ตอนที่ 10 : คลั่งรัก

กล้ารักกันต์ โดย ศศิศิลป์

ตอนที่ 10 : คลั่งรัก

___________________________________________

- ปาณัสม์ -

"โถ่เว้ยยยย แพ้อีกแล้วอะ.." กันต์หงุดหงิดกับเกมออนไลน์ในมือถือ ก็นี่มันแพ้รอบที่5แล้ว ...

"มึงจะหัวร้อนทำไมอะ หืม? แค่เกมมั้ย" ผมบอกคนที่นั่งอยู่บนตัก ตอนนี้เราอยู่บนเตียงนอนในห้อง ที่พื้นมีกรรณกับเกมน้องชายของกันต์นั่งเล่นเกมPS4อยู่

"โวยวายชิบหาย.." กรรณบ่นไม่หันมามอง

"...นั่นพี่กู.." นั่นไง เจอไอ้เกมตบกระบาลให้ พี่สุดที่รักของมันนี่

"ดีมากน้องรัก ต้องรักพี่แบบนี้สิ.."

"แต่เสือกับสิงห์ไม่ใจดีแบบผมนะ.." เวร กลืนน้ำลายลงคอทั้งคู่เลยมั้ยละ น้องมันหันมามองแบบเหลือบๆใส่

"ฮ่าๆๆๆ เงียบเลยว่ะ" ไอ้กรรณชอบใจใหญ่

"ลุงก็เข้าใจตั้งชื่อเนอะ ดุเหมือนพ่ออะ" เกมบ่นถึงสองแฝด ก็สองคนนั้นถือศักดิ์ว่าเป็นพี่ไอ้กันต์ทั้งที่อายุน้อยกว่า หวงซะยิ่งกว่าพี่กรณ์อีก

"ลุงแกเทรนลูกมาดีไง" กรรณว่า ไอ้นี่เหมือนไปเป็นลูกบ้านเขาอีกคนแล้ว

"อย่าบอกนะเกม พี่ขี้เกียจรำคาญ.." คนบนตักผมขอร้อง ซึ่งเกมก็ไม่ตอบรับอะไร

ผมกอดกันต์แน่นขึ้นจากที่แค่กอดหลวมๆพอให้เราเล่นเกมแบบช้อนตัวมันไว้ ตั้งแต่ดีกันนี่ก็ตัวติดกันกว่าเดิมอีก มันมาขลุกอยู่บ้านผมเสียส่วนใหญ่ เอางานมานั่งทำบ้าง น้องๆมันก็ชอบมาที่นี่อยู่แล้วด้วย

"กูอึดอัด!" นั่นไง บ่นอีกแล้ว

"ช่วงนี้มึงเต็มไม้เต็มมือนะ.." ผมบอกก่อนจะจับลูบไปที่หน้าอกมัน

"สัสกล้า! อย่า..." มันเขินหน้าแดง

"กินไก่ผู้พันเยอะไงมึง.."

"น้อยๆหน่อย.." เกมหันมาค้อนผม ซึ่งทำเพียงแค่ยักคิ้วส่งไป

"ปล่อยดิ้กูไปเข้าห้องน้ำ..." มันดึงตัวออก

"อะไรอะ นี่กูจับนมแค่นี้มีอารมณ์เลยหรอ?"

"โอ้ยยย" มันลุกขึ้นได้ถีบผมเกือบหงายหลัง

"กูปวดเยี่ยว!!" เออปวดเยี่ยวก็ปวดเยี่ยวดิ รุนแรงชิบหายเลย

"สมควร!" เกมหันมาด่าผม ส่วนกรรณส่ายหน้ารำคาญ

"ไปไหน.." ผมถามคนที่ลุกจากโต๊ะกินข้าว

"ห้องน้ำ.." มันบอกก่อนจะเดินออกไปอย่างเร็ว

"พี่มันฉี่บ่อยจังวะ.." กรรณสงสัย ซึ่งทั้งผมและเกมเห็นด้วย

"นี่รอบที่8แล้วมั้ง.." เกมบอก นี่มันนับเวลาพี่มันลุกไปเข้าห้องน้ำด้วยหรอ

"กันต์...มึงเป็นไรปล่าว ทำไมเข้าห้องน้ำบ่อย?" ผมถามคนที่กลับมานั่งหน้าจานข้าวเหมือนเดิม

"ตั้งแต่ลดเหล้าก็กินน้ำเยอะมั้ง..." อืม เหตุผลเข้าใจได้

"คืนนี้ไปมั้ยวันเกิดต๊อด.."

"ไปสิถามได้ จะพลาดหรอ?"

"ผมไปด้วย.." เกมบอก คืนนี้คนคงเยอะพอสมควร ไอ้ต๊อดมันก็เพื่อนน้อยที่ไหน

"พูดจริงนะกันต์ มึงดูอิ่มๆขึ้นนะ.." ผมทักคนที่ตอนนี้อยู่ในเชิร์ตขาวแขนสั้นตัวใหญ่กับกางเกงรัดรูป

"จะบอกว่ากูอ้วนหรอ?"

"ไม่ได้บอกว่าอ้วน มึงดูแบบยังไงวะ...มันเต็มไม้เต็มมือไปหมด" อดไม่ได้จะจับหลังมันไว้ มันไม่ชอบให้เกาะแกะตัวมาก

"กันต์" เกลียดเสียงนี้ว่ะ

"ปราบ... หล่อมาเลยนะวันนี้..." นี่ก็ไปชมเขาอีก

"จริงดิ ทักงี้เขินแย่เลย..." เหอะ

"จะไปไหน..." มันคว้ามือผมไว้ ไอ้ปราบมองตาปริบๆ

"ไปหาไรกินให้อิ่ม เดี๋ยวเมา..." กินอิ่มให้ท้องไม่ว่างก่อน

"ไปด้วย...เดี๋ยวมานะปราบ.." มันยิ้มให้ทางโน้นแล้วเดินจูงมือผมมาที่โต๊ะที่จัดอาหารไว้

"กันต์..."

"ทำไม?"

"มึง...จูงมือออกมาแบบนั้นไม่กลัวคนอื่นเข้าใจผิดหรอ"

"เข้าใจผิดว่า?"

"ก็ว่ามึงกับกูอะไรกัน"

"งั้นก็ไม่ผิดนิ่ มึงกับกูก็อะไรกันจริง.."

มันพูดออกมาหน้าตาเฉยทำเอาผมยิ้มกว้าง อยากจับฟัดแรงๆเสียตรงนี้

"มึงอย่าน่ารักได้มั้ยวะ?"

"มึงก็อย่าทำตัวเป็นคนคลั่งรักมากได้มั้ยวะ.." มันย้อนทำหน้าขำ

ใช่...ผมคงเหมือนคนคลั่งรักมากๆคนนึง ใครๆก็บอกแบบนั้น

- กันติทัต -

เบื่อสายของไอ้กล้าจริงๆ ไม่รู้มันจะหลงผมอะไรขนาดนั้น

"แด่เจ้าของวันเกิด..." แจ๊คพูดขึ้นยกแก้วเหล้า

"เอาหน่อย..." บังยื่นแก้วให้ผม

กำลังกรอกเข้าปาก แต่ยังไม่ทันจะกลืนลงคอ

อุบบบ!!

อาหารที่กินเข้าไปตีพุ่งขึ้นมาที่คอ

"เฮ้ยเป็นไรพี่?" กรรณถามผม

"จะอ้วกหรอ?" เกมถาม

ผมส่งแก้วให้ใครก็ได้ข้างๆรับแล้วรีบลุกออกไปห้องน้ำทันที

ขย้อนเอาอาหารบางส่วนออกมา จู่ๆรสสุราวันนี้ก็พังพินาศมากจนกลืนไม่ลง

"โอเคมั้ย?" กล้าเดินตามเข้ามาลูบหลังป้อยๆ

"อุ่กก ม มึงออกไปก่อน..." เวียนหัวไปหมดไม่ต้องการให้ใครมาอยู่ในระยะสายตาเลย

ผมจัดการตัวเองเสร็จก็เดินเช็ดปากออกมา เกมกับกล้ายืนรออยู่หน้าห้องน้ำ

"เป็นอะไร ไหวมั้ยเนี่ย"

"โอเค เกมกลับไปสนุกต่อเถอะ"

"อืม มีอะไรบอกนะ ฝากด้วยพี่" น้องหันไปบอกกล้าที่พยักหน้ารับ

"เป็นอะไร มึงไม่โอเคเลยนะ ฉี่ก็บ่อยแล้วยังอ้วกอีก"

"มันแค่ไม่สบายตัวไม่ได้เป็นอะไร แก้วนั้นใครเอาไปกินอะไรก่อนรึเปล่าไม่รู้แล้วเอามาให้กู.." อาจจะเป็นแก้วใครมาก่อน ผมไวต่อสัมผัสที่มาจากคนอื่นมากๆ

"ไม่มีหรอก กูดูอยู่ รู้ว่ามึงไม่กินอะไรร่วมกับคนอื่น"

"งั้นกูคงเพลียๆมั้ง ช่วงนี้มันแปลกๆ"

"ไปหาหมอมั้ย พรุ่งนี้พาไป.."

"ไม่ต้องอะ เข้าไปในงานกันกูโอเคแล้ว"

"ได้หรอ กลับดีกว่ามั้ย"

"กูไหว ก็แค่ไม่ต้องกินเหล้า" ดูมันยกยิ้มเข้า

"ดีเหมือนกันแบบนี้ จะได้เลิกขี้เมาได้แล้ว" มันโอบไหล่พาเดินเข้าไป

"ไปหาหมอสักทีมั้ยกันต์ แกจะมานั่งเดาทำไม" คุณวันดีบ่นผม เพราะตอนนี้เวียนหัวนั่งดมยาดมอยู่

"แค่อากาศร้อนมั้งแม่"

"แกอย่าทำให้ยากได้มั้ย หรือจะให้แม่บอกกรณ์" เอาคุณตำรวจมาขู่อีกแล้ว

"ไม่เอานาแม่ เออก็ได้ๆ เดี๋ยวกรณ์ไปเอง" ดูทำหน้าเข้า ดุจริงๆ

"ไม่ให้ไปเป็นเพื่อนแน่นะ แล้ววันนี้ตากล้าไปไหนเสียละ.."

"มันก็มีงานมีการทำนะแม่"

"ใครจะรู้ปกติมาเฝ้ายิ่งกว่าอะไร.."

"ห่างกันบ้างแหละดี เบื่อขี้หน้าจะแย่.."

"ปากดีไปเถอะ เล่นตัวเหมือนใคร.."

เธอบ่นจนพี่ในร้านขำตาม จะเหมือนใครซะละ ก็แม่นั่นแหละเลี้ยงมากับมือ

ขับรถมาจอดหน้าคลินิกเล็กๆ ที่นี่ครบวงจรดีไม่ต้องไปโรงพยาบาลไกลเลย คุณหมอก็มีชื่อเสียง ผมโทรนัดมาก่อนแล้วเลยง่ายดาย

"วันนี้อาการเป็นยังไงมาบ้างคะ.." เธอถามกลังก้มมองใบ opd ประวัติผม

"ผมฉี่บ่อยมากเลยครับ แล้วก็ฉุนเฉียว อย่างวันนี้ก็เวียนหัว แล้วก็มีอาเจียนด้วย จะว่ายังไงดี..มันแปรปรวนไปหมดเลย.."

"หืมมม...เป็นมานานเท่าไหร่แล้วเนี่ย"

"ช่วงเดือนหลังนี่แหละครับ ก่อนหน้าก็มีท้องอืดบ้าง แต่ไม่ได้เป็นปัญหาให้ต้องมาพบหมอ"

"หมอขอถามอะไรส่วนตัวหน่อยได้มั้ย...คนไข้มีคู่นอนเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายคะ?"

เอะใจขึ้นมาบ้างแล้ว

"ผู้ชายครับ..."

ไม่สิ ต้องไม่ใช่

"แต่ผมป้องกันตลอดนะครับ ไม่เคย..."

ไม่สิ จะว่าแบบนั้นก็ไม่ได้ ก็มีบางครั้ง...แต่ไม่เคยมีการหลั่งใน

"ครั้งที่มีความเสี่ยงล่าสุดพอจะนึกออกมั้ยคะ?" ในหัวผมมีฉากร่วมรักผุดขึ้นมานับครั้งไม่ถ่วน สมองขาวโพลนไปหมด

"เอางี้ดีกว่านะ ... หมอว่าหมอขอตรวจฉี่หน่อยดีกว่า.."

เธอเคาะเรียกผู้ช่วย ก่อนจะให้เตรียมอุปกรณ์เก็บปัสสาวะ ผมนั่งรอด้วยคำถามมากมายในหัว

ท้อง?

จะเอายังไงต่อ?

จะบอกใครก่อนดี?

แล้วผมจะอุ้มครรภ์ได้ดีพอมั้ย?

"เดี๋ยวเชิญด้านในเลยค่ะ..." ผู้ช่วยหญิงคนเดิมเรียกผมเข้าไป

"อย่างที่เดานะ...คุณกันติทัตกำลังตั้งครรภ์ค่ะ"

มีเสียงวิ้งในหัวเหมือนซาวด์อะไรฟาดเข้ามา

"หมอตรวจให้ทั้งหมด3ครั้งเพื่อความแม่นยำ แต่ถ้าคนไข้อยากจะตรวจเลือดหรือระยะเวลาตั้งครรภ์สามารถทำได้นะคะ...หมออยากให้เตรียมเรื่องฝากครรภ์เลยด้วย.." เธออธิบายไปตามหน้าที่แต่สมองผมไม่รู้อะไรอีกแล้ว

ลากร่างกลับมาที่บ้าน แม่เตรียมข้าวเย็นไว้แล้ว กรณ์นั่งอยู่พร้อมหน้า

"เป็นไงบ้างกันต์ หมอว่าไง?"

"เป็นอะไรทำหน้าแปลกๆ.." กรณ์ถามอีกคน

ยังไม่พร้อมที่จะพูดอะไรตอนนี้

"ปล่าว.."

"แล้วหมอว่าไง ได้ยาอะไรมา.."

"ขอกันต์ขึ้นไปพักก่อนนะ เพลียๆน่ะ.."

"ไม่กินข้าวหรอ.."

แม่ตะโกนไล่หลังมา ผมไม่รู้จะเริ่มตรงไหน ไม่รู้จะพูดใดออกไปก่อนดี ขออยู่กับตัวเองสักพัก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"กันต์..ขอเข้าไปหน่อย.."

กรณ์เดินเข้ามาด้วยหน้านิ่งๆ

"เป็นอะไร?" นั่งลงข้างๆแบบนี้ผมกลับทำตัวไม่ถูกขึ้นมาเสียดื้อๆ

"ทำไมไม่ตอบ..."

"กรณ์..." ผมหันไปกอดพี่ชายเบาๆ มันตอบกลับมาเช่นกัน มันเป็นบรรยากาศแปลกๆที่ไม่ค่อยเกิดขึ้น

"กันต์ท้อง...." แต่ผมไว้ใจเขา

"...." พี่ชายเงียบไป ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา ผมร้องไห้ออกมาแบบไม่มีเสียง น้ำตามันมาจากไหนไม่รู้

"กับไอ้กล้าใช่มั้ย?"

"อืม" จะเป็นใครเสียอีกถ้าไม่ใช่กล้า

"แล้วจะเอายังไงต่อไป..." เสียงทุ้มนั้นถาม ไม่มีคำต่อว่าสักคำ

"ไม่รู้...กรณ์... กันต์ย แย่มั้ย?"

"คำถามไม่สร้างสรรค์ แย่คืออะไร?"

"ไม่รู้สิ ..."

"การมีลูกโดยไม่ได้มีใครบังคับฝืนใจมันแย่ตรงไหน...หรือที่ทำโดนกล้ามันบังคับ?"

"ไม่ใช่นะกรณ์! ม ไม่ใช่..."

"ก็แล้วจะทำไม...มีก็เลี้ยงสิ" คำตอบง่ายๆ แต่มันกัดกินทั้งใจไปหมด

"แล้วจะบอกเจ้าตัวเมื่อไหร่"

"ขอเวลาสักแปป.."

"อย่าดราม่าให้เกินเบอร์นะ ยังไงก็ต้องบอก มีแล้วก็ต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่ทำ แล้วก็แม่อีกคน.."

"กรณ์..." ผมเรียกพี่ชายตัวเองอีกครั้ง ไม่รู้เลยว่าจะไปทางไหนต่อ..มันใหม่ มัน...มันสับสน

"โตแล้ว...จะเป็นแม่คนแล้ว รู้นะว่าเก่งคิดเองได้ทำอะไรได้...ผิดพลาดเมื่อไหร่พี่กับแม่ก็อยู่ข้างหลังเสมอแหละ..." กรณ์ลูบหัวแผ่วเบา

"อื้ม.." ไม่มีคำพูดใดจะเอื้อนเอ่ย นอกจากยกยิ้มให้พี่ชายคนดีของผม

ไม่ใช่การปลอบประโลมโอ๋เอ๋เหมือนตอนเล็กๆ แต่กรณ์เป็นพี่ที่ดีเสมอ เราไม่เคยบอกรักกัน หอมแก้มกัน หรืออาจจะไม่แม้แต่พูดกันดีๆ แต่คำว่าครอบครัวคืออยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน..

11.08.2020