สิโดนฆ่าไปรอบระดับสิบเก้าละ” จันทร์วาดบอก

“อืม...ระดับแค่นั้นรับรองพอพี่กลับเข้าเกมส์ไปอีกโดนฆ่าต่อแน่นอนกิลด์นักฆ่าจะต้องส่งคนมาดักรออยู่แถวๆนั้นแน่ต่อให้พี่เก่งคาราเต้แค่ไหนแต่ระดับแค่นั้นพี่ก็สู้พวกที่เล่นมานานไม่ได้หรอกเกมส์นี้น่ะถ้าพี่ระดับไม่สูงจะมองตามการเคลื่อนไหวไม่ทันและก็โจมตีผู้เล่นระดับสูงไม่เข้าด้วยยิ่งไม่ใช่ทวีปเริ่มต้นที่มีกฎห้ามใช้สกิลด้วยแล้วพี่ตายแน่นอน” เจนอธิบาย

“เฮ้อ...กิลด์มึงนี่ยุ่งเรื่องชาวบ้านจริงเลยนะถ้ากูระดับสูงบ้างจะกระทืบให้จมเลย” จันทร์วาดถอนหายใจออกมา

“เอาน่าพี่เดี๋ยวพอคืนนี้กลับเข้าเกมส์ไปหนูลาออกจากกิลด์แล้วจะมาตามคุ้มกันพี่เองไปผจญภัยกับพี่ดีกว่าถือเป็นการไถ่โทษที่หนูฆ่าพี่ด้วย” เจนพูดพลางจินตนาการถึงช่วงเวลาที่จะได้ออกผจญภัยกับจันทร์วาด

“ตามใจมึงแล้วกัน...อ๊ะอีเจนซอยข้างหน้านั่นเลี้ยวเลย” จันทร์วาดเมื่อเห็นว่าจะถึงบ้านเธอแล้วก็รีบบอกทาง

“ค่ะพี่” เจนพยักหน้าก่อนจะเลี้ยวไปตามที่จันทร์วาดบอกไม่นานรถเก๋งก็มาจอดที่หน้าบ้านของจันทร์วาด

“ว่าแต่อีเจนมึงเข้ามาในบ้านกูก่อนสิ” จันทร์วาดหันไปบอกรุ่นน้อง

“ไม่เป็นไรหรอกพี่หนูแค่จะมาขอโทษพี่เฉยๆแถมหนูต้องไปที่สโมสรตอนแปดโมงดีนะมีชุดสำรองอยู่ในรถ” เจนพูดพลางหันไปด้านหลังที่มีถุงชุดสูทสำรองอยู่

“มึงจะไปทำงานสภาพนี้หรือไงน้ำก็ไม่อาบแล้วก็จะบอกอะไรให้ปากมึงเหม็นบูดมากนี่ไม่ได้แปรงฟันออกมาอ่ะดิ !!” จันทร์วาดมองดูสารรูปของรุ่นน้องที่อยู่ในสภาพพึ่งตื่นนอน

“พี่อ่ะ...ก็หนูรีบจะมาขอโทษนี่นาก็พี่ไม่ยอมรับโทรศัพท์หนูเลยรีบออกมาทั้งแบบนี้” เจนอายหน้าแดงดีนะคนที่เห็นสภาพนี้ของเธอคือจันทร์วาดไม่ใช่คนขับรถหรือเลขาของเธอ

“เออช่างมันเหอะเข้ามาล้างหน้าแปรงฟันในบ้านกูก่อนถ้ามีเวลาก็อาบน้ำไปเลยกูก็กำลังจะทำกับข้าวเนี่ยกินด้วยกันก็ได้ว่าแต่ที่ทำงานมึงอยู่ไกลจากนี่มั้ยล่ะ” จันทร์วาดถาม

“ห่างไปราวครึ่งชั่วโมงได้พี่” เจนตอบ

“งั้นก็กินข้าวด้วยไปเลยยังมีเวลา” จันทร์วาดบอกก่อนจะลงจากรถและเข้าบ้านไปทันที

“เห้อ...พี่จันทร์นี่ล่ะก็นิสัยเผด็จการเหมือนเดิมเลย” เจนถอนหายใจออกมาก่อนจะดับเครื่องรถยนต์ของเธอหยิบเสื้อผ้าที่อยู่หลังรถและตามจันทร์วาดเข้าไปในบ้าน

ภายในบ้าน

“เอ้านี่ผ้าเช็ดตัวกับแปรงสีฟันห้องน้ำอยู่นู่น !!” จันทร์วาดหยิบผ้าเช็ดตัวและแปรงสีฟันยัดใส่มือเจนก่อนจะชี้ไปที่ห้องน้ำ

“ค่ะพี่รบกวนด้วยนะคะ” เจนพยักหน้าก่อนจะเดินไปห้องน้ำระหว่างเดินไปสายตาเธอก็เหลือบไปเห็นตู้กระจกที่เก็บถ้วยรางวัลเอาไว้มากมาย

“นี่พี่ยังเก็บถ้วยไว้เหรอคะ....” เจนหันมาถาม

“พวกนั้นน่ะเหรอเก็บไว้สิวันไหนไม่มีเงินได้เอาไปขายทองแท้ทั้งนั้นเลย” จันทร์วาดพูด

“พูดเป็นเล่นไปได้น่าพี่” เจนนึกว่าจันทร์วาดแค่พูดเล่น

ซึ่งเธอไม่รู้เลยว่าจันทร์วาดนั้นพูดจริงเพราะถ้าเมื่อไหร่บ้านเธอขาดเงินแล้วลูกชายจำเป็นต้องใช้ขึ้นมาล่ะก็เธอจะเอาถ้วยทองคำแท้พวกนั้นไปขายให้หมดเลยเพราะลูกชายของเธอสำคัญที่สุด

“ไปอาบน้ำได้แล้วมึงอ่ะอย่ามาเสียเวลาเลยกูจะไปทำกับข้าว” จันทร์วาดไล่เจนไปอาบน้ำ

“ค่ะ” เจนพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

ปัง !! เสียงประตูห้องน้ำถูกปิดลงเมื่อเจนเข้าห้องน้ำไปแล้วจันทร์วาดก็เดินไปหยิบของสดที่ซื้อมาจากตลาดออกมาจากตระกร้าและเดินเข้าครัวไปทำกับข้าวเตรียมเอาไว้ให้ไอ้ทิศลูกชายของเธอ

จบ...