ตอนที่ 14 : หัวร้อน

กล้ารักกันต์ โดย ศศิศิลป์

ตอนที่ 14 : หัวร้อน

___________________________________________

- กันติทัต -

"พร้อมนะ..." ปราบถามบีบแขนผมเบาๆ เพราะภาพข้างหน้ามีหญิงสาวที่เราจำได้ดีนั่งรออยู่ในร้านร้านอาหารที่เรานัดเจอกันเพื่อทานข้าวเที่ยง

"ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมมั้ย.."

เราเดินเข้าไปหาเธอด้วยกัน รอยยิ้มกว้างขอบพรีมส่งมา

"มึงงงง~ ดีใจมาก มากอดหน่อยยย!!" เธอคว้าผมไปกอดเต็มแรง ปราบเหวอตอนแรกคงจะห้ามแต่ผมทำสัญญาณให้ว่าโอเค เซฟร่างกายไม่ให้ปะทะระดับนึงอยู่แล้ว

"คิดถึงมากเลย มาๆมานั่งกัน.."

"คิดถึงมากกกกก คิดถึงปราบด้วยนะ เป็นไงบ้าง" เธอชวนคนตรงข้ามคุย

"สบายดี เธอสบายดีนะ?"

"ดีค้า สุภาพอ่อนโยนเหมือนเดิม แล้วเพื่อนรักกูคนนี้ละหื้มมม สบายดีมั้ย?" เธอหยิกแก้มผมเบาๆ

"ดีสิ หลายปีเลยนะไม่ได้เจอกัน จะกลับมาอยู่นี่แล้วใช่มั้ย?"

"ใช่ค่า มาอยู่ยาวเลย ถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง.."

"งั้นสั่งอะไรมากินกันดีกว่า.." ปราบเรียกพนักงารเข้ามารับออเดอร์ทันที สั่งอาหารกันจนพอ

"สองคนนี้ยังไงอะ มึงก็ไม่ค่อยอัพเดทชีวิต มีแฟนอะไรกับเขาบ้างมั้ยเนี่ย หืม?"

"ไม่ค่อยอยากอัพเรื่องส่วนตัวลงโซเชี่ยลน่ะสิ มาด้วยกันเพราะกูชวนปราบมาเองอะ เห็นว่าจะได้เจอเพื่อนเก่าๆหลายๆคน" ผมตอบเธอด้วยรอยยิ้ม เลี่ยงตอบคำถามนั้น

"แหน่ะ ไม่ใช่ว่าซัมติงหรอ เห็นในภาพไปปาร์ตี้ด้วยกันออกบ่อยกับแก๊งแจ๊ค ต๊อด บังพวกนั้นน่ะ.." ผมไม่ได้ตอบอะไรแค่หัวเราะออกมาน้อยๆมองหน้ากับปราบ เพราะรู้ว่าเอ่ยถึงชื่อเพื่อนกลุ่มนั้นแล้วชื่อไหนจะตามมา

"วันไหนนัดเจอกันหน่อยสิ กูอยากเจอกล้าอะ กล้าสบายดีใช่มั้ย?"

"อ เอ่อ อืม...ก็สบายดีนะ ทุกคนสบายดีแหละ"

"อาหารมาแล้วค่ะ.."

ดีที่บริกรช่วยชีวิตไว้ ผมกับปราบสบตากัน เขาพยักหน้าน้อยๆให้กำลังใจ

"พรีมกูมีอะไรจะบอกมึงอะ.." รวบรวมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ ไม่เข้าใจทำไมต้องรู้สึกผิดในใจ เพราะว่าเพื่อนรักกล้ามากอย่างนั้นใช่มั้ย...แต่เขาก็เคยรักมากเหมือนกัน และเพิ่งจะมาเริ่มกันใหม่ใน10ปีให้หลัง

"มีอะไรหรอ...?"

"เอ่อคือ.." มันติดอะไรในปากวะ

"มึง..มีอะไรเนี่ย กูลุ้นนะ อะไม่งั้นกินปลาก่อน.." เธอคีบอาหารรสจัดในจานยื่นมาให้

"อุ่บ อุ่กกก ..." จู่ๆกลิ่นก็ทำให้อยากจะอาเจียน

ผมวิ่งสุดชีวิตไปเข้าห้องน้ำทันที

ปลาอะไรโคตรเหม็นเลย

"เฮ้ยกันต์... พรีมไม่ต้องเราเอง.." ปราบรีบวิ่งตามออกไปทันที

อุ่กกก แหวะ อุ่บ แค่กๆๆๆ

เสียงอาเจียนดังทั้งห้องน้ำ ปราบหยิบทิชชู่มาพับๆเป็นทบ ก่อนจะช่วยลูบหลังเพื่อน

"อ่ะ ...รับไว้ก่อน.." เงยหน้าขึ้นมาก็รับทิชชู่อีกคนไว้

"ปราบ...มันเหม็นมากเลยอะ ยิ่งกลิ่นในนี้ตอนนี้ก็เหม็น" ย่นจมูกอยากสำรอกอีกรอบ

"บ้วนปากก่อน ล้างหน้า แล้วเดี๋ยวออกไปสูดอากาศสวนข้างร้านกัน.."

"ดีขึ้นยัง?"

รีบโกยสูดเอาบรรยากาศธรรมชาติเข้าปอด หลังจากมีอีกคนคอยช่วยพัดระบายอากาศให้ด้วย

"ค่อยยังชั่ว..เป็นคนท้องนี่ก็ลำบากเหมือนกันเนอะ เราไม่ชอบความรู้สึกตัวเองเวลาเป็นงี้เลย" ข้างในมันรวนไปหมด มันเหม็น มันนอยด์ มันงี่เง่าอยากจะวีนออกหมด

"ไม่เป็นไรครับ...ไม่เป็นไรนะ เธอต้องโอเค เพื่อเจ้าเบบี๋ตัวแสบนี่ไง..." ปราบว่าชี้มาที่ท้อง

"ขอบคุณน..."

"กันต์...มึงท้องหรอ?" คำถามจากหญิงสาวทำเอาสองคนชะงักหันกลับไปมอง

"กูตามมาดูว่ามึงโอเคมั้ย...มึงท้องหรอกันต์ ฮืออออ ทำไมเรื่องดีๆแบบนี้ไม่บอกกูห้ะ.." มันกระโดดเข้ามาจับมือผมเขย่าๆใหญ่

ส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือจากปราบ

"งั้นเราเข้าไปข้างในกันนะ ..แดดร้อนๆเดี๋ยวกันต์จะเป็นลมขึ้นมาอีก"

"ไปๆไปกัน โถ่เอ้ยยยเพื่อนกู เป็นอะไรทำไมไม่บอก เดี๋ยวเหม็นจานไหนเอาออกให้หมดเลย โอเคมั้ย.." เธอพยายามพูดเอาใจตลอดทางกลับมาที่โต๊ะ ซึ่งปราบให้บริกรยกออกไปห่อกลับบ้านแล้ว เพราะคงทานที่มีกลิ่นต่อไม่ได้

"แล้วนี่ท้องกี่เดือนแล้ว แล้วใครคือคุณพ่อคะ ไหนบอกว่าไม่มีอะไรไงกับปราบ สับสนไปหมดแล้วเนี่ย...." เกิดความเงียบชั่วครู่

"เฮ้ยเป็นอะไร ไม่ได้อยากบอกใครหรอ กูขอโทษนะกันต์ก็มันไปได้ยินแล้วอะ~"

"ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก นี่2เดือนกว่าแล้ว.."

"แล้วทำไมมึงกับปราบไม่บอกกูอะ ห้ะ? จะปิดทำไมเนี่ยกันต์ กูเพื่อนมึงนะ..ต้องยินดีซะอีกสิ ดูทำหน้าเข้า...แต่ถ้ายังไม่อยากบอกใครก็ไม่เป็นไรนะกูไม่บอกหรอก" พรีมดูจะตื่นเต้นเธอจ้องมองท้องผมไม่หยุดเลย

"แต่เราไม่ใช่..." ปราบยังไม่ทันปฏิเสธจบ

"เอานาไม่ต้องเขินหรอก เอาน่ะ...มาๆมากินกันต่อดีกว่า..เดี๋ยวน้าพรีมจะเลือกจานอร่อยให้หลานเลยน้า.." ใครจะกล้าขัดเธอกัน

ดูสายตาที่เธอมองนั่นสิ น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยนั่นอีก

"ไปก่อนนะ ค่ำนี้เจอกันนะ.." พรีมโบกมือลาหยอยๆหลังจากกินข้าวกันเสร็จก่อนจะเดินไปขึ้นรถเธอเอง โดยปราบรับปากว่าจะนัดเพื่อนๆมาเจอกันในตอนเย็นให้

"กันต์...โอเคนะ?"

"โอเค ...ขอโทษนะปราบ แกต้องมาวุ่นวายด้วยเลย"

"วุ่นวายอะไรกัน?"

"ก็ที่พรีมเข้าใจผิด..."

"เธอตั้งใจที่ไหนกัน เห็นอยู่ว่ามันจังหวะนรก เอานา...เราเข้าใจนะ" ผมคงทำหน้ายุ่งมาก จนอีกคนเอามือมาลูบหัว

"ไม่เอานา ไปขึ้นรถ เราไปส่ง จะได้ไปนอนพักสักงีบนะ จะได้สดชื่น.." ปราบยกยิ้มส่งมาให้

คงต้องกลับไปนอนพักจริงๆ เพราะอ้วกมาด้วยแล้วเพลียไปหมด อากาศก็ร้อน ถ้าวันนี้ไม่ได้ปราบมาด้วยคงแย่...

- ปาณัสม์ -

วันนี้กลับมาบ้านเร็วหน่อย ก็เห็นคนท้องนอนหลับพริ้มอยู่บนเตียง เสื้อเลิกขึ้นมาให้เห็นพุงน้อยๆ ไม่รอช้าจะขึ้นเตียงเบาๆแล้วเอื้อมมือไปลูบ

"ว่าไงคนเก่ง...ไปไหนกับแม่มาหืมวันนี้?.." ผมคงดูบ้ามากที่คุยกับหน้าท้องคนนอนหลับ

"ในนี้เป็นตะหนูหรือยัยหนูหืม?" ไม่พอยังเอาหูไปแนบอีก

"อืมมม" กันต์ขยับตัวเบาๆ แต่เหมือนมันจะชอบให้สัมผัสเบาๆลูบไปมาที่ท้อง

"อย่าแสบเหมือนแม่นะ รู้มั้ย.." อดไม่ได้ที่จะเผื่อไปหยิกจมูกคุณแม่ให้ด้วย

"กล้าาา~ มีใครเคยบอกมึงมั้ยว่าปลุกคนหลับยิ่งเฉพาะคนท้องมันบาปกรรมอะ" นั่นไง รู้สึกตัวได้ก็ด่าก่อนเลย

"ก็กูคุยกับลูกนี่ เห็นคุณแม่น่ารักด้วยเลยอดไม่ได้..." นี่ไง น้อยไปเสียที่ไหน ไอ้ท่าทางยิ้มๆแบบนี้ด้วยแล้ว

"จะอ้วกอะ เลี่ยน!" ทำเป็นกลบเกลื่อน

"หรอ แต่กูเงี่ยนนะ.." ผมแซวมัน

ผลั่ก

"โอ้ยกันต์...ชอบรุนแรงนะมึงอะ" มันถีบผมเกือบตกเตียง เลยกระโจนคว้ามันมากอดแน่นๆแทน

"อืมออกไปเลยกล้า เฮ้ยย หนวดมึงจั๊กจี้"

"ใช่หรอ ไหน หืม" ยิ่งมันขัดขืนก็ยิ่งซุกไปใต้คอมัน

"งือออออไอ้กล้าาา..ออกไปเลย โรคจิตนะมึงอะ" มันเอาหมอนตีผม เพราะไปงับตามตัวมัน

"ไล่กูเก่ง"

"เออกูจะให้กรณ์จับมึงด้วย ดูดิ หน้าแม่งอย่างหื่น.." ยิ่งมันพูดก็ยิ่งทำท่าจะเข้าหามันอีก

กันติทัตนี่มันตลกเป็นบ้า ตอนมันจะหนียิ่งชวนขำ

ตกเย็นเกือบจะมืดเรามากันที่ร้านอาหารดังริมหาด รอบนี้ฝีมือปราบมันจองและนัดรวมทุกคนเอง แต่มาได้ไม่ครบมีแต่บัง แจ๊ค นิว ทิว

"อ้าว มาพร้อมกันเลย มาๆ" แจ๊คเรียกผม ตอนนี้ทุกคนมากันพร้อม เพิ่งเห็นว่าข้างหลังพรีมเธอเดินตามมาพอดี

"หวัดดีกล้า.." พรีมทักทายผม ด้วยสายตาแบบเดิมที่เคยใช้มองผมเสมอ สายตาเดียวกับที่บอกใครๆว่าชอบผมขนาดไหน ผมยอมรับข้อนี้เลยว่าในชีวิตไม่เคยเจอใครเหมือนพรีมที่ชัดเจนและพร้อมทุ่มเทขนาดนั้น

"หวัดดีพรีม เพิ่งมาเหมือนกันหรอ?"

"ปล่าว เราเข้าห้องน้ำมาน่ะ แล้วนี่ทำไมมาด้วยกันได้ แล้วปราบละ?" คำถามท้ายที่ถามกันต์ทำเอาผมงง แต่คิดว่าคงเพราะกลางวันมันไปด้วยกันเลยถามแบบนั้น

"เอ่อ อ๊ะ โน่นไงมาแล้ว" กันต์ชี้ไปที่ปราบที่เข้ามา

"โทษทีมาช้าติดงาน อาหารทยอยมาหมดแล้วใช่มั้ย?" เจ้างานตัวจริงของมือนี้

ตอนแรกเราก็นั่งกันแบบ พรีม | กันต์ | ผม

แต่พอปราบเข้ามาพรีมกับเขยิบออกให้มานั่งอีกข้างฝ่ายผมถัดจากทิวไปเสียอย่างนั้น แต่ก็ไม่มีใครท้วงอะไร

"แล้วนั่นมึงกินได้ใช่มั้ย?" เธอยังถามไปยังเพื่อนสนิทอย่างเป็นห่วง นี่แหละมิตรภาพของสองคนที่ผมเห็นมาแต่ไหนแต่ไร

"เหม็นอันนี้ใช่มะ รู้เลย...ซีฟู้ดหมักๆหน่อย" ปราบมันยกจานนั้นออกไปไกลกันต์

"แหม ดูแลดีจังเลยปราบ อิจฉา" เธอพูดแปลกๆอีกแล้วจนผมมองหน้างงกับทิว แต่ก็ยังไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมา

บรรยากาศกินไปคุยไปเคล้าเสียงคลื่น ส่วนใหญ่พรีมต้องตอบคำถามชีวิตหลังจากแยกกันและที่เธอไปอยู่ต่างประเทศ จนอาหารร่อยหรอ

"อิ่มมมม" นิวว่าออกมายาวๆ

"กินข้าวด้วยกันแบบนี้ยิ่งนึกถึงสมัยก่อนเนอะ โรงอาหารโรงเรียนเนี่ย..ที่สุด!" ทิวยกเหตุการณ์มา

"เออแต่ที่นั่นความทรงจำเยอะจริง เช่นที่พรีมชอบไปให้ของขวัญกล้าตอนมีงานกิจกรรมไง ขำว่ะ...อะไรจะชอบมันขนาดนั้น" บังพูดขำขัน แต่เหมือนว่าทุกคนจะนึกได้ว่ามีคนข้างๆผมเลยเงียบลง

"ตอนนี้ก็ยังรู้สึกดีด้วยเถอะ ขนาดว่าไม่สมหวัง.." หญิงสาวบอกออกมาทำเอาทุกคนอึ้ง ผมยังอึ้งเลย หันมองคนข้างตัวมันไม่พูดอะไรออกมา

นี่วันนี้มันได้คุยอะไรกันไปบ้างทำไมเธอยังกล้าพูดแบบนี้ทั้งที่กันต์นั่งอยู่

"เอ่อ แล้วยังไงนะ พรีมจะย้ายกลับมาอยู่ที่นี่ใช่มั้ย..งี้พวกเราก็ต้องต้อนรับสมาชิกคนใหม่ของแก๊งเพื่อนเก่าอะดิ" แจ๊คแก้สถานการณ์

"ได้หรอ ดีเลย...แต่เราไม่ได้อยู่ที่หรอก คงมาบ้าง แต่หลักๆเราอยู่อีกที่อะ"

"หรอ งั้นถ้ามานี่ก็ปาร์ตี้ด้วยกันเลย พวกเราปาร์ตี้ดุมากนะเช่นบาร์กัปตันแจ๊คเนี่ย" ทิวบอก

"เออใช่ น่าไปมากเห็นแท็กกันบ่อยๆจากเฟชกันต์"

"มาเลยคร้าบ" เจ้าของมันโปรโมททันที

"แต่พรีมไหวปล่าว พวกเรากินดุนะ ...ไม่เชื่อถามกันต์ได้ รายนั้นน่ะเต้นทีเงี้ยเราแทบใจแตก" บังเล่าด้วยอินเนอร์ทรามๆของมัน ทำเอาไอ้นิวส่ายหัวให้ ที่เหลือก็ปลงปนขำ

"จริงหรอกันต์ แต่งี้กูก็อดเห็นไปพักใหญ่เลยดิ ท้องอยู่เงี้ยปาร์ตี้ไม่ได้ อุ้ย โทษว่ะ...นี่พูดได้มั้ย?" เธอดูตกใจที่นึกได้ว่าหลุดปาก

"ฮ่าๆ พูดได้ในนี้รู้กันหมดแล้ว" ทิวบอกให้เธอสบายใจ

"ขอโทษนะมึง โทษทีนะปราบ"

เดี๋ยว...พรีมจะขอโทษปราบทำไม

"ขอโทษปราบมันทำไมอะ?" แจ๊คได้ถามแทนในใจผมและคิดว่าแทนทุกคนบนโต๊ะ

"นั่นดิ" นิวเสริม

"อ้าวก็คิดว่ากันต์อาจจะยังไม่ได้อยากบอกทุกคน ปราบก็ด้วย..."

"ยังไงนะกูงง" ทิวย่นคิ้ว

"ก็ที่ลูกของกันต์กับปราบไง"

เคร้ง!!เพล้ง!!

แก้วผมหลุดมือแตกกระจายเต็มพื้น ลูกค้าโต๊ะอื่นบางคนร้องตกใจ

"เธอพูดว่าอะไรนะ?" ผมจ้องเธอเขม็งแล้วตอนนี้

"เอ่อ ก็ปราบกับกันต์กำลังจะมีลูกด้วยกั.."

"พูดบ้าอะไรของเธอ!!" ผมตะหวาดดังลุกขึ้นยืนมองพรีม

"กล้า!" กันต์บีบแขนผมแน่น แต่ผมไม่สนแล้ว

"เราขอบใจนะที่เธอชอบเรา เรายินดีมาตลอดที่มีคนรักและหวังดีกับเรา แต่ที่เรามีให้เธอได้คือความเป็นเพื่อน แต่ตั้งแต่เมื่อกี้เธอพูดมาได้ไงว่ายังรู้สึกดีทั้งที่กันต์นั่งอยู่ตรงนี้!!" ผมโคตรจะโมโหเลยที่ต้องตั้งคำถามว่าเธอเป็นคนประเภทไหนกัน เมียผมท้องนั่งอยู่ตรงนี้และเป็นเพื่อนเธอ ถึงเธอจะเคยชอบผมมากบ้าบออะไรนั่น...

"ใจเย็นกล้า..." นิวเตือนผม

"เย็นเหี้ยอะไรอีกอะ แล้วกันต์มันกำลังท้องลูกของเราอยู่ ไม่ใช่ลูกของปราบห่าเหวอะไรที่เธอพูดด้วย!" ผมปาผ้าเช็ดปากลงเก้าอี้แล้วเดินออกมา

ไม่ได้แน่ ขืนยืนพูดมันได้ออกมามากกว่านี้แน่ เพราะโมโหอย่างที่สุดแล้ว การที่มีใครมาบอกว่าเมียเราตั้งท้องลูกของคนอื่นอยู่นี่มันต้องรู้สึกยังไงกัน

พาลให้คิดไปถึงว่ากันต์กับไอ้ปราบนั่นไปเจอพรีมมายังไงถึงปล่อยให้เธอเข้าใจแบบนั้น ทั้งโกรธ หงุดหงิด สงสัยไปหมด

"โว้ยยย!!" แล้วจะทำอะไรได้นอกจากเตะผืนทรายในมุมมืดที่หลบมาสงบสติคนเดียว

14.08.2020