"ความจริงคือกูชอบกล้ามาตั้งแต่แรก ตั้งแต่วันแรกที่เจอ แล้วยิ่งใกล้ชิดยิ่งมั่นใจว่ากูชอบ ชอบมาก...และกูเจ็บปวดมาเสมอที่ต้องรับรู้ว่าเพื่อนรักกูก็รักเขาขนาดไหน.." ผมพรั่งพรูมันออกมา

"กูพูดออกมาไม่ได้ ส่วนนึงก็เพราะไม่อยากให้ ม มึงเสียใจ.. "

"แต่ตอนนี้กูเสียใจมาก มึงคิดว่ากูเห็นแก่ตัวขนาดนั้นเลยหรอกันต์..." พรีมตัดพ้อ

"แล้วออกตัวแรงขนาดนั้นเพื่อนที่ไหนมันจะกล้าพูดวะ.." นิวโพล่งออกมา

"ไอ้นิวไม่เอา.." ทิวปราม

"ก็มันจริงมั้ย เอาแต่บอกว่าชอบเขาชิบหาย ยังรักเขาชิบหายแบบนั้น กันต์มันก็กระอักกระอ่วนใจจะพูดมั้ยวะ? อะไรของมึงวะ.." มันพูดจบก็โดนทิวลากออกไป

"แล้วพูดให้รู้เรื่องเลยนะ มึงอีกคนปราบ.." นิวมันทิ้งท้ายไว้ก่อนไป ผมรู้ว่าพวกมันรักกล้ามาก

"แล้วนี่กูผิดมากเลยใช่มั้ย ผิดที่แสดงออกมาตลอดจนทำมึงปวดใจ...แล้วกูต้องรู้สึกยังไงที่ทำให้เพื่อนกูปวดใจไม่กล้าบอกกูแม้กระทั่งท้องลูกของเขาอยู่.."

"มึง..."

"เอาเถอะกันต์... กูขอโทษแล้วกันนะ ที่ทำมึงลำบากใจและต้องปิดบังมาตลอด ต่อไปนี้รักกล้ามากๆ มึงไม่ต้องคอยห่วงว่ากูจะวุ่นวายใจอีกแล้ว" เธอบอกไว้อย่างนั้นก็หอบร่างกายที่น้ำตาพรากออกไป ไม่มีแม้เสียงสะอื้นฟูมฟายสักหยด

"กันต์..."

"ทำไงดี ป ปราบ...เราต้องทำยังไงอะ.." น้ำตาพรั่งพรูออกมาจากไหนไม่รู้

"ครั้งนี้กันต์ทำผิดกับกล้ามันจริงนะ... เรื่องพรีมเราไม่พูดให้เธอเสียใจไปมากกว่านี้ แต่กับกล้าเธอต้องไปคุยให้เข้าใจนะ"

"...กล้าจะให้อภัยเรามั้ยปราบ...ม มันจะ ฮึก ให้อภัยเรามั้ย?"

"ได้สิ ให้ได้...ไปเถอะนะ ไปคุยให้รู้เรื่อง.." เขาดันหลังผมเดินออกไป

- ปาณัสม์ -

ตอนนี้รอบตัวผมมีเพื่อนๆยืนอยู่ บังตบไหล่เปาะๆไม่ห่าง ที่เหลือก็เงียบยืนดูดบุหรี่ รู้ว่าพวกมันอยากให้ผมคิดอะไรกับตัวเองสักหน่อย แต่มันจะคอยยืนตรงนี้

"ใจเย็นๆนะมึง..." บังบอกเมื่อกันต์และพ่อของลูกมันที่พรีมบอกเดินมาด้วยกัน

"กล้า.." มันเรียกผมเสียงเบา เพื่อนคนอื่นถอยออกไปห่างๆ

"ขอคำที่ฟังขึ้นนะกันต์.."

"กูขอโทษ..."

"ขอโทษอะไร ขอโทษที่มึงไปบอกเพื่อนมึงว่ามึงท้องกับปราบหรอ?" เลือดขึ้นหน้าอีกรอบ

"ม ไม่ใช่อย่างนั้น กูตั้งใจจะไปบอกพรีมแล้ว...แต่ แต่มันไม่มีจังหวะให้บอก"

"จังหวะอะไรวะกันต์ ความจริงแค่มึงเอ่ยปากให้กูไปหาพรีมด้วยกันแล้วบอกว่ากูเป็นผัวมึงนี่มันยากมากหรอ?" ผมเสียงดังใส่มันจนเพื่อนกรูเข้ามาอีกรอบ บังจับไหล่ไว้แน่น ส่วนไอ้ปราบก็ยืนกันหลังกันต์ไว้

"มึงเข้าใจกูหน่อยได้มั้ย กูเป็นเพื่อนพรีมมากี่ปี กูทำหน้าที่รับฟังเขามาตลอดว่าเขารักมึงขนาดไหน จะให้กูเดินไปบอกว่ากูท้องกับมึงให้กูได้ทำใจหน่อยได้มั้ยกล้า!"

"เออมึงก็สนแต่ความเป็นเพื่อนของมึงอะ!! แล้วกูอะกันต์!! แล้วความรู้สึกกูอะ?"

"ใจเย็นๆมึง.." แจ๊คเดินเข้ามาพูด

"กูผิดมากเลยหรอวะกล้า ฮึก ก...กูเสียพรีมไปแล้วนี่ไง แล้วมึงก็เป็นพ่อของลูกกูอยู่นี่ไง เราก็อยู่ด้วยกันนี่ไงกล้า... หรือมึงจะโกรธจนทิ้งกูไปอีกคนก็ไปเลย!" มันโพล่งออกมา

ทิ้งมัน? เป็นอย่างสุดท้ายที่ผมจะคิด

"หึ แล้วกูผิดมากเลยหรอกันต์ที่กูไม่ได้รักเพื่อนมึงแต่กูรักมึงอะ!! กูผิดหรอที่กูเสียใจที่มึงไม่พูดให้ใครต่อใครเข้าใจว่าเรามีลูกด้วยกันอะ!! มันทำไม มึงอายมากหรอ? มึงรู้สึกผิดกับเพื่อนมากนักหรอ? แต่มึงกล้าที่จะให้เข้าใจว่าปราบเป็นผัวมึงเนี่ยนะ!"

โมโหอย่างที่สุดแล้ว ยิ่งภาพที่มันจับแขนกันไว้นั่นยิ่งเอาตัวเองไม่ลง

"เฮ้ยมึงใจเย็นได้มั้ยวะ?" ไอ้ปราบแทรกขึ้น

"มึงหุบปากไปเลย! มึงก็อีกคน ปล่อยให้แม่งเข้าใจผิด ทำไม? มึงอยากเป็นชู้กับเมียกูมากรึไง?"

"เฮ้ยกล้า! มึงใจเย็น!" ทิวเสียงดังใส่ผม

"พวกมึงจะไปเข้าใจอะไรอะ ลองมาเจ็บแบบกูสิ!!" ผมทิ้งไว้แค่นั้นแล้วก็เดินมาขึ้นรถทันที โมโหมากถึงมากที่สุด วันนี้คงไม่กลับไปนอนที่บ้านกันต์ให้มันปวดใจ ไม่อยากจะเห็นหน้าตอนนี้ ไอ้ปราบคงไปส่งมันได้ ไม่มีผมก็คงมีคนอยากจะดูแลมันอีกเยอะ

- กันติทัต -

"ไหวแน่นะ.." ปราบถามก่อนที่จะปล่อยผมเดินเข้าบ้าน

"ขอบคุณนะ.." ไม่มีคำไหนมากไปกว่านี้

ก่อนจะหันหลังแล้วเดินเข้ามา

"ฮึกก ฮึกก..." ยิ่งเข้ามาในเซฟโซนแล้วก็เก็บอะไรไม่อยู่อีกแล้ว

กล้าทิ้งผมไว้ตรงนั้น มันขับรถด้วยความเร็วออกไป ไปไหนไม่รู้...แต่ไม่กลับมาที่บ้านด้วยกัน โทรไปก็ไม่รับ มีเพียงข้อความจากกรรณน้องของกล้าว่าพี่ชายกลับไปนอนที่บ้านให้ผมใจเย็น น้องมันจะช่วยพูดให้

"เป็นอะไร?" กรณ์ทำอะไรบางอย่างกุกกักอยู่ในครัวถาม

"..."

"ถามว่าเป็นอะไร กันต์!.." มันเสียงดังใส่เพราะผมเอาแต่เงียบแล้วเช็ดน้ำตา

"กรณ์....กล้ามันโกรธกันต์แล้ว ..พรีมอีกคน กันต์ผิดอีกแล้ว...ฮึก ก ผิดอีกแล้ว พ พลาดอีกแล้วกรณ์" พี่ชายรีบเข้ามากอดผมแล้วพาไปนั่ง

"ใจเย็นๆ ชู่ววว เงียบก่อน...ค่อยๆเล่า" มันลูบหัวผมเบาๆแล้วกล่อมจนเงียบ ผมพรั่งพรูเรื่องราวทั้งหมดออกมา บอกเล่าความเจ็บปวดที่ได้เจอให้พี่ชายคนเดียวฟัง กรณ์รับฟังมันเงียบๆไม่ว่าอะไรออกมาสักคำ

"กันต์..."

"รู้ใช่มั้ยว่าตัวเองผิด?" รอจนเล่าจบแล้วผมสงบแล้วเขาถึงถามออกมา

"ฮึก ก อึก รู้.." ผมมีส่วนผิดจริงๆที่ปล่อยให้พรีมเข้าใจแบบนั้น

"มีลูกแล้วนะ...แล้วกล้านั่นก็เป็นครอบครัวกันแล้ว จะไปนึกถึงความรู้สึกและอดีตกับคนอื่นก่อนไม่ได้แม้ว่านั่นจะเป็นเพื่อน.."

"แต่..."

"ไม่มีแต่...แกแค่รับฟังและยอมเจ็บปวดเพราะเพื่อนมากเกินไป แกมีสิทธิ์จะรัก...ไม่ผิดเลย และกล้าผิดหรอที่เขาเลือกแก..ไม่ใช่น้องคนนั้น" ผมส่ายหน้า ความรักมันบังคับกันได้เสียที่ไหน

"เลิกเอาคนอื่นมาตัดสินได้แล้ว ถ้าก่อนหน้านี้มันก็อาจจะเข้าใจได้อยู่ว่าแกจมกับอดีต แต่ตอนนี้มีนี่แล้วนะ.." กรณ์จิ้มมาที่ท้อง

"กล้าโกรธ...มันโกรธมาก"

"มันก็สมควร ..สิ่งที่แกต้องทำคือขอโทษ แล้วทำให้เขามั่นใจเสียทีว่าแกรักเขาและแคร์ความรู้สึกเขาเหมือนกัน...หรือว่าแกไม่ได้รัก?"

"ถ้าไม่รักจะยอมให้มาอยู่ด้วยกันหรอกรณ์.."

"หึ ก็นั่นไง...แล้วทำไมยังเห็นว่าแกทำตัวไม่ชัดเจนเลย ..." ผมมองหน้าพี่ชาย

"ที่ไม่พูดน่ะ ทั้งพี่ทั้งแม่เขารู้หมดแหละ... เลิกคิดถึงเรื่องอื่นได้แล้ว เอาแค่เรื่องตัวเองเหอะ นั่นผัวแกนะ"

"กรณ์!" ฟาดมือไปที่แขนโตๆนั่น

"เอ้า มาตีอีก... ก็แทนที่จะรักจะหวงจะบอกใครๆไปว่านั่นน่ะพ่อของลูก..มีที่ไหนกลัวเพื่อนจะเสียใจ หืม?"

"รู้แล้วนา...แต่ก็รักมันหรอก ถึงจะไม่กี่เดือนแต่ความรู้สึกของคนที่เคยชอบเขามามากๆแม้จะหลายปีแล้วอะ พอสมหวังมันจะไม่รักได้ไง.."

"ปากเก่งนัก...แล้วเคยบอกเขาหรือเปล่าละ.."

ผมเงียบไป

"ทำไมถึงเห็นกล้าแสดงมันออกมาอยู่ฝ่ายเดียวละ แกก็ต้องทำนะ...ก่อนที่เขาจะไม่อยากได้มันแล้ว" ผมสะอึกไปทันที

แค่มาคิดว่ากล้าจะไปมีคนอื่น...ก็คงจะเจ็บปวดมากๆแล้ว

ถ้าจะต้องเลี้ยงลูกคนเดียวโดยไม่มีกล้า มันคงจะโดดเดี่ยวน่าดู

"แม่นี่เก่งจังเนอะ.." ผู้หญิงที่เลี้ยงเราสองคนมาด้วยตัวคนเดียวเก่งที่สุดในโลก

"อืม ...แต่แกยังมีโอกาสทำมันนะ เลือกได้ใครๆก็อยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์"

ใช่...ถ้าเลือกได้ครอบครัวผมก็อยากมีพ่อ แต่เพราะรู้ว่าแม่กับเขาจบกันได้ไม่ดีและแม่ไม่อยากเอ่ยถึงเราสองพี่น้องก็จะไม่เอ่ยถึง

ผมน่ะไม่เท่าไหร่...แต่กรณ์เคยคุ้นและใกล้ชิดกับเขามาก็คงต้องคิดถึงพ่ออยู่เหมือนกัน

ถ้ากล้าทิ้งผมไป...ผมไม่แน่ใจเลยว่าจะเด็ดเดี่ยวได้เท่าคุณวันดีของผมไหม...

แม้ว่าตอนนี้พรีมคงจะโกรธและน้อยใจผมไม่เป็นไร...ถ้าเธอจะเสียใจเพราะผมไม่บอกเธอและเพราะผมสมหวังกับกล้า ...ผมยินดีจะปล่อยเธอไป

แต่ผมมั่นใจแล้ววันนี้ที่กล้าเลือกขับรถหนีหน้าผมไป...

ผมเสียกล้าไม่ได้...

14.08.2020

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด