ตอนที่ 9 : ขอโทษ

กล้ารักกันต์ โดย ศศิศิลป์

ตอนที่ 9 : ขอโทษ

___________________________________________

- กันติทัต -

ทะเลาะกันอีกแล้ว...มันผิดด้วยหรอการที่เราอยากจะตกลงกับใครแล้วอยากจะใช้เวลาให้แน่ใจ

การที่ผมมีแต่กล้ามาตลอดเดือนกว่าๆนี่ อะไรที่ทำให้คิดว่าจะไปอะไรกับปราบ ผมสนิทกับปราบมากกว่ามันเสียอีกแต่ไหนแต่ไร จนเพื่อนใครๆก็จับตาว่าคบกัน

8 ปีก่อน

ค่ายลูกเสือ

"น่ากลัวว่ะ กลางคืนแบบนี้นึกถึงแต่หนังสยอง..." กันติทัตในวัยม.ต้นบอกกับแพรเพื่อนสาว

"เออโคตรหนาว" เพราะบรรยากาศการนอนที่โรงเรียนมันดูไม่น่าสนุกเหมือนตอนนั่งเรียนกลางวันเอาเสียเลย

"นอนแยกชาย-หญิงงี้มึงนอนกับใครอะ ไอ้แคนหรอ?" แพรถาม เธอคงอยากรู้เพราะเรานอนคนละตึก...

"ก็คงงั้นแหละ กูนอนยากด้วยอะ.." ผมตอบเซ็งๆ

"เอานาา ข่มใจเดี๋ยวก็เช้าแล้ว.." เรากำลังเดินเข้าไปในโรงอาหารที่ตัดโชว์เต้น คืนแรกแค่กิจกรรมสนุกๆ พรุ่งนี้เราถึงจะมีรอบกองไฟ

"แพร กันต์มานั่งนี่ๆ" พรีมกำลังดูโชว์อย่างตั้งใจเรียกเราไปนั่ง เรารู้ดีว่าเธอรอกล้าขึ้นมาร้องเพลง ซึ่งตอนนี้ก็ได้คิวแล้ว... เสียงนุ่มๆกับกีต้าร์ที่ถ่ายทอดออกมา มีต๊อดดีดอีกตัวช่วยอยู่ข้างๆ อีกด้านมีปราบช่วยร้องและตีประกอบจังหวะ

แพรมองเพื่อนชายสลับบนเวทีด้วยความสงสัยแต่ก็ยังไม่พูดอะไร

"เอ่ยตามข้าพเจ้า3ครั้งด้วยคำว่า สุดยอดมาก" ต๊อดหัวหน้าหมู่ของผมกล่าวนำให้การแสดงของหมู่ที่มีปราบเป็นหัวหน้า

"สุดยอดมาก สุดยอดมาก สุดยอดมาก" ถ้าขัดฉากและเสียงจากเราทุกหมู่เอ่ยชม เราจบด้วยการคล้องแขนร้องเพลงรอบกองไฟของสนามโรงเรียน

"กันต์~ ยืนด้วยคนนะ.." ข้างนึงผมคือแพรและอีกข้าวคือต๊อดที่เดินทิ้้งห่างออกไปเพราะแรงขยับของวงกลม2วงใหญ่ที่เตรียมคล้องแขนร้องเพลงถูกแทรกด้วยปราบมายืนแทน

"เอาดิ.." ผมบอกยิ้มๆ

"เฮ้ย..." ต๊อดที่เดินดึงแขนคนอื่นเข้ามาจะกลับมาคล้องแขนผมต่ออุมาน

"มาจากไหนเนี่ยมึง"

"ขอยืนด้วยคนนะ หมู่กูไอ้กล้าป๊อปเกินจนกูไม่มีที่ยืนอะ.." ปราบบอกต๊อด เราหันกลับไปมองมันก็จริง ตอนนี้เป็นพรีมที่คล้องแขนกล้าอยู่

"อยู่ด้วยกันนี่แหละต๊อด.." ผมบอกยิ้มๆให้ปราบมันยืนด้วยคน

"อยากกินมาม่าอะ.." ผมบ่นกับแพร เราเพิ่งช่วยยกอุปกรณ์รอบกองไฟไปเก็บ

"กันต์ ..กูถามจริง..มึงแอบชอบใครอยู่เปล่าวะ" แพรถามออกมา ทำให้ผมชะงักเท้าทันที ก่อนจะจับมือเธอเดินออกมาไกลจากคน

"ไหนๆก็ปีสุดท้ายแล้ว กูจะบอกความลับนี้กับมึงก็ได้.."

"กูจะไม่เอาไปบอกใครเลย.." ผมเชื่อว่าแพรจะรักษาสัญญา ผมยกยิ้มให้เธอ..

"ลองเดาดูสิ.."

"ปราบใช่มั้ย?"

"ฮ่าๆๆๆ ทำไมคิดงั้นอะ.." ผมขำพรืด

"ใครๆก็คิดงั้นทั้งนั้นแหละ มึงสองคนสนิทกันมากเลยนะ แถมยังพูดเพราะๆใส่กัน ตั้งฉายาคู่หูอะไรนั่นอีก.." ไม่แปลก เรามักจะทำแบบนั้นลงโซเชี่ยลเฟชบุ๊คกันจริงๆ มันแค่การสร้างกระแสตลกๆระหว่างเพื่อน ผมส่ายหน้าให้พรีม

"กูชอบกล้า..."

"ห้ะ?" แพรตกใจ

"อืม กูชอบกล้า แต่มึงก็คงรู้นะว่าทำไม...กูไม่อยากเสียเพื่อนไป.."

"พรีมไม่รู้ใช่มั้ย?"

"ไม่รู้...และขอให้เป็นอย่างนั้นตลอดไป...ไม่ใช่แค่พรีมนะที่กูจะเสียไป แต่ความไว้ใจที่กล้ามีให้ด้วย"

"อืม เพราะมึงค่อยเป็นกามเทพให้พรีมนี่ คอยเอาของไปให้ รับคำปฏิเสธจากมันมาให้พรีมอีก มันก็คงไม่คิด.."

"ใช่..."

"เจ็บมากมั้ยวะ ไม่เป็นไรนะมึง.." แพรปลอบตามสไตล์ของเธอ

"ไม่เป็นไร ถ้าพูดออกไปแล้วโดนปฏิเสธแม้จะแบบอ้อมๆที่พรีมโดนก็คงเจ็บเหมือนกัน และเจ็บไปอีกถ้าเสียเพื่อนอย่างพรีมไป.." แพรยิ้มให้ผม

"มันคบกับดิวอยู่นี่..เหมาะสมดีเนอะ.." แพรบอกปลงๆ

"อืม... ทั้งกูทั้งพรีมก็แห้วทั้งคู่แหละวะ ฮ่าๆ"

"คิดอะไรอยู่คนเดียวน่ะ.." ปราบทำผมสะดุ้ง แต่เจ้าตัวกลับขำน้อยๆ

"โอ้ย หัวใจเกือบวาย"

"เฮ้ยขนาดนั้นเลยหรอขอโทษๆ" ปราบเห็นผมเอามือทาบอกกดไปเบาๆ

"ปล่าว ไม่เป็นไร "

"งั้นกลับไปด้านในได้แล้ว ตรงนี้น้ำค้างตกเดี๋ยวไม่สบายนะ.." ปราบสุภาพบุรุษอบอุ่นตลอดกาลบอก

"ขอบใจนะ เดี๋ยวเราตามไป.." ผมบอกก่อนที่มันจะเดินออกไปก่อน

สูดหายใจลึกๆเพียงชั่วครู่ ไม่น่านึกถึงเรื่องเก่าๆเลย แต่มันก็ชวนให้คิดถึงอดีตอยู่หรอก ใครจะรู้ว่ากล้าในวันนั้น...จะมาเป็นกล้า ปาณัสม์ที่ผมทำได้มากกว่าแอบมองไปไกลแล้วในวันนี้

และภาพที่ผมเดินกลับมาก็ทำเอาขาก้าวช้าลงไป กล้า...กำลังคุยกับดิว ดิวแฟนเก่าสมัยม.ต้น ...คนเดียวที่ได้หัวใจของปาณัสม์ไปในตอนนั้น

"กันต์...เก้าอี้เต็มอะ นั่งนี่นะ.." ปราบดึงผมลงไปนั่งที่วางแขนของโซฟาข้างเขา มันกว้างพอแต่มันเหมือนเราเกือบจะนั่งตักกัน ผมไม่ได้สนเท่าภาพที่อีกคนกำลังหัวเราะหยอกเย้ากันใกล้ชิดนั่น

"ไอ้หรั่ง มึงไปนั่งตรงโน้นดิ้.."

"อีกแล้วหรอวะ?" หนุ่มลูกครึ่งที่ได้ที่นั่งประจำข้างกันติทัตถูกปาณัสม์ไล่ที่

"มาอีกแล้ว.." ผมทำหน้าเซ็งๆใส่ทั้งที่ใจเต้นแทบตาย

"ทำไมอะกันต์ รังเกียจหรอ?" มันถามด้วยหน้าหล่อๆยื่นมาใกล้

"ก็ถ้าจะไม่เป็นการรบกวนให้กูช่วยทำงานส่งและคุยจนกูเรียนไม่รู้เรื่องก็จะดีมากไอ้เด็กใหม่!" ผมบ่นมัน เพราะมาก็มานั่งคุยกับไอ้ต๊อดที่นั่งหน้าผมทุกที ใครก็รู้ว่ามันมาจีงดิวที่นั่งหน้าไอ้หรั่งที่เพิ่งลุกไป

"เรียกเด็กใหม่อยู่อีกหรอ มันอยู่จะจบเทอมแล้วนะ" ต๊อดหันมาถามแซวๆ

"ใช่มั้ยต๊อด..ใช่มั้ยดิว.." นั่นไง พูดผิดหรอ มันมาจีบสาวน้อยน่ารักโต๊ะคู่ข้างหน้านี่

"เงียบเหอะ ครูมาแล้ว" ผมบ่น ก่อนที่จะนึกได้หันไปมองหาพรีม...ก่อนจะส่งยิ้มบางๆให้เธอ

พรีมบอกเสมอว่าทั้งอิจฉาผมที่ได้ใกล้ชิดกล้า แต่กับเธอกล้าชัดเจนเสมอว่ายินดีที่เธอชอบ แต่เขาคงไม่ชอบเธอกลับ

"กันต์...กันต์ครับ ทำไมเหม่ออีกแล้ว.." ปราบเขย่าที่เสื้อหลังผมเบาๆ สะดุ้งจนเกือบตกจากเก้าอี้ดีที่ปราบคว้าเอวไว้

"เฮ้ยอะไรวะ มึงไปเมาตอนไหนอะ?" บังถาม

"โอเคปล่าว" ต๊อดถามอีกคน ส่วนอีกคนมันมองมา แต่มันโฟกัสที่มือของปราบมากกว่า ผมเลยดึงตัวออกจากแขนที่คว้าผมไว้

"ไม่เป็นไร ไม่ได้เมาแค่คิดอะไรนิดหน่อย.."

"เราไปส่งมั้ย?" ปราบถาม

"กลับมั้ย วันนี้มึงไม่โอเคเลย.." เป็นต๊อดอีกครั้งที่ถาม

"ใช่เปล่าาา มีอะไรอย่างอื่นหรือเปล่า.." เสียงทิว มันทำหน้ากรุ้มกริ่มบางอย่างใส่กล้า

"มึงโอเคปะ?" กี้เพื่อนสาวหันมาถามเพราะทุกคนรุมสนใจมาทางผม

"โอเค แต่วันนี้กูกลับก่อนดีกว่า โทษนะแจ๊ค.." ผมบอกเจ้าของร้าน ที่มันก็ทำหน้างงๆ แต่ก็พยักหน้ารับ

"ไป...เราไปส่ง.." ปราบลุกขึ้นยืน ผมมองไปที่กล้า...มันทำท่าจะรั้งไว้

"งั้นเดี๋ยวแกไปส่งเรานะ.." ดิวพูดขึ้นมาพอดี

"รบกวนเธอหน่อยนะ.." ผมบอกปราบทันที

เธอเป็นผู้หญิงให้กล้าไปส่งเธอก่อนน่ะกว่า เรื่องผมกับมันเอาไว้ทีหลัง...

- ปาณัสม์ -

"แผนพ่องมึงไอ้ทิว แย่กว่าเดิมอีก.." ผมด่าลูกนายตำรวจที่ตอนนี้มันมานั่งอยู่หน้าบ้าน

"กูขอโทษมั้ยละเพื่อน กูจะรู้มั้ย...ก็แค่เอออยากให้มันหึงมึงบ้าง ใครจะรู้วะว่ามึงจะเบลอใส่กันไป2วันเลย" ใช่2 วันแล้วที่เรามึนตึงใส่กัน ผมงานเยอะด้วยเลยเข้าล๊อคพอดี

"ไปที่บ้านดิ กูไปเป็นเพื่อน.."

"จะยอมเจอหน้ากูเปล่าเถอะ... เวรชิบหาย.."

ขับมาที่หน้าบ้านกันต์แล้ว ความซวยคือรถพี่มันดันจอดอยู่ด้วย

"มึงนำพาความโชคดีมาจริงๆ น้อยมากนะกูมาแล้วเจอพี่มันเนี่ย...ดวงมึงมากับตำรวจจริงๆ"

"เอ้าไอ้กล้า! ไอ้เวร! ตำรวจคนนั้นที่มึงพาดพิงนั่นพ่อกู..กูเลือกได้หรอว่าจะไม่พุ่งมาเกิดกับเมียตำรวจได้" มันบ่นงึมงำ

"ไม่สบายตัวมากไปหาหมอมั้ยละ?" เสียงพี่กรณ์ถามคนที่นั่งอยู่บนโซฟา

"หวัดดีครับ" ผมกับทิวยกมือไหว้

"หายไปไหนมาอะ ไอ้กันต์มั..." เหมือนพี่แกจะพูดอะไร

"กรณ์!...ไม่เป็นไรแล้ว ออกไปทำงานสิ.." เหมือนมันจะไม่อยากให้พี่พูดเลยออกปากไล่

"จะมาจีบมัน2-3วันแล้วหายหรอ? เนี่ยมันป่วยก็มาดูด้วย.."

"กรณ์!!" มันเรียกพี่ชายเสียงดังแต่อีกคนไม่ได้สนใจเดินหายออกไป

"มึงเป็นอะไร ไม่สบายหรอ?" ผมถามมัน ก่อนจะนั่งลงไม่ไกล ไอ้ทิวไปนั่งซะชิดขนาบข้างมันอีกฝั่ง

"มึงหน้าซีดมากกันต์.." ทิวบอก ซึ่งมันซีดมากจริงๆ

"กูแค่ปวดหน้าอกกับท้องอืดอะ ไม่สบายตัว ไม่ได้เป็นไร..." มันตอบคำถามทิว แต่ไม่ตอบผม

"ไปหาหมอมั้ย พวกกูพาไป.." ทิวรู้เลยพูดแทนผม

"ไม่อะ บอกแล้วไม่ได้เป็นอะไร.." มันขยับตัวนอนพิงกับโซฟา ไอ้ทิวมองหน้าว่าเอาไงต่อ

"กันต์แม่ทำมะนาวมาให้ อ้าวกล้า...." แม่กันต์ยกแก้วน้ำมาวาง

"นี่ทิวลูกผู้กองคนนั้นใช่มั้ย?"

"ใช่ครับ จำผมได้ด้วยหรอ?"

"จำได้สิ เมื่อก่อนเราติด0ตั้ง7ตัว เป็นตำนานเลยนะ ฮ่าๆ นี่ยังถามกันต์อยู่ว่าเราเป็นไงบ้าง"

"พูดซะผมเขินเลย ผมสบายดีครับ แม่กันต์สบายดีมั้ย?"

"ดีจ้ะ เอ้อ..นี่กันต์กินให้หมดนะ ไอ้นู้นก็ไม่กินนี่ก็ไม่กิน เหลือแต่น้ำมะนาวนี่แหละ..." เธอบ่น

มันหยิบแก้วมากรพดกเข้าไปทีเดียว

"โอ้โห ไม่เปรี้ยวหรอนั่น..." ทิวงง

"เค้ากินติดเปรี้ยวเป็นนิสัยแล้วแหละ เอ้อนี่เราสองคนมาก็ดีเลย ที่ร้านทำขนมสูตรใหม่ไปชิมด้วยกันมั้ย?"

"จริงหรอครับ ผมสนใจครับ ผมทำงานเป็นเชฟอยู่ที่ xx ร้านแม่กันต์ดังมากเลยนะครับ"

"จริงหรอ น่าสนใจๆ งั้นเราไปกับแม่ กล้าตามมานะลูก" นั่นไง ไอ้ทิวอดีตเด็กอ้วนที่เห็นแก่กินเหมือนเคย

"ดีขึ้นมั้ย...ไม่สบายตัวมากหรือเปล่า" ถามคนที่นั่งอยู่ด้วย

"ไม่ได้เป็นไร.."

"กูขอโทษนะ..."

"ขอโทษทำไม"

"ก็ขอโทษที่งี่เง่าใส่มึง...เรื่องปราบ ขอโทษที่บังคับให้มึงต้องรู้สึก.."

"..." มันเงียบ

"กูคิดถึงมึงนะ...ขอโทษด้วยที่มึงไม่สบายแล้วไม่ได้มาดูแลมึงแบบนี้.."

"กูไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย จะขอโทษอะไรนัก.." มันบอกหน้านิ่งๆ

"กูก็ขอโทษเหมือนกัน...ถ้าทำให้มึงรู้สึกไม่โอเค แต่กูกับปราบไม่ได้เป็นอะไรกัน.." มันยอมเอ่ยขอโทษทำเอาผมยิ้มกว้าง

"ไม่เป็นไร กูโอเค....กูคิดถึงมึงมากเลยนะสองวันนี้ กูติดงาน...ไม่กล้าโทรมากลัวมึงรำคาญ อยากจะมาเจอหน้ามากกว่า.." ผมบอกมันด้วยความดีใจ ดีใจที่มันพูดออกมา

"งั้นวันนี้พากูไปกินข้าวหน้าเป็ดร้านนั้นหน่อยดิ...กูหิวอะ.." มันบอกทำเอาผมพยักหน้ารับทันที

"อยากจะกินอะไรบอกกูได้เลย จะพามึงไปทุกทีเลยนะ.."

"แต่ตอนนี้ไปห้องน้ำก่อนนะ ...มึงนี่ก็ดีนะ มาปุปกูอยากเข้าห้องน้ำเลย" มันบอกก่อนจะลุกไปอย่างไว

ไอ้กันต์!! นี่มึงจะบอกว่าเจอกูแล้วปวดขี้หรอ?

เวรเอ้ยย!!

แต่ทำไงได้

มันโคตรน่ารักเลย

10.08.2020