ตอนที่ 3 คนขุดแร่

ฉึก ฉึก เคล้ง!

เหนือภพลงแรงขุดเพื่อกะเทาะเอาแร่ไร้สีออกมาจากผนังหินอย่างต่อเนื่อง เขาขุดต่อเนื่องไม่หยุดจนกระทั่งพื้นถ้ำเต็มไปด้วยแร่ไร้สีกองพะเนิน จากนั้นเขาจึงจัดการเก็บมันใส่ตะกร้าที่เตรียมมา แล้วกลับมาขุดต่อ

ใบหน้าเหนือภพเต็มไปด้วยความสุข เขาไม่เคยได้แร่ไร้สีมากขนาดนี้มาก่อน ในเมื่อมีโอกาสเหนือภพจึงไขว่คว้ามันอย่างเต็มความสามารถ เขาขุดไปจนกระทั่งสองมือแตกเลือดซึมเปรอะเปื้อนไม้ด้ามจับของอีเตอร์ เหนือภพกัดฟันทน แม้จะเจ็บเขาก็ยังไม่หยุด นี่เป็นโอกาสที่ครอบครัวของเขาจะมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น เจ็บแค่นี้มันไม่เท่าไหร่หรอก เขาต้องขุดต่อไป ขุดต่อไป และขุดต่อไป…

หัวหน้าไทเห็นแบบนี้ก็รู้สึกหมดสนุกทันที สำหรับเขาแล้วการขุดแร่ก็แค่การเล่นหาความสนุก แสวงหาความท้าทายก็เท่านั้นเอง แต่เมื่อมากับเจ้าเด็กนี่ทีไรความสุนทรีย์ของเขาก็มลายหายไปหมด นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเห็นเหนือภพขะมักเขม้นอย่างเอาเป็นเอาตายเช่นนี้ หากบอกให้หยุดพักเหนือภพก็ไม่มีทางฟัง เพราะภาระของเขาหนักเกินไป

แต่หากเหนือภพยังทำแบบนี้ต่อไป กลิ่นคาวเลือดนั่นคงทำให้เขาอึดอัดจนอกแตกตายแน่ โชคดีที่นี่ไม่ใช่ประสบการณ์ครั้งแรกระหว่างพวกเขา หัวหน้าหน้าไทจึงได้เตรียมแผนรับมือกับสถานการณ์แบบนี้ไว้แล้ว

"เหนือภพเที่ยงแล้วมาพักก่อนเถอะ ข้าเตรียมอาหารมาเผื่อเจ้าด้วย แน่นอนว่า...ฟรี"

แทบจะในทันทีที่หัวหน้าไทพูดจนถึงคำว่า ‘ ฟรี ’ เหนือภพก็ปรากฏตัวนั่งอยู่เบื้องหน้าหัวหน้าไทแล้ว ดวงตาเป็นประกายน้ำลายไหลย้อย ขณะที่ท้องร้องจ๊อกๆ ท่าทางอนาถ น่าสงสารเหมือนเด็กกำพร้าผู้ไร้บ้านไม่มีผิด

หัวหน้าไทกุมขมับ มันไม่คิดที่จะรักษาภาพพจน์ตัวเองบ้างหรือไง ศักดิ์ศรีของเจ้าอยู่ที่ไหนห๊ะ! จะพบเจอกันกี่ครั้งเขาก็ไม่ชินสักที

"เจ้านี่นะ หากข้าไม่ชวน เจ้าคิดจะอดข้าวไปอีกนานเท่าไหร่"

"ข้ารู้ว่าเจ้าทำมันเพื่อแม่กับน้อง แต่อย่างน้อยก็ควรหาอะไรรองท้องซะบ้าง หากเจ้าเป็นอะไรขึ้นมา แม่กับน้องเจ้าจะทำยังไง"

หัวหน้าไทได้แต่ส่ายหัวให้กับความดื้นรั้นของเหนือภพ เขาสั่งสอนเหนือภพมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วก็ยังไม่รู้จักจำ

“ข้ารู้ แต่ว่า ข้าต้องประหยัดค่าใช้จ่าย ข้าอยากให้น้องข้าได้รับการศึกษา อยากให้แม่อยู่สบาย มีที่นอนใหม่ มีเสื้อผ้าได้ผลัดเปลี่ยนทุกวัน หากข้าไม่อดเพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย ความฝันของข้าที่จะเห็นแม่กับน้องอยู่สบายก็คงไม่เกิดขึ้น”

หัวหน้าไทได้แต่ถอนหายใจ ไม่ว่าจะเตือนกี่ครั้งเจ้าเด็กนี่ก็ไม่เคยฟัง แต่อย่างว่าแหละ หากเป็นเขาเอง ก็คงเลือกวิธีไม่ต่างจากเหนือภพเท่าไหร่ ยอมที่จะให้ตนเองลำบากตกต่ำดีกว่าให้ครอบครัวต้องลำบาก

"หากเจ้าอยากได้เงินมากๆ เพื่อมาทำตามความฝัน ทำไมเจ้าไม่ลองเป็นฮันเตอร์ดูละ มันจะตอบโจทย์เจ้าได้ดีทีเดียว"

"ข้าก็เคยคิด แต่ว่าถ้าจะต้องจากบ้านไปไกล ข้าขอไม่ไปดีกว่า ข้าต้องคอยดูแลแม่ ดูแลน้อง หากข้าไปพวกเขาจะลำบาก"

"ฮันเตอร์ไม่จำเป็นต้องเดินทางไกลเสมอไปหรอกนะ ไม่ว่าที่ไหน ใครๆ ก็ต้องการฮันเตอร์ทั้งนั้นละ แม้แต่ที่นี่ เจ้าก็ดูอย่างข้าเป็นตัวอย่างสิ ข้าเป็นฮันเตอร์ประจำที่นี่ การกินอยู่ไม่ขัดสน เวลาว่างก็ยังมาขุดแร่แก้เบื่อได้อีก"

เหนือภพครุ่นคิดอยู่ในใจ ว่าจะเอายังไงดีกับอนาคต ที่หัวหน้าไทพูดมันก็น่าสนใจดี แต่ว่าเขาจะเป็นฮันเตอร์ได้ยังไง ไม่ใช่ไม่ว่าไม่เคยลอง สมัยที่พ่อยังมีชีวิตอยู่เขาก็มีโอกาสได้ไปเล่าเรียนหนังสือ เรียนวิชาความรู้เพื่อที่จะเป็นฮันเตอร์ แต่ว่าเขาเรียนไม่รู้เรื่องเลยในภาคทฤษฎีแถมความสามารถในการต่อสู้ก็แย่ ไหนจะภาควิชาใช้อาวุธอีกก็ห่วย จนถูกเรียกว่า โคตรของโคตรไอ้สวะ

แน่นอนว่าเขาเจ็บใจ เจ็บมาก แต่จะทำยังไงได้ละ ไม่ใช่ไม่พยายามนะ เขาพยายามทุกอย่าง พยายามอย่างเต็มความสามารถ บางทีอาจพยายามมากกว่าคนอื่นหลายเท่า แต่เขาก็ยังทำไม่ได้เท่าคนอื่น เหมือนกับว่าชีวิตนี้เขาถูกสาป ชีวิตที่ไม่อาจเป็นฮันเตอร์ สิ่งที่เขาทำได้ดีก็คืองานจำพวกกรรมกร งานจำพวกที่ใช้กำลังมากกว่าสมอง บางทีอาจเป็นเพราะสายเลือดที่สืบทอดมารุ่นสู่รุ่น

เขาไม่มีบรรพบุรุษที่เคยเป็นฮันเตอร์สักคน ไม่ว่าจะเป็นรุ่นพ่อแม่ ปู่ย่า ตายาย ทวด ทวดของทวด บรรพบุรุษ พ่อแม่บรรพบุรุษ ปู่ย่าบรรพบุรุษ ตายายบรรพบุรุษ ทวดบรรพบุรุษ ทวดของทวดบรรพบุรุษ บรรพบุรุษของบรรพบุรุษ นับไปอีกไม่รู้กี่พันรุ่นล้วนแต่เป็นคนขุดแร่ทั้งสิ้น

"แล้วปีนี้เจ้าอายุ 12 ปีเต็มหรือยัง"

"ใกล้แล้วครับแต่ยังไม่เต็ม 12 ปี ต้องรออีกสองวัน"

"ใกล้แล้วสินะ เมื่อผู้ชี้นำปรากฏ หากเจ้าต้องการเป็นฮันเตอร์ก็พยายามผ่านบททดสอบให้ได้ หากไม่อยาก เจ้าก็ไม่ต้องจริงจังกับบททดสอบมากนัก เพราะไม่ว่าเจ้าผ่านหรือไม่ผ่านเจ้าก็จะได้รับพรอยู่ดี เมื่อเจ้าผ่านการทดสอบการเป็นฮันเตอร์ พอถึงตอนนั้น ถึงเจ้าจะห่วยยังไง ผู้ชี้นำก็คงหาหนทางให้กับเจ้าเองนั่นละ แต่หากเจ้าไม่ผ่านเจ้าจะได้พรสนับสนุนการดำรงชีวิตของเจ้า เอาเถอะข้าไม่ฝืนใจเจ้าหรอก เมื่อถึงตอนนั้นเจ้าแค่ถามใจตัวเอง ว่าต้องการจะเป็นอะไร หากถามข้าแล้วข้าก็คงยืนยันคำเดิม นั่นคือเป็นฮันเตอร์โอกาสที่ชีวิตของเจ้ามีความก้าวหน้ามีมากกว่า สิ่งที่เจ้าทำอยู่ทุกวันนี้ก็แค่ยืดความตายออกไปเท่านั้นเอง"

คำพูดของหัวหน้าไทยังคงก้องอยู่ในหูของเหนือภพ ขณะที่เขายังคงขุดแร่ต่อไป ถึงจะมีเรื่องให้คิดยังไง สองมือของเขาก็ยังต้องทำงานต่อไป ไม่ว่าอย่างไรเรื่องปากท้องในวันนี้ก็ยังสำคัญกว่า เรื่องในอนาคตเมื่อถึงเวลานั้นค่อยตัดสินใจก็ยังไม่สาย