ตอนทีี่ 11 : เคลียร์

กล้ารักกันต์ โดย ศศิศิลป์

ตอนที่ 11 : เคลียร์

___________________________________________

- ปาณัสม์ -

"สวัสดีครับแม่.."

"อ้าวกล้า...กันต์ไม่อยู่หรอก.."

ไปไหนของมัน โทรมาก็ไม่ค่อยจะรับ ไม่ค่อยคุย มันเป็นแบบนี้อีกแล้ว ติสต์เกินไป ทำอะไรไม่นึกถึงกันบ้าง

"ไปไหนหรอครับ?"

"นี่กล้ารู้อะไรแล้วบ้าง.."

"หมายความว่าไงครับแม่"

"ก็...เฮ้อ เอาละ กันต์ไปโรงพยาบาลกับกรณ์ อีกเดี๋ยวก็กลับแล้ว.." เธอเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด

"โรงพยาบาล? ไปทำไม กันต์เป็นอะไรหรอแม่.." เธอส่ายหัว

"เอาไว้คุยกันเองนะ.." มันยิ่งทำให้ปาณัสม์ร้อนใจ

เสียงรถแล่นมาจอดหน้าบ้าน นายตำรวจนอกเครื่องแบบลงมาพร้อมน้องชาย

"กล้า.."

"กันต์ ไปโรงบาลทำไม? มึงเป็นอะไรอะ เจ็บตรงไหน..ไข้หรอ?" เอามืออังหน้าผากมันก็ไม่ร้อน มันถอยตัวออกเล็กน้อย

"คือ..."

"ไปคุยกันข้างบนไป..." พี่กรณ์บอกผมสีหน้าทุกคนดูมีความลับ ผมรับถุงยานั่นมาถือไว้เอง

เดินขึ้นมาบนบ้านไม่ต้องรอช้าเลยที่จะกระชากของในถุงนั่นมาดู ว่าเสียมารยาทก็ได้...ในหัวทั้งเป็นห่วงทั้งโมโห

"กล้า กล้า..เดี๋ยว..." มันจะแย่งออกไปแต่ไม่ทันการณ์

'แก้แพ้ท้อง' ซองแรกหยิบออกมาอ่านก็มือสั่นแล้ว รื้อดูอย่างอื่นออกมาก็เจอยาบำรุงมากมายที่คงพากันไปซื้อกับพี่มันมา

"มึงท้องกับกูใช่มั้ย?"

"...."

"เงียบทำไมกันต์?"

"อืม...กูท้อง2เดือนแล้ว.."

พูดอะไรไม่ออก บอกไม่ถูก

"คิดจะบอกกูเมื่อไหร่?

กูถามว่าคิดจะบอกกูเมื่อไหร่!!!" ผมตะคอกมันเสียงดัง มันสะดุ้งตกใจ

"กล้า! อย่ามาขึ้นเสียงใส่กูนะ!" มันตะคอกกลับ

"เฮ้ยสองคน ถ้ามึงคุยกันดีๆไม่ได้กูว่ากูต้องเสือกนะ.." คนที่เปิดประตูเข้ามาขู่

"ไม่มีอะไรกรณ์ออกไปก่อน"

"อย่าให้กูได้ยินอีกนะ!" พี่มันว่าแล้วเดินกลับออกไป

"มึงคิดอะไรของมึงอยู่ นี่มึงท้องนะ...แล้วกูเป็นพ่อจะไม่บอกกูสักคำเลยหรอกันต์..ตอบคำถามกูมาซิ..." เบาลงแล้ว

แต่ยังไม่เข้าใจเลย มันบอกว่ามันไปหาหมอมาแล้วที่ไม่ค่อยสบายแต่บอกว่าไม่เป็นอะไร

"กูแค่อยากคิดอะไรๆก่อน...อยากจะแน่ใจ อยากจะเคลียร์กับตัวเอง"

"เคลียร์บ้าอะไรของมึงกันต์!"

"ก็ตอนนี้กูก็บอกอยู่นี่ไงกล้า! มึงคิดว่ามันง่ายหรอการจะต้องมาอุ้มท้องอะ! ไม่ใช่ทุกคนจะท้องได้หมดมั้ยแล้วกูก็ไม่เคยตรวจรู้ มึงก็รู้กูป้องกันตัวเองตลอด..ไม่ให้เวลากูตกใจหน่อยหรอ ในนี้มีอีกชีวิตนะกล้า!" มันเสียงดังออกมาน้ำตาไหลออกเป็นทาง

ผู้ชายท้องได้...แต่ไม่ใช่ทุกคน และมันพิเศษ เป็นใครก็คงไม่คิดไม่ฝัน และมันดูแลตัวเองดีอย่างที่ปากว่า แต่แน่นอนว่าคิดดูแล้วรอบพี่เราไม่ระมัดระวังก็มีบ้างเหมือนกัน

"ขอโทษ.."

"ไม่ต้องมาจับ!" มันสะบัดมือผมออก

"กันต์..กูขอโทษนะ.. กูโมโหที่มึงไม่คิดจะบอกกูเลย"

"ไม่บอกบ้าอะไร กูก็รอแน่ใจก่อนมั้ย ไปตรวจกับหมอมาให้มันชัดเจน ให้มันรู้เรื่องก่อน แล้วก็นั่งบอกมึงอยู่นี่ไง กูหอบผ้าหนีไปหรอก็ไม่!"

"ขอโทษ...ชู่วว ไม่ต้องร้องแล้ว ขอโทษ.." ค่อยๆประคองกอดมันไว้

"มึงแม่ง!" มันทุบเข้าทีนึง

"ไม่ต้องกลัวนะกันต์..กูจะรับผิดชอบมึงนะ ทั้งมึงทั้งลูกเลย"

"มึงก็ลองไม่รับผิดชอบดูสิกล้า!"

มันช้อนตามองขวาง

"เห็นมั้ยไม่ยอมตกลงสถานะกับกู ไม่ต้องเป็นแฟนเป็นพ่อของลูกทีเดียวเลย.." ผมแซวมัน

"พูดมาก!" หึ มันอายได้ตลกมาก

"เดี๋ยวกูจะไปบอกพ่อแม่...แล้วเข้าไปหาเขากันนะ.." ท่านจะต้องดีใจแน่ๆ ผมรู้ว่าท่านให้อิสระกับผมและผมไม่เคยทำตัวเกเร

ตอนนี้เรานั่งกันอยู่ในบ้าน พ่อกับแม่ทราบเรื่องหมดแล้ว ความเงียบก่อตัวขึ้น

"แล้วจะเอายังไงกันต่อ...พ่อไม่ว่าอะไรหรอกแกก็รู้ จะว่าทำไมหลานพ่อเหมือนกัน"

"แม่ก็ด้วย แต่ที่อยากได้คำตอบคือชีวิตจะเดินไปทางไหนจัดการยังไงกันต่อ.."

"..เรื่องนั้นผมอยากให้ค่อยเป็นค่อยไปครับ" กันต์เป็นคนตอบไป

"แม่จะเข้าไปหาแม่กันต์นะ ไปขอโทษที่ลูกแม่ข้ามขั้นไปหน่อย แล้วถ้าเกิดว่าทางนั้นอยากให้มีงานมงคลก็ได้ทั้งหมด"

"ไม่ครับ ผมไม่ได้ต้องการงานแต่ง และที่บ้านก็ตามใจเรื่ิองนี้.." ผมหันขวับไปมองมันทันที กรรณที่ฟังอยู่ห่างๆยังตกใจ

"ทำไมละ เราสองคนรักกันนี่.." พ่อผมถาม

"ครับ...แต่เรื่องพิธีอะไรนั่นก็เป็นแค่เรื่องภายนอก ผมไม่ได้อยากจะให้วุ่นวายอะไร"

"แม่ว่าเรื่องนี้เราไปคิดดีๆก่อนแล้วกัน ไม่ต้องรีบ รอคลอดแล้วค่อยแต่งก็ยังได้ แต่แม่อยากให้มีนะ...เลี้ยงฉลองกันเล็กๆในครอบครัวก็ยังดี"

"พ่อเห็นด้วยนะ การแต่งงานมันก็เหมือนการให้เกียรติยกย่องว่าเราครองรักกันแล้วให้คนอื่นๆรับรู้.." ผมรู้ว่าตอนนี้กันต์ไม่เห็นด้วยแต่มันไม่เถียงอะไรออกมา

"แล้วกันต์จะย้ายมาอยู่ที่นี่มั้ยลูก.."

"เรื่องนี้ก็คงเป็นอีกเรื่อง ผมคุยกับกล้าแล้วว่าจะขออยู่ที่บ้าน อยู่ใกล้ชิดแม่ บ้านผมติดกับร้านมีพี่ๆช่วยดูแลหลายคนไม่ลำบากอะไร" แม่กับพ่อมองหน้าผมเหมือนจะขอความเห็น

"ตามนั้นครับ ที่นี่แต่ละส่วนอาจจะไกลกัน กลางวันไม่มีคนอยู่บ้านกันต์ก็อาจจะเหงา.." บ้านผมเป็นบ้านเดี่ยวแยก2หลัง ที่ผมอยู่มีแค่2คนกับกรรณ ออฟฟิศก็อยู่คนละที่ เป็นอะไรขึ้นมาจะยุ่ง

"แล้วแต่เราแล้วกันนะ ท้องอ่อนอยู่ต้องดูแลตัวเองนะกันต์ มีอะไรบอกแม่ได้นะ.."

"แล้วจะแยกกันอยู่หรือ คนเป็นผัวเมียกันน่ะ.."

"กล้าจะไปอยู่บ้านโน้นครับพ่อ จะได้คอยดูแล.." ผมมองคนข้างๆที่กำลังพยายามทำหน้าให้ปกติที่สุด

มันอยากอยู่คนเดียว ไม่ได้ต้องการให้ดูแล แต่ใครจะปล่อยเมียที่กำลังท้องลูกไว้ได้

- กันติทัต -

"บอกอีกครั้งก็ได้นะกล้า ว่าไม่ต้องไปดูแลหรอก กูอยู่ได้ แล้วอยู่คนเดียวซะที่ไหน.." นั่งรอบนเตียงบอกคนที่กำลังเก็บของให้วุ่น

"ไม่ได้!! นั่นท้องอยู่นะกันต์ เป็นอะไรขึ้นมามันอันตรายน้อยที่ไหน แล้วเลิกพูดให้กูเปลี่ยนใจเป็นอะไรนักแค่กูจะไปดูแล..." มันเริ่มโมโห

"ก็เปล่า..กูแค่คิดว่ามันอาจจะเสียเวลามึงไง ต้องเทียวไปเทียวมา ต้องมาทำงาน.."

"ให้มันจริง! คิดว่ากูไม่รู้หรอว่ามึงรำคาญที่กูคอยเฝ้าอะ" แสนรู้..

"ก็รู้ตัว..." มันได้ยินหันมาค้อนตาเขียว

"แล้วต่อไปห้ามขับมอเตอร์ไซต์อีก จะไปไหนบอกกู ทำงานที่ไหนทำอะไรบอก..อย่าดื้อให้มาก มีลูกแล้วนะมึงน่ะ"

ผมกรอกตามองบน แม่ก็พูดแบบนี้ กรณ์ก็อีกคน

Rrrrrrrrrrrrr

"ครับลุง.." กดรับแบบกล้าๆกลัวๆ

"กันต์มาหาลุงที่บ้านหน่อย" เสียงนั่นน่ากลัวกว่าที่เคย

"เอ่ออ วันไหนดีครับ วันนี้กันต์ยุ่งๆ" พูดจบก็มองไปยังตัวการของความยุ่งที่จะย้ายของไปบ้านที่ตอนนี้มันเก็บได้หลายกระเป๋าอยู่

"หาเวลามาเถอะนะ..ลุงมีเรื่องจะคุยด้วย.."

รับปากปุปแกก็วางสายไป เดาไม่ยาก...ผมยกมือขึ้นลูบหน้าท้องตัวเองเบาๆ มันนูนขึ้นมาเล็กน้อยแทบมองไม่ออก แต่เพราะผมเห็นอยู่ทุกวัน..

"มึงโอเคนะ..."

"เขาจะผิดหวังในตัวกูมั้ยกล้า?" มันคว้าผมไปกอดทันที

"อะไรที่ต้องผิดหวัง การมีลูกหรอกันต์..ลูกของเราเนี่ยหรอที่น่าผิดหวัง?" มันถามผมจนสะอึกในใจ

"ปล่าว...กูแค่.. "

"เลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้ว อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด กูไม่ได้คิดแต่ตอนจะทำหรอกนะ กูดูแลมึงได้ รับผิดชอบเขาได้ จะดูแลให้เขาเติบโตมาเป็นคนที่ดีได้ แค่นี้ไม่พอหรอ.. "

"สวัสดีครับ" เราสองคนสวัสดีลุงวันชัย พ่อของสองแฝดที่ตอนนี้ก็นั่งรออยู่ด้วย

"ลุงรู้เรื่องแล้ว...เรามีอะไรจะพูดมั้ย?"

"ผมขอโทษด้วยนะครับ ที่ข้ามขั้นไปเสียหน่อย ขอโทษที่ไม่ได้ทำให้เป็นไปตามที่ควรอย่างเรื่องการพาผู้ใหญ่มาสู่ขอ แต่ผมพร้อมรับผิดชอบทุกการกระทำ.." กล้าหนักแน่นกว่าครั้งไหน กับเรื่องนี้ตั้งแต่รู้เรื่อง ปาณัสม์ไม่เคยดูผิดหวังหรืออยากปัดความรับผิดชอบเลย

"กันต์เขาไม่มีพ่อ ... ยอมรับนะว่าไม่พอใจตอนรู้เรื่องเพราะไม่เคยเห็นหน้าเธอมาก่อน" ลุงบอกมองตากล้าคฝตรงไปตรงมา

"แต่ได้ยินแบบนี้ก็ค่อยใจชื้น .. ว่าหลานของฉันจะมีพ่อคอยดูแล ไม่เหมือนที่น้องสาวต้องเผชิญมันตามลำพัง.."

"ครับ ผมรับประกันได้"

"ไม่ต้องรับหรอก แค่ทำมันให้ได้ก็พอ...กันต์ ลุงเลี้ยงกันต์มาเหมือนลูกแท้ๆของลุงนะ กันต์อยากมีอยากได้อยากเรียนอะไรลุงไม่เคยว่าเลย แล้ววันนี้หลานจะมีหลานตัวน้อยๆแล้ว ลุงไม่ว่าอะไรนอกจากอยากให้ คิดเยอะๆ เผื่อทั้งตัวเองและลูก..." ไม่รู้จะตอบอะไรนอกจากพยักหน้ารับรัวๆ น้ำตาพาลจะไหลออกมา

"ส่วนเธอ... ถ้าทำเขาเสียใจเมื่อไหร่ก็อย่าหวังว่าเราจะญาติดีกันอีก.." ลุงบอกกับกล้าที่พยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะลุงเดินไป ด่านต่อไปนี่สิ...

"ดีนะ แอบคบกันจนมีลูกแล้วไม่มีใครรู้เลย" สิงห์พูดขึ้น

"เขาสนใจเราด้วยรึไงสิงห์"

"ไม่เอาน่ะสองคน นี่จะมีหลานแล้วนะ จถเป็นลุงอยู่แล้ว"

"เงียบเลยเกม รู้อยู่คนเดียวไม่คิดจะบอกบ้างหรอ?" สิงห์โต้กลับน้องชาย

"แล้วเขารักกันมันผิดอะไรเล่า ขี้โวยวายจังวะ"

"พี่ขอโทษนะ ถ้าทำพวกเราไม่สบายใจอะ" กล้าบอกมัน

"จะไปว่าอะไรได้แล้วละแม่ง ท้องมาซะขนาดนั้น" เสือว่า

"กันต์ขอโทษนะที่ไม่เคยบอก.." ไม่รู้ทำไมถึงอยากบอกไปแบบนี้

"ช่างมันเถอะ"

"ต่อจากนี้ก็ทำตัวดีๆแล้วกัน ให้รู้ว่าไว้ว่ามีคนคอยดูพฤติกรรมอยู่ อย่าทำกันต์เสียใจ.." เสือบอก ทำเอาผมยกยิ้ม

"ไปกันต์..ไปหาอะไรอร่อยกินกัน" สิงห์เดินมาดึงตัวผมลุกจากเก้าอี้

"เฮ้ยๆ เอาตัวเขาไปไหน แล้วพี่กล้าอะ.." เกมงง เพราะสองคนทำเหมือนจะทิ้งให้กล้าอยู่คนเดียว

"ช่างเขาสิ" เสือบอก ก่อนจะดึงตัวผมลุกออกไปเลย

เป็นงานหนักของมึงแล้วนะกล้า....สู้เอาหน่อยแล้วกัน

12.08.2020