ตอนที่ 14 ใหญ่สุดในรุ่น !!

ตอนที่ 14

 

 

“อืม...นอนนานๆแล้วเมื่อยชะมัดบอกแม่ให้ซื้อเตียงใหม่ดีมั้ยล่ะเนี่ย” เด็กชายวัยสิบห้าถอดเครื่องเล่นเกมส์ออกจากหัวและบ่นออกมาชื่อของเขานั้นคือนายอาทิตย์ วงศ์สิริ ชื่อเล่นแม่บังเกิดเกล้าตั้งให้ว่าทิศหรือก็คือเจ้าทิศลูกชายแม่จันทร์วาดนั่นเอง

ซึ่งตอนเด็กๆเขานั้นเคยถามแม่ว่าทำไมชื่อเล่นของเขาถึงใช้ ศ แทนที่จะเป็น ต เหมือนคำว่าอาทิตย์ในชื่อจริงซึ่งแม่เขาบอกเอาไว้ว่าก็แค่อยากให้มันแตกต่างก็แค่นั้นไม่มีเหตุผลอะไรเป็นไงล่ะแม่เขาอินดี้มั้ยล่ะ

“รีบลงไปแปรงฟันดีกว่าตอนเก้าโมงมีนัดไปตีบอสอีก” ทิศพูดก่อนจะรีบลุกขึ้นจากเตียงและเดินลงไปข้างล่างเพื่อไปห้องน้ำ

“แม่วันนี้มีไรกิน !!” ทิศเดินลงบันไดมาก็ตะโกนถามแม่ทันที

“ตื่นได้แล้วเหรอไอ้ห่ารีบไปล้างหน้าแปรงฟันซะ มีหมูผัดกะหล่ำกับแกงจืดกะหล่ำสาหร่าย !!” เสียงจันทร์วาดแม่ของทิศตะโกนมาจากในครัว

“ไม่มีปลาเหรอแม่อยากกินปลาทอดอ่ะทำรายงานเครียดมากเลยต้องกินปลาเอาโอเมก้าสามไปบำรุงสมองนะ !!” ทิศตะโกนถามกลับไปอีก

“เอาไว้มื้อเย็นโว้ยเช้าๆขี้เกียจทำ” เสียงจันทร์วาดตอบกลับมา

“โอเคมื้อเย็นก็ได้เอาเป็นปลาสำลีนะแม่ปลาอื่นไม่เอาก้างมันเยอะ” ทิศบอก

(ไรท์ : ปลาสำลีทอดนี่ของโปรดไรท์เลยมีแค่ก้างตรงกลางตัวกินง่ายดีไรท์ชอบ)

“เออๆเรื่องมากจริงเว้ยมึงนี่มันลูกเทวดาจริงๆ” เสียงจันทร์วาดบ่นแต่ก็ยอมตามใจทุกครั้งไป

หลังจากคุยกับแม่เสร็จทิศก็เดินเข้าห้องน้ำไป

แกร๊ก !! เสียงประตูห้องน้ำถูกเปิดออกทิศเดินตรงไปที่อ่างล้างหน้าหยิบแปรงสีฟันที่เขาใช้ประจำขึ้นมาและบีบยาสีฟันลงไปก่อนจะเริ่มแปรงฟันระหว่างแปรงฟันทิศก็เดินไปที่โถส้วมยกฝารองนั่งขึ้นและถกกางเกงลงมาเพื่อฉี่ไปด้วย

จ๊อก !! เสียงฉี่ที่ถูกเก็บเอาไว้ทั้งคืนถูกปล่อยลงไปในโถตอนนั้นเองจู่ๆก็มีเสียงผู้หญิงดังขึ้นที่ข้างๆทิศ

“เอ่อ...ให้ป้าออกไปก่อนดีมั้ย” เสียงผู้หญิงที่ทิศไม่คุ้นเคยดังขึ้นข้างๆ

ควับ !! ทิศรีบหันไปดูด้านข้างทันทีและก็เห็นผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่งนุ่งผ้าขนหนูอยู่และกำลังมองเขาด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วม

พรูด !! ทิศเห็นดังนั้นก็ตกใจมากจนเผลอพ่นยาสีฟันในปากออกมาเลอะเต็มหน้าของผู้หญิงแปลกหน้าที่อยู่ในห้องน้ำ

“อูยเลอะหมดเลยป้าต้องล้างหน้าใหม่สิเนี่ย” ผู้หญิงคนนั้นพูดพลางยกมือขึ้นปาดยาสีฟันที่ทิศพ่นใส่จนเลอะหน้าของเธอ

ว๊าก !!!!!!! เมื่อทิศตั้งสติได้ก็ตะโกนออกมาลั่นห้องน้ำเขาไม่เข้าใจว่าผู้หญิงคนนี้มาอยู่ในห้องน้ำบ้านเขาได้อย่างไรแต่ตอนนี้เขาอยากจะรีบออกไปจากห้องน้ำเสียตอนนี้แต่ติดที่ว่ายังฉี่ไม่เสร็จก็ยังขยับไปไหนไม่ได้

“ไม่ต้องตกใจก็ได้ไม่มีอะไรให้อายสักหน่อยของเธอก็อันอันนิดเดียวยังกับดินสอไม่เห็นต้องอายเลยเอาเป็นว่ารีบๆจัดการให้เสร็จแล้วกันป้าจะหันหลังให้” ผู้หญิงคนนั้นพูดก่อนจะหันหลังให้ทิศ

ทิศที่อยากจะเถียงแทบขาดใจว่ามันไม่ใช่ดินสอแต่มันคือจรวดแต่ก็ไม่ได้เถียงออกไปเพราะเขากำลังอายเขารีบฉี่ให้เสร็จและเมื่อเสร็จแล้วก็รีบออกจากห้องน้ำไปทั้งที่ยังแปรงฟันไม่เสร็จ

ปัง !! เสียงปิดประตูดังปังทำให้เจนหันกลับมา

“อ้าวไม่กดน้ำด้วยสงสัยจะลืมเหอะๆเนี่ยเหรอท่านไท่หยางก็แค่เด็กเกรียนนี่นาถ้าเราไปบอกให้พวกคลับรู้ว่าท่านไท่หยางมีจู๋อันเท่าดินสอจะเชื่อกันมั้ยล่ะเนี่ย” เจนพูดพลางยิ้มออกมา

ตึก !! ตึก !! ตึก !! ตึก !! ทิศวิ่งออกมาจากห้องน้ำอย่างรวดเร็วเขารีบวิ่งไปที่ครัวเพื่อไปหาแม่ของเขา

“แม่ !!!!!!!!!” ทิศตะโกนเรียกแม่ของเขา

“ไอ้ทิศตะกี้เป็นไรตะโกนลั่นเชียวหรือว่าไอ้ปีเตอร์(แมลงสาบ)มันกัดจู๋เอ็ง” จันทร์วาดถาม

“เปล่าแม่แต่มีใครก็ไม่รู้อยู่ในห้องน้ำบ้านเราอะ” ทิศฟ้องแม่ของเขา

“อ๋อ...นั่นรุ่นน้องแม่เอง” จันทร์วาดนึกขึ้นได้ว่ารุ่นน้องของเธอใช้ห้องน้ำอยู่

“แล้วทำไมแม่ไม่บอกผมล่ะว่ามีคนใช้ห้องน้ำอยู่...ไม่สิทำไมรุ่นน้องแม่ไม่ล็อกห้องน้ำเนี่ยแม่งตะกี้ผมยืนฉี่อยู่เห็นของผมหมดเลย” ทิศพูดก่อนจะเขินหน้าแดงเมื่อนึกถึงตอนที่หันไปและเห็นว่าผู้หญิงที่แม่ของเขาบอกว่าเป็นรุ่นน้องเห็นอวัยวะเพศของเขา

“กูลืมน่ะส่วนอีเจนมันไม่ค่อยชอบล็อกห้องน้ำเวลาเข้าไปใช้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วแต่เอ็งไม่เห็นต้องอายอะไรเลยของเอ็งไม่เห็นจะมีอะไรให้ดูเลย อันเล็กนิดเดียว ใหญ่กว่านิ้วก้อยกูหน่อยนึง” จันทร์วาดบอก

“เฮ้ย !! แม่พูดงี้ได้ไง ผมไม่เล็กนะ ของผมน่ะไม่ใช่นิ้วก้อยนะผมในตอนนี้น่ะนิ้วโป้งแล้ว...ไม่สิใหญ่กว่านิ้วโป้งด้วยจะบอกให้” ทิศเถียงขาดใจเรื่องขนาดเพราะสำหรับผู้ชายมันจะให้มาดูถูกกันไม่ได้

“นิ้วก้อยกับนิ้วโป้งมันก็ต่างกันไม่เท่าไหร่หรอกเว้ยไม่ต้องพูดมากไปแปรงฟันตรงอ่างล้างจานโน่นไป” จันทร์วาดไล่ให้ทิศไปแปรงฟันที่อ่างล้างจาน

ทิศไม่ได้เถียงต่อเขาได้แต่เดินไปแปรงฟันที่อ่างล้างจานตามที่แม่บอกไม่นานทิศก็แปรงฟันเสร็จจันทร์วาดจึงบอกให้ไปนั่งรอที่โต๊ะกินข้าวไปก่อนเพราะกับข้าวกำลังจะเสร็จแล้ว

สิบนาทีต่อมา

 

 

“ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้ป้าแก่แล้วเรื่องแบบนี้ป้าไม่สนใจหรอกแถมอันก็ เล็กนิดเดียว ไม่มีอะไรให้ดูสักหน่อย” เจนพูดหลังจากเห็นทิศยังคงนั่งเกร็งและก้มหน้าหลบตาเธออยู่

“ถึงป้าจะพูดแบบนั้นแต่ว่าผมอายนี่ครับแต่ว่า ผมไม่เล็ก นะครับผมน่ะ ใหญ่มาก ใหญ่สุดในรุ่นด้วยจะบอกให้...” ทิศพูดพลางยักคิ้วให้ผู้หญิงตรงหน้าที่เป็นรุ่นน้องของแม่เขา

“พวกมึงเลิกคุยเรื่อง เล็กๆใหญ่ๆ กันเถอะไอ้พวกเวรแล้วก็รีบกินข้าวอีเจนเดี๋ยวมึงก็เข้างานสายหรอก” จันทร์วาดบ่น

“ขอโทษค่ะพี่” เจนพูดก่อนจะหยิบช้อนและส้อมขึ้นมารีบกินข้าวให้เสร็จ

“แล้วนี่รู้จักกันแล้วใช่มั้ย” จันทร์วาดถาม

“ก็ยังหรอกค่ะพี่เอาเป็นว่าป้าชื่อเจนนะเป็นรุ่นน้องของแม่เธอชื่อทิศใช่มั้ย” เจนพูด

“สวัสดีครับป้าเจนผมชื่ออาทิตย์จะเรียกทิศก็ได้ครับ” ทิศพยักหน้า

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าลูกพี่จันทร์ในเกมส์จะคือท่านไท่หยางที่เราเคยหลงใหลได้ปลื้มดูยังไงก็เด็กเกรียนชัดๆ เจนคิดในใจเพราะลักษณะนิสัยที่แสดงออกนั้นแตกต่างจากในเกมส์โดยสิ้นเชิงในหยางในเกมส์นั้นดูสุขุมและก็มีความเป็นผู้นำสูงมาก

“เออไอ้ทิศแล้ววันนี้จะออกไปไหนหรือเปล่า” จันทร์วาดลองถามดูขณะที่ตักข้าวใส่ปากตัวเอง

“ไม่ล่ะแม่กินข้าวเสร็จผมจะรีบไปอาบน้ำแล้วขึ้นไปบนห้องรายงานยังไม่เสร็จเลยคงทำทั้งวันอ่ะวันนี้” ทิศตอบ

“รายงานมึงสิไอ้ลูกคนนี้” จันทร์วาดที่ได้ยินสิ่งที่ทิศตอบก็บ่นออกมาเบาๆ

“หือแม่ว่าอะไรนะ” ทิศเหมือนจะได้ยินเสียงแม่พูดอะไรสักอย่างแต่ฟังไม่ถนัดจึงถามซ้ำ

“เปล่าๆมึงรีบกินเหอะ” จันทร์วาดบอกปัด

จากนั้นไม่นานทั้งสามคนก็กินข้าวเช้ากันไปเงียบๆมีคุยกันบ้างนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้อะไรมาก

ตอนนั้นเองมือถือของเจนก็ดังขึ้นเธอรีบรับทันทีเพราะถ้าปล่อยให้ดังต่อไปจะเสียมารยาท

“อืมฉันออกมาแล้วโทษทีนะที่ไม่ได้บอกเอาไว้ขากลับค่อยมารับแล้วกัน” เจนรับก่อนจะพูดกับปลายสายและรีบวางไปทันที

“ลูกน้องมึงเหรอ” จันทร์วาดถาม

“อือ...คนขับรถหนูน่ะพี่พอดีเขาไปรอที่บ้านแล้วเห็นหนูไม่อยู่เลยโทรมาถาม” เจนบอก

“โหป้าเจนทำงานอะไรครับเนี่ยมีคนขับรถด้วย” ทิศที่ได้ฟังก็อดสงสัยไม่ได้

“ก็แค่งานนั่งโต๊ะน่ะไม่มีอะไรมากหรอก” เจนพูด

“ท่าทางจะไม่ใช่งานนั่งโต๊ะธรรมดานะครับเนี่ยถึงขนาดมีคนขับรถให้เลยต่างจากแม่ผมลิบลับแม่ผมน่ะยังกับตัวสล็อตแน่ะวันๆไม่ทำอะไรเลยครับป้าเจน...คิดดูสิแม่ผมเนี่ยเดี๋ยวสายๆก็นอนดูตลกละพอตกบ่ายก็ดูละครพอละครจบก็นอนตื่นอีกทีก็เย็นเลยถ้าไม่ต้องออกไปซื้อกับข้าวกับเก็บค่าแผงที่ตลาดแม่ผมคงไม่ก้าวขาออกจากบ้านหรอกใช้ชีวิตได้โคตรน่าเบื่อเลยโตขึ้นผมไม่เป็นแบบแม่หรอกน่าเบื่อตายชัก” ทิศพูดเผาแม่ตัวเองระยะประชิด

เผียะ !! จันทร์วาดได้ยินดังนั้นก็ตบกะบาลลูกชายไปที

“โอ๊ย...แม่ผมเจ็บนะตบมาได้ผมโง่ขึ้นมาทำไงเนี่ย” ทิศโวยวาย

“เรื่องของมึงใครใช้ให้มึงมาเผาแม่ตัวเองล่ะกูไม่ดีดปากมึงด้วยก็ดีแล้วทำไมกูจะนั่งๆนอนๆบ้างไม่ได้หรือไงพูดอีกเดี๋ยวเจอมะเหงกรีบกินข้าวให้เสร็จซะแล้วไปอาบน้ำ” จันทร์วาดพูดก่อนจะยกมือขึ้นทำเป็นจะเขกหัวทำให้ทิศหุบปากไปทันทีรีบกินข้าวต่อทันที

จากนั้นไม่นานทิศก็กินข้าวเสร็จก่อนเขาจะเอาจานไปแช่ไว้ในอ่างล้างจานและรีบไปอาบน้ำ

“ลูกชายพี่บอกว่าโตขึ้นจะไม่เป็นแบบพี่แน่ะเขาไม่รู้เหรอคะว่าพี่เจ๋งจะตายดูสิถ้วยเต็มตู้เลย” เจนพูดพลางมองไปที่ตู้รางวัลมากมายที่โชว์อยู่ในห้อง

“กูบอกมันว่าเป็นถ้วยปลอมที่ซื้อมาจากคลองถมเพื่อตั้งโชว์เผื่อมีครูมาเยี่ยมบ้านน่ะ” จันทร์วาดบอก

“น้องทิศเขาเชื่อด้วย !!” เจนอุทานอย่างตกใจ

“เออมันเชื่อแล้วก็นะมันไม่ต้องเป็นแบบกูน่ะดีแล้วชีวิตกูสมัยก่อนน่ะไม่เห็นมีอะไรดีเลยน่าเบื่อจะตายไปวันๆมีแต่ฝึกซ้อมคาราเต้ เข้าค่ายเก็บตัวนักกีฬาและก็แข่งขันถ้าตอนนั้นกูไม่เจอเขา...ไม่ได้ตกหลุมรัก...กูก็ไม่รู้ว่ากูจะออกจากความน่าเบื่อตรงนั้นยังไง” จันทร์วาดพูดออกมาพลางหลับตานึกถึงวันเก่าๆ

“พูดแล้วก็คิดถึงเขาขึ้นมาเลยแฮะ” จันทร์วาดพูดออกมาเบาๆพลางยิ้มนึกถึงวันเก่าๆ

เขาอย่างนั้นเหรอสามีของพี่สินะจริงสิเรายังไม่รู้เลยสามีพี่จันทร์เป็นใครอยากรู้จังว่าใครกันนะที่ทำให้พี่จันทร์ตกหลุมรักได้ เจนคิดในใจและกำลังจะถาม

“พี่จันทร์..../อ้าวเฮ้ยเจ็ดโมงครึ่งแล้วนี่มึงรีบไปทำงานได้แล้วเดี๋ยวสายหรอก !!” เจนยังไม่ทันได้ถามเรื่องสามีของจันทร์วาดก็ถูกพูดขัดจังหวะเสียก่อน

“อ๊ะจริงด้วยถ้ายังไงหนูไปทำงานก่อนนะพี่แล้วเราเจอกันในเกมส์ตอนไหนดีคะ” เจนได้ยินดังนั้นก็รีบหยิบกระเป๋าและลุกขึ้นทันทีเพราะถ้าเธอยังไม่ออกจากบ้านของจันทร์วาดตอนนี้เธอจะไปทำงานสายแน่นอน

“ทุ่มนึงแล้วกันมึงกลับถึงบ้านยังตอนนั้น” จันทร์วาดตอบ

“หนูกลับตั้งถึงบ้านประมาณหกโมงพี่ทุ่มนึงก็ดีเจอกันนะคะหนูไปล่ะ” เจนพยักหน้าก่อนจะเดินออกไปทันที

หลังจากเจนออกไปแล้วจันทร์วาดก็จัดการเก็บโต๊ะและเอากับข้าวไปเก็บไว้ในฝาชีก่อนจะไปล้างจานในอ่างให้เรียบร้อยเมื่อล้างจานเสร็จแล้วจันทร์วาดก็เดินไปที่ตู้ถ้วยรางวัลเธอเปิดตู้ออกก่อนจะเอื้อมมือไปชั้นบนสุดยกถ้วยรางวัลแชมป์โลกใบหนึ่งขึ้นก่อนจะหยิบกระดาษใบหนึ่งที่ถูกทับเอาไว้ออกมัน

กระดาษใบนั้นมันคือรูปถ่ายใบหนึ่งมันเป็นรูปถ่ายของผู้ชายคนหนึ่งข้างๆกันนั้นมีหญิงสาวใส่ชุดคาราเต้ทีคอห้อยเหรียญทองยืนอยู่ข้างๆซึ่งหญิงสาวในรูปนั้นก็คือเธอนั่นเองและที่ด้านหลังรูปมีข้อความเขียนเอาไว้อยู่เธอพลิกมันดูซึ่งข้อความนั้นเขียนเอาไว้ว่า Olympic 1996 Atlanta ซึ่งนั่นคือโอลิมปิกที่เธอได้ลงก่อนจะวางมือหายไปจากวงการและสังคมท่ามกลางคำถามของคนทั้งประเทศว่าเธอหายไปไหน

(ข้อมูลเรื่องโอลิมปิกไรท์ขออ้างอิงจากข้อมูลจริงนะครับโดยตัวเนื้อเรื่องขออ้างอิงจากปีปัจจุบันเช่นกัน)

เธอมองดูรูปใบนี้ด้วยความคิดถึงก่อนจะรีบเก็บมันเข้าที่เดิมและปิดตู้โดยไวเพราะเสียงในห้องน้ำเงียบไปแล้วทำให้รู้ว่าลูกชายเธอกำลังจะออกมาจากห้องน้ำ

เจ้าทิศลูกชายของเธอนั้นไม่เคยเห็นรูปของพ่อเขามาก่อนเธอบอกกับเขาว่าพ่อนั้นไม่ชอบถ่ายรูปและลูกชายเธอเองก็มีความทรงเรื่องพ่อค่อนข้างเรือนรางแถมเธอเองก็ไม่อยากให้เขานึกความทรงจำเกี่ยวกับพ่อออกเช่นกันเพราะถ้านึกออกเดี๋ยวลูกชายเธอจะเจ็บปวดเสียเปล่าๆเพราะแบบนี้จันทร์วาดจึงไม่อยากให้ทิศลูกชายเธอเห็นรูปพ่อของเขานั่นเองเพราะถ้าเห็นมันเข้าเดี๋ยวจะไปกระตุ้นความทรงจำมันเสียเปล่าๆ

จบ...